Author: tameio

Στις 19 Δεκέμβρη, σε λίγες μέρες, εκδικάζεται στο Εφετείο του Πειραιά η αίτηση του συντρόφου μας, του Σάββα Ξηρού. Αίτημά του είναι να βγει από το ανεπαρκέστατο και υποτυπώδες, κατ’ όνομα μόνο, νοσοκομείο της φυλακής, όπου είναι κλεισμένος τα τελευταία χρόνια, όπου είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν τα σοβαρότατα προβλήματα της υγείας του.

Ο Σάββας βρίσκεται στον 12ο χρόνο φυλάκισης. Μετά το βαρύ τραυματισμό του από την έκρηξη της βόμβας στον Πειραιά, στη διάρκεια μιας ενέργειας αλληλεγγύης στους απεργούς τότε λιμενεργάτες, μετά την κτηνώδη μεταχείριση από τους ανακριτές του στο έγκλημα του Ευαγγελισμού, όλα αυτά τα χρόνια κράτησης σε ένα υπόγειο κελί έφεραν τη διαρκή επιδείνωση της υγείας του.

Σήμερα βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Με σχεδόν ολοκληρωτική απώλεια της όρασης και της ακοής, με σοβαρότατα αγγειακά και νευρολογικά προβλήματα, με φλεβική ανεπάρκεια που αναπόφευκτα οδηγεί στον ακρωτηριασμό των ποδιών του.

Το προηγούμενο δικαστήριο που είχε προσφύγει, μπροστά στην τραγική κατάσταση της υγείας του, που πιστοποίησαν επιστημονικά οι ίδιοι οι επίσημοι ιατροδικαστές, αποφάσισε την πεντάμηνη νοσηλεία του στο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης.

Εκεί διαπιστώθηκε ότι πάσχει επιπλέον από πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας. Αντί να παραμείνει στο νοσοκομείο, ύστερα από λίγες μόνο μέρες η πολιτική εξουσία αποφάσισε να μην αρχίσει καν η θεραπεία του, και τον ξαπόστειλε άρον-άρον στο νοσηλευτήριο της φυλακής, να αργοπεθαίνει ουσιαστικά, αβοήθητος ιατρικά.

Η εκδικητικότητα της εξουσίας απέναντι στους αγωνιστές  δεν έχει όρια. Ο Σάββας Ξηρός, ο σύντροφός μας, δεν είναι μόνος του.

Ζητάμε από κάθε επαναστάτη, κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο να ενώσει τη φωνή του, να ορθώσουμε φραγμό στην εκδικητικότητα του κράτους, να σώσουμε τη ζωή και την αξιοπρέπεια του φυλακισμένου αγωνιστή.

Είναι σίγουρα ωραίο και ταυτόχρονα απαραίτητο να αναζητάμε συνεχώς λόγια να ερμηνεύσουμε και να αναλύσουμε το βαθύτερο νόημα της αλληλεγγύης.

Η ανάπτυξη της θεωρίας σε επίπεδο, τόσο ουσίας όσο και διάχυσης, είναι κινητήριος δύναμη προς το δρόμο για την ανάπτυξη της κοινότητας αγώνα. Το αμφίδρομο της σχέσης επιβεβαιώνεται μέσα απο τη διαρκή επικοινωνία και την αποτύπωση με λέξεις αυτού του κράματος: βιώματος, προσωπικής εμπειρίας και θεώρησης του αγώνα γενικότερα και του ζητήματος της αλληλεγγύης ειδικότερα.

Αυτο που ζήσαμε στις 29 Νοέμβρη στην αίθουσα του δικαστηρίου είναι η υλική υπόσταση των προταγμάτων μας και των “ονείρων” μας. Κάθε προσπάθεια αποτύπωσης και “εγκλωβισμού” όλων των συναισθημάτων, της δύναμης, σε γραπτό λόγο είναι καταδικασμένη στη μετριότητα. Ποτέ δε θα μπορέσουμε -εμείς τουλάχιστον- να περιγράψουμε με λόγια, λόγια που καλώς ή κακώς εμπεριέχουν τη μουντάδα ενός ανελεύθερου κόσμου, την αίσθηση πραγμάτωσης των πιο δυνατών επιθυμιών μας.

