Category: Κείμενα

Θα αρχίσω λέγοντας δυο λόγια σχετικά με την υπόθεσή μου. Απ’ την πρώτη
στιγμή υπήρξε μια προσπάθεια θυματοποίησης μας αποκρύπτοντας τις επιλογές
μας και παρουσιάζοντάς μας ως παρασυρμένους νέους. Μια προσπάθεια που
ξεκίνησε από ενορχηστρωτές της κρατικής προπαγάνδας και συνεχίστηκε από
τους ρεφορμιστικούς κύκλους αριστερίστικων συνιστώσεων τύπου ΑΚ και
ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από τη μια λοιπόν τα ΜΜΕ οξύνουν τη στρατηγική
αποπολιτικοποίησης της αναρχικής δράσης μετατρέποντας τις επιλογές μας σε
δακρύβρεχτες ιστορίες κίτρινου τύπου και από την άλλη οι ρεφορμιστές της
ΑΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς να πουν λέξη για τις επιθετικές πρακτικές
αγώνα, μυξοκλαίγονται για εμάς συμβάλλοντας στην αποπολιτικοποίησή μας.

Για μένα η σύλληψη τεσσάρων ένοπλων αναρχικών χωρίς μάχη είναι μια ήττα
που δεν επιδέχεται περαιτέρω θυματοποίησης.

Εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει μια πλούσια ιστορική εμπειρία, μια αντάρτικη
παράδοση όπου οι επαναστάτες μάχονται ως το τέλος.

Μια αντίληψη που προωθεί μια αυθεντική επιλογή σύγκρουσης με την εξουσία.
Μια επιλογή που έχει καταφέρει να σχηματίσει σημαντικές ιστορικές
παρακαταθήκες επαναστατικού αγώνα.

Προφανώς η ευθύνη γι’ αυτό βαραίνει αποκλειστικά εμάς. Οι λόγοι που μας
ώθησαν σ΄αυτή την επιλογή εξηγήθηκαν στο κείμενο που δημοσιεύσαμε σχετικά
με την υπόθεσή μας.

Σχετικά με τα βασανιστήρια λοιπόν, προφανώς και έχει σημασία να αναλύσουμε
τις στρατηγικές προθέσεις της εξουσίας εναντίον μας. Όταν όμως αυτή η
ανάλυση καταλήγει να υπερκαλύπτει τις επιλογές αγώνα που μας οδήγησαν στη
φυλακή, τότε απλά αναπαράγει μια τρομολαγνική αντίληψη χωρίς επαναστατική
προοπτική.

Για μένα η απάντηση σε βασανισμούς και δολοφονίες συντρόφων (χωρίς να
εξισώνεται η διαφορετική βαρύτητα του καθενός) είναι τα αντίποινα εναντίον
των εχθρών της ελευθερίας. Αντίποινα τα οποία συνδέονται ταυτόχρονα με την
πολύμορφη αναρχική δράση δημιουργώντας μόνιμες εστίες αντίστασης.

Θα προσπαθήσω τώρα να μεταφέρω το βίωμα μου για να γίνει αντιληπτό στον
καθένα. Ο ψυχικός πόνος της υποταγής και της αναίμακτης παράδοσης δεν
συγκρίνεται με τον ξυλοδαρμό απ’ τους μπάτσους. Ο ξυλοδαρμός σε εξαγριώνει
ενώ ο άλλος σε στοιχειώνει.

Κλείνοντας θέλω να χαιρετήσω όλους τους συντρόφους που έτρεξαν μοιράζοντας
κείμενα, στήνοντας μικροφωνικές, κολλώντας αφίσες, οργανώνοντας πορείες,
βάζοντας φωτιές ζεσταίνοντας τις καρδιές μας.

Τέλος να στείλω την αμέριστη αλληλεγγύη μου στον απεργό πείνας Σπύρο
Δραβίλα και να ενημερώσω ότι από τις φυλακές Αυλώνα 37 άτομα δήλωσαν τη
συμπαράσταση τους στον αγώνα του για μια ανάσα ελευθερίας.

