Author: tameio

Με αφορμή το ρεπορτάζ στην “Αυγή” της Κυριακής (20.01.2013) της κ. Ειρήνης Λαζαρίδου σε σχέση με τα σχέδια του υπουργείου Δικαιοσύνης για την τοποθέτηση βραχολιού-GPS [1] σε υπόδικους και κατάδικους, θα προσπαθήσω να εκφράσω κάποιες διαφωνίες και να συμπληρώσω κάποιες σκέψεις σε μια συζήτηση που δυστυχώς, προς το παρόν, δεν δείχνει να απασχολεί σε βαθμό ανάλογο με τη σημασία της. Σαν να μην πρόκειται για ένα μέτρο που σηματοδοτεί το ολοκληρωτικό πέρασμα σε μια κοινωνία επιστημονικής δυστοπίας.

Το εν λόγω ρεπορτάζ εντοπίζει ως κυρίαρχο πρόβλημα των ελληνικών φυλακών τον υπερπληθυσμό τους και αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα του μέτρου αυτού ως προς την αποσυμφόρησή τους. Κύριο εμπόδιο θεωρεί το υψηλό κόστος και εκφράζει τον φόβο ότι, κατά το παράδειγμα των χωρών της Λατινικής Αμερικής, μόνο οι πλούσιοι κρατούμενοι και συγκεκριμένα τα στελέχη του οργανωμένου εγκλήματος θα μπορούν να κάνουν χρήση του (εκτίοντας τις ποινές τους σε κατ’ οίκον περιορισμό) τη στιγμή που η πλειοψηφία των κρατουμένων θα συνεχίσει να στοιβάζεται σαν τις κατσαρίδες.

Θεωρώ μερική και ως εκ τούτου προβληματική την αναγωγή του υπερπληθυσμού σε κυρίαρχο πρόβλημα της φυλακής. Σίγουρα είναι ντροπιαστικό για μια κοινωνία να στοιβάζει τους αποδιοπομπαίους τράγους της ανά τετράδες σε κελιά των 3 τετραγωνικών μέτρων, όπως συμβαίνει στις περισσότερες φυλακές της χώρας. Όμως ακόμη χειρότερη είναι η νεκρική άνεση που προσφέρουν τα τρίκλινα ευρύχωρα κελιά με θέρμανση και ζεστό νερό στις καινούργιες κλειστές φυλακές αμερικάνικου τύπου. Τρίκαλα, Δομοκός, Γρεβενά, Νιγρίτα, Χανιά. Στα όρια της αισθητηριακής απομόνωσης, απομονωμένος ακόμα και από τις επαρχιακές πόλεις στις οποίες υποτίθεται ότι είναι χτισμένες αυτές οι φυλακές, ο κάθε κρατούμενος, ως εξωτερικό ερέθισμα, δικαιούται μόνο ένα μικρό κομμάτι ουρανού πάνω από ένα κλειστοφοβικό προαύλιο που σε μέγεθος και αρχιτεκτονική περισσότερο θυμίζει πάτο άδειας πισίνας.

Το σακάτεμα του ψυχικού κόσμου του κρατούμενου, η κοινωνική και η οικονομική του καταστροφή, η βίαιη τοποθέτησή του σε μια τεχνητή και επιβεβλημένη από την ποινική Δικαιοσύνη κοινότητα, η στέρηση των αγαπημένων του προσώπων, ο περιορισμός των αισθήσεων, με λίγα λόγια η διαδικασία απανθρωποποίησής του, είναι τα βασικά προβλήματα της φυλακής. Ο υπερπληθυσμός είναι ένα πρόβλημα τόσο υπαρκτό όσο και ενδεικτικό της σαδιστικής αδιαφορίας του τιμωρητικού συστήματος, αλλά με το να επικεντρώνει κανείς σε αυτό κινδυνεύει να συσκοτίσει το ουσιαστικό πρόβλημα, που είναι η φυλακή καθ’ αυτή.

Ωστόσο, για όσους επιμένουν στην αναγκαιότητα ύπαρξης των φυλακών και αναζητούν κάποια θεσμική λύση για την καλυτέρευση των συνθηκών μέσα σε αυτές, αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από τη μείωση των ποινών, την επιεικέστερη αντιμετώπιση των παραβατών και την καθιέρωση της έκτισης των 3/7 έναντι των 3/5 που ισχύει σήμερα για την αναστολή ποινής.

