Category: Κείμενα

Με αφορμή την απεργία πείνας του Κώστα Σακκά.

“Όσο σκληρή κι αν είναι η εποχή των πολέμων και των επαναστάσεων,

είναι η πατρίδα μας στο χρόνο.”

Λ.Μ.

Από τις εκτελέσεις των 34 απεργών μεταλλεργατών στη Μαρικάνα, στο τσάκισμα της άγριας απεργίας των ανθρακωρύχων και την επιβολή κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στο Κιργιστάν, στην καταστολή του εξεγερμένου μεταναστευτικού υποπρολεταριάτου στο Σουηδικό “Παράδεισο”, στις ματωμένες φράουλες της Μανωλάδας, στη βίαιη αστυνομική καταστολή της εξέγερσης εναντίον του νέο-οθωμανικού καθεστώτος του ισλαμοφασίστα Ερντογάν και ξανά πίσω στη Νότια Αφρική και στην άγρια επίθεση με σφαίρες καουτσούκ εναντίον των απεργών σε γερμανικών συμφερόντων ορυχείο χρωμίου στο Ράστενμπουργκ, το μήνυμα του παγκόσμιου Κεφαλαίου προς όλους τους καταπιεσμένους είναι σαφές: κάθε ίχνος προλεταριακής και πληβειακής ανταρσίας θα χτυπιέται με κάθε βάρβαρο μέσο, προκειμένου να επιβληθεί η πλήρης απαξίωση στο εμπόρευμα-Εργασιακή δύναμη και να ανοίξει ένας νέος κύκλος συσσώρευσης του Κεφαλαίου (η περίφημη και πολυδιαφημισμένη Ανάπτυξη).

Οι καπιταλιστές και τα κρατικά μαντρόσκυλά τους έχουν επιβάλλει σε ολόκληρο τον πλανήτη τη ματωμένη ατζέντα τους και δε θα διστάσουν για ακόμη μια φορά να αιματοκυλήσουν τον πλανήτη με ένα γενικευμένο πόλεμο για να βγουν από την κρίση, όπως έκαναν δύο φορές τον προηγούμενο αιώνα. Ο πρώην πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλωντ Γιούνκερ κουνά το δάχτυλο και απειλεί: στην Ευρώπη απλώς κοιμίσαμε τα φαντάσματα του Πολέμου, δεν τα εξολοθρεύσαμε, ίσως μας επισκεφθούν ξανά! Και ήθελε να πει: «σκάστε και δουλέψτε, μη βγάζετε τσιμουδιά για το μαστίγωμα στις ράχες σας, μιας και τα καρότα σώθηκαν, αλλιώς θα σας βουλιάξουμε στη βαρβαρότητα του Πολέμου». Άλλωστε με την κυνική τους ειλικρίνεια οι αστοί οικονομολόγοι λένε πως ο ασφαλέστερος δρόμος για να δημιουργήσεις Ανάπτυξη σε μια χώρα είναι να τη βομβαρδίσεις…

Στην εγχώρια εφαρμογή του, το δόγμα της μηδενικής ανοχής προς τους κοινωνικούς αγώνες έχει δώσει τα ρέστα του το  τελευταίο διάστημα με τη νομιμοποίηση του Κράτους Εκτάκτου Ανάγκης που επέβαλε η εσωτερική Τρόικα. Οι εξουσιαστές, εκμεταλλευόμενοι την τρέχουσα ηττοπάθεια και την οπισθοχώρηση των ταξικών αγώνων τον τελευταίο χρόνο, δείχνουν με λύσσα τα δόντια τους: οι διαδηλώσεις απαγορεύονται με νόμο, οι απεργίες έχουν τεθεί στην πράξη εκτός νόμου και οι εργαζόμενοι επιστρατεύονται ακόμα και προληπτικά, πριν ακόμα κηρύξουν την απεργία τους!! Ολόκληρα χωριά, όπως η Ιερισσός, βιώνουν την αστυνομική κατοχή και οι κρατικές ή παρακρατικές/φασιστικές συμμορίες προχωρούν σε ρατσιστικά πογκρόμ. Το μήνυμα σαφές: κάθε είδους αντίσταση, ακόμα κι αν είναι αποσπασματική, μερική και αμυντική, θα τσακίζεται παραδειγματικά! Οι καπιταλιστικές επενδύσεις θα προστατευθούν με γκλοπ και χημικά, μέχρι να έρθει η Οσία Ανάπτυξη. Μόνο που το σαμαρικό “success story” ξεχνά να μας πει πως οι κινέζικες επενδύσεις που θα μας σώσουν βρίσκονται ήδη στη λιμοκτονούσα Αφρική (75 δις σε 30 χώρες!) και η ελληνοτουρκική επιχειρηματική λυκοφιλία χτίζεται με συλλήψεις και απαγωγές κούρδων και τούρκων αγωνιστών. Μόνο που γρήγορα ξέχασαν πως η Νέα Μανωλάδα υπήρξε πρότυπο εγχώριας καπιταλιστικής Ανάπτυξης. Αυτό το μέλλον μας ετοιμάζουν. Ένα μέλλον κιζενοποίησης και Μανωλαδοποίησης του προλεταριάτου. Η “Ανάπτυξη” είναι μονάχα το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της σύγχρονης καπιταλιστικής δυστοπίας.