Νίκος Ρωμανός

17/02/2013

Εν όψει της πέμπτης αίτησης αποφυλάκισης για άδεια που δικαιούται (βάση του νόμου) ο Πόλυς Γεωργιάδης από τον Μάιο του 2012

Σήμερα που η διαχείριση της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος , απαιτεί από την εγχώρια εκδοχή του, την επιβολή πρωτοφανών εργασιακών συνθηκών, την κατάργηση κοινωνικών παροχών, επιβάλει κατοχικά επίπεδα ανεργίας, απαιτεί κατασχέσεις και πλειστηριασμούς με αποτέλεσμα την ραγδαία αύξηση των αστέγων. Σχεδιάζει τη δημιουργία φυλακών γι αυτούς που αδυνατούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους, που βυθίζει όλο και περισσότερους στην κατάθλιψη, τα ψυχοφάρμακα, την απόγνωση και την αυτοκτονία. Που εξασφαλίζει την καταστροφή της ζωής των μελλοντικών γενεών, αφού οι επενδύσεις τους και η ανάπτυξη τους ,εκτός από την ειλωτοποίηση του ανθρώπου στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, προϋποθέτει και την ανεπανόρθωτη καταστροφή του περιβάλλοντος (μεταλλευτικές εξορύξεις), διαμορφώνουν μια κοινωνική ειρήνη που μοιάζει με σχοινοβάτη που πάσχει από πάρκινσον έτοιμος να γκρεμοτσακιστεί.

Σε μία περίοδο που τα γκλόμπς και τα δακρυγόνα αποτελούν τα μόνα πλέον αποτελεσματικά μέσα πειθούς της κυβέρνησης απέναντι σε αυτούς που αγανακτούν και εξεγείρονται, επειδή απλά και μόνο χειροτερεύουν οι όροι εκμετάλλευσης τους –χωρίς να σημαίνει ότι αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει αφορμή για ριζοσπαστικοποίηση —είναι λογικό οι εξουσιαστές να ανησυχούν πως δεν έχουν καμία ελπίδα απέναντι σε αυτούς που η επιθετική τους στάση ενάντια στο σημερινό καθεστώς, είναι αποτέλεσμα της επαναστατικής τους συνείδησης. Πως δεν έχουν καμία ελπίδα απέναντι σε αυτούς που με το λόγο τους αλλά και με τη δράση τους επιτίθενται στο σύστημα, τόσο σε περιόδους κρίσης, όσο και σε περιόδους ακμής.

Ο Π.Γ αντιμετωπίζει αυτή την εκδικητική συμπεριφορά γιατί δεν έπαψε ούτε για μια στιγμή να αντιστέκεται με ένα και μοναδικό σκοπό: την προπαγάνδιση και την πραγμάτωση της επανάστασης.

Όχι, δεν μας εκπλήσσει η εκδικητικότητα του κράτους απέναντι στο σύντροφο.

Ξέρουμε ότι ο αγώνας μας είναι καίριος και ιστορικά αναγκαίος.

Όχι, δεν μας εκπλήσσει γιατί αποτελεί επιβεβαίωση ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο.

Κώστας Σακκάς

Α’ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού.

Με αφορμή ένα κείμενο που μοίραζαν αλληλέγγυοι σύντροφοι σε μικροφωνική συγκέντρωση στην Πλατεία Γεωργάκη και στο δικαστικό μέγαρο της Κέρκυρας, η εισαγγελέας Χαρίκλεια Νταϊρούση έχει προχωρήσει σε ένα ντελίριο στοχοποίησης και απειλών εναντίον μου. Στο συγκεκριμένο κείμενο, οι αλληλέγγυοι αναρχικοί κατέδειξαν τον ειδικό κατασταλτικό ρόλο που έχει παίξει η εν λόγω εισαγγελέας, τόσο στο αιματοκύλισμα του δίκαιου αγώνα των κατοίκων της Λευκίμμης εναντίον της κατασκευής ΧΥΤΑ, όσο και στο κατασταλτικό πογκρόμ τον Δεκέμβρη του 2008, καθώς και στην πρόσφατη εισβολή των ΜΑΤ στην Πρυτανεία του Ιονίου Πανεπιστημίου. Αυτή τη δημόσια κριτική των συντρόφων, η Χ. Νταϊρούση τη θεώρησε ως “στοχοποίηση” από μέρους μου, “ξεχνώντας” μέσα στο αυταρχικό της αμόκ πως από το 1974 στην Ελλάδα η αστική χούντα έχει αντικατασταθεί από την αστική δημοκρατία (τους), η οποία ακόμα και στη σημερινή της αυταρχική εκτροπή επιτρέπει την κριτική στις αποφάσεις των δημόσιων αρχών και των δικαστικών (κατ’ ευφημισμό) λειτουργιών. Η ίδια η αστική τάξη έχει καταργήσει τις “ιερές αγελάδες”…

