Category: Κείμενα

Χτυπάτε.
Βαριά η τιμή του πόνου.
Μη δείχνετε καθόλου ανθρωπιά.
Κάθε στιγμή να μας θυμίζει
το δίκιο και το άδικο,
τον άνθρωπο και το χτήνος,
το έγκλημα και το καθήκον.
Αλέξανδρος Παναγούλης, «Χτυπάτε»

1. Αυτό το γράμμα δεν αποτελεί μια συνολική πολιτική τοποθέτηση για την αντιτρομοκρατική επιχείρηση που ξεκίνησε στις 4 Δεκεμβρίου, αλλά μια πρώτη πολιτική ανάγνωση της προφυλάκισής μου. Των σημασιών και των ευρύτερων στόχων που αυτή έχει.

2. Είναι γεγονός πως βρίσκομαι στη φυλακή ακριβώς επειδή είμαι αναρχικός. Επειδή εδώ και 15 χρόνια διαρκώς δραστηριοποιούμαι μέσα από αυτό το ριζοσπαστικό πολιτικό κομμάτι. Μια ανάγνωση της δικογραφίας, μα και η κυνική δήλωση του αρχηγού της ελληνικής αστυνομίας -πως με συνέλαβαν επειδή αφέθηκα ελεύθερος για την υπόθεση του εφετείου*- το αποδεικνύουν περίτρανα. Βρίσκομαι εδώ κλεισμένος, και είμαι βαθιά πεπεισμένος γι αυτό, για τις αντιδράσεις μας στη δολοφονία του Χριστόφορου Μαρίνου το ΄96, για τα οδοφράγματα έξω από τα εξεταστικά το ΄98, για τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις το ΄99, για τις διαδηλώσεις ενάντια στην σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών στη Θεσσαλονίκη το 2003, για τα φοιτητικά το ΄06 -΄07,  για την αλληλεγγύη μας στους αγώνες των κρατουμένων και σε όσους φυλακισμένους δε σκύβουν το κεφάλι, για την εξέγερση του Δεκέμβρη, για…, για… Γιατί βρεθήκαμε παντού, με τις μικρές ή μεγαλύτερες δυνάμεις μας, όπου τίποτα δεν έμοιαζε σίγουρο και η κοινωνική εντροπία έδινε ξανά νόημα στη ζωή μας και δύναμη στους αγώνες μας.

3. Στις 4 Δεκεμβρίου με προσήγαγαν στην ασφάλεια μαζί με τον φίλο και σύντροφο Κώστα Μπαρλή, έξω από μια καφετέρια στα Εξάρχεια αστυνομικοί της ομάδας Δέλτα και της αντιτρομοκρατικής. Ο φίλος μου αφήνεται ελεύθερος 16 ώρες περίπου αργότερα. Εμένα μου παραδίδεται η έκθεση σύλληψης 26 ώρες μετά την προσαγωγή μου. Και μετά αρχίζει η τρέλα. Γιατί αν το τελευταίο διάστημα βλέπουμε σε μια σειρά υποθέσεων να ποινικοποιούνται οι φιλικές και συντροφικές σχέσεις, στην περίπτωσή μου δεν μπορούν να «επικαλεστούν» ούτε καν αυτό. Είμαι στη φυλακή για μια υπόθεση της οποίας ούτε τους συγκατηγορούμενους δεν γνωρίζω. Κανένας μάρτυρας δε με αναγνωρίζει, κανένας αστυνομικός δεν υποστηρίζει ότι συναντήθηκα με κάποιον από τους συγκατηγορούμενούς μου, σε καμία τηλεφωνική υποκλοπή δεν ακούγεται το όνομά μου και όσον αφορά την έρευνα που έγινε στο σπίτι μου το μόνο που αξίζει να αναφερθεί είναι ότι κλέψανε την ξυριστική μου μηχανή, άρα και το DNA μου (σημειώνω ότι αυτό δεν αναφέρεται καν στην έκθεση κατάσχεσης). Σύμφωνα όμως με την αντιτρομοκρατική το πρώτο «ενοχοποιητικό» στοιχείο είναι ότι το βράδυ της 24ης Νοεμβρίου με είδαν να κινούμαι παράλληλα με την οδό Πραξιτέλους στον Πειραιά. Τί κι αν στην Ηρώων Πολυτεχνείου, τρία στενά παράλληλα της Πραξιτέλους, βρίσκεται το γραφείο του δικηγόρου μου. Τί κι αν τον επισκέφτηκα εκείνο το βράδυ, λίγες μέρες πριν παρουσιαστώ στην ανακρίτρια για την υπόθεση του εφετείου. Το δεύτερο «ατράνταχτο» στοιχείο είναι ότι ήπια ένα ποτό στα Εξάρχεια, στην περιοχή που καθημερινά συναναστρέφομαι με δεκάδες ανθρώπους, με «άγνωστο άτομο», το οποίο σύμφωνα με την αντιτρομοκρατική είχε φάει προηγουμένως σουβλάκια μαζί με έναν από τους συγκατηγορούμενούς μου. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Φυσικά, όλη αυτή την εβδομάδα που κρατήθηκα στην αντιτρομοκρατική ήμουν απομονωμένος σ’ ένα κελί ένα επί τρία, χωρίς παράθυρο και με το φως συνέχεια ανοιχτό. Και μετά ήρθε η προειλημμένη απόφαση της προφυλάκισής μου και μάλιστα στα Γρεβενά. Οι φυλακές Γρεβενών είναι υψίστης ασφαλείας όπου κρατούνται βαρυποινίτες και όχι υπόδικοι και βρίσκονται 500χλμ μακριά από την Αθήνα, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη κάθε επικοινωνία με φίλους, συντρόφους, συγγενείς, δικηγόρους.

