Category: Κείμενα

Με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση η οποία είναι συνέπεια της χρεωκοπίας του καπιταλιστικού μοντέλου και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής των δυτικών κρατών και κυβερνήσεων, πραγματοποιείται η μεγαλύτερη και μαζικότερη αντιλαϊκή επίθεση ανά τον κόσμο και κυρίως στις κοινωνίες των «αδύναμων» κρίκων της ευρωζώνης του νέου οικονομικά τρίτου κόσμου, από το μεγάλο υπερεθνικό (και όχι μόνο) κεφάλαιο.

Οι διαρθρωτικές αλλαγές και τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται από τους μηχανισμούς στήριξης στις «άρρωστες» οικονομίες, προκειμένου να επιτύχουν την «εξυγίανσή» τους, στόχο και αποτέλεσμα έχουν την αλλαγή της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, με όρους ακόμα ευνοϊκότερους για τα αφεντικά.

Για τα αφεντικά που βρίσκονται έξω αλλά και μέσα από τα εθνικά σύνορα. Για τα αφεντικά που εκφράζουν το μεγάλο αλλά και το μικρό κεφάλαιο. Όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, η οικονομία μιας χώρας που εντάσσεται στο μηχανισμό στήριξης και εφαρμόζει μέτρα λιτότητας, έχει σαν αποτέλεσμα την υποτίμηση της εργασίας και του εργατικού της δυναμικού. Και αυτό γίνεται στις μεγάλες αλλά και στις μικρές επιχειρήσεις. Στις επιχειρήσεις με ξένα, αλλά και σ’ αυτές με ντόπια συμφέροντα.

Οι αποκρατικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των κοινωφελών επιχειρήσεων, οι οποίες ποτέ δεν ανήκαν ουσιαστικά στον Ελληνικό λαό και ποτέ δεν ήταν εκμεταλλεύσιμες από αυτόν, δεν είναι τυχαίο ότι δεν εξαρτάται το ξεπούλημά τους, ούτε καθορίζεται σύμφωνα με τους όρους του μνημονίου, από την μείωση του ελλείμματος της οικονομίας και τις τιμές των ποσοστών του ΑΕΠ, όπως θα μπορούσε κατά κάποιο να θεωρηθεί λογικό, αλλά από το αν θα μπορεί να αποπληρώσει τα δάνεια που έχει εισπράξει, τη στιγμή που το Ελληνικό κράτος βυθίζεται συνεχώς όλο και περισσότερο στους μηχανισμούς της παγκόσμιας τοκογλυφίας (ΔΝΤ, ΕΚΤ).

Η δυσχερής κατά τα άλλα οικονομική θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, δεν είναι και τόσο δυσχερής για το ιδιωτικό κεφάλαιο, αλλά μια επενδυτική ευκαιρία τόσο μεγάλη, που είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οι χειρισμοί της κυβέρνησης απέναντι στους μηχανισμούς στήριξης και η άνευ όρων αποδοχή του μνημονίου, μπορεί να είναι τυχαία. Αντίθετα έχει επιβεβαιωθεί ότι τα εγχώρια αφεντικά εξυπηρετούνται από τις ίδιες συγκυρίες με τα υπερεθνικά και τα συμφέροντά τους –τουλάχιστον οικονομικά- είναι κοινά.

Το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, μπορεί να μην αντιλαμβάνεται την οικονομική κρίση με τους όρους της παγκόσμιας αγοράς, το ρόλο των χρηματιστηρίων, τις φούσκες και τη σχέση Ευρώ και δολαρίου, ωστόσο αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα την «κρίση» του Ελληνικού χρέους, που έγινε κρίση του δανεισμού, η οποία μεταφράζεται σε μνημόνιο, που σημαίνει περικοπές μισθών, συντάξεων, και επιδομάτων.

Η επίθεση στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, η μείωση των κοινωνικών δαπανών και παροχών, η αύξηση των φόρων, της ανεργίας και γενικά η βιοτική, σε συνάρτηση με την υπαρξιακή ανέχεια, είναι αντιληπτή, άμεσα αισθητή και ταχύτατα καλπάζουσα.