Από αυτήν τη γενικευμένη επίθεση του Κεφαλαίου και του κράτους του, εναντίον της τάξης μας δε θα μπορούσε να γλιτώσει και ο ευρύτερος αντιεξουσιαστικός χώρος. Οι αναρχικοί όντας στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα δέχονται μια χωρίς προηγούμενο επίθεση στις δομές τους (στέκια, καταλήψεις, ραδιοφωνικοί σταθμοί, υποδομές αντιπληροφόρησης κλπ.). Ταυτόχρονα οι φυλακισμένοι αναρχικοί αντιμετωπίζονται ως πειραματόζωα και οι υποθέσεις τους μετατρέπονται σε πεδία εφαρμογής καινοτόμων κατασταλτικών σχεδιασμών: ποινικοποίηση φιλικών ή συγγενικών σχέσεων, διώξεις φρονηματικού τύπου, χρήση DNA, εμφάνιση νόμιμων σπιτιών ως δήθεν γιάφκες (με την πολύτιμη συνδρομή των ΜΜΕ) κλπ. Η υπόθεση της ΣΠΦ είναι το πλέον χτυπητό παράδειγμα αυτού του κατασταλτικού αμόκ. Και σε ένα νέο κρούσμα νομικού πραξικοπήματος έχουμε πλέον την καινοφανή 36μηνη προφυλάκιση! Το αστικό κράτος και η ταξική του δικαιοσύνη δε διστάζουν να μετατρέψουν σε κουρελόχαρτα τους ίδιους τους νόμους τους και να ξεφτιλίσουν τα ιστορικά φετίχ της αστικής δημοκρατίας, η οποία ολοένα και εκφυλίζεται προς μια αυταρχική εκτροπή (και δεν αποκλείεται αν χρειαστεί στο άμεσο μέλλον να επιστρατευθεί και η ανοιχτή δικτατορία).

Ας ξεκαθαρίσουμε, όμως, κάτι. Οι νόμοι και οι θεσμοί του αστικού κράτους στη βασική τους λειτουργία αποτελούν οπλοστάσιο της κυρίαρχης τάξης για την επιβολή των συμφερόντων και της εξουσίας της. Είναι, όμως, και κάτι παραπάνω. Αντανακλούν κοινωνικούς και ταξικούς συσχετισμούς δύναμης και ενσωματώνουν κατακτήσεις των καταπιεσμένων, για τις οποίες έχουν χυθεί απίστευτες ποσότητες αίματος. Όλες αυτές οι κατακτήσεις είναι ταυτόχρονα και υλικές θέσεις μάχης που οι επαναστάτες οφείλουν να υπερασπιστούν, πέρα από τη θεσμολαγνεία της συστημικής Αριστεράς και την απεραντολογία του λεκτικού μαξιμαλισμού που εξορίζει την ελευθερία στις νεφέλες του Απόλυτου.

