Category: Κείμενα

Από τις 10-04-2010 βρίσκομαι κατηγορούμενος, μαζί με συντρόφους που γνωρίζω μέσα από τη διαδρομή μου στους κοινωνικούς αγώνες, από την περιβόητη αντιτρομοκρατική σε ένα καθεστώς βίας και ψυχολογικού πολέμου. Η σύλληψή μου πραγματοποιήθηκε με κινηματογραφικό τρόπο στην περιοχή της Βικτώριας από 10 με 15 άτομα με προτεταμένα όπλα, ενώ φοβούμενοι την οποιαδήποτε αντίδρασή μου επιστράτευσαν και δυνάμεις των ΕΚΑΜ στην γύρω περιοχή. Πάνοπλοι εναντίον άοπλου. Βέβαια δεν ήταν δύσκολο να τους αντιληφθώ άμεσα λόγω της εμπειρίας που έχω αποκτήσει ανά τα χρόνια από την συνηθισμένη παρακολούθηση και τις παρενοχλήσεις που είχα στο πατρικό μου στην Νίκαια καθώς και στο σπίτι που διέμενα στα Πευκάκια. Έτσι δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία θεωρώντας το περιστατικό ως μια συνήθη τακτική εκφοβισμού των αρχών με στόχο να ανακόψουν την αντικαθεστωτική δράση των αγωνιστών. Τακτική πάγια από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της κυρίαρχης τάξης, ιδιαίτερα σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής. Δεν ήξερα βέβαια τι μου μαγείρεψαν για ακόμη μια φορά οι αρχές. Έχω βρεθεί επανειλημμένες φορές τόσο εγώ όσο και τόσοι άλλοι σύντροφοι χωρίς στοιχεία ή με κατασκευασμένες κατηγορίες και μεθόδευσης σε εδώλια γελοίων δικαστηρίων από τα ανθρωποειδή της εξουσίας. Σε όλες αυτές τις υποθέσεις έχω αθωωθεί μιας και οι ίδιοι οι μπάτσοι δεν μπόρεσαν να στηρίξουν τα ίδια τους τα παραμύθια. Έμεινα υπόδικος και ελεγχόμενος από τις αρχές επτά ολόκληρα χρόνια. Επτά χρόνια συνεχών παρακολουθήσεων σε μια προσπάθεια να στοχοποιήσουν την δράση μου ποινικοποιώντας τις προσωπικές μου σχέσεις, τις ιδέες και τις πολιτικές μου απόψεις που έχω κατά καιρούς εκφράσει ανοιχτά και ξεκάθαρα. Και να μια ακόμα φορά! Είμαι αναρχικός και αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις για την κοινωνική επανάσταση. Σε συνέχεια των γεγονότων της σύλληψής μου και αφού γνώρισα τους μάγκες της αντιτρομοκρατικής με πήγαν στο «μαγειρείο της βλακείας», 12ο όροφο της ΓΑΔΑ, εκεί που στο ένα γραφείο πας με προσαγωγή και στο διπλανό φεύγεις με κατασκευασμένες βαρύτατες κατηγορίες. Οι εν λόγω «μάγκες» λοιπόν, μαθημένοι προφανώς από τους συναδέλφους τους, βασανιστές της χούντας, χτύπησαν εμένα και άλλους συντρόφους έχοντας χειροπέδες στα χέρια ενώ οι βρισιές και οι απειλές κράταγαν τον ρυθμό. Έπειτα βίωσα την απλή διεκπεραίωση, από τους ανακριτές και τους εισαγγελείς, της μεθόδευσης των μπάτσων και έτσι τυλίχτηκε η ζωή μου σε μια κόλλα υπηρεσιακού εγγράφου, η υπόθεσή μου δέθηκε πισθάγκωνα και βρίσκομαι προφυλακισμένος στις φυλακές Τρικάλων. Καθόλου τυχαία βέβαια δεν είναι και η επιλογή της Ε’ πτέρυγας για τη «διαμονή» μου, μιας και είναι η πιο ελεγχόμενη. Δεν χρειάζεται να αναφέρω βέβαια με ακρίβεια τις άσχημες συνθήκες διαβίωσης στα ‘‘σύγχρονα’’ κολαστήρια της δημοκρατίας. Αρκεί μόνο να πω ότι οι διακοπές υδροδότησης είναι κάτι παραπάνω από σύνηθες φαινόμενο (ας είναι καλά η Θέμις Κατασκευαστική)!!! Είναι πάγια τακτική της εξουσίας με σύμμαχο τα ΜΜΕ, να συκοφαντεί και να ποινικοποιεί τους κοινωνικούς αγώνες αλλά και τις προσωπικές σχέσεις των αγωνιστών. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά αυτή τη φορά ένιωσα στο πετσί μου αυτή την απίστευτη κτηνωδία, που στόχο έχει να λοιδορήσει τη ζωή μου, κατασυκοφαντώντας τόσο εμένα και τη δράση μου, όσο και τους συντρόφους , τους φίλους και την οικογένεια μου, αλλά και το ευρύτερο ανατρεπτικό κίνημα στο οποίο ενεργά συμμετέχω. Σε αυτή την προσπάθεια το σπίτι μου βαφτίζεται γιάφκα και μια καλαμωτή, που παρεμπιπτόντως την βρήκα εκεί όταν το νοίκιασα, στάθηκε ικανή να μετατρέψει τον προσωπικό μου χώρο σε επικίνδυνο ορμητήριο. Το ότι δεν βρέθηκε τίποτα μέσα σε αυτό το σπίτι μάλλον δεν έχει καμία σημασία! Οι συνεχείς ψευδείς διαρροές και η χυδαία παραπληροφόρηση ήρθαν να προστεθούν στον όλο κανιβαλισμό, αποκαλύπτοντας για μια ακόμα φορά την εκδικητική μανία των μηχανισμών και των δημοσιογράφων απέναντι σε κάθε αντιστεκόμενο. Και τούτο είναι μονάχα μια εκδοχή της οργανωμένης βίας των μηχανισμών και των νόμιμων εγκλημάτων του κράτους και των αφεντικών πάνω στις ζωές μας. Φυσικά ούτε η ποινικοποίηση των αγώνων, ούτε η εγκληματικοποίηση αυτών που αρνούνται το καθεστώς είναι κάτι καινούριο και ασυνήθιστο. Όσοι αγωνίζονται το γνωρίζουν πλέον καλά. Εξάλλου και για μια αφισοκόλληση να συλληφθεί κανείς διώκεται για ρύπανση και όχι για της ιδέες και τον ανατρεπτικό του λόγο, που είναι και η ουσία της δίωξής του. Απέναντι στο παραμύθι της νομιμότητας , και τα επίπλαστα όρια της αθωότητας ή της ενοχής, δηλώνω εχθρός του καθεστώτος και αμετανόητος πολέμιος του κράτους και του κεφαλαίου. Άλλωστε, η δήλωσή μου στην ανακρίτρια ότι «δεν αποκηρύσσω καμία μορφή πάλης ενάντια σε κράτος και εξουσία» είναι και ο μοναδικός λόγος που βρίσκομαι προφυλακισμένος και όχι βέβαια το σαθρό τους κατηγορητήριο. Αν περίμεναν από εμένα δηλώσεις νομιμοφροσύνης και μετάνοιας δεν υπολόγισαν καλά. Εγώ στην ζωή μου δεν έμαθα να σέρνομαι αριστερά και δεξιά σαν δηλωσίας, ρουφιάνος και καταδότης, δεν έμαθα να προδίνω φίλους και συντρόφους, να τους εγκαταλείπω, να τους καταγγέλλω και να τους αποκηρύσσω μπροστά στους διώκτες μου για την γλιτώσω. Εγώ στην ζωή μου έμαθα να κρατάω ψηλά το κεφάλι, να είμαι περήφανος άνθρωπος και να μην σέρνομαι ακόμα και αν αυτό έχει κόστος. Αν κάποιοι έμαθαν να ζουν έτσι, πραγματικά ντρέπομαι για λογαριασμό τους. Σε αυτή τη χρονική συγκυρία όπου το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος με την ομπρέλα του ΔΝΤ επιχειρεί να τρομοκρατήσει και να καταστείλει κάθε ανατρεπτικό εγχείρημα φοβούμενο τα «δεκεμβριανά» που θα έρθουν, είναι καθήκον μας να παλέψουμε για την ολική ανατροπή του. Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι ενάντια στην αστυνόμευση και τον έλεγχο πάνω στις ζωές μας, για την καταστροφή των φυλακών. Για την κοινωνική επανάσταση και την ελευθερία. Διότι σε αυτό τον κόσμο η ελευθερία δεν σου χαρίζεται, την διεκδικείς με μάχες και την κερδίζεις.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΕΝΟΠΛΟ ΑΝΤΑΡΤΗ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΔΡΑΣΗ

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ

ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

10-05-2010

Στις 10 Απριλίου 2010 πραγματοποιήθηκε η προσαγωγή (sic)-απαγωγή μου από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία της ΕΛ.ΑΣ. Στη συνέχεια και μετά από ένα κακόγουστο και αχρείαστο σόου όπου συμμετείχαν πολυάριθμες διμοιρίες ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, ασφαλίτες, περιπολικά της άμεσης δράσης, εισαγγελείς κ.τ.λ., με σπασμένες πόρτες (παρόλο που είχα παραδώσει τα κλειδιά μου) και με αστεία «ευρήματα» στην οικία μου, όπως αντιεξουσιαστικό έντυπο υλικό, λογοτεχνικά και πολιτικά βιβλία καθώς και πληθώρα κινηματογραφικών ταινιών, οδηγήθηκα στη ΓΑΔΑ όπου για αρκετές ώρες διάφοροι κουκουλοφόροι εναλλάσσονταν μπροστά μου χωρίς να απαντούν στην ερώτησή μου αν πρόκειται για προσαγωγή ή σύλληψη, χωρίς να επιτρέπουν την επικοινωνία μου με συνηγόρους, αλλά και χωρίς να με ρωτούν τίποτα απολύτως. Αργά το βράδυ της 11ης Απριλίου μου κοινοποιήθηκε η έκθεση σύλληψής μου για συμμετοχή στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας και μου φορτώθηκαν κατηγορίες που αφορούν ούτε λίγο ούτε πολύ ολόκληρο τον ποινικό κώδικα. Για την ιστορία, παρόλο που είχα συλληφθεί, δεν μου επετράπη εκ νέου η επικοινωνία με τους συνηγόρους μου.

Ταυτόχρονα, καθώς και για όλες τις επόμενες μέρες ξετυλιγόταν το γαϊτανάκι του ψεύδους σε μια επαίσχυντη επανάληψη του κλίματος τρομο-υστερίας που ζήσαμε και στο παρελθόν, από όλους αυτούς τους παπαγάλους δήθεν δημοσιογράφους που στην ουσία αποτελούν το γραφείο τύπου της αντι-τρομοκρατικής, αναπαράγοντας άκριτα διαρροές από αστυνομικές πηγές, δελτία τύπου της αστυνομίας και ό,τι χρειάζεται τέλος πάντων για να δημιουργηθεί επιβαρυντικό και εν τέλει καταδικαστικό κλίμα εις βάρος του οποιουδήποτε «φερόμενου ως»… Αυτή τη φορά έτυχε να είμαι εγώ. Βαφτίστηκα λοιπόν «άνθρωπος κλειδί», «ηγετικό μέλος», «συνδετικός κρίκος», «αυτός που ξέφυγε από τη συμπλοκή στη Δάφνη», «διανοούμενος», «σκληρός αντιεξουσιαστής» κ.τ.λ. και όλα αυτά χωρίς κανένα εις βάρος μου στοιχείο. Μόνο «γυναίκα μυστήριο» δεν με αποκάλεσαν και αυτό προφανώς λόγω φύλου. Αξιοι οι μισθοί λοιπόν όλων αυτών των επίδοξων συνεχιστών του Γκαίμπελς, αλλά συγγνώμη ξέχασα αυτός ήταν φασίστας -ενώ τώρα έχουμε «δημοκρατία με πυγμή» κατά δήλωση του εκλεκτού των Αμερικάνων υπουργού Προ-Πο.

ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ ΛΟΙΠΟΝ

Από την πρώτη στιγμή αρνούμαι τις κατηγορίες, συνεπώς και τη συμμετοχή μου στην οργάνωση Ε.Α. Αυτό που δεν αρνούμαι και ουσιαστικά είναι αυτό που με οδήγησε στη δεινή θέση που βρίσκομαι σήμερα (σε μια υπόγεια φυλακή, σε καθεστώς σχεδόν απομόνωσης και με οπτικό πεδίο το πολύ 20 μέτρων) είναι η μακροχρόνια ένταξή μου στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, η παρουσία μου σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων του, καθώς και η συνεχής και θέλω να πιστεύω συνεπής συμμετοχή μου στους κοινωνικούς αγώνες των οποίων ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκω αποτελεί ιστορικά αναπόσπαστο κομμάτι. Αυτό που δεν αρνούμαι είναι η συντροφική πολιτικά και φιλικά σχέση που διατηρούσα με το νεκρό αγωνιστή Λάμπρο Φούντα καθώς και με κάποιους εκ των συγκατηγορούμενών μου. Οπως είναι εύλογο μετά από τόσα χρόνια δραστηριοποίησης στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και τους κοινωνικούς αγώνες, γνωρίζω και θεωρώ συντρόφους εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες ανθρώπους με κάποιους εκ των οποίων συνδέομαι και φιλικά. Δυστυχώς όμως βιώνω στο πετσί μου το νέο δόγμα των «φωστήρων» της καταστολής, την ποινικοποίηση των πολιτικών, φιλικών και κοινωνικών μας σχέσεων.

Ζούμε σε μια χώρα στην οποία η αγωνιστική παράδοση έχει βαθιές ρίζες και οι ρίζες αυτές είναι ποτισμένες με αίμα αγωνιστών, στα βουνά, στις πόλεις, στους «νέους Παρθενώνες» της Μακρονήσου και των άλλων ξερονησιών, στους τόπους εκτελέσεων, στις φυλακές. Στη χώρα αυτή βαθιές ρίζες έχει και η κρατική τρομοκρατία. Οι καιροί αλλάζουν, η φρασεολογία αλλάζει και η ουσία παραμένει ίδια, δύο κόσμοι σε σύγκρουση, ο κόσμος των καπιταλιστικών δολοφονικών συμφερόντων και ο κόσμος των κοινωνικών αντιστάσεων. Εγώ σε αυτή τη σύγκρουση έχω επιλέξει και υπερασπίζομαι τη μεριά του «οδοφράγματος» στην οποία στέκομαι, δεν έχω καμία πρόθεση να υπογράψω πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων ούτε καμία δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης της πολιτικής μου ένταξης και δράσης και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Τώρα που οι συνέπειες της όξυνσης της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου στην κοινωνία είναι πιο ξεκάθαρες από ποτέ στη χώρα μας με την παρουσία του ΔΝΤ, εγώ θυμάμαι ότι πριν 10 χρόνια στην Πράγα, μαζί με χιλιάδες αγωνιστές απ’ όλο τον κόσμο, διακόψαμε μετά από σφοδρές συγκρούσεις τη συνεδρίαση αυτού του εγκληματικού μηχανισμού, την επόμενη χρονιά στη Γένοβα οι εγκληματίες του κεφαλαίου απάντησαν στη μοναδική γλώσσα που γνωρίζουν (αυτή της βίας) με τη δολοφονία του CARLO JULIANI. Τότε ήμασταν κατά δήλωση του εγκληματία πολέμου Μπλερ «περιοδεύων θίασος αναρχικών», άλλες φορές ήμαστε οι «προβοκάτορες» που «παρεισφρέουν» και «αμαυρώνουν», άλλες φορές πάλι «απολίτικοι χούλιγκαν», άλλες φορές κατ’ άλλους «περιθωριακοί των Εξαρχείων» κ.τ.λ.

