Το βράδυ της Πέμπτης 7 Οκτώβρη 2010, μετά την καταδίωξη ενός περίπου χιλιομέτρου από μπάτσους ΔΙΑΣ, ακινητοποιείται με τη μοτοσυκλέτα του ο Παναγιώτης Γιάννος και προσαγάγεται στο Α.Τ. Μπουρναζίου για εξακρίβωση στοιχείων. Εκεί κατόπιν σωματικής έρευνας βρίσκουν επάνω του εμπρηστικό μηχανισμό μικρής ισχύος. Τη Δευτέρα 11 Οκτώβρη και μετά από διαφωνία εισαγγελέα – ανακριτή, αφήνεται προσωρινά ελεύθερος μέχρι τις 17 Νοέμβρη που προφυλακίζεται και οδηγείται στις φυλακές Κορυδαλλού.
Αποφυλακίστηκε.
“Από την ελευθερία δεν μπορείς να κόψεις ούτε ένα κομματάκι, γιατί αμέσως όλη η
ελευθερία συγκεντρώνεται μέσα σ’ αυτό το κομματάκι.”
Εδώ κι ενάμιση μήνα, βιώνω κι εγώ με την σειρά μου, την “υπέροχη φιλοξενία” των ελληνικών φυλακών. Ξεκινώντας το ταξίδι μου από μια αδικαιολόγητα πολυήμερη παραμονή στα κρατητήρια της Ρόδου, είχα ως επόμενο σταθμό το τμήμα μεταγωγών της Πέτρου Ράλλη, καταλήγοντας (προς το παρόν φυσικά) στις φυλακές Αλικαρνασσού. Αν και το χρονικό διάστημα παραμονής μου είναι αρκετά μικρό για μια εκτενέστερη τοποθέτηση, θα ήθελα να προσθέσω τις λίγες εμπειρίες μου, συμβάλλοντας κι εγώ με αυτό τον τρόπο στη σημαντικότατη κίνηση δημιουργίας ενός εντύπου αποτελούμενο αποκλειστικά από το λόγο των κρατουμένων.
Οι συνθήκες στα κρατητήρια της Ρόδου ήταν κυριολεκτικά απάνθρωπες. Η αναζήτηση της ελευθερίας όμως, ήταν ισχυρή και ζητούσα απεγνωσμένα να δω λίγο ουρανό μέσα από κάποιο παράθυρο. Γρήγορα όμως κατάλαβα πως τα παράθυρα θεωρούνται είδος πολυτελείας. Τα κελιά ήταν πάρα πολύ μικρά, μέσα στα οποία μετά βίας μπορούσες να αναπνεύσεις, διότι σε ελάχιστα τετραγωνικά, έπρεπε να χωρέσουν αρκετά άτομα. Ο χώρος δεν αρκούσε ούτε για να κοιμηθεί κανείς, καθώς πέρα από την ασφυκτική κατάσταση, τα στρώματα που υπήρχαν ήταν λερωμένα με ούρα και κόπρανα χρηστών ναρκωτικών ουσιών, με ξεκάθαρο κίνδυνο για μετάδοση ασθενειών. Προσωπικά, έφτασα στο σημείο να παραμείνω 36 ώρες ξύπνιος, γιατί μαζί με όλα τα παραπάνω είχα να αντιμετωπίσω και τις ασταμάτητες ανακρίσεις. Σε όλα τα παραπάνω, ας προστεθεί κι η καλοκαιρινή ζέστη κι άπνοια, ώστε εύκολα να μπορεί κάποιος-α να αντιληφθεί την τραγικότητα της κατάστασης. Από θέμα σίτισης, φυσικά και δεν περίμενα κάτι καλύτερο κι η επιβεβαίωση μου δεν άργησε να έρθει. Φαγητό δινόταν μία φορά την ημέρα, το οποίο ήταν αδύνατο να το φάει κάποιος. Η εξάντληση
κι ο υποσιτισμός ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Η συνέχεια, όπως προείπα, ήταν στο τμήμα μεταγωγών της Πέτρου Ράλλη. Εκεί, όμως, κατάφερα να δω συγγενικά μου πρόσωπα κερδίζοντας έτσι ακόμα περισσότερο κουράγιο για τις επόμενες ημέρες. Το επισκεπτήριο ακούστηκε σαν κάτι μαγικό στα αυτιά μου κι η θέα των δικών μου ανθρώπων ήταν ό, τι πιο ωραίο μπορούσε να μου συμβεί εκείνη την στιγμή, αντιλαμβανόμενος το πόσο σημαντικό είναι για έναν
κρατούμενο η στήριξη με κάθε τρόπο από συντρόφους κι οικείους του.