4. Οι δύο βαρύτατες διώξεις σε βάρος μου σε διάστημα μόλις δύο εβδομάδων και η προφυλάκισή μου, δεν πρέπει να μπερδέψουν και να θεωρηθούν μονάχα μια διαρκής προσπάθεια να βρεθώ εγώ προσωπικά σ΄ ένα καθεστώς ασφυκτικού ελέγχου. Αντίθετα, όλο αυτό το σκηνικό εξόντωσης βρίσκεται στην καρδιά της σύγχρονης κατασταλτικής πολιτικής. Στην καρδιά ενός πολυεπίπεδου σχεδιασμού που αποσκοπεί στον εκφοβισμό και στην εκπειθάρχηση των νέων «επικίνδυνων τάξεων» και στην εξουδετέρωση των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Στην αχρήστευση δηλαδή των προταγμάτων της αυτενέργειας, της άμεσης δράσης, της αλληλεγγύης και του αγώνα για την επανοικειοποίηση της ζωής. Στην υπονόμευση της δυναμικής των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών μέσα στις κοινωνικές διεργασίες. Έτσι ώστε η πρόσφατη γενική απεργία και οι δυναμικές διαδηλώσεις της 15ης Δεκεμβρίου να κρατήσουν μόνο μια μέρα, η αντίσταση να υποτιμηθεί, οι αγωνιστές να απαξιωθούν, η Κερατέα να είναι απλώς μια περιοχή λίγο έξω από την Αθήνα, ο Δεκέμβρης να ξεχαστεί και να γιορτάζεται σαν το τριήμερο του Πολυτεχνείου. Και για να εγκαθιδρυθεί το βασίλειο του θανάτου και της τάξης, για να επιβληθεί νικηφόρα η επίθεση του καπιταλιστικού κόσμου, χρειάζεται όσοι βρίσκονται στο στόχαστρό του να πολλαπλασιαστούν. Το ποινικό φάσμα να διευρυνθεί και οι νομικές έννοιες να διασταλούν με έναν μόνιμο χαρακτήρα σκόπιμης ασάφειας. Να χάσουν κάθε σημασία τους  ή ίσως καλύτερα να αποκτήσουν την πλήρη σημασία τους με την επιβολή ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Χωρίς ενδοιασμούς οι ανακριτές και οι εισαγγελείς αποδεικνύουν διαρκώς πως μόνο τους μέλημα είναι να τσακίσουν τον εσωτερικό εχθρό. Και μετά, σειρά να πάρει η μονοτονία των σωφρονιστικών καταστημάτων και η καθαρή, ωμή βία του εγκλεισμού.

5. Οι κατασκευασμένες και κατευθυνόμενες διώξεις με βάση τα σενάρια και τις εμμονές της αντιτρομοκρατικής θυμίζουν βόμβες διασποράς. Στοχεύουν κάπου για να πλήξουν σε μεγάλη ακτίνα γύρω τους, να καταστρέψουν μια ευρύτερη περιοχή. Αυτή η δίωξη δεν αφορά μονάχα εμένα προσωπικά. Αυτή η δίωξη θέλει να φοβίσει τον καθένα. Να προσέχουμε με ποιούς μιλάμε. Με ποιούς αφισσοκολλούμε. Με ποιούς βγάζουμε έντυπα. Με ποιούς συμπορευόμαστε στις διαδηλώσεις. Με ποιούς ανταλλάσουμε απόψεις στις εκδηλώσεις. Και φυσικά πού πηγαίνουμε. Να εμποτίσουν την καθημερινότητά μας με καχυποψία και φόβο. Οι υπάλληλοι της τρόικας μας προσφέρουν απλόχερα το μόνιμο «άλλοθι» της υπακοής, την πρόσκαιρη ασφάλεια και την ψεύτικη σιγουριά της υποταγής. Γιατί ποιός θα αμφισβητήσει, χωρίς  να γελοιοποιηθεί τελείως, πως αν μας αρκούσε το τίποτα, αν ήμασταν αναρχικοί μέχρι να πάμε πενταήμερη, αν είχαμε «ανακουφιστεί» μετά την υπογραφή του μνημονίου, αν μισούσαμε τους μετανάστες, αν αγανακτούσαμε με τους κουκουλοφόρους, αν φοβόμασταν τους «τρομοκράτες», καμία από τις συνέπειες της καταστολής δε θα είχα υποστεί ούτε εγώ ούτε πολλοί άλλοι που αντιστέκονται.