Μετά απο αρκετούς μήνες φυσικής απομόνωσης μας, η παρουσία συντρόφων και η ένταση με την οποία “μπερδευτήκαμε” ανάμεσα σε αγκαλιές και βλέμματα, μας έδωσε την αίσθηση/εικόνα δύο “φουσκωμένων” ποταμών που συναντιούνται αμέσως μετά την καταστροφή ενός φράγματος.

Αυτό, σύντροφοι, το σπάσιμο της απομόνωσης, νοητής και πραγματικής, αυτό το στοίχημα εκεί μέσα, το κερδίσαμε.

Ναι, η αλληλεγγύη είναι ένα από τα όπλα μας. Και αυτό το όπλο δε θα μπορέσει κανένας μπάτσος ποτέ να βρεί την “γιάφκα” που το κρύβουμε.

Υ.Γ : Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο υπήρξε η πρώτη μέρα του δικαστηρίου, παρ’ όλα αυτά κάθε σύνθημα, κάθε πανό, κάθε αφίσα που κολλήθηκε, κάθε εμπρησμός, κάθε κίνηση αλληλεγγύης μας γεμίζει δύναμη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

 

ΜΑΖΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΣΑΠΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΜΑΖΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Οι Αναρχικοί: Νίκος Ρωμανός

Φοίβος Χαρίσης

Αργύρης Ντάλιος

Ανδρέας Δημήτρης Μπουρζούκος

Δημήτρης Πολίτης

Γιάννης  Μιχαηλίδης

Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ- απέναντί σας- δεν είναι σε καμία περίπτωση για να εκμαιεύσω τη συμπόνια σας, να ζητήσω συγχώρεση ή να διεκδικήσω μία δίκαιη δίκη. Λέξεις και έννοιες όπως δίκαιο και άδικο, το σύστημα που υπηρετείτε έχει φροντίσει να τις εκφυλίσει και να τις απονοηματοδοτήσει πλήρως. Δε δέχομαι κανένα φρουρό της αστικής νομιμότητας , κανένα σκλάβο της εξουσίας να με κρίνει και να με καταδικάσει. Βρίσκομαι, εδώ, σήμερα, σε αυτό το θέατρο συμβολισμών, για να σας υπενθυμίσω ότι πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι αποφασισμένοι, άνθρωποι του αγώνα που δεν υποτάσσονται στη φαινομενική παντοδυναμία σας. Βρίσκομαι εδώ, ως αναρχικός, πολέμιος και εχθρός σας, για να αντιστρέψω τους όρους της μάχης, για να βγω από τη θέση άμυνας που εσείς θέλετε να είμαι και να περάσω στην επίθεση. Για να τονίσω τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε δύο κόσμους. Σε αυτόν της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της εξουσίας που εσείς εκπροσωπείτε και σε αυτόν του αγώνα, της αλληλεγγύης, της επανάστασης που κομμάτι του είμαι κι εγώ.

Άλλη μία μάχη στον αιώνιο πόλεμο των επαναστατών ενάντια στην κυριαρχία. Και όπως σε κάθε μάχη, δεν είμαστε μόνοι μας, έχουμε δίπλα μας, νοητά και φυσικά, συντρόφους, αγωνιστές, ανθρώπους που συνθέτουν τον κόσμο του αγώνα. Βρίσκομαι εδώ για εμένα, για όσους συντρόφους έχουν βρεθεί στη θέση μου πριν από εμένα αλλά και για όσους θα βρεθούν στο μέλλον. Προσθέτοντας μια στιγμή αγώνα στη συλλογική μνήμη.