Έπειτα, βρέθηκα με μία ξαφνική μεταγωγή στις φυλακές Αλικαρνασσού. Οι συθήκες κράτησης και διαβίωσης είναι κι εδώ εξίσου δύσκολες, κάτι το οποίο οδήγησε σε μία πρόσφατη στάση των κρατουμένων. Υπάρχουν κελιά, τα οποία δεν έχουν ούτε τουαλέτα, όπως και το δικό μου, με αποτέλεσμα αρκετοί κρατούμενοι να μένουν έως και 13 ώρες χωρίς να μπορούν να ικανοποιήσουν βασικές σωματικές τους ανάγκες.
Το μέγεθος των κελιών είναι γύρω στα 10τ.μ. και μέσα βρίσκονται 2-3 κρατούμενοι μαζί με περίπου 40 κατσαρίδες και κάθε ειδών ζωύφια, τα οποία εκ φύσεως δεν σέβονται ούτε το φαγητό σου, ούτε την ησυχία σου με αποτέλεσμα να έχουμε συχνούς καβγάδες, τους οποίους προς το παρόν φαίνεται να κερδίζουμε… Επίσης, οι απαγορεύσεις προϊόντων, ακόμα και ειδών πρώτης ανάγκης, όπως είδη ρουχισμού-σερβίτσια, είναι αρκετά συχνές από τις αρμόδιες Αρχές. Τέλος, το φαγητό βασίζεται κυρίως σε όσπρια από την περίοδο της Κατοχής και σε κρέας (στην καλύτερη των περιπτώσεων), το οποίο είναι πιο φρέσκο και το χρονολογώ από
την περίοδο της Χούντας…
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα και με έναν παρολίγο θάνατο κρατουμένου, λόγω χαρακτηριστικής αμέλειας των δεσμοφυλάκων, πραγματοποιήθηκε στάση στις φυλακές Αλικαρνασσού στις 16 Σεπτεμβρίου. Σε μία φυλακή, όπου το αξιακό, το οικονομικό, αλλά και το πολιτικό επίπεδο των περισσότερων κρατουμένων διαφέρει σε μεγάλο βαθμό, η μαζικότητα της στάσης έφτασε σε αρκετά υψηλά επίπεδα. Ιδιαιτέρως σημαντική κατά τη διάρκεια των γεγονότων, υπήρξε η άμεση ανταπόκριση των συντρόφων του Ηρακλείου, με μηχανοκίνητη πορεία συμπαράστασης που πραγματοποίησαν με το άκουσμα της είδησης. Όλοι οι κρατούμενοι αισθάνονται την ανάγκη για τέτοιες κινήσεις υποστήριξης κι αλληλεγγύης, χαιρετίζοντας σύσσωμοι την κίνηση των συντρόφων από το Ηράκλειο. Τις ώρες της στάσης δεν υπήρξε καμία επιτροπή κρατουμένων, η οποία αποφάσιζε και πρωτοστατούσε στα γεγονότα. Δημιουργήθηκε άμεσα μία άτυπη συνέλευση κρατουμένων, η οποία καθοδήγησε σε ουσιαστικό επίπεδο τις συνομιλίες με τις εισαγγελικές αρχές, ενώ όλοι οι κρατούμενοι ήταν παρόντες κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Αξίζει να σημειωθεί, πως ο σεβασμός μεταξύ των κρατουμένων αποτελούσε βασικό στοιχείο της στάσης, καθώς αντιλαμβανόντουσαν την ανάγκη της άμεσης επίλυσης βασικών προβλημάτων για μία αξιοπρεπή διαβίωση.
