Month: Δεκεμβρίου 2010

Το Ταμείο αλληλεγγύης και οικονομικής υποστήριξης των φυλακισμένων αγωνιστών είναι ένα συλλογικό εγχείρημα συντρόφων-ισσών με αφετηρία τον Ιούλιο του 2010. Σκοπός του ταμείου είναι η συμβολή του στις βιοποριστικές, πρωτίστως, ανάγκες των ανθρώπων που βρίσκονται έγκλειστοι για την ανατρεπτική τους δράση ή τη συμμετοχή τους γενικότερα στους αγώνες. Στο μέτρο των δυνατοτήτων του επίσης, εντάσσεται και η στήριξη ανθρώπων που η διαρκής και επίμονη στάση τους μέσα στην καθημερινότητα της φυλακής έχει ταυτιστεί με την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη και τον αγώνα. Το ταμείο συγκροτείται σε πανελλαδική έκταση, βασίζεται στις μικρές συστηματικές συνεισφορές όσο γίνεται περισσότερων ανθρώπων εντός και εκτός των αναρχικών και αντιεξουσιαστικών εγχειρημάτων και η αποτελεσματικότητα του θα κριθεί από τη δυνατότητά του να λειτουργήσει με σταθερότητα σε βάθος χρόνου. Στο πλαίσιο του ταμείου εντάσσεται και η έκδοση του εντύπου «Γκρεμίστε τη Βαστίλη», το οποίο περιέχει κείμενα αγωνιζόμενων κρατουμένων, καθώς και η λειτουργία αυτού του blog με σκοπό να υπάρχουν συγκεντρωμένα τα ονόματα και οι διευθύνσεις των φυλακισμένων αγωνιστών, οι υποθέσεις τους καθώς και κείμενα τους που αφορούν σε αυτές.

Επιχειρείται μάλιστα να υπάρχουν όλα τα παραπάνω και σε άλλες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά), ώστε να είναι εφικτή μια ευρύτερη ενημέρωση και επικοινωνία καθώς και να διευρυνθεί το πεδίο της αλληλεγγύης.

During the last period, the larger part of the society of this country is experiencing an inconceivable attack in its extent and intensity by the mechanisms of repression and exploitation of human life and toil. The new-order socioeconomic plans are commanding the complete leveling of labour, social and political conquests for which continuous and fierce struggles had taken place in the past decades. The forming of social consent for the unobstructed advent of the supranational economic elites is enforced now through the rationale of the stick- the illusion of the carrot having now come to an end- coming down on the backs of the people and of zero tolerance against anyone who resists.

Naturally the anarchist milieu could not but be a receiver of this attack, a milieu who, battling on the front line of the defensive-attack against the looting and blackmailing assaults made by the class enemies of society, is also counting its own painful losses: the confrontation between the comrade and fighter Lambros and the police forces which cost him his life; the very serious- and nearly deadly- injury of the comrade and fighter Simos from a cop’s bullet that cost him his freedom; the passing of comrades into a state of captivity in the hands of the State, as a result of their clashes against the modern economic and authoritarian system, which have increased dramatically.

This is why, at this moment, I could not but be in total agreement with the attempt, as I find it very important – amongst many other things of course-, for the creation of a stable foundation of solidarity, a support structure, which will have the sole purpose of covering the immediate basic needs of comrades who are incarcerated in the greek correctional facilities; the crematoriums. From the moment someone accepts that those who pass through the prison gates belong to the revolutionary camp, and embrace an ethical code which can be recognized within a historical continuance that is either in accordance to, or carries inside it, elements referring to the continuous war against the overlords, the dominators of this world, then he/she can correctly consider these individuals as his/her comrades who are in a difficult and vulnerable position, and are in need of every form of support and solidarity that exists.

We are all aware that, on the one hand, we have many prisoners, and on the other, that in recent years our milieu is experiencing an upward course in the attendance of people in every kind of event or action it carries out; then automatically, one would think that the economic needs of the prisoners should no longer be undertaken solely within the confines of groups of friends, individuals or small collectives and initiatives, but by the wide and broad movement which is now under way.

Let us present some simple calculations to see the theory in practice. If it is assumed that there are 30 comrades (the number is not realistic, it is purely hypothetical) at the moment in the hands of the State and each one needs a minimum amount of 500 euro per month to be able to live in a dignified manner within prison, then in order to cover their economic needs for a whole year the amount of 180.000 euro would have to be raised!

If one, two, ten or one hundred people take on the task of getting this sum together it appears as something very difficult or even impossible. If, however, this real economic need is taken on by 3.000 or 4.000 people then individual contributions verge on 45 to 60 euros!