Μπορεί, λοιπόν, για τώρα να βρίσκομαι εγώ εδώ και εσείς να κανονίζετε τα χρόνια που θα μου φορτώσετε, χρόνια που για εσάς δεν είναι παρά άλλο ένα νούμερο που έρχεται να προστεθεί στα χιλιάδες που με ευκολία μοιράζετε- είναι βλέπεις πιο ελαφρύ το “ηθικό” βάρος έτσι και σας προσφέρει έναν ήσυχο ύπνο τα βράδια. Μπορεί, λοιπόν, για τώρα να έχουν μοιραστεί έτσι οι ρόλοι, όμως σίγουρα θα έρθει η στιγμή- αν όχι για εσάς, για αυτούς που θα ακολουθήσουν το βρώμικο έργο σας- που θα γεμίσουμε τα όνειρά σας εφιάλτες. Που οι φωνές χιλιάδων εξεγερμένων θα αντηχούν ταράζοντας τη φαινομενική σας γαλήνη. Και τότε οι ρόλοι δε θα έχουν πλέον καμία σημασία, τότε η εξουσία και η δύναμή σας θα τσαλακωθούν και οι επιλογές σας θα σας βαραίνουν. Ίσως αυτή η μέρα να αργήσει, το πιο πιθανό είναι να μην προλάβω καν να τη ζήσω. Παρόλαυτά, όσο περνάει αέρας από τα πνευμόνια μου και αίμα από τις φλέβες μου δε θα σταματήσω να αγωνίζομαι γι αυτό. Για την επανάσταση, για την ελευθερία.

                                                  ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

Σήμερα ξεκινάει το θέατρο σκιών που θέλετε να ονομάζεται δικαστήριο.

Είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι πρόκειται για ένα δικαστήριο όπου

δικάζονται αναρχικοί επαναστάτες που έχουν αρνηθεί το σύστημα και τις

παροχές του και έχουν περάσει στην επίθεση εναντίων του.

Για αυτό και έχετε κατασκευάσει δεκάδες «ειδικά» πραξικοπήματα για να μας

αντιμετωπίσετε.

Ειδικές αίθουσες δικαστηρίου, ειδικές μεταγωγές, ειδικοί αντιτρομοκρατικοί

νόμοι, ειδική αστυνομική προστασία.

Όλα τα παραπάνω παραδείγματα είναι συγκαλυμμένες παραδοχές που κάνετε

καλυπτόμενοι πίσω από την ευελιξία και τη διγλωσσία που σας παρέχει το

σύστημα. Στην πραγματικότητα είστε τόσο δειλοί που ντύνετε όλη την

παραπάνω παρωδία με τα πιο γελοία επιχειρήματα και αρνείστε να

παραδεχτείτε το προφανές.

Ότι είμαστε σε πόλεμο, είμαστε αντίπαλοι σας και ανάμεσα μας υπάρχει μια

εμπόλεμη διαχωριστική γραμμή. Επανάσταση και Αντεπανάσταση.

Αλίμονο, δεν είμαστε αφελείς για να πιστεύουμε ότι λατρεύετε τον «ειδικό» σας

ρόλο από κάποιο ιερό καθήκον.

Οι ποινές που θα μας καταδικάσετε είναι πολιτικά υπαγορευμένες από τους

πολιτικούς σας προϊσταμένους που πιστά υπηρετείτε για να ανελιχθείτε στην

ιεραρχία της μαφίας σας και να καταλάβετε τα κομβικά αξιώματα που διακαώς

επιθυμείτε.

Κοινώς είστε «ειδικοί» συμφεροντολόγοι της κακιάς ώρας.

Ήρθατε σήμερα εδώ στολισμένοι με όλη τη σοβαροφάνεια και την

επιβλητικότητα που απαιτείτε για τέτοιες «ειδικές» περιστάσεις. Άλλωστε δεν

είναι λίγο να αποδίδεται δικαιοσύνη και να περιφρουρείτε την νομιμότητα. Οι

πολιτικοί σας προϊστάμενοι σίγουρα θα σας ανταμείψουν για αυτό το

κατόρθωμα.

Όσο για εμάς τουλάχιστον θα έχουμε την τύχη να καταδικαστούμε με

επισημότητα.

Γιατί όσον αφορά τους χιλιάδες κρατούμενους και τις οικογένειες τους που

αγωνιούν και κρέμονται από τα χείλη σας, οι καταδίκες τους μάλλον εξαρτώνται

από διαφορετικά κριτήρια.