Τέλος, αξίζει να αναφέρω πως οι κρατούμενοι αλβανικής καταγωγής συμμετείχαν μαζικά στην στάση, αν και στις συγκεκριμένες φυλακές επικρατεί ισχυρός ρατσισμός απέναντι τους, λόγω γεγονότων που είχαν συμβεί στο παρελθόν, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα με ξεχωριστό προαυλισμό και πτέρυγα κελιών.
Κλείνοντας αυτό το γράμμα θα ήθελα να χαιρετίσω όλους εκείνους που ορθά σκεπτόμενοι, στηρίζουν πέρα από πολιτικές ή προσωπικές διαφωνίες, όλους τους πολιτικούς κρατούμενους κι αγωνιστές. Είναι επιτακτική η ανάγκη κατανόησης, ότι αυτές οι μικρότητες δεν χωρούν, όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις.
Τέλος, δηλώνω απερίφραστα πως ο αγώνας μου θα συνεχιστεί και μέσα από τα κολαστήρια της δημοκρατίας αδιάκοπα, αδιάλλακτα κι αμετάκλητα, όπως ακριβώς συνέβαινε όταν βρισκόμουν εκτός των τειχών του εγκλεισμού.
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ
Δελής Θεόδωρος
Κλειστές Φυλακές Αλικαρνασσού
04/10/2010
Γράμμα του Χριστόφορου Κορτέση για τη δημιουργία ταμείου αλληλεγγύης και οικονομικής στήριξης των φυλακισμένων αγωνιστών.
Να ξεκινήσω, λέγοντας σχεδόν το αυτονόητο, ότι δηλαδή η συγκρότηση ενός ταμείου αλληλεγγύης για την οικονομική στήριξη συντρόφων αλλά και αγωνιζόμενων ανθρώπων που βρίσκονται υπό καθεστώς ομηρίας είναι πολύ σημαντική. Καταρχήν γιατί επιδιώκει να καλύψει μια δεδομένη αναγκαιότητα, αυτήν της καθημερινής επιβίωσης εντός των τειχών με όρους αξιοπρέπειας.
Παράλληλα, όμως, γιατί η δημιουργία ενός τέτοιου εγχειρήματος δηλώνει, κατά την άποψή μου, ότι αντιλαμβανόμαστε τους κρατούμενους συντρόφους ως αγωνιστές που βρίσκονται στα χέρια του κράτους για τις ανατρεπτικές τους δράσεις και θέσεις, ως αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκουν, ο οποίος και αναλαμβάνει την πολιτική πρωτοβουλία να τους στηρίξει και δεν το θεωρεί αυτό μια επιμέρους υπόθεση μεταξύ φίλων και συγγενών, εδραιώνοντας έτσι στην πράξη την έννοια της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης. Προφανώς σε αυτό το σημείο δεν αναφέρομαι σε καμία υποχρέωση ηθικού τύπου ή σε κάποιον συναισθηματικό «εκβιασμό», αλλά σε μία κίνηση πολιτικής συνέπειας και συνείδησης.
