Category: Κείμενα

Τρίτη, 30 Απριλίου, περίπου τέσσερις το απόγευμα δυο αναρχικοί, ο Γιάννης Ναξάκης και ο Γρηγόρης Σαραφούδης συλλαμβάνονται στη λ.Δεκελίας βγαίνοντας από μια καφετέρια. Την ίδια στιγμή γίνεται επέμβαση μεγάλης αστυνομικής δύναμης μέσα στην καφετέρια και συλλαμβάνονται οι καταζητούμενοι αναρχικοί Αργύρης Ντάλιος, που προσπάθησε να βγει από τον κλοιό και ο Φοίβος Χαρίσης, οι οποίοι είχαν στοχοποιηθεί μετά τη ληστεία τράπεζας στο Βελβεντό Κοζάνης. Μέσα στην καφετέρια συλλαμβάνεται και ο αναρχικός Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης και προσαγάγεται ένα ακόμη άτομο το οποίο αφήνεται μετά από λίγο ελέυθερο. Οι πέντε μεταφέρθηκαν στον 12ο όροφο της ΓΑΔΑ, στην αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Οι δυο σύντροφοι που συνελλήφθησαν έξω και οι δυο καταζητούμενοι αντιμετώπισαν μέσα στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής την βία των κρατικών σκυλιών. Ο πέμπτος σύντροφος παρέμεινε επι δώδεκα ώρες όρθιος με τις χειροπέδες σφιχτά πίσω στην πλάτη, κάτι που επισήμως θεωρείται βασανιστήριο. Και όταν μεταφέρθηκε σε κελί (τα λευκά κελιά του 12ου), οι χειροπέδες αφέθηκαν στην ίδια θέση επί πολλές ώρες.

 Το ίδιο βράδυ εκδόθηκε από την ασφάλεια ένα διαβιβαστικό που κατηγορούσε όλους για αντίσταση κατά τη σύλληψη (η γνωστή κατηγορία κερασάκι) και για ψευδή κατάθεση (αφού όλοι είχαν αρνηθεί να δώσουν αποτυπώματα, φωτογραφίες και γενετικό υλικό, τα οποία υφαρπάχτηκαν τελικά βιαίως) και τους τρεις μη καταζητούμενους για το πλημέλλημα της υπόθαλψης. Την Τετάρτη το μεσημέρι μεταφέρονται όλοι στην Ευελπίδων,  όπου τους περιμένουν τα κοράκια των media και τα οποία δέχονται κράξιμο από τους συλληφθέντες. Οι αναρχικοί παρουσιάζονται σε εισαγγελέα και ανακριτή χωρίς κανένα κατηγορητήριο και χωρίς να έχει επιτραπεί σε κάποιους να δουν νωρίτερα δικηγόρο και να παρίσταται στις διαδικασίες, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία. Επιπλέον, εφαρμόστηκε η πάγια τακτική το δικαίωμα της διήμερης προθεσμίας να επιβάλεται στον κρατούμενο. Οι Ντάλιος, Χαρίσης, Ναξάκης και Σαραφούδης αρνούνται να απολογηθούν. Ο Χατζηβασιλειάδης απαιτεί να μιλήσει επιτόπου, με την παρουσία δικηγόρου και αφού το αίτημα του προσπερνιέται δηλώνει ότι ήδη από τη στιγμή της σύλληψής του αρνείται τη λήψη νερού και τροφής και προχωράει σε ολική απεργία δίψας και πείνας για όσο θα κρατείται στα λευκά κελιά των βασανιστών της αντιτρομοκρατικής, ενώ καθιστά υπεύθυνους και τους δικαστές για την παράταση της κράτησής του στον 12ο, που εξυπηρετεί  την απόπειρα μαγειρέματος της προφυλάκισης των τριών αναρχικών για τους οποίους δεν εκρεμούσαν εντάλματα.