Ωστόσο ο αντιμνημονιακός παροξυσμός των media που είναι τόσο σημαντικός για τη διατήρηση της κοινωνικής «ειρήνης» από τη μεριά της κυριαρχίας του συστήματος, όσο ενός αναισθησιολόγου σε μια κρίσιμη χειρουργική επέμβαση, δε μπορεί να εξυγιάνει τη διεφθαρμένη λειτουργία του κράτους πριν από το μνημόνιο και της ένταξης της χώρας στο μηχανισμό επιτήρησης (δομημένα ομόλογα, άδεια ασφαλιστικά ταμεία, «μαύρες τρύπες», οικονομικά σκάνδαλα, μίζες κ.λπ.) και κυρίως δεν μπορεί να καταστήσει την Ελληνική κοινωνία ελεύθερη, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της, βρίσκεται υπό καθεστώς ομηρίας, όχι από την άφιξη της τρόικας, αλλά πολύ πιο πριν, από τότε που υφίσταται το Ελληνικό κράτος και από τα εθνικά αφεντικά πρώτα απ’ όλα.

Τα μέτρα λιτότητας και οι επιταγές του μνημονίου που επιβάλλονται, ακυρώνουν στην πράξη το ίδιο το σύνταγμα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την εξάλειψη κάθε ψεύτικης πεποίθησης για τον κοινωνικό χαρακτήρα του κράτους, πράγμα που δημιουργεί αναπόφευκτα την προοπτική μιας μαζικής αντανακλαστικής κοινωνικής εξέγερσης. Αυθόρμητη, αντανακλαστική, χωρίς ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά στην πλειοψηφία της, ωστόσο εξέγερση. Για αυτούς που μάχονται για την πλήξη και την καταστροφή του κράτους και των δομών του, αποτελεί πρόκληση. Ένα ακόμα μέτωπο για τη διασάλευση της εύρυθμης λειτουργίας του. Η πρωτοφανής αποχή από τις τελευταίες δημοτικές εκλογές, λαμβάνοντας υπόψη τις δημοσκοπήσεις στις οποίες κυριαρχεί η αμφισβήτηση και ο «κανένας», οι μαζικές απεργίες και κινητοποιήσεις με βίαια και επιθετικά χαρακτηριστικά, το λιντσάρισμα διαφόρων πολιτικών προσώπων κάθε κομματικού μηχανισμού στους δρόμους, είναι απλά ένα δείγμα των διαθέσεων για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Γι αυτούς που τάσσονται έμπρακτα στον πολύμορφο αγώνα της επανάστασης και της δημιουργίας προοπτικής γι αυτήν. Γι’ αυτούς που μάχονται την κυριαρχία του κράτους και των αφεντικών, αλλά και την υποτέλεια που αυτή προϋποθέτει για την ύπαρξή της. Γι’ αυτούς που μάχονται αέναα, πέρα από περιόδους, εποχές και συγκυρίες, ενάντια στην εξουσία και στους εκφραστές της, σε όποια μεριά του κοινωνικού πεδίου και αν εκφράζεται και αναπαράγεται, είτε από αυτήν των ισχυρών, είτε από αυτήν των αδυνάτων μέσα από τη συναίνεση, κάθε κρίση δεν μπορεί παρά να αποτελεί ακόμα μια αφορμή, ακόμα μια ευκαιρία για αγώνα, ενάντια στο μεγάλο και στο μικρό κεφάλαιο, ενάντια στο ισχυρό ευρώ αλλά και στην υποτιμημένη δραχμή, ενάντια στα ξένα αλλά και στα εγχώρια αφεντικά, στην ομηρία των εξωτερικών μηχανισμών αλλά και σ’ αυτήν των εσωτερικών μηχανισμών εκμετάλλευσης.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ.