So the question towards comrades outside the prison walls is: could a first step be made towards a common, collective, consensual and coordinated action in order to cover the imprisoned comrades’ economic needs in regards to their living expenses? Can a greece-wide action be set up with immediate tangible results?  Towards solving a very real problem can this milieu make a personal bet with its self where the minimum is required but the maximum will be contributed?

It is the age we live in which forces us to come together and act in common. It is the social clashes that are becoming more acute that demand the tightening of the cohesive bonds between us. It is the fearless gaze and the smile of our captured comrades that become also our own and must, even if just temporarily, grind the niches of our thought and character. Those comrades’ blood which has painted with honor and courage the struggle for social liberation, equality and justice, has marked indelibly the starting point from which those who struggle, in the present, and in the future, must attack again and again against the enemy’s hordes.

HONOUR TO THE FIGHTER LAMBROS FOUNDAS

SOLIDARITY TO THE WANTED COMRADES MARIOS SEISIDIS AND GRIGORIS TSIRONIS

FREEDOM TO SIMOS SEISIDIS AND ARIS SIRINIDIS

SOLIDARITY TO THOSE COMRADES LIVING IN A STATE OF ILLEGALITY AVOIDING THE SETUP WARRANTS OF THE PROSECUTING AUTHORITIES

FREEDOM FOR THOSE WHO HAVE ARMED THEIR INSURGENT CONSCIOUSNESS

FREEDOM TO THE CAPTIVES OF THE NEW CLASS WAR

FREEDOM TO ALL IN PRISON

With comradely greetings, Y. Dimitrakis

18/05/2010,

Domokos Prisons

Χτυπάτε.
Βαριά η τιμή του πόνου.
Μη δείχνετε καθόλου ανθρωπιά.
Κάθε στιγμή να μας θυμίζει
το δίκιο και το άδικο,
τον άνθρωπο και το χτήνος,
το έγκλημα και το καθήκον.
Αλέξανδρος Παναγούλης, «Χτυπάτε»

1. Αυτό το γράμμα δεν αποτελεί μια συνολική πολιτική τοποθέτηση για την αντιτρομοκρατική επιχείρηση που ξεκίνησε στις 4 Δεκεμβρίου, αλλά μια πρώτη πολιτική ανάγνωση της προφυλάκισής μου. Των σημασιών και των ευρύτερων στόχων που αυτή έχει.

2. Είναι γεγονός πως βρίσκομαι στη φυλακή ακριβώς επειδή είμαι αναρχικός. Επειδή εδώ και 15 χρόνια διαρκώς δραστηριοποιούμαι μέσα από αυτό το ριζοσπαστικό πολιτικό κομμάτι. Μια ανάγνωση της δικογραφίας, μα και η κυνική δήλωση του αρχηγού της ελληνικής αστυνομίας -πως με συνέλαβαν επειδή αφέθηκα ελεύθερος για την υπόθεση του εφετείου*- το αποδεικνύουν περίτρανα. Βρίσκομαι εδώ κλεισμένος, και είμαι βαθιά πεπεισμένος γι αυτό, για τις αντιδράσεις μας στη δολοφονία του Χριστόφορου Μαρίνου το ΄96, για τα οδοφράγματα έξω από τα εξεταστικά το ΄98, για τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις το ΄99, για τις διαδηλώσεις ενάντια στην σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών στη Θεσσαλονίκη το 2003, για τα φοιτητικά το ΄06 -΄07,  για την αλληλεγγύη μας στους αγώνες των κρατουμένων και σε όσους φυλακισμένους δε σκύβουν το κεφάλι, για την εξέγερση του Δεκέμβρη, για…, για… Γιατί βρεθήκαμε παντού, με τις μικρές ή μεγαλύτερες δυνάμεις μας, όπου τίποτα δεν έμοιαζε σίγουρο και η κοινωνική εντροπία έδινε ξανά νόημα στη ζωή μας και δύναμη στους αγώνες μας.

