Author: tameio

Στις 13 /10/10 έπειτα από την σύλληψη  του αναρχικού Γιάννη Σκουλούδη για εμπρησμό σε όχημα της ΔΕΗ στην Θεσσαλονίκη εκδίδονται εντάλματα σύλληψης για τους  Δημτσιάδη Δ. ,Τσιλιανίδη Μ. ,Φεσσά Δ. ,Τζίφκα Σ. Οι 4 σύντροφοι επιλέγουν τον δρόμο της «φυγής» όπως αναφέρουν και σε γράμμα τους.(http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1223679). Μετά από 3 μήνες και συγκεκριμένα στις 13/01/11 έπειτα από επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής συλλαμβάνονται στην περιοχή του Βύρωνα στην Αθήνα. Τις επόμενες ώρες (και μέρες) οι μπάτσοι και τα κανάλια μιλάνε για συλλήψεις μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, δημοσιεύουν φωτογραφίες κλπ Την ίδια μέρα εισβάλουν σε  9 σπίτια συγγενών και συντρόφων τους στην Θεσσαλονίκη ενώ τελικά μία από τις κατηγορίες που τους προσάπτουν είναι και αυτή της «από κοινού συγκρότηση και συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση» (απροσδιορίστου ονόματος). Την επομένη συλλαμβάνουν έξω από το σπίτι της την αναρχική Φαίη Μέγιερ σχετίζοντάς την με την υπόθεση.. Στις 15/01 περνάνε από ανακριτή για την πρώτη υπόθεση στην Θεσσαλονίκη όπου δεν απολογούνται, δηλώνοντας μόνο ότι «είναι αναρχικοί επαναστάτες» και κρίνονται προφυλακιστέοι. Ενώ στις 17/01 περνάνε από ανακριτή στην Αθήνα όπου αρνούνται και πάλι να απολογηθούν . Ένας εκ των τεσσάρων δηλώνει επίσης ότι η Φαίη Μέγιερ δεν έχει καμία σχέση με την υπόθεση. Τελικώς οι Τσιλιανίδης  Μπάμπης, Δημτσιάδης Δημήτρης και Φεσσάς Δημήτρης προφυλακίζονται στις Φυλακές Κορυδαλλού εν αντιθέσει με τον Τζίφκα Σωκράτη όπου προφυλακίζεται στις Φυλακές Ανηλίκων Αυλώνα. Τον Μάρτιο του 2011 αποφυλακίζεται η Φαίη Μάγιερ, μετά την ανάδειξη της γελοιότητας των κατηγοριών που της είχαν προσάψει οι διωκτικές αρχές. Στις 16 Νοέμβρη 2011 ο Μπάμπης Τσιλιανίδης καλείτε να απολογηθεί και για μια υπόθεση ένοπλης ληστείας που πραγματοποιήθηκε στο οικονομικό τμήμα του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ τον Ιούλιο του 2010. Οι κατηγορίες της “ληστείας από κοινού, απλής συνέργειας σε ληστεία από κοινού και παράνομης οπλοκατοχής” του αποδόθηκαν με την, κατά τους ισχυρισμούς τον μπάτσων, ταυτοποίηση γενετικού υλικού του Μπάμπη με γενετικό υλικό που βρέθηκε κοντά στο χώρο που έγινε η ληστεία. Ο Μπάμπης αρνείται να συμμετάσχει στις διαδικασίες της ανάκρισης επιλέγοντας να μην συνδιαλλαγεί με τις δικαστικές αρχές σε κανένα επίπεδο και προφυλακίζεται εκ νέου. Στις 22 Μαρτίου 2012 ξεκινάει η δίκη των Σ.Τζίφκα, Μ.Τσιλιανίδη, Δ.Δημτσιάδη, Δ. Φεσσά, Γ.Σκουλούδη για τον εμπρησμό οχημάτος της ΔΕΗ. Στη δίκη, από την πρώτη μέρα δεν παρευρέθηκαν, αρνούμενοι την διαδικασία της απολογίας, οι Σωκράτης Τζίφκας, Σκουλούδης Γιάννης, Τσιλιανίδης Μπάμπης και Δημτσιάδης Δημήτρης. Η δίκη, μετά από ολιγοήμερη διακοπή, συνεχίζει στις 26 Μαρτίου . Τελικά, η απόφαση του δικαστηρίου είναι: Γ. Σκουλούδης 5 χρόνια και 5 μήνες φυλάκιση, Τσιλιανίδης, Δημτσιάδης 2 χρόνια και 10 μήνες φυλάκιση (ανασταλτικού χαρακτήρα), Φεσσάς, Τζίφκας 2 χρόνια και 5 μήνες (ανασταλτικού χαρακτήρα). Ο Γ. Σκουλούδης, έχοντας εκτίσει τα 2/5 της ποινής του αποφυλακίζεται στις 23/6/2012 Οι άλλοι 4  σύντροφοι, αν και τους επιβλήθηκε ποινή ανασταλτικού χαρακτήρα, συνεχίζουν να βρίσκονται προφυλακισμένοι στις Φυλακές Κορυδαλλού και Διαβατών λόγω των άλλων υποθέσεων που εκκρεμούν εις βάρος τους. Η δίκη του Μπάμπη Τσιλιανίδη για την υπόθεση ένοπλης ληστείας που πραγματοποιήθηκε στο οικονομικό τμήμα του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ τον Ιούλιο του 2010 ορίστηκε τελικά για τις 18 Ιούλη 2012, στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης.