Η αλήθεια είναι άλλη βέβαια. Η αλήθεια είναι πως είμαστε ένας πολιτικός χώρος του οποίου ο λόγος και η δράση υπάρχει και αλληλεπιδρά στην κοινωνία όπως φάνηκε στο εξεγερτικό ξέσπασμα τον Δεκέμβρη του 2008, η αλήθεια είναι πως είμαστε ένας πολιτικός χώρος που αντιστέκεται στο διαρκές έγκλημα των εργατικών ατυχημάτων, των ανθρωποθυσιών δηλαδή στο βωμό του κέρδους των καπιταλιστών, αντιστέκεται στο διαρκές έγκλημα των φυλακών με τους σχεδόν 400 νεκρούς την τελευταία 10ετία, που στέκεται αλληλέγγυος στους μετανάστες που δολοφονούνται καθημερινά στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της χώρας, που βασανίζονται και εξευτελίζονται στα Α.Τ. αλλά και στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης (π.χ. Παγανή και αλλού), στέκεται αλληλέγγυος στους πολιτικούς κρατούμενους, αντιστέκεται στην καταστροφή του περιβάλλοντος και συμμετέχει σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες. Είμαστε ένας χώρος που δεν αναγνωρίζει στο κράτος το μονοπώλιο της βίας και προσπαθεί στο μέτρο των δυνάμεών του να μπει κοινωνικό ανάχωμα στις διαρκείς επιθέσεις κράτους και κεφαλαίου, προτάσσοντας την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, την ανιδιοτέλεια.

Βρισκόμαστε λοιπόν στο στόχαστρο της καταστολής που δεν διστάζει να δολοφονήσει 15χρονα παιδιά, να δαιμονοποιήσει ολόκληρες περιοχές (γεγονός που οι κάτοικοι των Εξαρχείων γνωρίζουν καλά), να ποινικοποιήσει πολιτικές, προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις, ακόμα και να κατασκευάσει κατηγορητήρια για λόγους πρόσκαιρης πολιτικής σκοπιμότητας, όπως στην περίπτωση του Αναρχικού στεκιού Ρεσάλτο στο Κερατσίνι που βαφτίστηκε «τρομοκρατική» οργάνωση το Δεκέμβρη του 2009, όπως στην περίπτωση του φοιτητή με τα πράσινα παπούτσια, όπως στην περίπτωση της πλατείας Αριστοτέλους πάλι το Δεκέμβρη του 2009, όπου οι «Πραίτορες προστασίας του πολίτη» φορτώνουν μολότωφ σε περαστικούς, όπως το 2003 πάλι στη Θεσσαλονίκη, με το διαδηλωτή SIMON CHAPMAN που και σε αυτόν φορτώθηκαν μολότωφ, όπως στην περίπτωση της ζαρντινιέρας όπου ισχύει η λαϊκή ρήση «και δαρμένος και κερατάς», όπως στην περίπτωση του διαδηλωτή Μάριου Ζ. όπου σαμπουάν και μπουρνούζι βαφτίστηκαν όπλα, όπως, όπως, όπως… και πόσα άραγε δεν ξέρουμε;

Σε μια χώρα που αυτοί που την εξουσιάζουν κόπτονται για την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου ενώ οι ίδιοι ταμπουρωμένοι πίσω από τη βουλευτική τους ασυλία συμπεριφέρονται σαν σύγχρονη μαφία, βγάζοντας λάδι ο ένας τον άλλον για όλα τα μεγάλα σκάνδαλα (SIEMENS, ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ, ΟΜΟΛΟΓΑ, ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ C4Ι), σε μια χώρα που το κράτος έχει κηρύξει τον πόλεμο στην κοινωνία, γεγονός που πιστοποιείται από τις μηχανοκίνητες συμμορίες της ΕΛΑΣ και τον αστυνομικό στρατό κατοχής στους δρόμους που αποκλειστικό σκοπό έχουν την αποτροπή και το τσάκισμα των κοινωνικών αγώνων. Σε μια χώρα που πλέον τελεί επίσημα υπό τη δικτατορία του ΔΝΤ, σε μια χώρα που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και οι 9 σφαίρες στο σώμα του περαστικού Nicola Toddy στο Βύρωνα ονομάζονται «αίσθημα ασφάλειας», σε μια χώρα που το να σκύψεις το κεφάλι και να δεχτείς την περιστολή δικαιωμάτων κατακτημένων με αγώνες και θυσίες και την πλήρη οικονομική αφαίμαξη των ασθενών κοινωνικών στρωμάτων προς όφελος των καπιταλιστών ονομάζεται «πατριωτικό καθήκον», σε μια χώρα που η αλαζονεία, το θράσος και η διγλωσσία των εξουσιαστών δεν τους επιτρέπει να παραδεχτούν ότι η πολιτική τους είναι αυτή που οδήγησε εδώ και όχι κάποιοι «νεφελώδεις» και «απρόσωποι» κερδοσκόποι.