6. Ο αγώνας όμως δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Το καθεστώς και οι διάφοροι αξιωματούχοι του δεν πρόκειται να αισθανθούν ούτε χαρά ούτε ανακούφιση. Εμείς στεκόμαστε δίπλα στους φυλακισμένους αναρχικούς, δίπλα στους φυλακισμένους αγωνιστές. Ως την απελευθέρωσή τους. Συμβάλλουμε διαρκώς στη συγκρότηση -θεωρητική και οργανωτική- της τάξης μας και αναπτύσσουμε τον αναγκαίο στρατηγικό σχεδιασμό για την επίτευξη της νίκης της.

Ας σταθούμε όρθιοι. Και ας κάνουμε το επόμενο βήμα. Για την κοινωνική/ταξική αντεπίθεση. Για την προλεταριακή έφοδο στον ουρανό.

Υ.Γ. Όπως μου είχε πει κάποτε ένας καλός σύντροφος: «Υπομονή. Δύναμη. Πίστη στην υπόθεση. Έχουμε δίκιο. Τέλος». Αυτές οι λέξεις θα γίνουν οδηγός μου σ’ αυτές τις πραγματικά δύσκολες στιγμές.

Χρήστος Πολίτης
Κλειστή Φυλακή Γρεβενών
16 Δεκέμβρη 2010

*  Το μεσημέρι της 22ας Μαϊου του 2008, πηγαίνοντας να πάρω τη μηχανή μου κοντά στο μετρό της Πανόρμου, με προσήγαγαν στη ΓΑΔΑ όπου μου έκαναν διάφορες ερωτήσεις για το πού βρισκόμουν το προηγούμενο βράδυ. Μετά από κάποιες ώρες με άφησαν ελεύθερο. Το προηγούμενο βράδυ είχε πραγματοποιηθεί εμπρησμός οχημάτων στο χώρο του εφετείου Αθηνών. Από αυτό το χρονικό σημείο και μετά αρχίζουν να εμφανίζονται δημοσιεύματα βασισμένα σε αστυνομικά σενάρια, που με συσχετίζουν κατ’ αρχήν με τον εμπρησμό των οχημάτων στο εφετείο και κατόπιν με εμφανίζουν να συμμετέχω σε διάφορες οργανώσεις και ενέργειες, πολλές φορές με σημαίνοντα ρόλο. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο τον προηγούμενο Νοέμβρη να ανακοινώσουν τηλεοπτικά ένταλμα εις βάρος μου, το οποίο στην πραγματικότητα δεν υπήρχε. Παράλληλα, για μεγάλα χρονικά διαστήματα είχα εμφανή αστυνομική παρακολούθηση. Ως αποκορύφωμα, 2,5 χρόνια μετά έλαβα κλήση να απολογηθώ ως κατηγορούμενος για την υπόθεση του Εφετείου. Πράγματι παρουσιάστηκα στην 8η τακτική ανακρίτρια στις 2 Δεκεμβρίου όπου και αφέθηκα ελεύθερος (για δύο μέρες!).

Στις 4 Δεκέμβρη 2010 πραγματοποιήθηκε ευρεία “αντιτρομοκρατική” επιχείρηση με προσαγωγές αγωνιστών και έρευνες σε σπίτια, που είχε σαν αποτέλεσμα να προφυλακιστούν ο Γιώργος Καραγιαννίδης, ο Αλέξανδρος Μητρούσιας, ο Κώστας Σακκάς, η Στέλλα Αντωνίου, ο Δημήτρης Μιχαήλ και ο Χρήστος Πολίτης. Οι μπάτσοι είχαν ήδη στοχοποιήσει και κατηγορήσει τους δύο πρώτους για την υπόθεση της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς μετά τις συλλήψεις στο Χαλάνδρι το φθινόπωρο του 2009, ενώ τώρα προσπάθησαν να επενδύσουν στην επιχείρηση αυτή διάφορες εικασίες και σενάριά τους παρουσιάζοντάς την μηντιακά ως επιχείρηση εξάρθρωσης όλων λίγο-πολύ των γνωστών ένοπλων οργανώσεων. Αν και τα σενάριά τους δεν επιβεβαιώθηκαν, προχώρησαν παρόλαυτά στην προκλητική εφαρμογή του τρομονόμου και για πρώτη φορά έστησαν δικογραφία για συμμετοχή σε “τρομοκρατική” οργάνωση χωρίς να την προσδιορίζουν και για “τρομοκρατική” δράση χωρίς να θεωρούν αναγκαία την τέλεση παράνομων πράξεων. Στις περιπτώσεις της Στέλλας Αντωνίου και του Δημήτρη Μιχαήλ, επαναλήφθηκε η διαδεδομένη τον τελευταίο καιρό τακτική των αρχών και οι διώξεις τους στηρίχτηκαν στο γεγονός των προσωπικών τους σχέσεων με κάποιους από τους κατηγορούμενους. Στην περίπτωση του Χρήστου Πολίτη, οι αρχές δοκίμασαν ένα ακόμα βήμα παραπέρα μιας και δεν προϋπήρχε καν γνωριμία και η όποια επαφή με τους συγκατηγορούμενούς του. Στην περίπτωσή του φαίνεται ότι ήταν τους αρκετή η στοχοποίησή του ως γενικώς υπόπτου που οι ίδιες οι αρχές προωθούσαν και αναπαρήγαγαν για περισσότερο από ένα χρόνο μέσα από τα σχετικά τρομορεπορτάζ και δημοσιεύματα.