Σε μια περίοδο που η επίθεση από την πλευρά της κυριαρχίας ενάντια στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά και σε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι εντείνεται για προφανείς λόγους, η δημιουργία ενός ταμείου οικονομικής στήριξης αποτελεί άλλο ένα μέσο άμυνας αλλά και αντεπίθεσης ταυτόχρονα, αποτελεί άλλη μια απάντηση με συλλογικούς όρους και όρους αυτοοργάνωσης στις συνθήκες απομόνωσης και εξατομίκευσης που επιδιώκει να προτάξει και να επιβάλλει ο εξουσιαστικός λόγος σε κάθε έκφανση της ζωής μας.
Αν και η διαδικασία αφορά τη συγκρότηση του ταμείου και δεν διεκδικεί για τον εαυτό την καμία αποκλειστικότητα ως προς την έκφραση της αλληλεγγύης , όπως πληροφορήθηκα μέσω της γραπτής ενημέρωσης που λάβαμε όλοι οι σύντροφοι κρατούμενοι, εντούτοις ελπίζω αυτή η κίνηση να συμβάλλει στη συσπείρωση του α/α χώρου, η οποία παρουσιάζει εμφανή ρήγματα το τελευταίο διάστημα. Αποδεχόμενος τη διαφορετικότητα των πολιτικών αναφορών και θέσεων εντός του α/α χώρο, συνεχίζω να πιστεύω ότι είναι πολύ περισσότερα τα στοιχεία που μας ενώνουν από εκείνα που μας διαχωρίζουν (χωρίς φυσικά να απαξιώνω τους έντονους προβληματισμούς που κατά καιρούς διατυπώνονται από συντρόφους σε σχέση με μια πληθώρα ζητημάτων). Άλλωστε, νομίζω και το θεωρώ απόλυτα θεμιτό, απώτερος στόχος δεν είναι να ενταχθεί κάθε ομάδα, κάθε συλλογικότητα, κάθε άτομο σε αυτή τη διαδικασία, αντίθετα μπορούν να δημιουργηθούν και άλλα παράλληλα εγχειρήματα οικονομικής ενίσχυσης (με διαφορετικά ίσως χαρακτηριστικά, που θα καλύπτουν εκείνους που θα συμμετέχουν), τα οποία όμως θα συντονίζονται μεταξύ τους για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Κατά τη γνώμη μου, πάντως, όταν ένας πολιτικός χώρος με ανατρεπτικά και ριζοσπαστικά προτάγματα δεν επιχειρεί να επεξεργαστεί στο εσωτερικό του ζητήματα που προκύπτουν, με βάση τις αξίες της αλληλεγγύης, της συνδιαμόρφωσης και της αυτοοργάνωσης, αποδεχόμενος και προωθώντας την πολυμορφία των επιλογών ως προς τα μέσα του αγώνα, τότε πώς μπορεί να επιζητά και να προτάσσει κάτι τέτοιο προς τα έξω;
Εξαιτίας και της δικής μου συμμετοχής στο παρελθόν σε παρόμοιες προσπάθειες, γνωρίζω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τέτοια εγχειρήματα στο να αντέξουν σε βάθος χρόνου, όμως αυτό είναι τελικά και το ζητούμενο, το οποίο και θα παλέψω κι εγώ από την πλευρά μου με όλες μου τις δυνάμεις από εδώ που βρίσκομαι, όπως θα έκανα εάν ήμουν εκεί ανάμεσα στους συντρόφους και τις συντρόφισσες. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνω μια πρόταση, την οποία και παλιότερα είχα κουβεντιάσει με συντρόφους αντιμετωπίζοντας συνήθως έντονους προβληματισμούς και διαφωνίες. Πιστεύω, όμως, ότι και μόνο η δημιουργία πεδίου συζήτησης πάνω σε τέτοια ζητήματα είναι θετική. Εκτιμώ, λοιπόν, ότι σε εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης όπως είναι οι συναυλίες και τα πάρτυ, που τυχόν μπορεί να προκύψουν και μέσα από τη λειτουργία του ταμείου, θα μπορούσε να υπάρχει συμβολική είσοδος της τάξης π.χ. των 2 ή 3 ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σε 1 ή 2 μπύρες. Κι αυτό γιατί κάθε τέτοια εκδήλωση έχει σαφές πολιτικό πλαίσιο και στόχο, δηλαδή την οικονομική στήριξη αγωνιζόμενων ανθρώπων. Κι επειδή σημαντικότερο συστατικό του αγώνα είναι η συνείδηση του καθενός που συμμετέχει σε αυτόν, το να πηγαίνει κανείς σε μια τέτοια εκδήλωση μόνο για διασκέδαση ανεξάρτητα από τους λόγους πραγματοποίησής της, αποτελεί έλλειψη πολιτικής συνείδησης. Μπορεί να τα λέω λίγο χοντροκομμένα, αλλά έχω ζήσει από κοντά τη νοοτροπία που επικρατεί σε τέτοιους είδους εκδηλώσεις. Είναι μια άποψη που την εκφράζω χρόνια και φυσικά όχι μόνο τώρα που βρίσκομαι φυλακισμένος.
