Category: Κείμενα

·         – Στις  11/11 με μεταγάγουν από τη φυλακή Ιωαννίνων στη φυλακή Διαβατών, ενόψη της δίκης για την απαλλοτρίωση του πληστηριασμού του Ο.Δ.Δ.Υ. που έxει οριστεί για τις 5 Δεκέμβρη. Κατά την άφιξη μου στις φυλακές Διαβατών υποβάλομαι σε έρευνα κατά την οποία οι φύλακες απαιτούν να κατεβάσω το εσωρουχό μου, πράγμα που εγώ αρνούμαι να κάνω. Έπειτα από σύντομη στιχομυθία και αφού καθιστώ σαφές προς τους ανθρωποφύλακες πως δεν πρόκειται να συναινέσω στην εντολή αυτή, με οδηγούν στο κελί υποδοχής κρατουμένων, το οποίο προορίζεται κατά βάση για όσους επιστρέφουν από άδεια και είναι απομονωμένο από την υπόλοιπη φυλακή. Τρεις μέρες μετά περνάω από εισαγγελέα, ο οποίος μου επιβάλει πειθαρχική ποινή απομόνωσης 10 ημερών και πειθαρχική μεταγωγή ‘’προς παραδειγματισμό των υπολοίπων κρατουμένων’’, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, και με οδηγούν αυτή τη φορά σε κελί απομόνωσης όπου και παραμένω για τρεις ημέρες.

·         – Στις 16/11 σύντροφοι πραγματοποιούν συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από τη φυλακή. Ως αντίποινα, μου απαγορεύουν να κάνω τηλεφώνημα εκείνη την μέρα, ενώ την επόμενη με ξυπνάνε τα χαράματα και με συνοπτικές διαδικασίες με βάζουν στην κλούβα προς άγνωστο προορισμό.

·         – Τελικά καταλήγω στη φυλακή Νιγρίτας, όπου και πάλι κατά τη διάρκεια της έρευνας αρνούμαι να συναινέσω στην εντολή να κατεβάσω το εσώρουχο, με αποτέλεσμα να οδηγηθώ για ακόμη μία φορά στο κελί υποδοχής. Την επόμενη περνάω πάλι εισαγγελέα, όπου εν μέσο γελοίων ρητορεύσεων τόσο από τη μεριά της, όσο και από το διευθυντή της φυλακής, μου επιβάλεται τελικά εκ νέου πειθαρχική ποινή απομόνωσης 10 ημερών, ενώ διατάσεται να διεξαχθεί η ‘’έρευνα’’ με τη βία. Με οδηγούν στο χώρο όπου διεξάγονται οι έρευνες και με  τραβολογήματα και  σπρωξιές, με ξεγυμνώνουν με το ζόρι, εκπληρώνοντας έτσι την ακατάσχετη επιθυμία τους να δουν τα γεννητικά μου όργανα!

·         – Στις 23/11 σύντροφοι πραγματοποιούν και πάλι συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από τη φυλακή. Ως αντίποινα μου απαγορεύουν να κάνω τηλεφωνήματα, ενώ προχωρώντας  ένα βήμα παραπέρα, αφαιρούν και το ηλεκτρικό σώμα από το κελί. Τελικά το καλοριφέρ το επέστρεψαν την επόμενη μέρα, ενώ η απαγόρευση του τηλεφώνου συνεχίστηκε, καθώς όπως είπαν «έγινε ψιλοθέμα»…

Δεν μου προκαλεί καμοία έκπληξη, ούτε προφανως και με σοκάρει η εκδικητικότητα που έχουν να επιδείξουν οι κρατικοί μηχανισμοί όταν έχουν να αντιμετωπίσουν ακόμη και το ελάχιστο των αρνήσεων. Η πεμπτουσία άλλοστε αυτών των αποθηκών ανθρώπων που ονομάζονται επιδεικτικά ‘’σωφρονιστικά καταστήματα’’ είναι η δημιουργία πειθήνιων ανθρώπων που θα υπακούουν πρόθυμα τους κάθε λογής εντολοδόχους τους. Η εσωτερίκευση της απάθειας και της δουλικότητας δια μέσο της σύνθλιψης κάθε αξιοπρέπειας.