Κείμενο του Χρήστου Πολίτη: πολύ πρώτες σκέψεις σχετικά με την προφυλάκισή μου

Κείμενο του Κωνσταντίνου Σακκά από τις φυλακές Ναυπλίου

Επιστολή του Χρήστου Πολίτη

Κείμενο Αλέξανδρου Μητρούσια, Κώστα Σακκά, Γιώργου Καραγιαννίδη

Κείμενο του Δημήτρη Μιχαήλ

Kείμενο της Στέλλας Αντωνίου

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στη φυλακή Τρικάλων

Επιστολή των Καραγιαννίδη, Σακκά, Μητρούσια

Εν όψει της πέμπτης αίτησης για άδεια του Π.Γεωργιάδη, από Κ.Σακκά

Ανακοίνωση απεργίας πείνας του Κώστα Σακκά

Ονομάζομαι Πουζιαρίτης Χρυσοβαλάντης και είμαι άδικα προφυλακισμένος εδώ και 11 ½ μήνες στις Δικαστικές Φυλακές Διαβατών.

Η αστυνομία έχει πέσει σε τεράστιες αντιφάσεις, καθώς κατηγορήθηκα ότι στις 6 Δεκέμβρη 2009 (στη θλιβερή επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου), ήμουν ηγετική μορφή σε ομάδα κουκουλοφόρων στο ΑΠΘ, που συγκρούονταν με δυνάμεις καταστολής.

Η πρώτη αντίφαση: Παρ’ όλο που φαίνομαι ως ηγέτης των κουκουλοφόρων, δεν υπάρχει πειστήριο κουκούλας, ούτε κατηγορία, σύμφωνα με τον περίφημο κουκουλονόμο.

Οι αστυνομικοί, με τις καταθέσεις τους, αναγνώρισαν τον επικεφαλή της ομάδας των κουκουλοφόρων εξαιτίας του χαρακτηριστικού του κουρέματος.

Δεύτερη αντίφαση: Ο επικεφαλής της ομάδας των κουκουλοφόρων ήταν ασκεπής και ακάλυπτος στη διάρκεια των συγκρούσεων, παρά το χαρακτηριστικό του κούρεμα και περπατούσε αφελής και αμέριμνος.

Με κατηγόρησαν για «κατοχή εκρηκτικών υλών».

Τρίτη αντίφαση: Δεν υπάρχει απόδειξη που να αποδεικνύει τη συγκεκριμένη κατηγορία (σακίδιο με μολότωφ). Ξέρουμε όλοι μας τον τρόπο της αστυνομίας να ενοχοποιεί διαδηλωτές «φορτώνοντας» τους με τα δικά τους σακίδια, έτοιμα από πριν, για να δικαιολογήσουν συλλήψεις. Στη δική μου υπόθεση δεν έκαναν ούτε αυτό, αφού φαίνεται ότι δεν υπήρχε κάποιο έτοιμο σακίδιο με μολότωφ διαθέσιμο εκεί κοντά τη συγκεκριμένη στιγμή.

Είμαι κάτοικος Αλεξάνδρειας Ημαθίας. Η σύλληψη μου έγινα όταν απομακρυνόμουν από το χώρο των πανεπιστημίων , με κατεύθυνση προς το σιδηροδρομικό σταθμό, για να επιστρέψω στον τόπο μου. Τη συγκεκριμένη στιγμή επικρατούσε απόλυτη ηρεμία, εντός και εκτός των πανεπιστημίων. Ξαφνικά δέχτηκα την επίθεση και τον βίαιο ξυλοδαρμό μου από δύο διμοιρίες ΜΑΤ, οι οποίες με χτυπούσαν ασταμάτητα, για αρκετά λεπτά, με τις ασπίδες και τα γκλοπ και με κλωτσούσαν με τις μπότες τους. Υπάρχει ιατροδικαστική γνωμάτευση για τον βίαιο ξυλοδαρμό μου από τις δυνάμεις καταστολής. Υπάρχουν, επίσης, και βασικοί μάρτυρες για την υπόθεση μου, οι οποίοι κατέθεσαν αυτοβούλως και από την πρώτη στιγμή ότι δεν έχω καμία σχέση με όσα με κατηγορούν, αλλά η κατάθεση τους θεωρήθηκε λιγότερο αξιόπιστη από την κατάθεση των αστυνομικών που μου προσάπτουν ψευδές κατηγορητήριο.

Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης μου ζητάω ταυτοποίηση δακτυλικών αποτυπωμάτων, απ’ όλα τα κατασχεθέντα της συγκεκριμένης ημέρας, πράγμα που δεν θα πραγματοποιηθεί ούτε στο δικαστήριο, καθώς δεν υπάρχει τίποτα το ενοχοποιητικό εις βάρος μου.

Εκτός του ότι κρατούμαι άδικα στη φυλακή, θύμα του υπερβάλλοντα ζήλουτων αστυνομικών, ώστε να δικαιολογήσουν το έργο και την ύπαρξη τους με μοναδικό στοιχείο ότι ήμουν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή με «λάθος» κόμμωση, στις αιτήσεις μου για άρση της προφυλάκισης μου στο συμβούλιο πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, το Συμβούλιο, με συνεχή βουλεύματα, με απέρριπτε με την αιτιολογία ότι είμαι επικίνδυνος για την κοινωνία και ότι υπάρχει περίπτωση να ξανακάνω τα ίδια και πιο σοβαρά εγκλήματα.

Μετά τις συνεχόμενες αποτυχίες της αστυνομίας (ζαρντινιέρα, πράσινα παπούτσια, φοιτητής με πιτζάμες κτλ) το κλίμα είναι υπερβολικά βεβαρημένο, με αποτέλεσμα (ιδίως μετά τη μήνυση που κατέθεσα για τον άγριο ξυλοδαρμό που δέχτηκα κατά τη σύλληψη μου) τη συστηματική προσπάθεια, των αστυνομικών και των δικαστικών αρχών, κατασυκοφάντησης μου, ώστε αν αποδείξουν ότι η αστυνομία και η δικαιοσύνη δεν έκανε άλλη μια φορά «λάθος» και ότι κάνουν σωστά το έργο τους.

Παρέβλεψαν, επίσης, το γεγονός ότι ήμουν πρώην τοξικοεξαρτημένος και παρακολουθούσα πρόγραμμα απεξάρτησης, το οποίο διακόπηκε ξαφνικά και μοιραία με τη φυλάκιση μου, με αποτέλεσμα να υπάρχει πάντα ο κίνδυνος υποτροπιασμού.

Από τις 23 Ιουνίου 2010 ξεκίνησα αποχή από το συσσίτιο της φυλακής, την οποία συνεχίζω ακόμα και σήμερα, αφού το μοναδικό όπλο που μου έχει απομείνει μέσα από τη φυλακή για να παλέψω και να προσπαθήσω να αποδείξω την αθωότητα μου είναι το ίδιο μου το σώμα.

Από την πρώτη μέρα της κράτησης μου, στο Αστυνομικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης (πριν τη μεταφορά μου στις Φυλακές Διαβατών), διαπίστωσα πόσο χάλια λειτουργεί το σύστημα, καθώς ο νόμος ορίζει μέχρι και 24ωρη κράτηση στα κρατητήρια, αλλά στην πραγματικότητα, ο χρόνος κράτησης είναι πάνω από δύο μήνες (υπάρχουν περιπτώσεις που έμειναν άτομα στο κρατητήριο έως και 5 ή 6 μήνες), σε απάνθρωπες συνθήκες, στον απόλυτο εγκλεισμό, χωρίς προαυλισμό, χωρίς τουαλέτα, νερό, ρεύμα, θέρμανση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εξαερισμό και καθόλου καθαριότητα.

Οι περισσότεροι ανθρωποφύλακες (αστυνομικοί-δεσμοφύλακες) συνήθως ήταν ειρωνικοί και , κάνοντας κατάχρηση της εξουσίας τους, γίνονταν προκλητικοί και δεν ήταν λίγες οι φορές που δεν ξεκλείδωναν ούτε για τουαλέτα, με αποτέλεσμα να κάνουμε τη φυσική μας ανάγκη χρησιμοποιώντας μπουκάλια.

Αφού τελικά μεταφέρθηκα (μετά από 4 μήνες απόλυτου εγκλεισμού στα κελιά-στάβλους του Μεγάρου Θεσσαλονίκης) στις φυλακές Διαβατών, τα πράγματα καλυτέρεψαν σε κάποια θέματα. Υπάρχει προαύλιο και μπόρεσα να δω το φως του ήλιου, όπως και να αναπνεύσω καθαρό αέρα. Υπάρχει, επιτέλους, τουαλέτα μέσα στα κελιά. Όσο για το νερό, υπάρχει, αλλά όχι για όλο το 24ωρο. Για θέρμανση και εξαερισμό, ας μην το αναπτύξω καλύτερα, καθώς είναι είδη πολυτελείας. Όσον αφορά στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, είναι περιορισμένη, υπάρχουν μόνο τα βασικά (depon, ασπιρίνες). Υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων που περιμένουν 2 και 3 μήνες για μια μεταφορά και εξέταση σε νοσοκομείο, ύστερα από κάποια ατυχήματα που συνέβησαν και περιφερόταν όλο αυτό το διάστημα με πατερίτσες.