Εκεί αυτό που παίζει ρόλο για εσάς είναι αν ήταν νόστιμο το μενού της καντίνας, αν είχε κίνηση στο

δρόμο για τη δουλειά σας, αν ευχαριστηθήκατε όπως πρέπει το προηγούμενο

βράδυ.

Ας μην γενικεύουμε όμως, το ξέρουμε ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Ξέρουμε πως όταν βρεθούν εκείνοι που έχουν τα χρήματα και την πρόσβαση

στα κυκλώματά σας, θα εξετάσετε με επιείκεια τις περιπτώσεις τους και οι

πύλες της ελευθερίας θα ανοίξουν. Αυτό είναι το αίσθημα δικαιοσύνης που σας

διακατέχει.

Και κάπως έτσι η δικαιοσύνη αποδόθηκε. Μπορείτε να κοιμηθείτε ήσυχοι

σήμερα. Οι στρατιές των νεκροζόντανων φαντασμάτων που θερίσατε με τις

καταδίκες σας δεν θα σας στοιχειώσουν για απόψε.

Αξιότιμοι κύριοι δικαστές, η δικαιοσύνη σας από όπου και αν την

παρατηρήσεις σέρνει το αποκρουστικό άρωμα του θανάτου.

Είστε νεκροθάφτες που φροντίζεται να αποφασίσετε την ποσότητα της

φορμόλης που θα μας ρίξετε για να μας διατηρήσετε σε μια μόνιμη κατάσταση

εξαίρεσης, να μας κρατάτε ζωντανούς σαν μουσειακά εκθέματα, στις χώρες του

παγωμένου χρόνου, παρών στην επιβίωση, απών από την πραγματική ζωή.

Εμείς δεν κρυβόμαστε πίσω από τα δάχτυλο μας και φροντίζουμε ώστε οι

προθέσεις μας να γίνουν ξεκάθαρες.

Είμαστε αναρχικοί αντάρτες πόλης, εχθροί της οικονομίας, της δημοκρατίας, της

αστυνομίας, του στρατού, της αστικής δικαιοσύνης, των φυλακών, των νόμων,

της τεχνοεπιστήμης. Ενάντια σε ότι υποδουλώνει και καθυποτάσσει την

ελευθερία του ατόμου.

Ναι! Για εμάς οι τράπεζες είναι οι βασικοί πυλώνες της οικονομικής δικτατορίας

και θα αποτελούν παντοτινό στόχο επίθεσης. Είτε απαλλοτριώνοντας τον

πλούτο τους για να ενισχύσουμε τις δομές του αναρχικού αγώνα, είτε

καταστρέφοντας τες σε μια διαδήλωση, είτε ανατινάζοντας τες σε μια

αντάρτικη επίθεση.

Και εσείς μέσα από αυτή την δίκη έχετε ως τελικό στόχο να τις υπερασπιστείτε

τιμωρώντας παραδειγματικά την επιλογή του να οπλιστείς και να στραφείς

εναντίων τους. Με λίγα λόγια είστε η καλύτερη απόδειξη για τον τρόπο που οι

εξουσίες διαχείρισης του υπάρχοντος, διαπλέκονται μεταξύ τους με μοναδικό

σκοπό την διαιώνιση της κυριαρχίας τους.

Όμως τώρα που μιλάμε ευθέως ήρθε η ώρα να πέσουν και οι δικές σας μάσκες.

Έχετε το θράσος να μας καταδικάσετε σαν ληστές.

Όμως εσείς και η φάρα σας είστε οι νόμιμοι ληστές που ρουφάτε χρόνο από τις

μοναδικές ζωές των ανθρώπων στο όνομα μιας υποταγμένης κοινωνίας.

Αν λοιπόν κάποιοι είστε υπόλογοι αυτοί είστε εσείς. Και το σφυροκόπημα των

αναπάντητων ερωτημάτων γυρίζει σαν τσεκούρι πάνω από τα κεφάλια σας.

Πόσες οικογένειες έχετε καταστρέψει με τις καταδίκες σας? Πόση καταπίεση και

πόνο έχετε προκαλέσει μέσα από τους θεσμούς που με τόσο πάθος

προασπίζεται? Για πόσες «αυτοκτονίες» κρατουμένων μέσα στα σωφρονιστικά

σας καταστήματα είστε ηθικοί αυτουργοί? Πόσους ανθρώπους έχετε οδηγήσει

στον αργό θάνατο της φυλακής?