 Την Τετάρτη το απόγευμα εκτελούνται τα εντάλματα για τους δυο καταζητούμενους και μεταφέρονται στον Κορυδαλλό. Την Πέμπτη φορτώνονται μέσω “ευρυμάτων” γενετικού υλικού οι Ντάλιος, Χαρίσης, Ναξάκης και Σαραφούδης διάφορες ληστείες τραπεζών που είχαν γίνει στο παρελθόν και βγαίνουν εντάλματα για τους δυο τελευταίους από τον ειδικό εφέτη ανακριτή που χειρίζεται αυτές τις υποθέσεις. Εμφανίζεται το νέο κατηγορητήριο και για τους πέντε σχετικά με τη σύλληψή τους στη Ν.Φιλαδέλφια. “Εγκληματική οργάνωση (δηλαδή αντιτρομοκρατικός) για τη διάπραξη ληστειών”, χωρίς κανένα στοιχείο προεργασίας ή έστω πρόθεσης. Μόνο μερικές πορτοκαλάδες σ’ένα τραπεζάκι.

 Εντωμεταξύ, την Πέμπτη ο Χατζηβασιλειάδης υπόκειται ψυχολογικό πόλεμο για να σταματήσει την απεργία. Μπουκάλια νερό μέσα στο κελί, συνεχείς “προσφορές” τροφής και νερού, δηλώσεις ότι θα μείνει εκεί πολλές μέρες. Κατόπιν συνεχών απαιτήσεων του ίδιου και αναφοράς από τη δικηγόρο του οι μπάτσοι φέρνουν γιατρό το βράδι, ο οποίος βεβαιώνει ότι ο σύντροφος δεν διατρέχει άμεσο κίνδυνο, αλλά κι ότι ανά πάσα στιγμή η κατάστασή του μπορεί να αλλάξει. Και υποχρεώνει τους ανθρωποφύλακες να αφήσουν το φεγγίτη της πόρτας  του κελιού ανοιχτό για να μην επιβαρύνεται η αναπνοή του απεργού.

 Την Παρασκευή το πρωί οι πέντε αναρχικοί μεταφέρονται πάλι στην Ευελπίδων. Εκεί βρίσκονται συγκεντρωμένοι λίγοι σύντροφοι και συγγενείς. Οι τέσσερις επιμένουν σταθερά στην άρνηση απολογίας. Οι Ντάλιος και Χαρίσης επιπλέον, διαβάζουν ένα κείμενο αλληλεγγύης στον απεργό Χατζηβασιλειάδη, ο οποίος όπως λένε κρατείται χωρίς κανένα στοιχείο. Τελικώς, για όλους επιβάλονται περιοριστικοί όροι, αλλά όχι προφυλάκιση, με δεδομένο ότι το σενάριο της “οργάνωσης” δεν πατάει πουθενά. Ο Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης αφήνεται ελεύθερος και λήγει την ολική απεργία δίψας και πείνας, έχοντας συμπληρώσει τρεις μέρες. Ο Αργύρης Ντάλιος και ο Φοίβος Χαρίσης μεταφέρονται στον Κορυδαλλό. Ο Γιάννης Ναξάκης και ο Γρηγόρης Σαραφούδης συνεχίζουν να κρατούνται με τα νέα εντάλματα, αναμένωντας νέες ανακρίσεις στη Λάρισσα.

Εν τέλει, οι Αργύρης Ντάλιος και Φοίβος Χαρίσης προφυλακίζονται λόγω των ενταλμάτων σύλληψής τους που είχαν εκδοθεί μετά την διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης με βάση υποτιθέμενη δείγματα DNA.

Ο Γρηγόρης Σαραφούδης προφυλακίστηκε για την ληστεία στο Φιλώτα και πάλι με βάση υποτιθέμενα δείγματα DNA.

Και οι 3 προαναφερθέντες σύντροφοι προφυλακίστηκαν απο ειδικό εφέτη-ανακριτή στα πλαίσια της τρομοκρατικής οργάνωσης.

Ο Γιάννης Ναξάκης προφυλακίστηκε απο απλό εφέτη ανακριτή για ληστεία στα πλαίσια εγκληματικής οργάνωσης. Και αυτή η προφυλάκιση έγινε με βάση υποτιθέμενα δείγματα DNA.

Ο Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης αφέθηκε ελεύθερος λόγω μη ύπαρξης στοιχείων.