Ούτε φυσικά εκπλήσομαι με τη γελοία εκδικητική μικρότητα που επιδεικνύουν οι ανθρωποφύλακες για το γεγονός πως, εντός και εκτός των τοιχών υπάρχουν άνθρωποι που η αλληλεγγύη και η αξιοπρέπεια ορίζει την ατομική και συλλογική υποστασή τους, σε αντίθεση με τις δικές τους μίζερες υπάρξεις. Δεν θα μπορούσε ποτέ κανένας εκφραστής του συστήματος να αντιληφθεί την ουσία της άρνησης στην υποταγή και την άγρια χαρά της ανυπακοής. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να νιώσουν τη φλόγα της αλληλεγγύης, την αμφίδρομη αυτή δύναμη που εκμηδενίζει κάθε προσπάθεια καθυπόταξης αυτών που έχουν διαλέξει για πορεία τους την ανταρσία.

Κάθε πειθαρικό, κάθε εκδικητική πρακτική από μεριάς των υπαλλήλων, κάθε μέρα στην απομόνωση, αποκρυσταλλώνει όλο και περισσότερο μέσα μου τη συνείδηση της άρνησης αυτού του κόσμου και τη θέληση  για την ανοικοδόμηση ενός νέου, στις στάχτες του.

Κάθε άρνηση, κάθε ανυπακοή στις προσταγές, έρχεται να αποτελέσει μια μικρή εξιλέωση για κάθε συμβιβασμό που αναγκάζεται  να κάνει ο καθένας σε αυτή τη συνθήκη.

Κάθε χτύπημα από τη μεριά τους και κάθε πράξη αντίστασης από τη μεριά μας, βαθαίνει τη διαχωριστική γραμμή που μας χωρίζει από τον εχθρό.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Θερμούς συντροφικούς  χαιρετισμούς σε όσους, εντός και εκτός των τειχών, ράγισαν τα τείχη της απομόνωσης  με λόγο και με πράξεις.

 

Πειθαρικά κελιά Νιγρίτας

Ράμι Συριανός

Στις 7 Ιουλίου 2011, μου επιδόθηκε εδώ στις φυλακές Λάρισας, όπου είμαι κρατούμενος και καταδικασμένος για ληστεία σε τράπεζα, ένα νέο ένταλμα κράτησης με την κατηγορία μιας άλλης ληστείας σε μια τράπεζα της Κεφαλονιάς που έγινε τον Ιούλιο του 2009.

Η απόπειρα απόδοσης αυτής ακριβώς της ληστείας από πλευράς των διωκτικών αρχών, είτε στο δικό μου πρόσωπο, είτε σ’ αυτό του Αλφρέντο Μπονάνο, υπενθυμίζω απλά ότι ανάγεται στον μακρινό μήνα Φεβρουάριο του 2010, όταν και οι δυο μας είμασταν προφυλακισμένοι για τη ληστεία της τράπεζας Πειραιώς στα Τρίκαλα.

Ήταν σαφέστατο τόσο για εμένα, όσο και για τον Μπονάνο ότι, η μεθόδευση εκείνη από πλευράς των διωκτικών αρχών σκοπό είχε να δημιουργήσει τότε το κατάλληλο αρνητικό κλίμα, ενόψει κυρίως της επικείμενης εκδίκασης της αίτησης αποφυλάκισης του Μπονάνο για σοβαρούς λόγους υγείας.

Μάλιστα, η συγκεκριμένη αυτή μεθόδευση διοχετεύτηκε τον μήνα Φεβρουάριο του 2010 με τον κατάλληλο τρόπο στα παντός είδους Μ.Μ.Ε., φτάνοντας στο σημείο να κατονομάσουν μέσω αυτών τον Μπονάνο σαν τον φυσικό αυτουργό της ληστείας εκείνης με συνεργό του εμένα.