Οι φόβοι που εκφράζονται στο ρεπορτάζ, για τη δυνατότητα που ενδεχομένως να αποκτήσουν τα στελέχη του οργανωμένου εγκλήματος να μετατρέψουν την ποινή τους σε κατ’ οίκον περιορισμό καταφέρνοντας έτσι να συνεχίσουν την εγκληματική τους δραστηριότητα, είναι μάλλον αβάσιμη. Στην Ελλάδα, όσο και αν ακούγεται περίεργο, παρά τη διαπλοκή του με την πολιτική και οικονομική εξουσία, το οργανωμένο έγκλημα διώκεται με ειδικούς νόμους και τα στελέχη του καταδικάζονται σε εξοντωτικές ποινές. Η ποινική Δικαιοσύνη δεν έχει δείξει καμιά επιείκεια απέναντί του και δεν προκύπτει ότι θα αλλάξει τακτική με αφορμή το βραχιολάκι. Το βραχιολάκι λοιπόν δεν έρχεται για να βγάλει από τη φυλακή τα στελέχη του οργανωμένου εγκλήματος. Πολύ περισσότερο, δεν έρχεται για να ανακουφίσει τους κρατούμενους από τον υπερπληθυσμό, τη στιγμή που είναι γνωστό ότι οι προφυλακίσεις και οι καταδικαστικές αποφάσεις επιβάλλονται από τα ελληνικά δικαστήρια με μια ευκολία που δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για κάποιου είδους αρνητική βαθμολογία σε διαγωνισμό. Σαν να είναι οι ποινές που καταδικάζουν ανθρώπους σε εγκλεισμό το αποτέλεσμα κάποιας λογιστικής εξίσωσης και όχι τα χρόνια που φορτώνονται στην πλάτη τους πραγματικοί άνθρωποι θαμμένοι ζωντανοί.

Δεδομένης της έκρυθμης κοινωνικής κατάστασης και της αντιμετώπισής της από την εξουσία μέσω του” δόγματος της μηδενικής ανοχής”, το βραχιολάκι όχι μόνο δεν θα συμβάλει στην αποσυμφόρηση των φυλακών, αλλά αντίθετα θα προκαλέσει ένα κύμα αυστηροποίησης της ποινικής Δικαιοσύνης, δίνοντας στους λειτουργούς της τη δυνατότητα να φυλακίζουν με τη σαδιστική άνεση που το έκαναν έως τώρα, αλλά και επιπλέον να επιβάλλουν το όχι μόνο ανώδυνο αλλά και κερδοφόρο για το κράτος “βραχιολάκι” σε κατηγορίες παραβατών τόσο ελαφριές που μέχρι τώρα δεν συνηθιζόταν να έχουν επιπτώσεις. Δηλαδή με το παραμικρό πλημμέλημα.

Είναι σημαντικό να γίνει σαφές ότι αυτό το μέτρο δεν αφορά μόνο κρατουμένους ή μόνο παραβατικές και υποπολιτισμικές ομάδες. Αφορά όλους όσοι έχουν για μοναδικό τους εμπόρευμα την εργασιακή τους δύναμη. Ολόκληρο το προλεταριάτο. Και αυτό γιατί είναι η τάξη αυτή που, όσο η κρίση βαθαίνει και η απαξίωση της εργασιακής δύναμης παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις, τείνει να είναι έκθετη σε μια ολοένα και αυστηρότερη ποινική καταστολή.

Σε συνδυασμό με την “εναλλακτική” ποινή (που, όπως αποκάλυψε ο υφυπουργός Δικαιοσύνης στην τηλεοπτική εκπομπή “Πρωταγωνιστές” είναι επίσης στις προθέσεις του υπουργείου), δηλαδή την άμισθη “κοινωφελή “εργασία, είναι το πρώτο βήμα για την εγκαθίδρυση του σωφρονιστικού – βιομηχανικού συμπλέγματος στην Ελλάδα, που θα δώσει τη χαριστική βολή στην ήδη απαξιωμένη εργασιακή δύναμη, αφού η βιομηχανία της ποινικής καταστολής θα είναι σε θέση να παρέχει έναν απόλυτα ελεγχόμενο και συγχρόνως άμισθο στρατό εργαζομένων δημιουργώντας ένα τοπίο επιστημονικής δυστοπίας. Οι προλετάριοι λοιπόν δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν παρά τις μεταμοντέρνες και με GPS αλυσίδες τους.