Μια επαναστατική στρατηγική, θα πρέπει να συνυπολογίσει κι αυτήν την παράμετρο. Για να το πούμε πιο απλά: Τί να την κάνουμε την επίθεση όταν η άμυνά μας είναι τρύπια; Και πώς θα περάσουμε “πρώτοι στην επίθεση”, όταν έχουμε χάσει την μπάλα και μας βάζουν δέκα γκολ από τα αποδυτήρια; Οι επαναστάτες οφείλουν να έχουν καθολική εικόνα, να παίζουν σ’ ολόκληρο το γήπεδο, χωρίς να φετιχοποιούν τις ξεχωριστές θέσεις του αγωνιστικού χώρου.

Κάθε παραβίαση των αστικών δικαιωμάτων των καταπιεσμένων είναι και μία ήττα για το επαναστατικό κίνημα, όπως ακριβώς ήττα είναι και κάθε νέος νόμος που θωρακίζει και ισχυροποιεί το κατασταλτικό οπλοστάσιο (π.χ. κουκουλονόμος). Γι’ αυτό και το νομικό πραξικόπημα της τρίχρονης προφυλάκισης του μέλους της Σ.Π.Φ. Γεράσιμου Τσάκαλου και του αναρχικού συντρόφου Κώστα Σακκά δεν είναι απλώς προσωπικές τους υποθέσεις. Εάν περάσει ΚΑΙ αυτό το τερατούργημα, θα αποτελέσει μια ακόμη υποχώρηση και οπισθοδρόμηση του κινήματος.

Ο σύντροφος Κώστας Σακκάς από τις 4 Ιουνίου έχει ξεκινήσει απεργία πείνας ενάντια στις μεθοδεύσεις του σύγχρονου κράτους Έκτακτης Ανάγκης. Ο αγώνας του Κώστα Σακκά δεν είναι μια ιδιωτική υπόθεση. Είναι αγώνας ολόκληρου του κινήματος. Είναι αγώνας όλων των καταπιεσμένων. Ο αγώνας του Κώστα Σακκά είναι αναπόσπαστο τμήμα της διαρκούς αντίστασης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ενάντια στην υπάρχουσα αθλιότητα. Είναι μια ακόμα θέση μάχης στον παγκόσμιο κοινωνικό και ταξικό πόλεμο. Γι’ αυτό, πέρα από την αυτονόητη ανθρώπινη και φιλική αλληλεγγύη πρέπει να υψώσουμε και την ανεπιφύλακτη πολιτική μας αλληλεγγύη. Να εμποδίσουμε στην πράξη τη φυσική εξόντωση του συντρόφου Κώστα Σακκά.

Καλή δύναμη σύντροφε. Και θα τα ξαναπούμε σύντομα στα πεδία μάχης του κοινωνικού/ταξικού πολέμου…

Τάσος Θεοφίλου, φυλακές Δομοκού.

Πολύκαρπος Γεωργιάδης, φυλακές Κέρκυρας.

Στις 4 Ιουνίου, ο αναρχικός Κώστας Σακκάς ξεκίνησε απεργία πείνας, διεκδικώντας την αποφυλάκισή του, έχοντας συμπληρώσει ήδη 30 μήνες έγκλειστος στη φυλακή στα πλαίσια της προφυλάκισης, δίχως να έχει κριθεί ένοχος για καμία κατηγορία και χωρίς να του έχει επιβληθεί καμία ποινή. Τυπικά, μετά το πέρας του ανώτατου ορίου των 18 μηνών προφυλάκισης, η επιβληθείσα δεύτερη προφυλάκιση για συναφή υπόθεση  μπορεί να είναι μέγιστης διάρκειας 12 μηνών. Παρόλα αυτά, έχει μεθοδευτεί ήδη η παράταση της δεύτερης προφυλάκισής του πέραν του έτους και για 6 μήνες ακόμα.

                Αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι η παράταση της προσωρινής του κράτησης είναι ουσιαστικά παράνομη, σε αυτή τη μεθόδευση διακρίνουμε μια ξεκάθαρα πολιτική απόφαση. Μια πολιτική απόφαση του κράτους να υπερβεί τα δικά του θεσμοθετημένα όρια  στην ανάγκη του να αντιμετωπίσει έναν πολιτικό του αντίπαλο.