Από τις 10/12, είμαι ακόμα ένας όμηρος του δημοκρατικού καθεστώτος και κρατούμαι σε ένα από τα κελιά του στα σωφρονιστικά καταστήματα, της περιθωριοποίησης, της απομόνωσης και της εκδίκησης του κράτους. Που το φαγητό μπορεί να μην είναι πάντα αρκετό, αλλά η πρέζα περισσεύει. Που τα ψυχοφάρμακα είναι περισσότερα απ’ ό,τι στις αποθήκες των νοσοκομείων. Που οι πειθαρχικές ποινές είναι στην ημερήσια διάταξη και η θέρμανση είδος πολυτελείας. Που η παρουσία των τρωκτικών, των κοριών και των κατσαρίδων είναι συχνή, σε αντίθεση με αυτή του υγειονομικού. Που σε κελιά που οι προδιαγραφές τους είναι για 2 άτομα, υπάρχουν 4 κρεβάτια και κοιμούνται 6-7, για να μην πούμε για τους θαλάμους και τα θαλαμάκια, που ο σωφρονιστικός κώδικας και τα δικαιώματα των κρατουμένων, παραβιάζονται συνέχεια και ασύστολα, αλλά τα hi-tech συστήματα ασφαλείας και επιτήρησης, λειτουργούν στην εντέλεια και οι πόρτες των κελιών κλείνουν πάντα στην ώρα τους. Ας γνωρίζει ο υπουργός δικαιοσύνης, οι εισαγγελείς και οι δικαστικοί λειτουργοί, ότι εκεί που πετάνε ανθρώπους σαν τα απόβλητα της κοινωνίας, υπάρχει και αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη και αυτή ούτε δικάζεται ούτε φυλακίζεται.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Κωνσταντίνος Σακκάς

Φυλακές Ναυπλίου

Το Ταμείο αλληλεγγύης και οικονομικής υποστήριξης των φυλακισμένων αγωνιστών είναι ένα συλλογικό εγχείρημα συντρόφων-ισσών με αφετηρία τον Ιούλιο του 2010. Σκοπός του ταμείου είναι η συμβολή του στις βιοποριστικές, πρωτίστως, ανάγκες των ανθρώπων που βρίσκονται έγκλειστοι για την ανατρεπτική τους δράση ή τη συμμετοχή τους γενικότερα στους αγώνες. Στο μέτρο των δυνατοτήτων του επίσης, εντάσσεται και η στήριξη ανθρώπων που η διαρκής και επίμονη στάση τους μέσα στην καθημερινότητα της φυλακής έχει ταυτιστεί με την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη και τον αγώνα. Το ταμείο συγκροτείται σε πανελλαδική έκταση, βασίζεται στις μικρές συστηματικές συνεισφορές όσο γίνεται περισσότερων ανθρώπων εντός και εκτός των αναρχικών και αντιεξουσιαστικών εγχειρημάτων και η αποτελεσματικότητα του θα κριθεί από τη δυνατότητά του να λειτουργήσει με σταθερότητα σε βάθος χρόνου. Στο πλαίσιο του ταμείου εντάσσεται και η έκδοση του εντύπου «Γκρεμίστε τη Βαστίλη», το οποίο περιέχει κείμενα αγωνιζόμενων κρατουμένων, καθώς και η λειτουργία αυτού του blog με σκοπό να υπάρχουν συγκεντρωμένα τα ονόματα και οι διευθύνσεις των φυλακισμένων αγωνιστών, οι υποθέσεις τους καθώς και κείμενα τους που αφορούν σε αυτές.

Επιχειρείται μάλιστα να υπάρχουν όλα τα παραπάνω και σε άλλες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά), ώστε να είναι εφικτή μια ευρύτερη ενημέρωση και επικοινωνία καθώς και να διευρυνθεί το πεδίο της αλληλεγγύης.