Έτυχε, επίσης, και περίπτωση θανάτου στη φυλακή. Το συγκεκριμένο άτομο παρουσίασε πρόβλημα στο στομάχι και για 2 μέρες πονούσε υπερβολικά λαι το μόνο που έγινε ήταν να του χορηγήσουν Depon, με αποτέλεσμα να τον βρούνε νεκρό μέσα στο κελί του και, όπως ήταν αναμενόμενο, και αυτό το περιστατικό δεν πήρε το φως της δημοσιότητας, γιατί όλοι ξέρουμε ποια είναι η δουλειά που κάνουνε οι δημοσιογράφοι όταν πρόκειται για θέματα που μπορεί να θίξουν την αστυνομία, τη δικαιοσύνη και το κράτος.

Ακόμα πιο παράξενος είναι ο τρόπος που δικάζουν κάποιες υποθέσεις οι δικαστές και οι εισαγγελείς, καθώς, μετά το σκάνδαλο με το παραδικαστικό, δεν δικάζουν απλά, αλλά βγάζουν όλο το μένος, το μίσος και την οργή τους, σε βάρος των κατηγορουμένων, στερώντας, έτσι, το πολυτιμότερο αγαθό, την ελευθερία, σε αθώους πολίτες, χωρίς αποδείξεις ενοχής, με την μοναδική «απόδειξη» την κατάθεση κάποιου αστυνομικού. Και αφήνουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, στην κοινωνία, οι πραγματικοί απατεώνες (Βατοπαίδι, παραδικαστικό, Siemens κτλ)

Ακούμε εδώ και χρόνια για την αποσυμφόρηση των φυλακών, καθώς, στην συγκεκριμένη φυλακή, όπου κρατούμαι, αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 640 κρατούμενοι, ενώ θα έπρεπε να υπάρχουν 300 άτομα. Σε κελιά των 24 τ.μ. ζούμε, κοιμόμαστε, τρώμε 10 άτομα. Και ενώ ακούμε για αποσυμφόρηση των φυλακών με κάποια νέα νομοσχέδια, το μόνο που κάνει το κράτος για το συγκεκριμένο θέμα είναι να χτίζει καινούργιες φυλακές.

«όσο και αν χτίζουν φυλακές και ο κλοιός στενεύει

ο νους μας θα ‘ναι αληταριό, πάντα θα δραπετεύει»

Όσοι φυλακίστηκαν άδικα, όσοι έζησαν και ζουν την «απομόνωση» εντός και εκτός των τειχών και όσοι αγωνίζονται για έναν κόσμο σωστό και δίκαιο, είναι αυτοί που θα μας κατανοήσουν, θα μας βοηθήσουν, θα μας συμπαρασταθούν και θα μας δικαιώσουν

Σας ευχαριστώ όλους.

Χρυσοβαλάντης Πουζιαρίτης.

22 Νοεμβρίου 2010

Κατάστημα Κράτησης Διαβατών

Σχετικά Με Την Υπόθεσή Μου

Πέμπτη 7 Οκτώβρη 2010 ώρα 20.40.Μετά από καταδίωξη ενός περίπου χιλιομέτρουαπό τέσσερις μπάτσους της ΔΙ.ΑΣ και λόγω λανθασμένης στροφής μου σε αδιέξοδο δρόμο ακινητοποιούμαι με τη μοτοσυκλέτα μου και προσάγομαι στο κοντινό Α/Τ Μπουρναζίου για εξακρίβωση στοιχείων, καθώς η βροχή που πέφτει καθιστά αδύνατοτον επιτόπιο έλεγχο. Εκεί κατόπιν σωματικής έρευνας βρίσκουν επάνω μου εμπρηστικό μηχανισμό μικρής ισχύος.