                Το συνολικότερο καθεστώς έκτακτης ανάγκης στο οποίο de facto βρίσκεται το καθεστώς, ορίζει και ορίζεται ακριβώς στις υπερβάσεις που είναι διατεθειμένο να κάνει, με σκοπό τη διασφάλιση της σταθερότητάς του. Κομμάτι αυτών των υπερβάσεων δε θα μπορούσε παρά να αφορά και την αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού. Οι εξαγγελίες εξάλλου, όλης της στρατιάς των εγκάθετων στομάτων της εξουσίας, μέσα από τα δελτία ειδήσεων τον τελευταίο καιρό, «περί αδυναμίας διαχείρισης της υπάρχουσας κατάστασης από το υπάρχον νομικό πλαίσιο», δε θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο, παρά η προλείανση του εδάφους για ένα πιο σκληρό, αλλά και ταυτόχρονα πιο ελαστικό και εύπλαστο νομικό, ποινικό και κατασταλτικό πλαίσιο.

                Ένα πλαίσιο που, μεταξύ άλλων, θα έχει ως δομικό του στοιχείο την πρόληψη. Προληπτικές συλλήψεις, προληπτικές προσαγωγές πριν από διαδηλώσεις, προληπτικό φακέλωμα ατόμων και ομάδων και, φυσικά, προφυλακίσεις, Η προφυλάκιση με σκοπό την πρόληψη τέλεσης νέων αδικημάτων, όπως και αναφέρεται με νομικούς όρους,  είναι ήδη κατοχυρωμένο και αποτελεσματικό όπλο στα χέρια της εξουσίας  μιας και της επιτρέπει να φυλακίζει τον οποιονδήποτε για ένα χρονικό διάστημα, με μοναδική προϋπόθεση την κατασκευή ενός κατηγορητηρίου. Ένα εργαλείο το οποίο, όχι λίγοι, έχουν δει ήδη να στρέφεται εναντίον τους. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση ώστε να αντιληφθεί κανείς πως η παράταση του χρονικού πλαισίου των προφυλακίσεων δημιουργεί ένα πανίσχυρο όπλο στα χέρια των διωκτικών αρχών. Ο οποιοσδήποτε θα μπορεί να βρεθεί έγκλειστος σε κάποια φυλακή, χωρίς να έχει καταδικαστεί για τίποτα και για απροσδιόριστο διάστημα.

                Είναι σαφές πως ένα τέτοιο εργαλείο, όπως υφίσταται ήδη, αλλά και όπως κατά τα φαινόμενα τείνει να διαμορφωθεί, εκφεύγει τόσο της στοχοποίησης  του εκάστοτε ατόμου που βρίσκεται προφυλακισμένο, όσο και της στοχοποίησης της πράξης, λειτουργώντας ως μέσο ευρύτερου εκφοβισμού και προληπτικής πειθάρχησης.

                Αυτή τη στιγμή μπορεί να είναι ο αναρχικός Κώστας Σακκάς αυτός που βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της κατασταλτικής αναβάθμισης, όμως, τόσο η εμπειρία, όσο και η κοινή λογική υπαγορεύουν πως η τελευταία προετοιμάζεται για διευρυμένη χρήση.

                Οφείλουμε να μην αφήσουμε αναπάντητη την κατασταλτική αναβάθμιση της κυριαρχίας.

                Οφείλουμε να μην αφήσουμε μόνο του κανέναν αγωνιστή που βρίσκεται στο στόχαστρο και στο επίκεντρο των μεθοδεύσεων αυτών.

                Από σήμερα, 6 Ιουνίου ξεκινάμε,  σε πρώτη φάση, αποχή συσσιτίου, ως ελάχιστη ένδειξη στον απεργό πείνας Κώστα Σακκά.

                Οι σκέψεις μας είναι δίπλα του και του στέλνουμε ολόψυχα συντροφικούς χαιρετισμούς με μια υψωμένη γροθιά.

                        ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΚΩΣΤΑ ΣΑΚΚΑ

Υ.Γ.  λόγο του ότι βγήκε το κείμενο μας εσπευσμένα και επικεντρώσαμε στην απεργία πείνας, έγινε μια ουσιαστική παράλειψη, στο να αναφέρθουμε και στην περίπτωση του Γεράσιμου Τσάκαλου( μέλους της ε.ο. σ.π.φ.), ο οποίος κάτω από την ίδια κατασταλτική μεθόδευση, συνεχίζει να κρατείται παρόλο που ο χρόνος προφυλάκισης του έληξε αρχές μαίου.