Σε αυτή τη χώρα λοιπόν η αντίσταση στα σχέδια των καπιταλιστών είναι μονόδρομος και καθήκον. Αντίσταση μέσα από αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα και αντιιεραρχικά εγχειρήματα, με γνώμονα την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την κοινωνική δικαιοσύνη. Οσο με αφορά, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι. Θα συνεχίσω να αρνούμαι τις κατηγορίες που μου αποδίδονται -επ’ ουδενί όμως την πολιτική μου ταυτότητα, ένταξη και δράση.

Το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης Ο Λάμπρος ζει μέσα στην καρδιά κάθε αγωνιστή

Ο «φερόμενος» ως και δεν ξέρω και ‘γώ τι Σαράντος Νικητόπουλος ΣΤ’ Πτέρυγα Κορυδαλλού

ΥΓ. 1 Το ιδιώνυμο της «κουκούλας» ισχύει ή όχι γι’ αυτούς που με «απήγαγαν» και με περιέφεραν ως τρόπαιο μπροστά στις κάμερες από τη ΓΑΔΑ στην Ευελπίδων και τούμπαλιν;

ΥΓ. 2 Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με κάθε τρόπο εκφράζουν την αλληλεγγύη τους.

Σαράντος Νικητόπουλος

Στις 22 Απριλίου και ενώ τηλεφωνούσα από καρτοτηλέφωνο στο κέντρο της Αθήνας ήρθαν και με συνέλαβαν. Λογικό, αφού δεν είχα ορίσει συγκεκριμένο χρόνο, ώστε να έχω φύγει μέχρι να με εντοπίσουν. Στη συνέχεια οδηγήθηκα στην ΓΑΔΑ, όπου έγιναν τα γνωστά. Δεν έλειψαν και τα νταηλίκια συγκεκριμένων μπάτσων. Τόσο γραφικά που μου έρχεται να ξεράσω! Άλλωστε δεν περιμένω κάτι καλύτερο από αυτούς. Μετά από διήμερη παραμονή στην γιάφκα του 12ου ορόφου και αφού ο εισαγγελέας αποφάσισε τελικά την κράτησή μου, μεταφέρθηκα στις φυλακές ελαιώνα . 6-7 αυτοκίνητα και 3 μηχανές συνόδευαν έναν εγκληματία, εμένα…

Βέβαια το “έγκλημα”ο καθένας το ορίζει όπως θέλει. Η συνείδηση και ο αγώνας είναι έγκλημα για αυτούς. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, το Υπουργείο Προστασίας του Ρουφιάνου, απ’ την αρχή καταβάλει άπειρες προσπάθειες για την καταστολή του εγκλήματος! Με προφυλακίσεις, ατελείωτες διώξεις για τη ΣΠΦ, μαζικές προσαγωγές και φακελώματα, ντου και ξύλο στα Εξάρχεια, μπούκες σε στέκια, σαθρά κατηγορητήρια και πιο πρόσφατα η πισώπλατη δολοφονία του Λάμπρου Φούντα που κάποιοι κακοποιοί δε δίστασαν να χαρακτηρίσουν “μεγάλη επιτυχία της ΕΛ.ΑΣ”.

Στόχος τους δεν είναι αποκλειστικά η εξάρθρωση κάποια οργάνωσης, αλλά η αδρανοποίηση και ο εκφοβισμός όλων όσων μάχονται.

Στην προσπάθεια θα μείνουν….

Δεν έχει σημασία αν υπάρχουν στοιχεία, πρέπει να πας φυλακή για να μάθεις να σκύβεις το κεφάλι… Πρέπει επιτέλους κάποιος να τους πει ότι η επαναστατική συνείδηση δε γνωρίζει κάγκελα, κλουβιά και χειροπέδες και δε σωφρονίζεται.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την τάση να σφίγγουν μόνοι τους τα δεσμά τους. Ο καθένας με τον τρόπο του χτίζει τη δική του νοητή φυλακή, γιατί έτσι έχουν μάθει και χαίρονται για’ αυτό, νιώθουν ασφαλείς.