Να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια της μπατσοεπιχείρησης προσήχθη ακόμη ένας σύντροφος ο οποίος αφέθηκε μετά απο λίγη ώρα ελεύθερος.

Κείμενο των αναρχικών Ντάλιου Αργύρη και Χαρίση Φοίβου από τις φυλακές Κορυδαλλού

Κείμενο του Γρηγόρη Σαραφούδη σχετικά με την προφυλάκιση του, 18/5/2013

Κείμενο του Γιάννη Ναξάκη

Επιστολή του προφυλακισμένου συντρόφου Γ. Σαραφούδη

Πληροφορίες γύρω από την παρακολούθηση, από τους τέσσερις προφυλακισμένους για την υπόθεση της Ν. Φιλαδέλφειας.

Γράμμα των αναρχικών της υπόθεσης Βελβεντού εν όψει του δικαστηρίου

Δήλωση των αναρχικών Φοίβου Χαρίση και Αργύρη Ντάλιου στο ειδικό δικαστήριο των φυλακών κορυδαλλού

Γράμμα των 6 αναρχικών που διώκονται για την υπόθεση του Βελβεντού

Με αφορμή τη στοχοποίηση συγγενικού-φιλικού μου περιβάλλοντος

Καλαμάτα Μάϊος 1945

Η οικογένεια αντάρτη του ΕΛΑΣ συλλαμβάνεται κατά την διάρκεια συνεχόμενων διωγμών. Ήταν όμως μετά τη λήξη του πολέμου όπου οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ βρίσκονται στο στόχαστρο των αντιδραστικών δυνάμεων με αποτέλεσμα να φυγαδεύονται στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας.

Εκείνη τη περίοδο και κατά την προσπάθειά του να διαφύγει στην Αθήνα συλλαμβάνεται αντάρτης του ΕΛΑΣ Πελ/σου στο λιμάνι της Καλαμάτας από άντρες του Λιμενικού. Κατά τη μεταφορά του στο τμήμα και αφού έχει αντιληφθεί ότι μόνο ο θάνατος τον περίμενε επιτίθεται στους λιμενικoύς και καταφέρνει να αποδράσει.

Την ίδια μέρα ο πατέρας, ο αδερφός και η μάνα του οδηγούνται στο τμήμα. Αφού πρώτα τους δείχνουν τους ξυλοκοπημένους λιμενικούς (που τους έχει χτυπήσει ο Ελασίτης) τους ξεκαθαρίζουν ότι θα γίνουν πολύ χειρότερα. Ξυλοκοπούνται και δέχονται συνεχώς ερωτήσεις για τον αδερφό-γιο τους. Απειλούνται με φυλάκιση μέχρι και με θάνατο. Όταν τελικώς καταλαβαίνουν οτι δεν υπάρχει περίπτωση να αποσπάσουν κάποια πληροφορία τους αφήνουν ελεύθερους ελπίζοντας ότι θα τους οδηγήσουν στον διαφεύγοντα αντάρτη.

Η συνέχεια της ιστορίας αυτής βρίσκει τον άνθρωπο που απέδρασε να συμμετέχει στον εμφύλιο στην 3η Μεραρχία των Νεκρών, και τελικώς σκοτώνεται – μαζί με τους επτά εναπομείναντες συντρόφους του-στο βουνό, μετά από μάχη με ταγμασφαλίτες. Η οικογένειά του δέχεται συνεχείς διωγμούς με αποτέλεσμα να διαφύγουν όλοι στην Αθήνα για να βρουν καταφύγιο. Ο εμφύλιος τελειώνει και η οικογένεια του αντάρτη θα συνοδεύεται για την υπόλοιπη ζωή τους-περήφανοι- με την ιστορία του ΕΛΑΣ. Αυτό αποτέλεσε και εισητήριο διαρκείας για την μόνιμη στοχοποίηση τους.