Το σκηνικό που ακολουθεί είναι πάνω-κάτω γνωστό, απειλές, συμβουλές καιπροσπάθειες για “φιλικές συζητήσεις” από συνοικιακούς μπατσούληδες κάθεβαθμίδας που έτυχε να έχουν βάρδια εκείνη την ώρα, αυτά μέχρι τις 23.00 πουμεταφέρθηκα στη Γενική Ασφάλεια στον 6ο όροφο της Γ.Α.Δ.Α . Σχεδόν ταυτόχροναμε την εκεί προσαγωγή μου οδηγήθηκα στο γραφείο του Διευθυντή της υπηρεσίαςόπου ο ίδιος μαζί με έναν ακόμα υψηλόβαθμο αξιωματικό μου πρότειναν ευθέωςσυνεργασία׃ Να ρουφιανέψω με αντάλλαγμα την μη δίωξη και την άμεσηαπελευθέρωσή μου. Αφού πήραν την απάντηση που τους άξιζε, δεν μου ξαναμίλησαν,ενώ η συμπεριφορά όλων άλλαξε ύφος προς το πιο “άγριο”.Ακολούθησε έρευνα, παρουσία αντιεισαγγελέα, στο πατρικό μου σπίτι και με 20περίπου ασφαλίτες ξαμολυμένους τόσο μέσα στο σπίτι όσο και στους εξωτερικούςγύρω χώρους. Τελικά καταλήξαμε πίσω στην Γ.Α.Δ.Α. οπότε και στις 02.10 μουγνωστοποιήθηκε η σύλληψή μου. Να σημειώσω πως κατά την διάρκεια όλων αυτώντων ωρών της κράτησής μου ήμουν δεμένος πισθάγκωνα, σε απόλυτη απομόνωσηυπό συνεχή επιτήρηση και παρά τις συνεχείς πιέσεις μου κανείς δεν μουγνωστοποίησε το καθεστώς κάτω από το οποίο βρισκόμουν εκεί μέσα ενώ ηεπικοινωνία με συνήγορο μου επιτράπηκε στις 04.00.Παρέμεινα στα κρατητήρια του 7ου ορόφου της Γ.Α.Δ.Α.μέχρι και το μεσημέρι τηςΔευτέρας 11ηςτου Οκτώβρη όταν κι οδηγήθηκα, συνοδεία μεγάλου αριθμού ασφαλιτών και ΕΚΑΜιτών,στην Ευελπίδων για να περάσω ανακριτή και εισαγγελέα.Αυτοίδιαφώνησαν μεταξύ τους για το αν έπρεπε να προφυλακιστώ αφήνοντάς με προσωρινά ελεύθερο και παραπέμποντας την υπόθεσή μου σε τριμελές συμβούλιο δικαστών.Αρκετές μέρες μετά, το τριμελές έβγαλε την απόφαση׃προφυλακιστέος ωςεπικίνδυνος για την δημόσια ασφάλεια. Στις 17 Νοέμβρη οδηγήθηκα στις φυλακέςΚορυδαλλού όπου και κρατούμαι πλέον.

Δεν τρέφω καμία αυταπάτη σχετικά με το τί συνέβαλε στο να συγκλίνει η απόφασητων δικαστών προς αυτή την κατεύθυνση κι αυτό σίγουρα δεν ήταν η ύπαρξη επαρκώνστοιχείων,αλλά η από χρόνια γνωστή στις αστυνομικές αρχές συμμετοχή μου στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Απ’το κίνημα των μαθητικών καταλήψεων του 1998 ενάντιαστην εκπαιδευτική αποβλάκωση και την πορεία του Πολυτεχνείου της ίδιας χρονιάς μέχρι και τις σημερινές ημέρες των ακριβών αγαθών και των φτηνών ιδανικών έχωλάβει μέρος στα περισσότερα γεγονότα σταθμούς του μαζικού κοινωνικού αγώνα. Γιατην συμμετοχή μου αυτήν μάλιστα έχω υποστεί αρκετές “τυχαίες”και στοχευμένεςπροσαγωγές στη Γ.Α.Δ.Α. ακόμα και μέσα από το ίδιο μου το σπίτι. Σε συνδυασμό δεμε το “κουσούρι”μου να συχνάζω κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρόνων στα Εξάρχεια -και στην παρούσα τρομολαγνική συγκυρία- πληρώ όλες τις προϋποθέσειςγια να διωχθώ με βάση το νέο Ιδιώνυμο που ποινικοποιεί πολιτικές ιδέες και φιλικέςσχέσεις με μία εκδικητικότητα που μόνο μισάνθρωπα καθάρματα μπορούν νανομοθετήσουν και να εφαρμόσουν.Τα παραπάνω θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια επαρκή ανάλυση στα βαθύτερα αίτιατης προφυλάκισης, το ουσιαστικό πρόταγμα όμως της υπόθεσης ,για εμένα ,είναιάλλο.Οι νομικίστικες μπουρδολογίες είναι η κυρίαρχη γλώσσα που θέλει να υποτάξειτην ριζοσπαστική ρητορική σε ένα χαμηλότερο επίπεδο εντελώς ξένο προς αυτήνώστε να την απονευρώσει ουσιαστικά,αφήνοντας την έρμαια στην αποστειρωμένη ανάλυση του “ειδικού”. Επιβάλλοντας τους όρους που αποσκοπούν στο να προσδιορίσουν την προσωπικότητα ή/και την πρακτική ενός ατόμου η επιστημονική διαστροφή της Δικαιοσύνης καταδικάζει την υποκειμενική διαλεκτική στην κακομοιριάτης προαναφερθείσας κυρίαρχης γλώσσας-η οποία εξ’ορισμού ετεροκαθορίζει και αποκλείει οτιδήποτε ξένο προς την ορολογία της ως ανάξιο αναφοράς. Με βάση τοπαραπάνω σκεπτικό το οποίο ανέκαθεν θεωρούσα αδιαπραγμάτευτο δεν πρόκειται νααναφερθώ περεταίρω στο νομικό κομμάτι της υπόθεσης και ούτε θα κάνω χρήση όρων όπως “αθώος”,”ένοχος”,”σκευωρία”κι άλλων που θα άφηναν χώρο στον λόγο τηςεξουσίας να εδραιωθεί ως εξουσία πάνω στον λόγο μου.Διεκδικώ ενεργά και θαδιατηρήσω μέχρι τέλους τον προσωπική μου βάση αξιών στην οποία τοποθετούμαι ωςαγωνιστής κι όχι ως παραβάτης κάποιων παραγράφων της “από ταπάνω”επιβεβλημένης νόρμας συμπεριφορών που αποκαλείται και ΠοινικόςΚώδικας.Δε νομιμοποιώ κανέναν να με κρίνει με Δίκαιο διαφορετικό από αυτό πουυπαγορεύει η διαχρονική επαναστατική πάλη,κι αυτό δεν είναι άλλο από το δίκιο του Αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική γάγγραινα,το δίκιο όλων αυτών που συμβάλλουν με τον τρόπο τους στην κατεύθυνση της κατάργησης της εξουσιαστικής υποδούλωσηςκαι δρουν για την λαϊκή χειραφέτηση. Ως απόρροια όλων αυτών θεωρώ τον εαυτόμου πολιτικό κρατούμενο, όχι για να ξεχωρίσω από τους “ποινικούς” μα επειδή στηρίζω την άποψη πως βρίσκομαι εδώ εξ’αιτίας των πολιτικών και των τακτικών μουεπιλογών,που είναι συνειδητά εχθρικές προς ένα εκ θεμελίων αντίπαλο σε αυτέςκατεστημένο. Ταυτόχρονα πληρώνω τις συνέπειες ενός λάθους (που τοαντιλαμβάνονται οι αρκετοί που έχω την χαρά να θεωρώ συντρόφους και οι λιγοστοί που είχα την χαρά να με θεωρήσουν φίλο) στο οποίο δεν θα ήθελα να επεκταθώ.