Μέσα και έξω, τώρα και πάντα, θα ζουν ελεύθεροι όσοι δεν έχτισαν ποτέ τη νοητή τους φυλακή…

Μια πολύ μεγάλη αγκαλιά σε όλους τους έγκλειστους και διωκόμενους νικητές. Ηττημένοι είναι όσοι υποκλίνονται στην υποταγή και στην παραίτηση.

“όσο μεγαλώνει η σιωπή του θωρακισμένου σφαγείου τόσο τους τρομάζει η οργή του παγιδευμένου θηρίου”

υ.γ όταν ήρθε έξω από τις φυλακές η πορεία συντρόφων έριξαν τις γραμμές των τηλεφώνων μέχρι να φύγουν, για να μην μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους, ενώ το παράθυρο του κελιού μου (τελείως τυχαία!) δεν έχει πρόσβαση στον δρόμο. Υπήρξε θετική ανταπόκριση από μέσα, οι κρατούμενες το συζητούσαν όλη μέρα

Κ.Κ

Φυλακές Ελαιώνα

Ο  σύντροφος Άρης Σειρηνίδης συλλαμβάνεται το βράδυ της 3^ης Μαΐου 2010 στο κέντρο της Αθήνας, σε μπλόκο μπάτσων που είχε στηθεί για άσχετη με αυτόν υπόθεση. Αρχικά αντιμετωπίζει κατηγορίες για πλημμελήματα αλλά τελικά η Αντι-τρομοκρατική ανασύρει μια ξεχασμένη υπόθεση πυροβολισμού εναντίον κλούβας των ΜΑΤ στα Εξάρχεια το καλοκαίρι του 2009, γνωστή από τα μίντια και ως η «υπόθεση του πιστολέρο με το σομπρέρο και τις σαγιονάρες». Βασικό «αποδεικτικό» στοιχείο αποτελεί η ταύτιση γενετικού υλικού (DNA) από το πορτοφόλι του Άρη, με γενετικό υλικό που βρέθηκε σε μία από τις διάσπαρτες χειρουργικές μάσκες (εξαιτίας πορείας και επεισοδίων που είχαν σημειωθεί την προηγούμενη μέρα) που περισυλλέχτηκε στην περιοχή του περιστατικού. Ο Άρης παραμένει προφυλακισμένος μετά την απορριπτική απόφαση του 6μηνου συμβουλίου σχετικά με την απελευθέρωσή του. Η δίκη του τελικά ορίστηκε για τις 9 Μαρτίου 2011.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ [Νοέμβριος 2011]

Η δίκη τελείωσε στις 23 Ιουνίου 2011 και ο Σειρηνίδης αθωώθηκε κατά πλειοψηφία για τον πυροβολισμό ενάντια στην κλούβα και αφέθηκε ελεύθερος από τις φυλακές Κορυδαλλού, μετά από 13 μήνες προφυλάκισης. Στις 16-9-2011 ξεκίνησε η δίκη όπου ο Σειρηνίδης δικάστηκε μαζί με τον Σεϊσίδη (βλ. υπόθεση Σεϊσίδη)- ο μεν με την κατηγορία οπλοκατοχής και αντίστασης και ο δε με απόπειρα ανθρωποκτονίας. Ο Σειρηνίδης καταδικάστηκε για οπλοκατοχή σε ποινή 16 μηνών, ενώ η κατηγορία της διακεκριμένης αντίστασης (ένοπλης) μετατράπηκε σε απείθεια, με ψήφους 5-2 (οι ένορκοι και ένας τακτικός δικαστής) και του επιβλήθηκε ποινή 4 μηνών. Κατά συγχώνευση και για τις δυο ποινές φυλάκιση 18 μηνών. Η ποινή έχει ανασταλτικό χαρακτήρα και έχει ασκηθεί έφεση.

– Γράμμα του Άρη Σειρηνίδη από τις φυλακές Κορυδαλλού

– Γράμμα του Άρη Σειρηνίδη εν όψει της δίκης στις 9 Μάρτη 2011