Οι κρατούμενοι της Β΄πτέρυγας της Φυλακής της Λάρισας

Ράμι Συριανός

Σπύρος Στρατούλης

  Στις 4/12/10 συλλαμβάνομαι μαζί με τον σύντροφο Αλέξανδρο Μητρούσια στη Νέα Σμύρνη εξερχόμενος από ενοικιαζόμενη αποθήκη, στο εσωτερικό της οποίας βρίσκεται οπλισμός.

    Έχω παραδεχτεί από την πρώτη στιγμή τη σχέση μου με τον χώρο αυτό, όπως επίσης και με τα όπλα που βρέθηκαν. Έχω δηλώσει από την πρώτη στιγμή ότι είμαι αναρχικός και ότι η παρουσία μου στον συγκεκριμένο χώρο σχετίζεται με την πολιτική μου ταυτότητα και τις επιλογές που αυτή συνεπάγεται.

    Στις 7/12/10 οδηγούμαι στην αρμόδια ανακρίτρια και προφυλακίζομαι με την κατηγορία της συμμετοχής σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση και για διακεκριμένη οπλοκατοχή.

    Στις 12/4/11 και ενώ είμαι ήδη πάνω από τέσσερις μήνες κρατούμενος στις φυλακές Ναυπλίου, καλούμαι εκ νέου από τους ανακριτές Μπαλτά, Μόκκα και χωρίς να έχει προκύψει κανένα καινούργιο στοιχείο, χωρίς να έχει υπάρξει καν εξέλιξη κάποιας έρευνας, προφυλακίζομαι για συμμετοχή στην ε.ο. ΣΠΦ. Αυτό έγινε προφανώς αντιλαμβανόμενοι οι κύριοι ανακριτές πως δεν θα μπορούσε να σταθεί σε μία δικαστική αίθουσα η κατηγορία της συμμετοχής σε μία οργάνωση η οποία στο ενεργητικό της δεν έχει καμία δράση, στην κατοχή των μελών της δεν υπάρχουν βόμβες, προκηρύξεις, χρησιμοποιημένα όπλα, μία οργάνωση που δεν έχει ούτε καν όνομα.

    Έχω ξεκαθαρίσει στο παρελθόν – όπως και η ίδια η ε.ο. ΣΠΦ από τη μεριά της – πως δεν είμαι μέλος της εν λόγω οργάνωσης. Δεν το έκανα για να αποφύγω την εκδικητική, κατασταλτική οδύσσεια που επιφυλάσσει η αστική δικαιοσύνη σε όποιον κατηγορείται ως μέλος της, αλλά πολύ απλά γιατί έτσι είναι. Όφειλα να το ξεκαθαρίσω για την αληθή ιστορική καταγραφή. Τόσο για μένα τον ίδιο, όσο και για την ε.ο. ΣΠΦ.

    Η αρχική κατηγορία της ένταξης σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση που αποδόθηκε τόσο σε μένα και τους δύο συντρόφους μου (Μητρούσια, Καραγιαννίδη) όσο και στα υπόλοιπα άτομα που συνελήφθησαν στην ίδια επιχείρηση – παρόλο που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση – αποτέλεσε κορύφωση των πολιτικών σκοπιμοτήτων που εξυπηρετήθηκαν από τη ΔΑΕΕΒ εκείνη την περίοδο για λογαριασμό του τότε υπουργού δημοσίας τάξης Χρήστου Παπουτσή, που επιθυμούσε – όπως όλοι οι ομόλογοι του άλλωστε – πάση θυσία την εξάρθρωση τρομοκρατικής οργάνωσης επί των ημερών του. Είναι γνωστό, πως ο εν λόγω υπουργός είχε άμεση εποπτεία της επιχείρησης και μάλιστα αξιολόγησε ο ίδιος τα δεδομένα που του μετέφερε η αντιτρομοκρατική και τέλος έδωσε την εντολή να γίνουν οι συλλήψεις. Όποιος παρακολουθούσε τα καθεστωτικά μέσα εκείνες τις μέρες θα θυμάται τα σενάρια και τις εκτιμήσεις διάφορων δημοσιογραφικών παπαγάλων για το ποιας οργάνωσης μέλη μπορεί να είμαστε, τι σκοπεύαμε να κάνουμε κλπ τα οποία προφανώς τροφοδοτούσε η ΔΑΕΕΒ, μέχρι φυσικά να βγουν τα αποτελέσματα των βαλλιστικών εξετάσεων και να το βουλώσουν… Αργότερα ο κύριος Παπουτσής, στην προσπάθεια του να απολογηθεί για το φιάσκο, δίνοντας συνέντευξη σε γνωστό περιοδικό δήλωσε πως τον “κοροΐδεψε η αντιτρομοκρατική υπηρεσία”(!).