Κείμενο των Τσιλιανίδη,Φεσσά,Τζίφκα,Δημτσιάδη

Γράμμα της Φαίης Μέγιερ από τη φυλακή

Επιστολή κρατουμένων απ’ τις ελληνικές φυλακές

Με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση η οποία είναι συνέπεια της χρεωκοπίας του καπιταλιστικού μοντέλου και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής των δυτικών κρατών και κυβερνήσεων, πραγματοποιείται η μεγαλύτερη και μαζικότερη αντιλαϊκή επίθεση ανά τον κόσμο και κυρίως στις κοινωνίες των «αδύναμων» κρίκων της ευρωζώνης του νέου οικονομικά τρίτου κόσμου, από το μεγάλο υπερεθνικό (και όχι μόνο) κεφάλαιο.

Οι διαρθρωτικές αλλαγές και τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται από τους μηχανισμούς στήριξης στις «άρρωστες» οικονομίες, προκειμένου να επιτύχουν την «εξυγίανσή» τους, στόχο και αποτέλεσμα έχουν την αλλαγή της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, με όρους ακόμα ευνοϊκότερους για τα αφεντικά.

Για τα αφεντικά που βρίσκονται έξω αλλά και μέσα από τα εθνικά σύνορα. Για τα αφεντικά που εκφράζουν το μεγάλο αλλά και το μικρό κεφάλαιο. Όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, η οικονομία μιας χώρας που εντάσσεται στο μηχανισμό στήριξης και εφαρμόζει μέτρα λιτότητας, έχει σαν αποτέλεσμα την υποτίμηση της εργασίας και του εργατικού της δυναμικού. Και αυτό γίνεται στις μεγάλες αλλά και στις μικρές επιχειρήσεις. Στις επιχειρήσεις με ξένα, αλλά και σ’ αυτές με ντόπια συμφέροντα.

Οι αποκρατικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των κοινωφελών επιχειρήσεων, οι οποίες ποτέ δεν ανήκαν ουσιαστικά στον Ελληνικό λαό και ποτέ δεν ήταν εκμεταλλεύσιμες από αυτόν, δεν είναι τυχαίο ότι δεν εξαρτάται το ξεπούλημά τους, ούτε καθορίζεται σύμφωνα με τους όρους του μνημονίου, από την μείωση του ελλείμματος της οικονομίας και τις τιμές των ποσοστών του ΑΕΠ, όπως θα μπορούσε κατά κάποιο να θεωρηθεί λογικό, αλλά από το αν θα μπορεί να αποπληρώσει τα δάνεια που έχει εισπράξει, τη στιγμή που το Ελληνικό κράτος βυθίζεται συνεχώς όλο και περισσότερο στους μηχανισμούς της παγκόσμιας τοκογλυφίας (ΔΝΤ, ΕΚΤ).

Η δυσχερής κατά τα άλλα οικονομική θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, δεν είναι και τόσο δυσχερής για το ιδιωτικό κεφάλαιο, αλλά μια επενδυτική ευκαιρία τόσο μεγάλη, που είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οι χειρισμοί της κυβέρνησης απέναντι στους μηχανισμούς στήριξης και η άνευ όρων αποδοχή του μνημονίου, μπορεί να είναι τυχαία. Αντίθετα έχει επιβεβαιωθεί ότι τα εγχώρια αφεντικά εξυπηρετούνται από τις ίδιες συγκυρίες με τα υπερεθνικά και τα συμφέροντά τους –τουλάχιστον οικονομικά- είναι κοινά.