Παρόλα τα ασύστολα ψέματα που δημοσιεύτηκαν σε βάρος μας, ο στόχος των διωκτικών αρχών που ήταν η παρεμπόδιση της αποφυλάκισης του Μπονάνο για σοβαρούς λόγους υγείας, τελικά επετεύχθη.

Έκτοτε (Φεβρουάριος 2010), τα πάντα ξεχάστηκαν σε σχέση μ’ αυτό το γεγονός σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα και ξαφνικά (ύστερα από ενάμιση χρόνο) μου επιδίδεται εδώ στη Λάρισα, όπως προείπα, το ένταλμα κράτησης με την κατηγορία εις βάρος μου της συγκεκριμένης ληστείας.

Από ανάγνωση της δικογραφίας που τελικά ήλθε στα χέρια μου μετά από περιπέτεια, γίνεται γρήγορα αντιληπτό ότι πρόκειται σαφέστατα για μια μεθόδευση των τοπικών διωκτικών αρχών, συνεπικουρούμενων πολύ πιθανά και από άλλες υπηρεσίες, ώστε να ξεφορτωθούν μια ανεξιχνίαστη περίπτωση ληστείας τράπεζας στη Κεφαλονιά, χρεώνοντάς την πλέον ξεκάθαρα σ’ εμένα προσωπικά – εφόσον η απόπειρα εμπλοκής του Μπονάνο σ’ αυτή την υπόθεση από πλευράς τους είναι περισσότερο από γελοία.

Στην ουσία με προφυλάκισαν ξανά εμποδίζοντάς με πρακτικά να πάρω άδεια που ήδη δικαιούμαι βάσει του ποινικού κώδικα, αφού έχω εκτίσει περισσότερο από το 1/5 της ποινής μου, χωρίς κανένα απολύτως σοβαρό αποδεικτικό στοιχείο σε βάρος μου, έχοντας μάλιστα μεθοδεύσει μια επί της ουσίας χάλκευση των υποτιθέμενων αποδεικτικών στοιχείων για την οποία τους χρειάστηκε φυσικά ενάμιση ολόκληρος χρόνος.  Έτσι εξηγείται βεβαίως το γεγονός ότι με ξαναθυμήθηκαν ξαφνικά.

Είναι σε τελική ανάλυση, περισσότερο από σαφές ότι η καινούρια απόπειρα εμπλοκής, είτε η δική μου είτε του Μπονάνο  στη συγκεκριμένη υπόθεση, στηρίζεται αποκλειστικά στο συλλογισμό των διωκτικών αρχών ότι αφού αποδεδειγμένα διαπράξαμε μια ληστεία τράπεζας στα Τρίκαλα, τότε σίγουρα έχουμε διαπράξει και άλλες, χωρίς όμως να διαθέτουν τα απαραίτητα αποδεικτικά στοιχεία σε βάρος μας.

Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι παρόμοια μεθόδευση σε βάρος μου στόχο έχει αυτή τη φορά να επηρεάσει αρνητικά το κλίμα ενόψει της διεξαγωγής της έφεσής μου για την υπόθεση της ληστείας των Τρικάλων τον προσεχή Φεβρουάριο, με απώτερο στόχο από πλευράς τους να παραμείνω στη φυλακή για το μεγαλύτερο δυνατό χρονικό διάστημα.

Θεωρώ λοιπόν πλέον αναγκαίο να καταγγείλω δημόσια τη μεθόδευση αυτή σε βάρος δικό μου και του Μπονάνο από πλευράς των διωκτικών αρχών, διότι κατά βάθος όπως αποδεικνύεται και από το σύντομο ιστορικός της εξέλιξης αυτής της υπόθεσης που παρέθεσα προηγουμένως, ο πραγματικός και μοναδικός λόγος της συνεχιζόμενης δίωξής μας είναι το γεγονός ότι και οι δυο μας είμαστε αναρχικοί και επαναστάτες.