    Στις 6/4 του ’12, υπόδικος ακόμα και πλησιάζοντας στη λήξη του 18μηνου (μέγιστο όριο κράτησης βάση του νόμου), προφυλακίζομαι εκ νέου για τη διάπραξη 160 εμπρηστικών και βομβιστικών ενεργειών, την ευθύνη των οποίων έχει αναλάβει η οργάνωση ΣΠΦ. Χαρακτηριστικό είναι πως στη συγκεκριμένη δικογραφία, όχι μόνο δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο εις βάρος μου – δεν μπήκαν καν στον κόπο να κατασκευάσουν αυτή τη φορά – αλλά δεν γίνεται και κάποια αναφορά στο άτομο μου, παρά μόνο στην επίδοση του κατηγορητηρίου. Είναι μία δικογραφία που χωρίς υπερβολή θα μπορούσε με την λογική που χαρακτηρίζει τους εγκάθετους ανακριτές Μπαλτά – Μόκκα, να επιδοθεί στον καθένα. Είναι επίσης χαρακτηριστικό και έκδηλο της σκοπιμότητας αυτής της δίωξης πως οι κύριοι ανακριτές είχαν στα χέρια τους την συγκεκριμένη δικογραφία από την πρώτη στιγμή της σύλληψης μου, γεγονός που τους υποχρέωνε – βάση του νόμου πάντα – να μου επιδοθεί μαζί με την πρώτη δικογραφία. Δηλαδή με λίγα λόγια οι κύριοι αυτοί με προφυλάκισαν με την κατηγορία της ένταξης στην ίδια οργάνωση δύο φορές διαδοχικά(!).

    Σήμερα, όντας υπόδικος 2,5 χρόνια ουσιαστικά για απλή οπλοκατοχή (διακεκριμένη οπλοκατοχή διευκρινιστικά και μόνο σημαίνει πως τα όπλα που κατέχει κάποιος, προορίζονται είτε για εμπόριο, είτε για τροφοδότηση τρομοκρατικής οργάνωσης, κάτι το οποίο ούτε προκύπτει, ούτε το αποδέχομαι), οι κύριοι θεσμικά υπερασπιστές της δικαιοσύνης και του νόμου οι οποίοι κρατούν εμένα επειδή τον παραβίασα, αποφάσισαν να παραβλέψουν ακόμα και το σύνταγμα τους – το οποίο ορίζει κάθε επόμενη της πρώτης προφυλάκισης ως μέγιστο όριο τους 12 μήνες – αφού δεν τους αρκεί για να εξυπηρετήσουν την πολιτική τους ηγεσία και να με κρατήσουν ακόμα έξι μήνες όμηρο.

 Ουσιαστικά, οι εξοντωτικές προφυλακίσεις που επιβάλουν μία παρατεταμένη συνθήκη αιχμαλωσίας, αποτελεί αντιστάθμισμα για τα σαθρά και πρόχειρα μαγειρεμένα κατηγορητήρια, τα οποία ότι και να κάνουν, αδυνατούν να αποτρέψουν το “ξεφούσκωμα” τους στις δικαστικές αίθουσες παρά το ειδικό καθεστώς που τις χαρακτηρίζει (από κάθε άποψη). Όποιος έχει περάσει απ’ αυτές έστω και για λίγο, το γνωρίζει αυτό πολύ καλά.

    Είναι ξεκάθαρη πλέον η τακτική τους και προδίδει την εκδικητική τους σκοπιμότητα. Ναι είναι αλήθεια, το κράτος εκδικείται τους πολιτικούς του αντιπάλους. Τους εκδικείται αλλά ποτέ δεν τους αναγνωρίζει. Ποτέ δεν το έκανε άλλωστε. Πράκτορες και προδότες τότε, τρομοκράτες και εχθρός της κοινωνίας τώρα.