Το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, μπορεί να μην αντιλαμβάνεται την οικονομική κρίση με τους όρους της παγκόσμιας αγοράς, το ρόλο των χρηματιστηρίων, τις φούσκες και τη σχέση Ευρώ και δολαρίου, ωστόσο αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα την «κρίση» του Ελληνικού χρέους, που έγινε κρίση του δανεισμού, η οποία μεταφράζεται σε μνημόνιο, που σημαίνει περικοπές μισθών, συντάξεων, και επιδομάτων.

Η επίθεση στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, η μείωση των κοινωνικών δαπανών και παροχών, η αύξηση των φόρων, της ανεργίας και γενικά η βιοτική, σε συνάρτηση με την υπαρξιακή ανέχεια, είναι αντιληπτή, άμεσα αισθητή και ταχύτατα καλπάζουσα.

Ωστόσο ο αντιμνημονιακός παροξυσμός των media που είναι τόσο σημαντικός για τη διατήρηση της κοινωνικής «ειρήνης» από τη μεριά της κυριαρχίας του συστήματος, όσο ενός αναισθησιολόγου σε μια κρίσιμη χειρουργική επέμβαση, δε μπορεί να εξυγιάνει τη διεφθαρμένη λειτουργία του κράτους πριν από το μνημόνιο και της ένταξης της χώρας στο μηχανισμό επιτήρησης (δομημένα ομόλογα, άδεια ασφαλιστικά ταμεία, «μαύρες τρύπες», οικονομικά σκάνδαλα, μίζες κ.λπ.) και κυρίως δεν μπορεί να καταστήσει την Ελληνική κοινωνία ελεύθερη, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της, βρίσκεται υπό καθεστώς ομηρίας, όχι από την άφιξη της τρόικας, αλλά πολύ πιο πριν, από τότε που υφίσταται το Ελληνικό κράτος και από τα εθνικά αφεντικά πρώτα απ’ όλα.

Τα μέτρα λιτότητας και οι επιταγές του μνημονίου που επιβάλλονται, ακυρώνουν στην πράξη το ίδιο το σύνταγμα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την εξάλειψη κάθε ψεύτικης πεποίθησης για τον κοινωνικό χαρακτήρα του κράτους, πράγμα που δημιουργεί αναπόφευκτα την προοπτική μιας μαζικής αντανακλαστικής κοινωνικής εξέγερσης. Αυθόρμητη, αντανακλαστική, χωρίς ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά στην πλειοψηφία της, ωστόσο εξέγερση. Για αυτούς που μάχονται για την πλήξη και την καταστροφή του κράτους και των δομών του, αποτελεί πρόκληση. Ένα ακόμα μέτωπο για τη διασάλευση της εύρυθμης λειτουργίας του. Η πρωτοφανής αποχή από τις τελευταίες δημοτικές εκλογές, λαμβάνοντας υπόψη τις δημοσκοπήσεις στις οποίες κυριαρχεί η αμφισβήτηση και ο «κανένας», οι μαζικές απεργίες και κινητοποιήσεις με βίαια και επιθετικά χαρακτηριστικά, το λιντσάρισμα διαφόρων πολιτικών προσώπων κάθε κομματικού μηχανισμού στους δρόμους, είναι απλά ένα δείγμα των διαθέσεων για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Γι αυτούς που τάσσονται έμπρακτα στον πολύμορφο αγώνα της επανάστασης και της δημιουργίας προοπτικής γι αυτήν. Γι’ αυτούς που μάχονται την κυριαρχία του κράτους και των αφεντικών, αλλά και την υποτέλεια που αυτή προϋποθέτει για την ύπαρξή της. Γι’ αυτούς που μάχονται αέναα, πέρα από περιόδους, εποχές και συγκυρίες, ενάντια στην εξουσία και στους εκφραστές της, σε όποια μεριά του κοινωνικού πεδίου και αν εκφράζεται και αναπαράγεται, είτε από αυτήν των ισχυρών, είτε από αυτήν των αδυνάτων μέσα από τη συναίνεση, κάθε κρίση δεν μπορεί παρά να αποτελεί ακόμα μια αφορμή, ακόμα μια ευκαιρία για αγώνα, ενάντια στο μεγάλο και στο μικρό κεφάλαιο, ενάντια στο ισχυρό ευρώ αλλά και στην υποτιμημένη δραχμή, ενάντια στα ξένα αλλά και στα εγχώρια αφεντικά, στην ομηρία των εξωτερικών μηχανισμών αλλά και σ’ αυτήν των εσωτερικών μηχανισμών εκμετάλλευσης.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ.