3. Στις 4 Δεκεμβρίου με προσήγαγαν στην ασφάλεια μαζί με τον φίλο και σύντροφο Κώστα Μπαρλή, έξω από μια καφετέρια στα Εξάρχεια αστυνομικοί της ομάδας Δέλτα και της αντιτρομοκρατικής. Ο φίλος μου αφήνεται ελεύθερος 16 ώρες περίπου αργότερα. Εμένα μου παραδίδεται η έκθεση σύλληψης 26 ώρες μετά την προσαγωγή μου. Και μετά αρχίζει η τρέλα. Γιατί αν το τελευταίο διάστημα βλέπουμε σε μια σειρά υποθέσεων να ποινικοποιούνται οι φιλικές και συντροφικές σχέσεις, στην περίπτωσή μου δεν μπορούν να «επικαλεστούν» ούτε καν αυτό. Είμαι στη φυλακή για μια υπόθεση της οποίας ούτε τους συγκατηγορούμενους δεν γνωρίζω. Κανένας μάρτυρας δε με αναγνωρίζει, κανένας αστυνομικός δεν υποστηρίζει ότι συναντήθηκα με κάποιον από τους συγκατηγορούμενούς μου, σε καμία τηλεφωνική υποκλοπή δεν ακούγεται το όνομά μου και όσον αφορά την έρευνα που έγινε στο σπίτι μου το μόνο που αξίζει να αναφερθεί είναι ότι κλέψανε την ξυριστική μου μηχανή, άρα και το DNA μου (σημειώνω ότι αυτό δεν αναφέρεται καν στην έκθεση κατάσχεσης). Σύμφωνα όμως με την αντιτρομοκρατική το πρώτο «ενοχοποιητικό» στοιχείο είναι ότι το βράδυ της 24ης Νοεμβρίου με είδαν να κινούμαι παράλληλα με την οδό Πραξιτέλους στον Πειραιά. Τί κι αν στην Ηρώων Πολυτεχνείου, τρία στενά παράλληλα της Πραξιτέλους, βρίσκεται το γραφείο του δικηγόρου μου. Τί κι αν τον επισκέφτηκα εκείνο το βράδυ, λίγες μέρες πριν παρουσιαστώ στην ανακρίτρια για την υπόθεση του εφετείου. Το δεύτερο «ατράνταχτο» στοιχείο είναι ότι ήπια ένα ποτό στα Εξάρχεια, στην περιοχή που καθημερινά συναναστρέφομαι με δεκάδες ανθρώπους, με «άγνωστο άτομο», το οποίο σύμφωνα με την αντιτρομοκρατική είχε φάει προηγουμένως σουβλάκια μαζί με έναν από τους συγκατηγορούμενούς μου. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Φυσικά, όλη αυτή την εβδομάδα που κρατήθηκα στην αντιτρομοκρατική ήμουν απομονωμένος σ’ ένα κελί ένα επί τρία, χωρίς παράθυρο και με το φως συνέχεια ανοιχτό. Και μετά ήρθε η προειλημμένη απόφαση της προφυλάκισής μου και μάλιστα στα Γρεβενά. Οι φυλακές Γρεβενών είναι υψίστης ασφαλείας όπου κρατούνται βαρυποινίτες και όχι υπόδικοι και βρίσκονται 500χλμ μακριά από την Αθήνα, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη κάθε επικοινωνία με φίλους, συντρόφους, συγγενείς, δικηγόρους.

4. Οι δύο βαρύτατες διώξεις σε βάρος μου σε διάστημα μόλις δύο εβδομάδων και η προφυλάκισή μου, δεν πρέπει να μπερδέψουν και να θεωρηθούν μονάχα μια διαρκής προσπάθεια να βρεθώ εγώ προσωπικά σ΄ ένα καθεστώς ασφυκτικού ελέγχου. Αντίθετα, όλο αυτό το σκηνικό εξόντωσης βρίσκεται στην καρδιά της σύγχρονης κατασταλτικής πολιτικής. Στην καρδιά ενός πολυεπίπεδου σχεδιασμού που αποσκοπεί στον εκφοβισμό και στην εκπειθάρχηση των νέων «επικίνδυνων τάξεων» και στην εξουδετέρωση των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Στην αχρήστευση δηλαδή των προταγμάτων της αυτενέργειας, της άμεσης δράσης, της αλληλεγγύης και του αγώνα για την επανοικειοποίηση της ζωής. Στην υπονόμευση της δυναμικής των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών μέσα στις κοινωνικές διεργασίες. Έτσι ώστε η πρόσφατη γενική απεργία και οι δυναμικές διαδηλώσεις της 15ης Δεκεμβρίου να κρατήσουν μόνο μια μέρα, η αντίσταση να υποτιμηθεί, οι αγωνιστές να απαξιωθούν, η Κερατέα να είναι απλώς μια περιοχή λίγο έξω από την Αθήνα, ο Δεκέμβρης να ξεχαστεί και να γιορτάζεται σαν το τριήμερο του Πολυτεχνείου. Και για να εγκαθιδρυθεί το βασίλειο του θανάτου και της τάξης, για να επιβληθεί νικηφόρα η επίθεση του καπιταλιστικού κόσμου, χρειάζεται όσοι βρίσκονται στο στόχαστρό του να πολλαπλασιαστούν. Το ποινικό φάσμα να διευρυνθεί και οι νομικές έννοιες να διασταλούν με έναν μόνιμο χαρακτήρα σκόπιμης ασάφειας. Να χάσουν κάθε σημασία τους  ή ίσως καλύτερα να αποκτήσουν την πλήρη σημασία τους με την επιβολή ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Χωρίς ενδοιασμούς οι ανακριτές και οι εισαγγελείς αποδεικνύουν διαρκώς πως μόνο τους μέλημα είναι να τσακίσουν τον εσωτερικό εχθρό. Και μετά, σειρά να πάρει η μονοτονία των σωφρονιστικών καταστημάτων και η καθαρή, ωμή βία του εγκλεισμού.