Από την πλευρά μου δηλώνω πως αν και δεν έχω πλήρη γνώση των γεγονότων που ανέφεραν οι σύντροφοι στο κείμενό τους, ωστόσο τους παρέχω πλήρη πολιτική κάλυψη και είμαι απολύτως σίγουρος πως περιγράφουν με ακρίβεια τα γεγονότα. Και έχω πλήρη συνείδηση πως τυπικά αυτή η θέση λειτουργεί εις βάρος μου, αλλά για κάποιους σε αυτόν τον κόσμο η πολιτική και προσωπική αξιοπρέπεια είναι βαρύτερη στη ζυγαριά ακόμη και από την ελευθερία του σαρκίου τους.

Να θυμίσω πως η Χ. Νταϊρούση είναι η ίδια που ανερυθρίαστα επικαλείται πολιτικούς λόγους για να μου στερήσει την άδεια που από το νόμο (τους) δικαιούμαι, αναπαράγοντας τη στοχοποίηση που δέχομαι εδώ και 4,5 χρόνια από την “αντι”τρομοκρατική και μηρυκάζοντας τον ασφαλίτικο εμετό γνωστού δημοσιογραφικού παπαγάλου. Είναι η ίδια που με νοοτροπία επαρχιώτη τσιφλικά έχει μετατρέψει όχι μόνο τις φυλακές της Κέρκυρας, αλλά ολόκληρο το νησί, σε ατομικό της δικαστικό λατιφούντιο. Ειδικά, στη νομική Μπανανία των φυλακών Κέρκυρας έχει επιβάλει ένα φεουδαρχικό καθεστώς αυθαιρεσίας και αυταρχισμού, ενώ ταυτόχρονα το υφιστάμενο καθεστώς χορήγησης αδειών μπορεί να χαρακτηριστεί από ανορθολογικό έως ύποπτο.

Αυτή τη φορά, λοιπόν, η Χ. Νταϊρούση δεν αρκείται στην αυθαίρετη και αναίτια στέρηση των αδειών μου, αλλά επιπλέον μεθοδεύει ακόμη και την παράταση της φυλάκισής μου, μέσω της μη χορήγησης αναστολής. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο συμπεριλαμβάνεται και η κατά φαντασίαν “φυγοδικία” μου, που εφηύρε ο εισαγγελέας Νάιντος. Να θυμίσω πως ως “φυγοδικία” ορίστηκε η κενή περιεχομένου ταυτολογία πως ήμουν ασύλληπτος πριν τη σύλληψή μου… Ας γνωρίζουν, όμως, οι θιασώτες της δικαστικής καμαρίλας πως δεν θα είμαι και τόσο εύπεπτη τροφή για τα στομάχια τους. Μπορεί να καταστρέφουν ζωές με ένα τους νεύμα, μπορεί να καταπίνουν αμάσητα τα ατομικά, κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα ανυπεράσπιστων φτωχοδιαβόλων, αλλά εγώ θα τους κάτσω στο λαιμό.

Βεβαίως, η Χ. Νταϊρούση δεν λειτουργεί απλά από ατομικό καπρίτσιο, αλλά εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία. Σε μια κυνική επίδειξη πολιτικού τσαμπουκά εξακόντισε τη φράση: «η κοινωνική κατάσταση είναι έκρυθμη και φοβόμαστε πως αν βγεις, θα βρεις κάποιους συντρόφους σου και θα προβείτε σε έκνομες ενέργειες». Είναι σαφές νομίζω, πως αυτό το “φοβόμαστε” (στο πρώτο πρόσωπο πληθυντικού ενεστώτα) δεν δηλώνει πληθυντικό μεγαλοπρέπειας, αλλά καταδεικνύει το βαθμό συμμετοχής της σε έναν ευρύτερο εκδικητικό σχεδιασμό των διωκτικών αρχών.