Αθήνα Φεβρουάριος 2013

Η αδερφή μου, μαζί με έναν φίλο μου, προσαγάγωνται το βράδυ της σύλληψής μου και οδηγούνται στον 12ο όροφο της ΓΑΔΑ. Μία «επιχείρηση» με κουκουλοφόρους τους αντιτρομοκρατικάριους που εξελίχθηκε μπροστά στα μάτια της υπόλοιπης οικέγενειας μου, όπου βρέθηκε η αδερφή μου μαζί με τον φίλο μου δεμένοι πισθάγκωνα χωρίς κανέναν απολύτως λόγο δείχνοντας ξεκάθαρα την εκδικητική μανία που χαρακτηρίζει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Οδηγούνται λοιπόν στον 12ο και κρατούνται εκεί μέχρι τα ξημερώματα. Δέχονται συνεχώς ερωτήσεις για μένα που συνοδεύονται με χυδαία σχόλια, τόσο προς την αδερφή μου όσο και προς τον φίλο μου.

Παράλληλα γίνεται εισβολή σε σπίτι φίλων μου, με την πρόφαση ότι έμενα εγώ εκεί. Ένα σπίτι που έχω επισκεφτεί συνολικά 10 με 15 φορές στη ζωή μου και δεν έχω ποτέ διανυκτερεύσει εκεί. Μπούκαραν λοιπόν με μία αντίστοιχη επιχείρηση εντυπωσιασμού, αντιτρομοκρατικάριοι, κάνουν το σπίτι άνω κάτω και κατάσχουν διάφορα προσωπικά αντικείμενα των ανθρώπων που μένουν εκεί. Δεν ξέρω αν στη συνέχεια της ιστορίας θα ακολουθήσει η ίδια ένταση που ακολούθησε τα μεταπολεμικά χρόνια στην Ελλάδα.

Φυσικά και είναι διακριτές οι ουσιαστικές διαφορές στις συνθήκες τότε και τώρα, όμως οι τακτικές παραμένουν ίδιες μέχρι και σήμερα στο κλίμα της τότε εμφυλιακής Ελλάδας.

Η παράθεση αυτών των δυο ιστοριών γίνεται για την ανάδειξη των κοινών σημείων στις τακτικές της εκάστοτε εξουσίας. Φυσικά αποτελούν  έναν κόκκο σκόνης σε ολόκληρη την θύελλα στην ιστορία της καταπίεσης , δεν τις αναφέρω υπό την μορφή καταγγελίας αλλά οργισμένης κραυγής προς τους υπνωτισμένους από τη δημοκρατία πολίτες.  Δεν σκοπεύω  στην ανθρωπιστική τους ευαισθητοποίηση αλλά στην ουσιαστική αφύπνισή τους.

Γνωρίζω από προσωπική εμπειρία  ότι μετά από κάθε σύλληψη κάποιου αναρχικού αγωνιστή ακολουθεί στενή παρακολούθηση και συνεχής παρενόχληση τόσο στο συγγενικό όσο και στο ευρύτερο φιλικό-συντροφικό περιβάλλον. Αυτή είναι μία τακτική που ακολουθείται χρόνια και στόχο έχει αφενός την τρομοκράτηση των ανθρώπων που περιβάλλουν έναν αγωνιστή και αφετέρου την δημιουργία υπόπτων και εν δυνάμει ενόχων. Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια οι διωκτικές αρχές αναβαθμίζουν συνεχώς τις τακτικές στοχοποίησης και άμεσης παρενόχλησης του κοντινού περιβάλλοντος αγωνιστών σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, όπως έγινε και στην περίπτωση της σύλληψής μου. Αρχικά η απαγωγή της αδερφής μου και του φίλου μου και η πολύωρη ταλαιπωρία τους στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής, οι συνεχόμενες παρακολουθήσεις φίλων μου και συγγενών μου, με αποκορύφωμα την αναίτια και ανεξήγητη εισβολή στο σπίτι ανθρώπων που διατηρώ φιλικές σχέσεις, όλα αυτά συμβάλλουν στο συνολικότερο δόγμα πυγμής που προωθεί η κυβέρνηση. Είναι ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τους ανθρώπους που στέκονται αλληλέγγυοι με τους αγωνιστές ότι αποτελούν στόχο και οι ίδιοι ανά πάσα ώρα και στιγμή. Έχουμε δει και στο πρόσφατο παρελθόν τις επαίσχυντες διώξεις ανθρώπων από το περιβάλλον αγωνιστών. Μία τακτική τρομοκράτησης και συκοφαντισής που δεν έχει ως μόνο στόχο το άμεσο πλήγμα αυτών, αλλά και την κάμψη τόσο σε ψυχολογικό όσο και σε φυσικό επίπεδο του ίδιου του αγωνιστή.