Όσον αφορά στο γενικότερο έντονα κατασταλτικό κλίμα της εποχής, πρέπει ναθεωρείται παραπάνω από σίγουρο πως το κράτος προετοιμάζει τις άμυνές τουαπέναντι στην συνεχώς ογκούμενη λαϊκή οργή που προκαλείται από την έντονη,οικονομική κυρίως, καταπίεση που ασκείται σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια τουπληθυσμού και τοκαλύτερο πεδίο άσκησης των μεθόδων καταστολής είναι ο χώρος της αντιεξουσίας.Άλλωστε το παρελθόν έχει δείξει πως εκεί ελλοχεύει ο πραγματικός“κίνδυνος” δημιουργίας κυριολεκτικά ανατρεπτικών καταστάσεων. Από την άλλη αυτόδεν μπορεί να αποτελέσει αφορμή για απραξία ή εφαλτήριο για την έναρξη μίαςκαμπάνιας θυματοποίησης και ηττοπάθειας από μέρους των εξεγερμένων. Τώραπερισσότερο από ποτέ απαιτείται ανασύνταξη σε ένα αρραγές μέτωπο επίθεσηςενάντια στο σαθρό οικοδόμημα της Τάξης που καταδυναστεύει την καθημερινότητά μας .Ο Αγώνας πάντα συνεχίζεται ακόμα και μέσα από τα κελλιά, ο καθένας από τομετερίζι του μπορεί να προσφέρει. Ο Δρόμος θα είναι πάντα το πεδίο για την ζύμωση των ανατρεπτικών ιδεών και κυρίως για την απελευθερωτική προβολή τους πάνω στοβίωμα μα και η φυλακή μπορεί να αποτελέσει τόπο μίας, υπό ειδικές συνθήκες,αντίστασης για την διατήρηση της Αξιοπρέπειας ενάντια στην βαρβαρότητα τουεγκλεισμού.

Δηλώνω τη συμπαράστασή μου σε κάθε αυτοοργανωμένο συλλογικό εγχείρημαστήριξης των κρατούμενων συντρόφων,όπως το Ταμείο και η Συνέλευση Αλληλεγγύης,καθώς και σε κάθε ομαδοποίηση ή μεμονωμένο άτομο που με λόγο καιπράξη επιθυμεί να εκφράσει τη συμπαράσταση του, όποιον τρόπο κι αν επιλέγει για νατην εκφράσει, εφ’όσον βέβαια δεν στέκεται εχθρικά απέναντι στον θεωρητικό πυρήνα της ευρύτερης αντιεξουσιαστικής επαναστατικής διαδικασίας.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς από τα κελλιά της “Δημοκρατίας”

Παναγιώτης Γιάννος

Δ’ Πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλού

19 Νοέμβρη 2010