During the last period, the larger part of the society of this country is experiencing an inconceivable attack in its extent and intensity by the mechanisms of repression and exploitation of human life and toil. The new-order socioeconomic plans are commanding the complete leveling of labour, social and political conquests for which continuous and fierce struggles had taken place in the past decades. The forming of social consent for the unobstructed advent of the supranational economic elites is enforced now through the rationale of the stick- the illusion of the carrot having now come to an end- coming down on the backs of the people and of zero tolerance against anyone who resists.

Naturally the anarchist milieu could not but be a receiver of this attack, a milieu who, battling on the front line of the defensive-attack against the looting and blackmailing assaults made by the class enemies of society, is also counting its own painful losses: the confrontation between the comrade and fighter Lambros and the police forces which cost him his life; the very serious- and nearly deadly- injury of the comrade and fighter Simos from a cop’s bullet that cost him his freedom; the passing of comrades into a state of captivity in the hands of the State, as a result of their clashes against the modern economic and authoritarian system, which have increased dramatically.

This is why, at this moment, I could not but be in total agreement with the attempt, as I find it very important – amongst many other things of course-, for the creation of a stable foundation of solidarity, a support structure, which will have the sole purpose of covering the immediate basic needs of comrades who are incarcerated in the greek correctional facilities; the crematoriums. From the moment someone accepts that those who pass through the prison gates belong to the revolutionary camp, and embrace an ethical code which can be recognized within a historical continuance that is either in accordance to, or carries inside it, elements referring to the continuous war against the overlords, the dominators of this world, then he/she can correctly consider these individuals as his/her comrades who are in a difficult and vulnerable position, and are in need of every form of support and solidarity that exists.

We are all aware that, on the one hand, we have many prisoners, and on the other, that in recent years our milieu is experiencing an upward course in the attendance of people in every kind of event or action it carries out; then automatically, one would think that the economic needs of the prisoners should no longer be undertaken solely within the confines of groups of friends, individuals or small collectives and initiatives, but by the wide and broad movement which is now under way.

Let us present some simple calculations to see the theory in practice. If it is assumed that there are 30 comrades (the number is not realistic, it is purely hypothetical) at the moment in the hands of the State and each one needs a minimum amount of 500 euro per month to be able to live in a dignified manner within prison, then in order to cover their economic needs for a whole year the amount of 180.000 euro would have to be raised!

If one, two, ten or one hundred people take on the task of getting this sum together it appears as something very difficult or even impossible. If, however, this real economic need is taken on by 3.000 or 4.000 people then individual contributions verge on 45 to 60 euros!

So the question towards comrades outside the prison walls is: could a first step be made towards a common, collective, consensual and coordinated action in order to cover the imprisoned comrades’ economic needs in regards to their living expenses? Can a greece-wide action be set up with immediate tangible results?  Towards solving a very real problem can this milieu make a personal bet with its self where the minimum is required but the maximum will be contributed?

It is the age we live in which forces us to come together and act in common. It is the social clashes that are becoming more acute that demand the tightening of the cohesive bonds between us. It is the fearless gaze and the smile of our captured comrades that become also our own and must, even if just temporarily, grind the niches of our thought and character. Those comrades’ blood which has painted with honor and courage the struggle for social liberation, equality and justice, has marked indelibly the starting point from which those who struggle, in the present, and in the future, must attack again and again against the enemy’s hordes.

HONOUR TO THE FIGHTER LAMBROS FOUNDAS

SOLIDARITY TO THE WANTED COMRADES MARIOS SEISIDIS AND GRIGORIS TSIRONIS

FREEDOM TO SIMOS SEISIDIS AND ARIS SIRINIDIS

SOLIDARITY TO THOSE COMRADES LIVING IN A STATE OF ILLEGALITY AVOIDING THE SETUP WARRANTS OF THE PROSECUTING AUTHORITIES

FREEDOM FOR THOSE WHO HAVE ARMED THEIR INSURGENT CONSCIOUSNESS

FREEDOM TO THE CAPTIVES OF THE NEW CLASS WAR

FREEDOM TO ALL IN PRISON

With comradely greetings, Y. Dimitrakis

18/05/2010,

Domokos Prisons