    Είναι γεγονός πως το πολιτικό σύστημα, διανύει μεταπολιτευτικά την κρισιμότερη και ασταθέστερη περίοδο, εξαιτίας των εγχώριων συνεπειών της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Είναι επίσης γεγονός πως η καταστολή και γενικά η αυταρχική στάση του κράτους, είναι το “τελευταίο χαρτί” που έχει στα χέρια του, προκειμένου να διασφαλίσει την υποτελή κοινωνική ειρήνη και το να αποτρέψει, η γενικευμένη αντίδραση να εκφραστεί με οργανωμένες και ουσιαστικότερες εξεγερτικές μορφές.

    Ο ίδιος ο υπουργός οικονομικών έχει ομολογήσει πως πρώτη φορά καλείται κυβέρνηση να εφαρμόσει τόσο ακραία μέτρα σε περίοδο ειρήνης.

    Οι νόμοι οι οποίοι ανέκαθεν εκφράζανε τη βούληση των ισχυρών, σήμερα δεν αρκούν για τους πολιτικούς εκπροσώπους του συστήματος μπροστά σ’ αυτά που καλούνται να διεκπεραιώσουν υπηρετώντας το.

    Έχοντας την άποψη και την θέση πως ο δρόμος για την ατομική – συλλογική ελευθερία είναι γεμάτος από αγώνα και αντίσταση, αποφάσισα από την Τρίτη 4/6, να προχωρήσω σε απεργία πείνας· ημερομηνία που με το ισχύον νομικό καθεστώς, λήγει το μέγιστο όριο προφυλάκισης μου. Διευκρινίζω πως για μένα η επιλογή του να προχωρήσω σε απεργία πείνας, δεν αποτελεί κίνηση απελπισίας, αλλά επιλογή συνέχισης του αγώνα. Ενός αγώνα που δίνουμε από την πρώτη στιγμή της αιχμαλωσίας μας εγώ και οι σύντροφοί μου, αντιστεκόμενοι σε μία δίχως προηγούμενο εκδικητική αντιμετώπιση από τους δικαστικούς μηχανισμούς, οι οποίοι αποφάσισαν για την περίπτωση μας να κάνουν ένα διάλειμμα από τα εισπρακτικά τους καθήκοντα, προκειμένου να υπερασπιστούν την κοινωνία από τους υποτιθέμενους εχθρούς της και τους νόμους από τους παραβάτες τους. Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί και οι ίδιοι άνθρωποι πίσω απ’ αυτούς, που αποτελούν τους φυσικούς αυτουργούς της νομιμότητας των επιστρατεύσεων των απεργών, των χιλιάδων πλειστηριασμών και αστέγων, της κατάργησης των εργασιακών διεκδικήσεων, των απολυμένων, της κατάργησης των κοινωνικών παροχών, των χιλιάδων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, των εκατοντάδων αυτόχειρων κάθε χρόνο που βάζουν τέλος στη ζωή τους επειδή αδυνατούν να ανταπεξέλθουν αξιοπρεπώς, της νομιμότητας των στοιβαγμένων ανθρώπων σε στρατόπεδα χαρακτηρίζοντας τους ως λαθραίους. Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της νομιμότητας των βασανιστηρίων και των ξυλοδαρμών στα αστυνομικά τμήματα, των τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων, της φίμωσης των αντικαθεστωτικών μέσων πληροφόρησης…

    Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της δημιουργίας μίας κοινωνίας νεκροταφείο στο όνομα του νόμου.

    Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της δημιουργίας μίας κοινωνίας νεκροταφείο αν χρειαστεί ακόμα και εκτός νόμου…

    Βουτηγμένοι στην υποκρισία και την αθλιότητα, κατάπτυστοι τόσο για τους θιασώτες της αστικής δικαιοσύνης, όσο και για τους επικριτές και τους ιδεολογικούς εχθρούς της.

    “Αργοπεθαίνει όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές(…) Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη απ’ το απλό γεγονός της αναπνοής”.

                                             Πάμπλο Νερούντα

                                                                                                                           Σακκάς Κώστας

                                                                         Α’ πτέρυγα Κορυδαλλού