5. Οι κατασκευασμένες και κατευθυνόμενες διώξεις με βάση τα σενάρια και τις εμμονές της αντιτρομοκρατικής θυμίζουν βόμβες διασποράς. Στοχεύουν κάπου για να πλήξουν σε μεγάλη ακτίνα γύρω τους, να καταστρέψουν μια ευρύτερη περιοχή. Αυτή η δίωξη δεν αφορά μονάχα εμένα προσωπικά. Αυτή η δίωξη θέλει να φοβίσει τον καθένα. Να προσέχουμε με ποιούς μιλάμε. Με ποιούς αφισσοκολλούμε. Με ποιούς βγάζουμε έντυπα. Με ποιούς συμπορευόμαστε στις διαδηλώσεις. Με ποιούς ανταλλάσουμε απόψεις στις εκδηλώσεις. Και φυσικά πού πηγαίνουμε. Να εμποτίσουν την καθημερινότητά μας με καχυποψία και φόβο. Οι υπάλληλοι της τρόικας μας προσφέρουν απλόχερα το μόνιμο «άλλοθι» της υπακοής, την πρόσκαιρη ασφάλεια και την ψεύτικη σιγουριά της υποταγής. Γιατί ποιός θα αμφισβητήσει, χωρίς  να γελοιοποιηθεί τελείως, πως αν μας αρκούσε το τίποτα, αν ήμασταν αναρχικοί μέχρι να πάμε πενταήμερη, αν είχαμε «ανακουφιστεί» μετά την υπογραφή του μνημονίου, αν μισούσαμε τους μετανάστες, αν αγανακτούσαμε με τους κουκουλοφόρους, αν φοβόμασταν τους «τρομοκράτες», καμία από τις συνέπειες της καταστολής δε θα είχα υποστεί ούτε εγώ ούτε πολλοί άλλοι που αντιστέκονται.

6. Ο αγώνας όμως δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Το καθεστώς και οι διάφοροι αξιωματούχοι του δεν πρόκειται να αισθανθούν ούτε χαρά ούτε ανακούφιση. Εμείς στεκόμαστε δίπλα στους φυλακισμένους αναρχικούς, δίπλα στους φυλακισμένους αγωνιστές. Ως την απελευθέρωσή τους. Συμβάλλουμε διαρκώς στη συγκρότηση -θεωρητική και οργανωτική- της τάξης μας και αναπτύσσουμε τον αναγκαίο στρατηγικό σχεδιασμό για την επίτευξη της νίκης της.

Ας σταθούμε όρθιοι. Και ας κάνουμε το επόμενο βήμα. Για την κοινωνική/ταξική αντεπίθεση. Για την προλεταριακή έφοδο στον ουρανό.

Υ.Γ. Όπως μου είχε πει κάποτε ένας καλός σύντροφος: «Υπομονή. Δύναμη. Πίστη στην υπόθεση. Έχουμε δίκιο. Τέλος». Αυτές οι λέξεις θα γίνουν οδηγός μου σ’ αυτές τις πραγματικά δύσκολες στιγμές.