Χρήστος Στρατηγόπουλος

ΠΤΕΡΥΓΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΛΑΡΙΣΑΣ
41001 ΛΑΡΙΣΑ

«Ο επαναστατημένος είναι ένας αυτόχειρας, που απλά δεν αποδέχεται την μοίρα που η μηχανή του έδωσε. Είναι απλό να ζητάς μία ζωή που αξίζει να βιωθεί. Αυτοί που αρνούνται ολοκληρωτικά αυτή την κοινωνία έχουν ήδη αντιμετωπίσει το ρίσκο του θανάτου. Ο αγώνας ενάντια στο υπάρχον είναι ένα οπλισμένο αντίο.-
Πόλεμος ή αυτοκτονία»

Συνεργασία ατόμων για την πραγμάτωση
του αρνητικού (εξωτερικού)
(από τη μπροσούρα)

Στις 18/5/2011 στην περιοχή της Πεύκης εγώ και ο σύντροφός μου είχαμε τυχαία συνάντηση με αστυνομικούς της Άμεσης Δράσης. Θέλησαν να μάς σταματήσουν, προσπαθήσαμε να φύγουμε αλλά αποτύχαμε (ο ένας αστυνομικός όρμησε κατά του συντρόφου μου και τον ακινητοποίησε ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει) κι έτσι, θέλοντας να μάς απεμπλέξω έκανα την επιλογή, την πολιτική επιλογή της ένοπλης συμπλοκής. Θέλοντας να διαφύγουμε από τους ένοπλους πραίτορες της δημοκρατίας και καθώς δε μπορούσαμε να επιτρέψουμε την άνευ μάχης παράδοση, εγώ αποφασίζοντας να ρισκάρω με αυτόν τον τρόπο, έδωσα την ευκαιρία στο σύντροφό μου, ο οποίος και ήταν άοπλος, να διαφύγει. Το έκανε επιτυχώς χρησιμοποιώντας το ίδιο το περιπολικό, αλλά δεν μπόρεσα να τον ακολουθήσω κι εγώ εξαιτίας του τραυματισμού μου.

Ο λόγος που εγώ και ο σύντροφός μου δεν σταματήσαμε σε αστυνομικό έλεγχο είναι διότι είχαμε κάνει τη συνειδητή επιλογή της επαναστατικής παρανομίας. Η τελευταία και αναγκαστική επιλογή κάποιου που αρνείται την επιβολή του εγκλεισμού πάνω του από τη «Δικαιοσύνη».

Η συνθήκη της παρανομίας συνεπάγεται μία ζωή στην κόψη του ξυραφιού, όπου οι επιλογές δυσκολεύουν μιας και το ρίσκο ανεβαίνει κατακόρυφα. Επομένως αναδεικνύεται περίτρανα η χρησιμότητα της «νομιμότητας» για μία επαναστατική οντότητα.

Παρόλα αυτά για όσους επαναστάτες έρχονται στο δίλημμα της παράδοσης ή μη, το πόσο εύκολα ή δύσκολα θα «πουλήσουν το τομάρι τους» αφήνει τη δικιά του παρακαταθήκη ανυπακοής. Όπως στην περίπτωση των «ληστών με τα μαύρα» που εδώ και αρκετά χρόνια έχουν κάνει την επιλογή της παράνομης ελευθερίας έναντι της σύλληψης και του εγκλεισμού, και ειδικότερα του Συμεών Σεϊσίδη που αρνούμενος να σταματήσει σε τυχαίο έλεγχο έχασε το πόδι του από πυρά αστυνομικού. Τα παραδείγματα αυτών και όχι μόνο γεμίζουν με υπερηφάνεια και δύναμη τις καρδιές όλων μας.

Πλέον αυτοπροσδιορίζομαι ως άλλος ένας αναρχικός επαναστάτης πολιτικός κρατούμενος στα χέρια του κράτους. Ενός κράτους που ενόψει των πιθανών εκκολαπτόμενων κοινωνικών αναταραχών σφίγγει τα δεσμά των υπηκόων του καταργώντας με έμμεσο ή άμεσο τρόπο πολλά δημοκρατικά προσχήματα (κατάργηση ανωνυμίας τηλεφώνων, κάρτα του πολίτη, επικηρύξεις, δημοσιοποίηση φωτογραφιών αγωνιστών, προφυλάκιση κάποιων από αυτούς με ανυπόστατα στοιχεία, κουκουλονόμος…).