Δυστυχώς είναι και αυτό το τίμημα της επίθεσης στο σύστημα. Ένα τίμημα που τίθεται διαχρονικά και έχει υπάρξει αρκετές φορές στο παρελθόν σύστημα πίεσης για αγωνιστές σε όλο το κόσμο.

Η αδυναμία λοιπόν του εχθρού να τσακίσει πνευματικά και σωματικά τους εξεγερμένους τον οδηγεί σε πλευρικά χτυπήματα στον κύκλο των ανθρώπων αυτών. Το μόνο που καταφέρνουν όμως είναι να ατσαλώνουν τις συνειδήσεις μας και να δημιουργούν άρρηκτες σχέσεις μεταξύ αγωνιστών και αλληλέγγυων. Η εξουσία δεν κατέχεται, ασκείται και είναι το βίωμα αυτής της καταπίεσης που δίνει συνεχώς τροφή στην οργή που έχουμε μέσα μας και μεγαλώνει.

Πόσο ακόμα θα χρειαστεί για να φουντώσει και να πνίξει ότι εχθρεύεται την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ Ή ΚΑΘΟΛΟΥ.

Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος

                                                                Κορυδαλλός, Ά Πτέρυγα, Απρίλιος 2013

Στις 13 Απριλίου, μετά από πρωτοβουλία κρατουμένων της Β’ Πτέρυγας κλήθηκε συνέλευση πτέρυγας, έχοντας ως σκοπό να αναδείξει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κρατούμενοι στη συγκεκριμένη φυλακή και να ξεκινήσει ένας ακηδεμόνευτος αγώνας για την επίλυσή τους.

Η ανταπόκριση από τη συνέλευση ήταν θετική και σχεδόν το σύνολο των κρατουμένων δεσμεύτηκε για έναν αγώνα διαρκείας. Ταυτόχρονα, υπήρξε επικοινωνία με τη Γ’ και την Α’ Πτέρυγα, όπου καθολική ήταν η συμφωνία και η συμμετοχή στην πρώτη και μερική, αλλά πολυπληθής παρά ταύτα, στη δεύτερη.

Σχηματίστηκε μια επιτροπή η οποία περιλαμβάνει κρατούμενους και από τις τρεις πτέρυγες, η οποία ανέλαβε την ευθύνη της συνδιαλλαγής με τους κρατικούς φορείς, τόσο εντός όσο και εκτός φυλακής.

Έτσι, λοιπόν, όπως και είχε συμφωνηθεί, στις 15/4 η επιτροπή παρουσιάστηκε στη διεύθυνση, ώστε να γνωστοποιήσει επισήμως το γεγονός πως, από τη μέρα εκείνη, οι κρατούμενοι της φυλακής Λάρισας βρίσκονταν σε αγώνα, καθώς και για να κοινοποιήσει τα αιτήματά μας.

Αιτήματα που αφορούν βασικές λειτουργίες της φυλακής και τον τρόπο με τον οποίο η υπηρεσία τις διεκπεραιώνει. Συγκεκριμένα, τέθηκαν 4 βασικά αιτήματα:

1. Το ζήτημα των αναστολών (της υφ’ όρον απόλυσης που δικαιούται ο οποιοσδήποτε κρατούμενος πληροί τις προϋποθέσεις).

Στο συγκεκριμένο ζήτημα, η μοναδική λέξη που θα μπορούσε να περικλείει μέσα της το πώς λειτουργούν τα αρμόδια συμβούλια είναι η Εκδικητικότητα…

• Μεγάλες, αδικαιολόγητες και παντελώς αυθαίρετες καθυστερήσεις, ώστε να εξεταστεί η (τυπική για άλλες φυλακές) αίτηση.