Χρήστος Πολίτης
Κλειστή Φυλακή Γρεβενών
16 Δεκέμβρη 2010

*  Το μεσημέρι της 22ας Μαϊου του 2008, πηγαίνοντας να πάρω τη μηχανή μου κοντά στο μετρό της Πανόρμου, με προσήγαγαν στη ΓΑΔΑ όπου μου έκαναν διάφορες ερωτήσεις για το πού βρισκόμουν το προηγούμενο βράδυ. Μετά από κάποιες ώρες με άφησαν ελεύθερο. Το προηγούμενο βράδυ είχε πραγματοποιηθεί εμπρησμός οχημάτων στο χώρο του εφετείου Αθηνών. Από αυτό το χρονικό σημείο και μετά αρχίζουν να εμφανίζονται δημοσιεύματα βασισμένα σε αστυνομικά σενάρια, που με συσχετίζουν κατ’ αρχήν με τον εμπρησμό των οχημάτων στο εφετείο και κατόπιν με εμφανίζουν να συμμετέχω σε διάφορες οργανώσεις και ενέργειες, πολλές φορές με σημαίνοντα ρόλο. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο τον προηγούμενο Νοέμβρη να ανακοινώσουν τηλεοπτικά ένταλμα εις βάρος μου, το οποίο στην πραγματικότητα δεν υπήρχε. Παράλληλα, για μεγάλα χρονικά διαστήματα είχα εμφανή αστυνομική παρακολούθηση. Ως αποκορύφωμα, 2,5 χρόνια μετά έλαβα κλήση να απολογηθώ ως κατηγορούμενος για την υπόθεση του Εφετείου. Πράγματι παρουσιάστηκα στην 8η τακτική ανακρίτρια στις 2 Δεκεμβρίου όπου και αφέθηκα ελεύθερος (για δύο μέρες!).

Στις 4 Δεκέμβρη 2010 πραγματοποιήθηκε ευρεία “αντιτρομοκρατική” επιχείρηση με προσαγωγές αγωνιστών και έρευνες σε σπίτια, που είχε σαν αποτέλεσμα να προφυλακιστούν ο Γιώργος Καραγιαννίδης, ο Αλέξανδρος Μητρούσιας, ο Κώστας Σακκάς, η Στέλλα Αντωνίου, ο Δημήτρης Μιχαήλ και ο Χρήστος Πολίτης. Οι μπάτσοι είχαν ήδη στοχοποιήσει και κατηγορήσει τους δύο πρώτους για την υπόθεση της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς μετά τις συλλήψεις στο Χαλάνδρι το φθινόπωρο του 2009, ενώ τώρα προσπάθησαν να επενδύσουν στην επιχείρηση αυτή διάφορες εικασίες και σενάριά τους παρουσιάζοντάς την μηντιακά ως επιχείρηση εξάρθρωσης όλων λίγο-πολύ των γνωστών ένοπλων οργανώσεων. Αν και τα σενάριά τους δεν επιβεβαιώθηκαν, προχώρησαν παρόλαυτά στην προκλητική εφαρμογή του τρομονόμου και για πρώτη φορά έστησαν δικογραφία για συμμετοχή σε “τρομοκρατική” οργάνωση χωρίς να την προσδιορίζουν και για “τρομοκρατική” δράση χωρίς να θεωρούν αναγκαία την τέλεση παράνομων πράξεων. Στις περιπτώσεις της Στέλλας Αντωνίου και του Δημήτρη Μιχαήλ, επαναλήφθηκε η διαδεδομένη τον τελευταίο καιρό τακτική των αρχών και οι διώξεις τους στηρίχτηκαν στο γεγονός των προσωπικών τους σχέσεων με κάποιους από τους κατηγορούμενους. Στην περίπτωση του Χρήστου Πολίτη, οι αρχές δοκίμασαν ένα ακόμα βήμα παραπέρα μιας και δεν προϋπήρχε καν γνωριμία και η όποια επαφή με τους συγκατηγορούμενούς του. Στην περίπτωσή του φαίνεται ότι ήταν τους αρκετή η στοχοποίησή του ως γενικώς υπόπτου που οι ίδιες οι αρχές προωθούσαν και αναπαρήγαγαν για περισσότερο από ένα χρόνο μέσα από τα σχετικά τρομορεπορτάζ και δημοσιεύματα.

Κείμενο του Χρήστου Πολίτη: πολύ πρώτες σκέψεις σχετικά με την προφυλάκισή μου

Κείμενο του Κωνσταντίνου Σακκά από τις φυλακές Ναυπλίου

Επιστολή του Χρήστου Πολίτη

Κείμενο Αλέξανδρου Μητρούσια, Κώστα Σακκά, Γιώργου Καραγιαννίδη

Κείμενο του Δημήτρη Μιχαήλ

Kείμενο της Στέλλας Αντωνίου

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στη φυλακή Τρικάλων

Επιστολή των Καραγιαννίδη, Σακκά, Μητρούσια

Εν όψει της πέμπτης αίτησης για άδεια του Π.Γεωργιάδη, από Κ.Σακκά

Ανακοίνωση απεργίας πείνας του Κώστα Σακκά