Όσον αφορά την οικονομική στήριξη άλλων κρατουμένων που υιοθετούν αξιοπρεπή και αγωνιστική στάση εντός των φυλακών πιστεύω ότι θα πρέπει να συμπεριληφθούν στο ταμείο, εφόσον αυτό καταφέρει να επιτύχει τους αρχικούς οικονομικούς του στόχους. Σε σχέση με αυτό αλλά και για να μεταφέρω και να μοιραστώ με τους συντρόφους μου εκτός φυλακής την «εντός» καθημερινότητα επιβίωσης, εδώ και έξι μήνες «συγκατοικώ» με άλλους τρεις ανθρώπους στο ίδιο κελί, που η μέχρι στιγμής συμβίωσή μας μου έχει δείξει ότι κινούνται και αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια τις δύσκολες συνθήκες των φυλακών. Τα χρήματα που λαμβάνει ο καθένας μας εβδομαδιαία χρησιμεύουν για να καλύπτουμε τις ανάγκες μας από κοινού (μπακάλης, τηλεκάρτες, κ.λπ.). Κι αυτό γιατί θεωρώ ότι ακόμα και μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ακόμα και στο μικρομοριακό επίπεδο της συμβίωσης μέσα σε ένα κελί, οι αξίες της αλληλεγγύης, της άρνησης του διαχωρισμού και των εξουσιαστικών σχέσεων που αυτός παράγει με βάση την κατοχή υλικών αγαθών (και όχι μόνο)-ακόμα και των ελάχιστων όπως μια τηλεκάρτα που όμως μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες μετατρέπεται σε αντικείμενο με τεράστια δύναμη και φυσικά με ανταλλακτική αξία- και η επιδίωξη της ισότητας, θα πρέπει και να διατηρούνται ζωντανές και να αποτελούν ζητούμενο. Όσο για τους αμετανόητους αγωνιστές της Ε.Ο. 17Ν για μένα είναι αυτονόητη η στήριξή τους, γι’ αυτό και δεν κάνω ειδική αναφορά.
Τελειώνοντας και σχετικά με την ανάγκη συντρόφων, όπως αυτή εκφράστηκε στην συνέλευση του Ιουλίου, στο να τοποθετηθούμε όλοι εμείς «εντός των τειχών» για το εγχείρημα, θέλω να πω ότι είναι κι αυτός ένας τρόπος να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε σε διαδικασίες του χώρου ξεπερνώντας το εμπόδιο της φυσικής απουσίας και δημιουργώντας έναν ακόμα δίαυλο επικοινωνίας, που ελπίζω να συνεχιστεί στη διάρκεια του χρόνου.
Μέχρι το ολοκληρωτικό γκρέμισμα των φυλακών, ένα μεγάλο ευχαριστώ και συντροφικούς χαιρετισμούς σε όλες τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που από το υστέρημά τους φροντίζουν να έχουμε μια αξιοπρεπή διαβίωση στα ελληνικά κολαστήρια.
ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ
Χριστόφορος Κορτέσης,
24/09/2010
Δικαστικές Φυλακές Κορίνθου
Στις 17 Σεπτέμβρη 2010 συλλαμβάνονται στο Πανόραμα Ευβοίας οι Αλέξανδρος Κόσσυβας, Μιχάλης Τραϊκάπης και Μαρία Οικονόμου. Σε μακρινή απόσταση από το σημείο σύλληψης (στα Ψαχνά Ευβοίας) έχει πραγματοποιηθεί ληστεία στην Εθνική Τράπεζα. Ελλείψει οποιουδήποτε ενοχοποιητικού στοιχείου, οι αρχές βασίζονται σε αόριστες και κατασκευασμένες μαρτυρίες ντόπιων που κάνουν λόγο για ομοιότητα στα χαρακτηριστικά της εμφάνισης. Και οι τρεις αρνούνται τις κατηγορίες και είναι γνωστοί στις αρχές από την συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες. Αυτό είναι αρκετό για να προφυλακιστούν οι Α.Κόσσυβας και Μ. Τραϊκάπης, ενώ η Μ.Οικονόμου αφήνεται ελεύθερη μέχρι τη δίκη. Το Μάιο του 2011 καλείται από τον ανακριτή Χαλκίδας ο Βένος Πολυκρέτης ως κατηγορούμενος για την ίδια υπόθεση.Ο σύντροφος βρέθηκε κατηγορούμενος διότι είχε καταγραφεί από κάμερα την προηγούμενη μέρα της ληστείας να περνά τα διόδια μαζί με 2 από τους συγκατηγορούμενούς του.Το αξιοασημείωτο στην υπόθεση είναι ότι οι μπάτσοι δεν απέστειλαν, όπως είναι υποχρεωμένοι, την κλήση στο σπίτι του συντρόφου αλλά την υπέκρυψαν σκόπιμα.
Στις 28/07/2011 ο Αλέξανδρος Κόσσυβας (ήδη προφυλακισμένος για την υπόθεση της ληστείας των Ψαχνών) ενημερώνεται τυχαία και εκείνος ότι κατηγορείται για μια ληστεία που έγινε τον Μάρτιο του 2010 στην εθνική τράπεζα Σχηματαρίου.Στις 2 Αυγούστου παρουσιάζεται στον ανακριτή ο οποίος και τον ενημερώνει οτι έχει κληθεί ως κατηγορούμενη και η Μ. Οικονόμου. Τόσο ο Α.Κόσσυβας ο οποίος είναι προφυλακισμένος στις φυλακές Κορυδαλλού όσο και η Μ.Οικονόμου η οποία δίνει το παρών στο αστυνομικό τμήμα μια φορά το μήνα, ουδέποτε παρέλαβαν στα χέρια τους τις κλήσεις. Η απόκρυψη κλήσεων δείχνει ξεκάθαρα την πρόθεση των μπάτσων να δημιουργούν επιβαρυντικό/ ενοχοποιητικό κλίμα και σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να σημαίνει και την έκδοση ενταλμάτων σύλληψης. Οι κατηγορίες για τη ληστεία του Σχηματαρίου βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στις μαρτυρίες ενός ρουφιάνου ο οποίος σε κάθε μία από τις τρεις καταθέσεις του άλλαζε τα λεγόμενά του και προσέθετε διαρκώς νέα αντιφατικά στοιχεία εις βάρος των συντρόφων.
Η δίκη ορίστηκε για τις 18/10/2011 στη Χαλκίδα οπότε και πήρε διακοπή λόγω απεργίας των δικηγόρων και δικαστικών για τις 26/10. Στις 26/10 διακόπτεται για δεύτερη φορά λόγω απεργίας των συνηγόρων για τις 15 Νοεμβρίου.