• Ανεκδιήγητες προφάσεις και αιτιολογήσεις για την απόρριψη των αιτήσεων με πιο κραυγαλέα και αρκετά πολυφορεμένη αυτή της «προσχηματικής συμπεριφοράς του κρατουμένου», όπου, με λίγα λόγια, σου λένε πως ναι μεν δεν έχεις κάποιο πειθαρχικό παράπτωμα, ναι μεν δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί κάτι μεμπτό κατά τη διάρκεια της κράτησης, όμως αυτό είναι απλώς ένα θέατρο ώστε να αποφυλακιστείς και δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική (και οπωσδήποτε επικίνδυνη) προσωπικότητά σου, την οποία όμως γνωρίζουν πέραν πάσας αμφιβολίας οι δικαστικοί καρεκλοκένταυροι των συμβουλίων..

• Επιμονή του να χρησιμοποιούνται περασμένες πειθαρχικές ποινές ως λόγος απόρριψης αιτημάτων, παρά το γεγονός πως νομοθετική διάταξη που ψηφίστηκε πριν λίγο καιρό και τέθηκε σε ισχύ από τις 20 Μαρτίου αναφέρει ρητά τη διαγραφή όλων των πειθαρχικών ποινών από το δελτίο πειθαρχικού ελέγχου του κρατουμένου και απαιτεί να ΜΗΝ λαμβάνονται υπόψη για τη χορήγηση τακτικής άδειας, απόλυσης υπό όρο και για τη χορήγηση άλλων ευεργετικών μέτρων.

• Αλλοδαποί κρατούμενοι, οι οποίοι τηρούν όλες τις προϋποθέσεις για να αποφυλακιστούν (ακόμη και σε μερικές περιπτώσεις έχοντας εκτίσει το σύνολο της ποινής), παραμένουν για μήνες επί μηνών έγκλειστοι στη φυλακή, ουσιαστικά παράνομα.

1. Το ζήτημα των αδειών.

Και στο ζήτημα των αδειών ισχύουν όσα έχουν γραφτεί για την υφ’ όρον απόλυση. «Προσχηματική συμπεριφορά», αναγραφή πειθαρχικών κλπ., μαζί με ένα εξειδικευμένο μείγμα προφάσεων όπως: «έλλειψη επισκεπτηρίων», «δε σε γνωρίζουμε καλά», «φόβος για τέλεση νέων αδικημάτων», «μεγάλο υπόλοιπο ποινής», «μικρό υπόλοιπο ποινής» (…) κ.λπ. Ταυτόχρονα, τον τελευταίο καιρό, μια από τις κύριες δικαιολογήσεις για το ασύστολο κόψιμο αδειών στο σύνολο των κρατουμένων είναι το ότι ένας πολύ μικρός αριθμός κρατουμένων έχει παραβιάσει την άδεια και, ως εκ τούτου, εφαρμόζοντας λογικές συλλογικής ευθύνης και αντιποίνων, κόβονται σε όλους προς παραδειγματισμό και προφανώς, προς βελτίωση των στατιστικών της φυλακής. Ενημερωτικά, το ποσοστό των κρατουμένων που παραβιάζουν την άδεια αντιστοιχεί στο 2% με 3% από αυτούς που τη δικαιούνται. Ο λόγος που υπάρχει αυτή η κατάσταση σήμερα, είναι γι’ αυτό το ±1% σε κάποιο στατιστικό δείκτη επί των βιβλίων.

1. Το ζήτημα της κοινωνικής υπηρεσίας.

Η κοινωνική υπηρεσία θεωρητικά, αποτελεί τον μηχανισμό πρόνοιας των φυλακών. Σκοπός και ρόλος της είναι η βοήθεια και στήριξη των κρατουμένων, παρέχοντάς τους υλική, ψυχολογική και ηθική στήριξη. Στις καλύτερες των περιπτώσεων η κοινωνική υπηρεσία αναλαμβάνει τη στήριξη των άπορων και ευπαθών κρατουμένων, παρέχοντάς τους κάποια βασικά είδη (απαραίτητα για την καθημερινή διαβίωση εντός των τειχών) και τη διαμεσολάβηση με την υπόλοιπη υπηρεσία, ώστε να γίνει πιο υποφερτή η συνθήκη του εγκλεισμού. Ταυτόχρονα, έχοντας, υποθετικά, την προαναφερθείσα επαφή με τους κρατούμενους, έχει λόγο στα συμβούλια της φυλακής (όπως αυτά που θα κρίνουν αν θα σου δοθεί άδεια, αν θα κάνει επισκεπτήριο κλπ.).