Γνωρίζω πολύ καλά πως η κάθε είδους εξουσιομανείς είναι βαθιά αμοραλιστές και δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν ανήθικα μέσα εναντίον μου (πχ να βάλουν μπρος τη γνωστή, εσχάτως, φάμπρικα “ανωνύμων” καταγγελιών ή ακόμα και το στήσιμο μιας προβοκάτσιας με σκοπό να με εξωθήσουν σε αυτοκαταστροφική συμπεριφορά). Εντοπίζω και αυτήν την παράμετρο, καθώς η παρούσα επιστολή είναι – εκτός των άλλων – και ένα στοιχειώδες μέτρο αυτοπροστασίας από τέτοιου είδους μηχανορραφίες.

Εν κατακλείδι:

Σε μια εποχή που η εκτελεστική εξουσία έχει καταληφθεί από μια ακροδεξιά συμμορία με αριστερό άλλοθι. Σε μια εποχή που τα αστυνομικά βασανιστήρια χουντικής υφής έχουν επιστρέψει στην καθημερινότητα. Σε μια εποχή που οι κοινωνικοί αγώνες χτυπιούνται βάρβαρα και 15χρονα παιδιά σέρνονται για ανάκριση από την “αντι”τρομοκρατική. Σε μια εποχή που οι προλετάριοι νιώθουν στο ίδιο τους το πετσί την τυφλή βία του Κεφαλαίου. Σε μια τέτοια εποχή, λοιπόν, οι επαναστάτες δεν φοβούνται κανέναν κουκουλοφόρο της νομιμότητας. Οι καπιταλιστές και οι μισθοφόροι τους ας ξέρουν πως εκτός από την αστική δικαιοσύνη (τους) υπάρχει και η προλεταριακή δικαιοσύνη: η διαρκής ταξική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του.

Πολύκαρπος Γεωργιάδης

Φυλακές Κέρκυρας

24.3.2013

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε ένα 24ωρο πριν τη μαγική απόδραση στις φυλακές Τρικάλων στις 22-3-2013.

Έχει ίσως κάποιο ενδιαφέρον να σχολιαστούν οι δυο τελευταίες απόπειρες απόδρασης από φυλακές υψίστης ασφαλείας. Με ελικόπτερο από τα Τρίκαλα η μια , με μια μικρή μπλόφα από το Μαλανδρίνο η άλλη.

Στη μία περίπτωση φάνηκε ότι η αστυνομία δεν δίστασε, προκειμένου να εμπεδωθεί το δόγμα μηδενικής ανοχής, να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή δεκάδων ανθρώπων, επικαλούμενη την πρόθεση της να αποτρέψει μια απόδραση , πράξη που διώκεται σε βαθμό πλημμελήματος…

Στη δεύτερη περίπτωση είδαμε τι μπορεί να πετύχει ένας κρατούμενος καμουφλάροντας ένα απλό ράδιο σε τηλεχειριστήριο βόμβας (!) αν οι διωκτικοί μηχανισμοί ξέρουν ότι με την ελευθερία του δεν αστειεύεται. Μπορεί τελικά να μη κατάφερε να φύγει αλλά κράτησε για ένα 24ωρο μια φυλακή στο πόδι με μόνο του όπλο τη απόφαση.

Όμως αυτό που πραγματικά έχει σημασία σ’ αυτά τα δυο περιστατικά είναι η αλλαγή στο νόημα της απόδρασης και η μετάλλαξη της σε μια ατομική υπόθεση του κρατούμενου. Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’90 η εξέγερση και η απόδραση ήταν δυο έννοιες σχεδόν αλληλένδετες. Η εξέγερση ήταν συνήθως η συνέπεια μιας απόπειρας μαζικής απόδρασης . Οι κρατούμενοι σε μια φυλακή , όλοι μαζί προσπαθούσαν ν’ αποδράσουν , κάποιοι τα κατάφερναν, κάποιοι τραυματίζονταν από σφαίρες μπάτσων στην προσπάθεια και οι υπόλοιποι επέστρεφαν πίσω κι έκαιγαν την φυλακή τους. Για την μετάλλαξη αυτή οι αιτίες πρέπει ν’ αναζητηθούν από τη μια στην αναβάθμιση της τεχνολογίας και της αρχιτεκτονικής της καταστολής και από την άλλη στο χωρίς προηγούμενο ατομικισμό των σύγχρονων κρατουμένων.