Α. Θεοφίλου, κρατούμενος φυλακών Δομοκού

[1] : http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=744761

Αυτό το άρθρο δεν υπάρχει διαθέσιμο στα ελληνικά

MΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΧΑΡΔΑΛΙΑ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ.

 Τι κοινό έχει ένας ληστής πρακτορείου ΠΡΟΠΟ, ένας συλληφθέντας για κατοχή και διακίνηση υλικού παιδικής πορνογραφίας, μια ομάδα κυνηγών χρυσού και αρχαίων, των οποίων η δραστηριότητα αποκαλύφθηκε ύστερα από έρευνες για τη δολοφονία επιχειρηματία, μια ομάδα μπράβων που «πουλούσαν» προστασία σε μαγαζιά της Χαλκίδας και ένας για διαρροή άκρως απόρρητης λίστας σχετιζόμενης με τη τρομοκρατία στον Τύπο και εμπλοκή στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου;

 Σώζουν όλοι τους την κοινωνία από το έγκλημα και τη τρομοκρατία, υπηρετώντας στην αντιτρομοκρατική υπηρεσία και την ΕΚΑΜ..

 Είναι οι αδιάφθοροι των αδιάφθορων, οι επίλεκτοι των επίλεκτων.

 Αυτοί που έχουν αναλάβει να βγάλουν τις κουκούλες με εντολή του πρωθυπουργού.

 Αυτοί που στο όνομα της ασφάλειας, παρακολουθούν καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους υποκλέπτοντας τηλεφωνικές συνομιλίες τους, φακελώνοντας τους σε λίστες υπόπτων και θέτοντας τους σε επιτήρηση διαφόρων βαθμίδων κατά το δοκούν.

 Είναι αυτοί, που στο όνομα του νόμου, άλλοτε εφευρίσκουν και άλλοτε αποκρύπτουν στοιχεία ανάλογα με το τι τους εξυπηρετεί. Που αποδεδειγμένα κατευθύνουν τις αναγνωρίσεις υπόπτων ασκώντας πιέσεις στους μάρτυρες για να τους «βγεί» η υπόθεση. Που απαγάγουν, βασανίζουν και ξυλοκοπούν καταπατώντας τα νομικά δικαιώματα του αστικού πολιτισμού τον οποίο υποτίθεται διαφυλάσσουν.

 Στο προσεχές διάστημα καταθέτει ο βασικότερος μάρτυρας κατηγορίας στο δικαστήριο όπου βρίσκεται σε εξέλιξη η εκδίκαση των υποθέσεων αποστολής εμπρηστικών δεμάτων, των συλλήψεων στο Βόλο που σχετίζονται με την Ε.Ο. ΣΠΦ, η συμπλοκή της Πεύκης όπου συνελήφθηκε ο αναρχικός επαναστάτης Θεόφιλος Μαυρόπουλος και η υπόθεση για την οποία δικαζόμαστε(συλλήψεις 4/12/10).

 Ποιος είναι όμως αυτός ο ψευδομάρτυρας; Γιατί περί τέτοιου πρόκειται, αφού κατά την κατάθεση του στην προηγούμενη συνεδρίαση, ήταν τόσα λίγα και τόσο αόριστα αυτά που κατέθετε – παρόλο που ισχυρίστηκε πως ήταν αυτόπτης- που ο καθένας μπορούσε να αντιληφθεί, πως η παρουσία του στις επιχειρήσεις αν δεν ήταν ανύπαρκτη ήταν τουλάχιστον μεμονωμένη.

 Αν εύλογα αναρωτηθεί κανείς για ποίο λόγο δεν στείλανε να καταθέσουν οι αστυνομικοί που ήταν παρόντες  στις επιχειρήσεις, τότε σίγουρα δεν έχει παρακολουθήσει παρόμοιες δίκες, γιατί διαφορετικά θα γνώριζε ότι λίγοι μπάτσοι καταφέρνουν να μην τα κάνουν «θάλασσα». Επίσης, όποιος παραβρέθηκε στη συνεδρίαση στις 6/3, γνωρίζει πως αν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί στο συγκεκριμένο μάρτυρα, αυτό είναι η διεκπαιρεωτική του ικανότητα και η εμπειρία του σε ρόλο εγκάθετου μάρτυρα.

