Month: Δεκεμβρίου 2013

Τη Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο μετά από κατάποση μεταλλικών αντικειμένων που έκανα προκειμένου να ενισχύσω τον αγώνα μου με σκληρότερα μέσα, προκειμένου να καταλάβουν καλά οι «κριτές» μου, πως είμαι παρών, ακούω την αδιαφορία τους και συμμετέχω ενεργητικά στη μάχη που δίνω. Από τότε που έγινε αυτό αντιληπτό από τη φυλακή, σε μία ώρα πραγματοποιήθηκε η μεταγωγή μου από την ένοπλη φρουρά στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Λάρισας, πισθάγκωνα δεμένος και σε κλούβα.

Εκεί βρέθηκα αντιμέτωπος με κάτι πρωτόγνωρο, με γιατρούς που κάτω από την άσπρη ρόμπα φορούσαν εκείνη της αστυνομίας και οι οποίοι λέγανε πως δεν έχω καταπιεί τίποτα και πως θα το αποδείξουν. Το αποτέλεσμα τους διέψευσε. Στην αρχή με βάλανε σε μία αναπηρική καρέκλα και με κράτησαν δεμένο με χειροπέδες σε ένα χώρο εξέτασης. Ο γιατρός ρώτησε τη φρουρά εάν θα είναι παρόντες οι αστυνομικοί και απάντησαν όλοι μαζί « εννοείται »! Οι μπάτσοι πιστοί στο ρόλο τους με χλευάζανε και εγώ τους απαντούσα.

Από τη μία στιγμή στην άλλη, βρέθηκα να υπόκειμαι γαστροσκόπηση χωρίς να με ρωτήσουν για αυτό ή να με ενημερώσουν καν. Τριάντα περίπου ένοπλοι φρουροί ήταν μέσα στο θάλαμο νοσηλείας και παρακολουθούσαν την παραπάνω διαδικασία, όπως και την προηγούμενη, όταν έγινε η λήψη του ιατρικού μου ιστορικού με ερωτήσεις που μου απεύθυναν οι γιατροί  παρουσία τους και για το λόγο αυτό δεν ήθελα να απαντήσω. Έβαλαν αντιτετανικό ορό και κάποιες νοσοκόμες μου έκαναν ενέσεις, εκ των υστέρων έμαθα πως έγιναν προφανώς για να προκαλέσουν μέθη στη διάρκεια της γαστροσκόπησης με αποτέλεσμα να χάσω τα πάντα μπροστά μου για πολλές ώρες, ήμουν ξαπλωμένος, μετά δε θυμάμαι τίποτα. Χρόνο αργότερα, χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω καλά, από όλα τα παραπάνω, οι μπάτσοι με ενημερώνανε ότι ήμουν εχθρικός με το ιατρικό προσωπικό και ότι έπρεπε να ζητήσω συγνώμη γιατί ήμουν έξαλλος και τώρα ερωτώμαι : Ποιοι με έκαναν έξαλλο, πως έγινε αυτό, γιατί μου έκαναν γαστροσκόπηση χωρίς να με ενημερώσουν, γιατί η αστυνομία ήταν παρούσα στην εκτέλεση ιατρικών πράξεων και τις ήξερε πριν από εμένα για μένα, γιατί να υποστώ το βασανισμό μου ; Για το καλό  μου ; Αναγκάστηκα να υπογράψω για να εξέλθω από το νοσοκομείο, γιατί, όπως μου είπανε, ειδάλλως θα μου έκαναν εισαγωγή στο χειρουργείο. Τέτοιο καλό να μου λείπει.

Καμία εμπιστοσύνη στο τι σκεφτόντουσαν και το τι θα έκαναν, μετά από όλα τα παραπάνω. Την επόμενη ημέρα είχα ήδη γυρίσει στη φυλακή και την Πέμπτη 5η Δεκεμβρίου, δύο ημέρες αργότερα, δηλαδή, γιατροί της φυλακής ζητήσανε να μεταβώ στο νοσοκομείο γιατί ήμουν πολύ αδύναμος, όπως μου είπανε, όμως εγώ αρνήθηκα να ανεχτώ άλλη μία εξευτελιστική, όπως την παραπάνω, μεταχείριση από γιατρούς και αστυνομία και δε θα αφήσω αναπάντητο τον βασανισμό μου, καλά είναι να πιστέψουν τις δηλώσεις μου αυτή τη φορά. Η καχυποψία, τα ψεματάκια και η συνεργασία ιατρικού προσωπικού και αστυνομίας, δε θα φέρουν το επιδιωκόμενο σκοπό της τρομοκράτησης μου. Συνεχίζω, βοηθούμενος από την αλληλεγγύη.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

Σπύρος Στρατούλης

κρατούμενος της φυλακής Λάρισας

Στις 19 Δεκέμβρη, σε λίγες μέρες, εκδικάζεται στο Εφετείο του Πειραιά η αίτηση του συντρόφου μας, του Σάββα Ξηρού. Αίτημά του είναι να βγει από το ανεπαρκέστατο και υποτυπώδες, κατ’ όνομα μόνο, νοσοκομείο της φυλακής, όπου είναι κλεισμένος τα τελευταία χρόνια, όπου είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν τα σοβαρότατα προβλήματα της υγείας του.

Ο Σάββας βρίσκεται στον 12ο χρόνο φυλάκισης. Μετά το βαρύ τραυματισμό του από την έκρηξη της βόμβας στον Πειραιά, στη διάρκεια μιας ενέργειας αλληλεγγύης στους απεργούς τότε λιμενεργάτες, μετά την κτηνώδη μεταχείριση από τους ανακριτές του στο έγκλημα του Ευαγγελισμού, όλα αυτά τα χρόνια κράτησης σε ένα υπόγειο κελί έφεραν τη διαρκή επιδείνωση της υγείας του.

Σήμερα βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Με σχεδόν ολοκληρωτική απώλεια της όρασης και της ακοής, με σοβαρότατα αγγειακά και νευρολογικά προβλήματα, με φλεβική ανεπάρκεια που αναπόφευκτα οδηγεί στον ακρωτηριασμό των ποδιών του.

Το προηγούμενο δικαστήριο που είχε προσφύγει, μπροστά στην τραγική κατάσταση της υγείας του, που πιστοποίησαν επιστημονικά οι ίδιοι οι επίσημοι ιατροδικαστές, αποφάσισε την πεντάμηνη νοσηλεία του στο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης.

Εκεί διαπιστώθηκε ότι πάσχει επιπλέον από πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας. Αντί να παραμείνει στο νοσοκομείο, ύστερα από λίγες μόνο μέρες η πολιτική εξουσία αποφάσισε να μην αρχίσει καν η θεραπεία του, και τον ξαπόστειλε άρον-άρον στο νοσηλευτήριο της φυλακής, να αργοπεθαίνει ουσιαστικά, αβοήθητος ιατρικά.

Η εκδικητικότητα της εξουσίας απέναντι στους αγωνιστές  δεν έχει όρια. Ο Σάββας Ξηρός, ο σύντροφός μας, δεν είναι μόνος του.

Ζητάμε από κάθε επαναστάτη, κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο να ενώσει τη φωνή του, να ορθώσουμε φραγμό στην εκδικητικότητα του κράτους, να σώσουμε τη ζωή και την αξιοπρέπεια του φυλακισμένου αγωνιστή.