Τέτοιες κινήσεις όμως δεν μπορούν να πτοήσουν τον γενικευμένο πόλεμο συνείδησης που διεξάγεται. Ένας πόλεμος πολυμορφικός, στο εδώ και το τώρα, διαρκώς εξελισσόμενος με στόχο την ανατροπή του υπάρχοντος. Ένας επαναστατικός πόλεμος. Χωρίς αρχή μέση και τέλος, αλλά με μέτωπα πολλά. Από τις ανοιχτές δημόσιες συνελεύσεις μέχρι τις δυναμικές και μαχητικές πορείες και από τις ένοπλες αντάρτικες επιθέσεις μέχρις τις καθημερινές μικροεπιρροές που μας εξελίσσουν σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.

Για να είναι όμως το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα αποτελεσματικό απέναντι στις μεθοδευμένες κινήσεις του εχθρού, δεν πρέπει να είναι διασπασμένο. Οι λυκοφιλίες, οι ατομικές ματαιοδοξίες, οι προσωπικές έριδες, οι κακεντρέχειες μα κυρίως η ανοχή και συναίνεση σε τέτοιου είδους συμπεριφορές πρέπει να δώσουν τη θέση τους στη σύνθεση και τη διαρκή ανανέωση του α/α χώρου. Τη στιγμή μάλιστα που παρατηρούνται προσπάθειες οργανωμένης διεθνοποίησης της ανατρεπτικής δράσης, από τη Λατινική Αμερική μέχρι της Ευρώπη, η ανάγκη αυτή είναι πιο επιτακτική από ποτέ.

Επίσης το γεγονός ότι ο αριθμός των πολιτικών κρατούμενων έχει αυξηθεί ραγδαία τον τελευταίο καιρό οδηγεί σε διάφορα συμπεράσματα. Εκτός από το ζήτημα της αλληλεγγύης μας, η οποία έχει ουσία όταν είναι αμφίδρομη και επιθετική, πρέπει να αναλογιστούμε την ανάγκη οι ανατρεπτικές δυνάμεις να είναι πάντα ένα βήμα μπροστά απ’ τον εχθρό. Για να κερδηθεί ένας πόλεμος δεν είναι μόνο η θέληση και οι ικανότητες απαραίτητες αλλά και η στρατηγική. Όταν ο αντίπαλος κουνάει τα πιόνια πρέπει να τα κουνήσει και εσύ.

Ο τρόπος που θα επιλέξει ο καθένας να αγωνιστεί είναι ατομική επιλογή κι ευθύνη. Ξεκινώντας λοιπόν από το άτομο αρκεί μόνο να συλλογικοποιηθεί η κοινή επιθυμία για αγώνα ενάντια στην εξουσία. Σίγουρα οι πολιτικές ισορροπίες παίζουν ρόλο, σημασία όμως έχει και η προσπάθεια ανατροπής τους προς το καλύτερο.

Η διάχυση των α/α ιδεών έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ποσοτική και ποιοτική ενδυνάμωση είναι απαραίτητη. Επιπλέον οι απώλειες είναι στατιστικά σίγουρες σε ένα πόλεμο. Το κίνητρο όμως για έναν εν δυνάμει επαναστάτη πλέον δεν είναι μόνο η ανεπιθύμητη γι’ αυτόν ένταξη στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Είναι τόσο κυρίαρχο το πλέγμα των καπιταλιστικών σχέσεων και αντιλήψεων στις ζωές όλων που «αδικημένοι» συναντιούνται σε όλες τις κοινωνικές και οικονομικές τάξεις. Όταν η ανθρώπινη ζωή γίνεται προϊόν στα ράφια της αγοράς και του marketing, τι νόημα έχει να μιλάμε για ακριβά και φτηνά προϊόντα, τη στιγμή που όλα έχουν την τιμή τους. Αναμφίβολα στις τάξεις των εξαθλιωμένων και των εκμεταλλευόμενων υπάρχουν υγιείς επαναστάτες, όμως υπάρχουν και υποτελείς, αρκετοί υποτελείς…

«Όσοι από εσάς βλέπετε σήμερα τα παιδιά σας να παίζουν ανέμελα στις παιδικές χαρές και στα σχολικά προαύλια, μην ξαφνιαστείτε εάν αύριο τα δείτε να σχηματίζουν επαναστατικές συμμαχίες ή να συμμετέχουν σε ένοπλες επιθέσεις ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο».