 Ονομάζεται Ελευθέριος Χαρδαλιάς και υπηρετεί στην αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Είναι προϊστάμενος του 3ου γραφείου πληροφοριών του 1ου Τμήματος (εσωτερική τρομοκρατία) της ΔΑΕΕΒ. Σύμφωνα με διασταυρούμενες δημοσιογραφικές πηγές αυτή τη στιγμή είναι υπόδικος ύστερα από ποινική δίωξη που του ασκήθηκε και αποπέμφθηκε από την υπηρεσία τους, κατηγορούμενος για τη διαρροή απόρρητης λίστας –όπως έχει χαρακτηριστεί- με ογδόντα δύο ονόματα δημοσιογράφων, επιχειρηματιών και δικαστών, ως πιθανών στόχων τρομοκρατών, η οποία δημοσιεύτηκε στις 11/3/09 στην εφημερίδα «Το βήμα».

 Ύστερα από έρευνα που διενεργήθηκε με εντολή του εισαγγελέα εφετών Καρούτσο Κυριάκο «Οδηγείται σε πόρισμα, σύμφωνα με το οποίο, το έγγραφο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα, είχε σταλεί από το fax του επικεφαλής του1ου τμήματος, που ήταν ο Χαρδαλιάς. Μάλιστα, είχε αναπαραχθεί στο φωτοτυπικό μηχάνημα και είχε υποστεί χειρόγραφες μικροδιορθώσεις που αντιστοιχούν στο γραφικό χαρακτήρα του Χαρδαλιά».

 Μετά τις εκλογές του 09’ και την αλλαγή της κυβέρνησης, ο υπουργός δημοσίας τάξης Μ.Χρυσοχοΐδης επαναφέρει στην  υπηρεσία τον Χαρδαλιά, παρόλο που εκκρεμεί εις βάρος του η ποινική δίωξη. Μάλιστα, το Δεκέμβρη του ίδιου έτους, σε συνέντευξη τύπου που δίνεται δύο μέρες μετά την επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου με θέμα την επιτυχή αντιμετώπιση των επεισοδίων, γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στον επίορκο αστυνομικό και σε μια προσπάθεια αποκατάστασης του, εξαπολύει απειλές κατά των υποτιθέμενων «σκευωρών». Είναι άραγε ο Χαρδαλιάς τόσο αγαπημένο «παιδί» ενός υπουργού ή μήπως μιας ολόκληρης κυβέρνησης;…

 Πάμε λίγο πίσω… Στις 13 Μαρτίου του 09’ καταθέτει ο αστυνομικός της αντιτρομοκρατικής στους συναδέλφους του των εσωτερικών υποθέσεων. Σε ερώτηση τους, για το αν γνωρίζει τον συντάκτη του ρεπορτάζ (Χατζίδη Κώστα) στο οποίο δημοσιεύθηκε και η εν λόγω λίστα, καταθέτει πως σε συνάντηση που είχαν με τη διαμεσολάβηση του απόστρατου αξιωματικού της ΕΛ.ΑΣ. Κατερινόπουλου Αθανασίου ( μπατσοσυνδικαλιστής και υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ) του προτάθηκε να μεσολαβήσει (ο δημοσιογράφος) ώστε να έρθει σε επαφή η πεθερά του Χαρδαλιά, Σταματίνα Μαντέλη , διευθύντρια πολιτικής Γης του υπουργείου Γεωργίας και κατηγορούμενη για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, με βουλευτές του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι ήταν μέλη της εξεταστικής επιτροπής για την υπόθεση. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός πως ο Χατζίδης, πέρα από δημοσιογράφος, ήταν και υπεύθυνος επικοινωνίας του ΙΣΤΑΜΕ του Παπανδρέου.