Πόσα χρόνια ανθρώπινης ζωής έχετε ληστέψει στην ζωή σας? 5.000-10.000-

20.000?

Αλήθεια όταν επιστρέφετε στην φαινομενική ασφάλεια του σπιτιού σας

παριστάνοντας τον καλό οικογενειάρχη σκουπίζετε το αίμα στο χαλάκι των ποδιών?

Ας μην μιλήσουμε καλύτερα για τα χρηματικά ποσά που έχουν πάρει οι

βαρόνοι της μαφίας σας με αντάλλαγμα μια ευνοϊκότερη μεταχείριση.

Καλύτερα να διενεργήσετε κάποια «ανεξάρτητη» επιτροπή να εκδώσει τα

πορίσματα της. Εξάλλου όπως παντού έτσι και στον κλάδο σας οι διαφθορά

είναι συνώνυμο της τιμιότητας.

Για αυτούς τους λόγους θεωρούμε περιττό να αναφερθούμε για την αξία που

τοποθετούμε στην ζωή σας.

Όπως και εσείς με την σειρά σας εκμηδενίζεται καθημερινά την αξία τόσο της

ζωής μας όσο και χιλιάδων ανθρώπων έτσι και εμείς πιστεύουμε ότι δεν έχετε

κανένα δικαίωμα να ζείτε.

Να είστε σίγουροι ότι αν βρισκόμασταν σε θέση ισχύος οι καταζητούμενοι θα

ήσασταν εσείς. Και όπου σας εντοπίζαμε θα σας τσακίζαμε ολοκληρωτικά.

Για αυτό μην διστάσετε ούτε λεπτό να μας εκδικηθείτε με τον τρόπο σας για τις

βλασφημίες και τις απειλές μας, να είστε σίγουροι ότι με την πρώτη ευκαιρία θα

πράξουμε και εμείς το ίδιο απέναντι σας.

Οι μάσκες έπεσαν κύριοι δικαστές και εμείς δεν έχουμε σκοπό να τις

ξαναφορέσουμε για να υποκριθούμε απέναντι σας.

Καλή επιτυχία στην νέα σας παράσταση και στον θεατρικό σας θίασο.

Εμείς αποχωρούμε από την δίκη και  σας επιστρέφουμε με όλη μας την

περιφρόνηση το δικαίωμα στην απολογία και τα ελαφρυντικά σας.

Αφού λοιπόν αισθάνεστε την ανάγκη να δικάσετε, δικάστε τις άδειες καρέκλες

μας. Δικάστε τες μόνο καλά με όλο το αίσθημα δικαίου που σας διακατέχει.

Είναι το μόνο που μπορείτε να κάνετε με εμάς.

Γιατί την αναρχία που έχουμε μέσα στα κεφάλια μας δεν θα καταφέρετε να την

δικάσετε ποτέ, όσο τσιμέντο και να ρίξετε για να μας θάψετε, όσες φυλακές και

να χτίσετε για να μας στοιβάξετε, όσα χρόνια και αν μας καταδικάσετε, όσους

αντιτρομοκρατικούς νόμους και αν θεσπίσετε για να είστε πιο αυστηροί στις

θεατρικές σας παραστάσεις.

Η αναρχία μας θα δραπετεύει ξανά και ξανά για να συναντήσει ελεύθερα

πνεύματα, να χτίσει ελεύθερες σχέσεις, να αναζητήσει νέους συνεργούς, να σας

κυνηγήσει και να σας επιτεθεί. Μέχρι να σας διαλύσει. Αυτή είναι η αναρχία

που έχουμε μέσα μας.

Αν είστε ειλικρινής με τους εαυτούς σας αφήστε στην άκρη τους δικονομικούς

θεατρινισμούς και τους υποκριτικούς σας κομπασμούς και καταδικάστε μας

προκαταβολικά.

Ούτε βήμα πίσω!

Όλα για την Ελευθερία!

Ζήτω η Αναρχία!