Οι σύγχρονες φυλακές είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε να επιτυγχάνεται ο μεγαλύτερος δυνατός έλεγχος τόσο με φυσικές όσο και με ηλεκτρονικές μεθόδους. Είναι οι κάμερες σε κάθε γωνιά , της απόλυτα τετραγωνισμένης και με απουσία οποιοιδήποτε φυσικού στοιχείου, πτέρυγας. Είναι οι πόρτες που ανοίγουν μόνο ηλεκτρονικά από τα δωμάτια ελέγχου. Είναι και ότι – μια σημαντική λεπτομέρεια- η ταράτσα , το κατεξοχήν καταφύγιο στασιαστών κρατουμένων, δεν είναι προσβάσιμη σχεδόν με κανένα τρόπο.

Από την άλλη είναι η αλλαγή στη σύνθεση του πληθυσμού την τελευταία δεκαετία, που έχει επιφέρει κάποιες αλλαγές στην αντίληψη των κρατουμένων. Ο πληθυσμός των φυλακών δεν αποτελείται ούτε από αιμοσταγείς εγκληματίες ούτε από ρομαντικούς παράνομους . Αποτελείται από μετανάστες της Αφρικής και της Ασίας που τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουν, όχι απλά τη γλώσσα αλλά ούτε καν τον λόγο που είναι στη φυλακή. Αποτελείται από τοξικομανείς των οποίων η θέση είναι στα νοσοκομεία. Αποτελείται από τρομαγμένους απατεωνίσκους και χρεοφειλέτες, την νέα τάση των ελληνικών φυλακών. Αποτελείται από νονούς και μπράβους της νύχτας που με αντάλλαγμα κάποιες μικροεξυπηρετήσεις κρατάνε μια ισορροπία στις ελληνικές φυλακές μεταξύ διαφθοράς και κοινωνικής ειρήνης.

Οι σχέσεις των κρατουμένων μεταξύ τους είναι ψεύτικες, υποκριτικές μέχρι αναγούλας και διπλωματικές. Ένα παιχνίδι κυριαρχίας που λειτουργεί ως τροχοπέδη στο χτίσιμο σχέσεων εμπιστοσύνης, κάτι που μειώνει την αγωνιστική διάθεση η οποία προϋποθέτει την αλληλεγγύη. Διασπασμένοι οι κρατούμενοι σε έθνη και φυλές, σε μικρές και μεγάλες ποινές, σε διαφορετικά αδικήματα, σε προσωπικές διαφορές οι οποίες οφείλονται κυρίως στην πρέζα και σε ατομικά μικροσυμφέροντα, καταστρέφουν την όποια κοινότητα αγώνα θα μπορούσε να δημιουργηθεί . Τελικά όποιος θέλει να διεκδικήσει την ελευθερία του καλείται να το προσπαθήσει μόνος του ή με μερικούς φίλους. Οι συλλογικές λύσεις μοιάζουν σαν ένας ξεπερασμένος ρομαντισμός που ανήκει στη δεκαετία του ’90.

Και γιατί όλα αυτά έχουν σημασία;

Γιατί η φυλακή δεν είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Είναι ο χώρος που συμπυκνώνονται οι λειτουργίες της, οι αξίες της, οι παραδόσεις της, η ηθική της, τα προβλήματα της. Βλέποντας κανείς και αναλύοντας τι συμβαίνει μέσα μπορεί να ερμηνεύσει την κοινωνική αδράνεια έξω.

Θεαματικά και θεμιτά είναι τα ελικόπτερα της απόδρασης όμως ομορφότερες είναι οι φλόγες της εξέγερσης. Δεν πρέπει να πάψουμε να τιμούμε αυτούς που κατάφεραν ή έστω προσπάθησαν να ν’ αποδράσουν, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στόχος δεν πρέπει να είναι να πετάξουμε πάνω από τα τείχη αλλά να χορέψουμε πάνω στα συντρίμμια τους.

Α. Θεοφίλου.

21-3-2013

Ε1 πτέρυγα φυλακών Δομοκού