Από τις 10/12, είμαι ακόμα ένας όμηρος του δημοκρατικού καθεστώτος και κρατούμαι σε ένα από τα κελιά του στα σωφρονιστικά καταστήματα, της περιθωριοποίησης, της απομόνωσης και της εκδίκησης του κράτους. Που το φαγητό μπορεί να μην είναι πάντα αρκετό, αλλά η πρέζα περισσεύει. Που τα ψυχοφάρμακα είναι περισσότερα απ’ ό,τι στις αποθήκες των νοσοκομείων. Που οι πειθαρχικές ποινές είναι στην ημερήσια διάταξη και η θέρμανση είδος πολυτελείας. Που η παρουσία των τρωκτικών, των κοριών και των κατσαρίδων είναι συχνή, σε αντίθεση με αυτή του υγειονομικού. Που σε κελιά που οι προδιαγραφές τους είναι για 2 άτομα, υπάρχουν 4 κρεβάτια και κοιμούνται 6-7, για να μην πούμε για τους θαλάμους και τα θαλαμάκια, που ο σωφρονιστικός κώδικας και τα δικαιώματα των κρατουμένων, παραβιάζονται συνέχεια και ασύστολα, αλλά τα hi-tech συστήματα ασφαλείας και επιτήρησης, λειτουργούν στην εντέλεια και οι πόρτες των κελιών κλείνουν πάντα στην ώρα τους. Ας γνωρίζει ο υπουργός δικαιοσύνης, οι εισαγγελείς και οι δικαστικοί λειτουργοί, ότι εκεί που πετάνε ανθρώπους σαν τα απόβλητα της κοινωνίας, υπάρχει και αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη και αυτή ούτε δικάζεται ούτε φυλακίζεται.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Κωνσταντίνος Σακκάς

Φυλακές Ναυπλίου

Το Ταμείο αλληλεγγύης και οικονομικής υποστήριξης των φυλακισμένων αγωνιστών είναι ένα συλλογικό εγχείρημα συντρόφων-ισσών με αφετηρία τον Ιούλιο του 2010. Σκοπός του ταμείου είναι η συμβολή του στις βιοποριστικές, πρωτίστως, ανάγκες των ανθρώπων που βρίσκονται έγκλειστοι για την ανατρεπτική τους δράση ή τη συμμετοχή τους γενικότερα στους αγώνες. Στο μέτρο των δυνατοτήτων του επίσης, εντάσσεται και η στήριξη ανθρώπων που η διαρκής και επίμονη στάση τους μέσα στην καθημερινότητα της φυλακής έχει ταυτιστεί με την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη και τον αγώνα. Το ταμείο συγκροτείται σε πανελλαδική έκταση, βασίζεται στις μικρές συστηματικές συνεισφορές όσο γίνεται περισσότερων ανθρώπων εντός και εκτός των αναρχικών και αντιεξουσιαστικών εγχειρημάτων και η αποτελεσματικότητα του θα κριθεί από τη δυνατότητά του να λειτουργήσει με σταθερότητα σε βάθος χρόνου. Στο πλαίσιο του ταμείου εντάσσεται και η έκδοση του εντύπου «Γκρεμίστε τη Βαστίλη», το οποίο περιέχει κείμενα αγωνιζόμενων κρατουμένων, καθώς και η λειτουργία αυτού του blog με σκοπό να υπάρχουν συγκεντρωμένα τα ονόματα και οι διευθύνσεις των φυλακισμένων αγωνιστών, οι υποθέσεις τους καθώς και κείμενα τους που αφορούν σε αυτές.

Επιχειρείται μάλιστα να υπάρχουν όλα τα παραπάνω και σε άλλες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά), ώστε να είναι εφικτή μια ευρύτερη ενημέρωση και επικοινωνία καθώς και να διευρυνθεί το πεδίο της αλληλεγγύης.