 Στις 29 Νοεμβρίου του 08’ η κα Μαντέλη, σε ερώτηση του Μ.Καρχιμάκη στη βουλή, είπε «Δεν μου υπέδειξε κανείς τι θα κάνω, κανένας δεν υποδεικνύει στη Μαντέλη. Η Μαντέλη δεν δέχεται υποδείξεις από τη πολιτική ηγεσία. Κάνω μόνο τη δουλειά μου». Στις 4 Μαρτίου του 09’ , την επόμενη του ραντεβού του Χαρδαλιά με τον δημοσιογράφο, καταθέτει η Μαντέλη στην ανακρίτρια υπόμνημα εξηγήσεων για την υπόθεση και σύμφωνα με το περιεχόμενο του, κάνει στροφή 180ο μοιρών σε σχέση μ’ αυτά που είχε καταθέσει μέχρι τότε. Στις 7 Μαΐου  του 09’, ζητάει τη διαβίβαση της δικογραφίας στη βουλή καθώς εμπλέκονται σύμφωνα με την ίδια πολιτικά πρόσωπα. Στις 18 Μαΐου του 10’ , ψηφίζεται στην ολομέλεια της βουλής η τροποποίηση του νόμου 3213/03’ που αφορά εγκλήματα σχετικά με την υπηρεσία και άλλες διατάξεις. Συγκεκριμένα προστίθενται στον ποινικό κώδικα, μέτρα προστασίας και  επιείκειας για όσους συμβάλλουν στην αποκάλυψη πράξεων διαφθοράς. Στις 19 Μαΐου, επόμενη της ψήφισης του νόμου, η κα Μαντέλη απολογείται ενώπιον της ανακρίτριας και καταθέτει εντελώς αντίθετα μ’ αυτά που είχε καταθέσει στις εξεταστικές επιτροπές της βουλής και κατά την προανάκριση, επιχειρώντας εμφανώς να «βάψει» το σκάνδαλο γαλάζιο και κάνει λόγο για άνωθεν πιέσεις και τηλεφωνήματα απευθείας από το Μαξίμου και για εμπλοκή του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος.

 Αν κάνουμε αυτή τη δημοσίευση «καταγγελτικού τύπου» δεν είναι γιατί αυτό το περιστατικό αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση, ούτε και ότι πρόκεται φυσικά για μια αντινομία. Το αντίθετο μάλιστα, έχουμε την άποψη ότι είναι η φύση της εξουσίας που γεννά αυτή τη διαφθορά. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και η οικονομική-πολιτική εξουσία, βρίσκονται τόσο κοντά εκ φύσεως που ο ένας αντικατοπτρίζει τη σαπίλα του άλλου, γιατί μάχονται από την ίδια μεριά και πολλές φορές είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ τους .Είναι γνωστό, πως αυτοί που έχουν αναλάβει το «ιερό» καθήκον της προστασίας του πολίτη, είναι φορείς διαφθοράς εκμεταλλευόμενοι τη δύναμη που τους δίνει ο νόμος. Η εσωτερική κι εξωτερική ασφάλεια ήταν και θα είναι το «δυνατό» επιχείρημα του εξουσίας για την αναγκαιότητα ύπαρξης του κράτους και διακύβευμα που απειλείται από τη μη ύπαρξη του.

 Η διαρροή και η δημοσίευση τέτοιων περιστατικών, πάντα προκαλούσε πονοκέφαλο στην εκάστοτε κυβέρνηση, για τον απλό λόγο πως διακυβεύεται η εμπιστοσύνη της κοινωνίας απέναντι σ’ αυτούς που έχουν αναλάβει την υποτιθέμενη ασφάλεια της. Εδικά τη περίοδο που διανύουμε, που η κοινωνική ειρήνη είναι κοινώς ομολογουμένως ιδιαίτερα εύθραυστη λόγω του ολοκληρωτικού-αυταρχικού χαρακτήρα της πολιτικής που εφαρμόζουν οι κυρίαρχοι και οι επικυρίαρχοι, αλλά και λόγω των ιστορικών διεργασιών που διαδραματίζονται στο εσωτερικό της κοινωνίας εξαιτίας της, είναι αυτονόητο πως το τελευταίο που θέλουν αυτή τη στιγμή οι κυβερνώντες, είναι να βλέπουν το φως της δημοσιότητας τέτοιες υποθέσεις, πόσο μάλλον όταν αυτοί ανήκουν στην «υπηρεσία των υπηρεσιών», τη ΔΑΕΕΒ.

 Θεωρούμε πως τέτοια περιστατικά δεν πρέπει να αποσιωπούνται από πλευράς μας, στο όνομα μιας υποτιθέμενης ιδεολογικής καθαρότητας που δεν θέλει οτιδήποτε άλλο πέρα από την διατύπωση γενικών τοποθετήσεων και αναφορών περί του κράτους και των μηχανισμών του.

 Κώστας Σακκάς

 Γιώργος Καραγιαννίδης

 Αλέξανδρος Μητρούσιας

 10/3/2013

φυλακές Κορυδαλλού