Έχουμε, λοιπόν, την ιδανική αυτή περίπτωση που αναφέραμε ότι, επί της ουσίας, είναι ένα μίζερο απομεινάρι του συστήματος πρόνοιας και με την ύπαρξή τους λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης του εξευτελισμού και της καταπίεσης που υφίσταται οποιοσδήποτε βρίσκεται σε καθεστώς εγκλεισμού. Και έχουμε και την περίπτωση της κοινωνικής υπηρεσίας της Λάρισας. Μιας κοινωνικής υπηρεσίας εγκάθετης και ευθυγραμμισμένης πλήρως με την εκδικητική και απαξιωτική προς τους κρατούμενους διεύθυνση. Η εν λόγω κοινωνική υπηρεσία, μην μπαίνοντας καν στον κόπο να κρατήσει τα προσχήματα, δεν επιτελεί τίποτα από τα θεωρητικά της καθήκοντα που αναφέρθηκαν παραπάνω, αποκρυσταλλώνοντας επί της ουσίας τον ρόλο της ως ακόμη ένα κομμάτι του μηχανισμού ελέγχου και πειθάρχησης της φυλακής. Της προτείνουμε να παραιτηθεί από τα τωρινά της καθήκοντα και να επαναπροσληφθεί ως ανθρωποφύλακας ή μπάτσος, αφού αφενός τηρεί όλες τις προϋποθέσεις, αφετέρου πιστεύουμε πως είναι και κρυφή επιθυμία της ίδιας.

1. Το ζήτημα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πρόβλημα που αφορά το σύνολο των φυλακών. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι απλά απαράδεκτη ή ανύπαρκτη. Αν είσαι τυχερός και έχεις ένα απλό πονοκέφαλο, θα καταφέρεις να εξασφαλίσεις τα παυσίπονα για την επόμενη φορά που θα σε πιάσει, αφού, μέχρι να το πάρεις, θα έχει περάσει από μόνος του. Αν είσαι άτυχος και έχεις κάτι σοβαρό και κατεπείγον, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να αρχίσεις να κλείνεις όποιες εκκρεμότητες έχεις αφήσει ανοιχτές στη ζωή σου… Φυσικά, δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε το γεγονός πως ΚΑΝΕΝΑΣ κρατούμενος ΠΟΤΕ δεν θα αντιμετωπίσει προβλήματα αϋπνίας, αφού το μόνο που υπάρχει σε αφθονία, δεν τελειώνει ποτέ και συνταγογραφείται αφειδώς, είναι τα ψυχοφάρμακα. Όσο για τον οδοντίατρο… μεγάλη κουφάλα.

Συνοψίζοντας, πιστεύουμε πως γίνεται εμφανές στον καθένα πως υπάρχουν ουσιαστικότατοι λόγοι για τους οποίους έχουμε πάρει την απόφαση να ξεκινήσουμε αγώνα, διεκδικώντας, επί της ουσίας, τα αυτονόητα.

Η αποφασιστικότητά μας είναι σαφής και επιβεβαιώνεται από το γεγονός πως έχουμε επιλέξει να χρησιμοποιήσουμε τα σώματά μας ως όπλο.

Αυτή τη στιγμή, βρισκόμαστε στην 5η μέρα αποχής από το συσσίτιο, την οποία και θα κρατήσουμε μέχρι και την Κυριακή 28 Απριλίου.

Τη Δευτέρα 29 Απριλίου θα προβούμε σε απεργία πείνας μέχρι τέλους.

Μέχρι να αλλάξουν πρόσωπα και καταστάσεις.

26/4/2013

Κάποιοι από τους κρατούμενους της Β΄ Πτέρυγας που συμμετέχουν στην κινητοποίηση