Με συνέπεια και επιμονή λοιπόν, καθώς και με αστείρευτη αγωνιστική διάθεση μπορούν να καταφερθούν πολλά. Ο βαθμός της διαλλακτικότητας μπορεί να διαφέρει. Είτε ανθεί μέσα στα αμφιθέατρα είτε σβήνει στις κάνες των όπλων ο σκοπός είναι ίδιος: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ.

…Αποτυπώματά μου βρέθηκαν στα διαμερίσματα της Καλλιθέας και της Νέας Ιωνίας Βόλου. Δεν μπορώ να αναλάβω την ιστορική και πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου στην επαναστατική οργάνωση Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, καθώς ουδέποτε υπήρξε από κοινού διαμόρφωση στο πολιτικό λόγο της οργάνωσης, για τον οποίο διατηρώ και κάποιες διαφωνίες. Επομένως δηλώνω ξεκάθαρα ότι δεν υπήρξα μέλος της ε.ο. Σ.Π.Φ.

Σε καμία περίπτωση όμως οι διαφωνίες αυτές δε θα εμπόδιζαν την πορεία που χαράξαμε μαζί. Μαζί με τους συντρόφους της Σ.Π.Φ. εξελιχτήκαμε, μάθαμε ο ένας από τον άλλον και πιο δυνατοί πλέον πράξαμε υπέρ της υπόθεσης της ελευθερίας και της επαναστατικής προοπτικής. Γι΄αυτούς τους λόγους λοιπόν δηλώνω περήφανα ΠΑΡΩΝ στις οικίες της Καλλιθέας και του Βόλου, παρών και στη ζωή μελών της ε.ο. Σ.Π.Φ.

Αναγνωρίζοντας την επαναστατική τους δράση στέκομαι αλληλέγγυος σε όλα τα φυλακισμένα μέλη της οργάνωσης και τους στέλνω τους συντροφικούς μου χαιρετισμούς.

Η μπροσούρα «ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει» ας γίνει το πρελούδιο ενός νέου πιο ανελέητου, καταστροφικού και αδυσώπητου κύκλου εχθροπραξιών. Σύντροφοι, όποιο και να είναι το κόστος παραμένουμε με τους αυχένες άκαμπτους.

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΩΣ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Θεόφιλος Μαυρόπουλος

18 Ιουλίου 2011
Α΄ Πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλού

Όταν τα δόντια των σκυλιών του κράτους
τρυπίσουν τη σάρκα μας τότε η φλόγα που
καίει μέσα μας όλο και πιο πολύ θα δυναμώνει!
Όταν ο εγκλεισμός γίνεται αποπνικτικός ο νους
ανελέητα θεριεύει και η δύναμη της σκέψης σαν
έφλεκτο υλικό στη φλόγα αναφουντώνει!

Οι ιδέες μας δεν φυλακίζονται
δεν φιμώνονται

Στις 9 Ιούλη μετά τις 12 τα μεσάνυχτα βρισκόμουν εντός του Πολυτεχνείου και παρακολουθούσα τη συναυλία του αυτοοργανομένου ραδιοφωνικού σταθμού 98fm.
Μετά από ένα τετράωρο περίπου βγαίνοντας από την πύλη της Στουρνάρη κατευθύνθηκα στο από πάνω στενό, εκεί συνεχίζοντας το δρόμο μου, στη γωνία Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα δέχθηκα ξαφνική και κτηνώδη επίθεση από τη νόμιμη συμμορία ψυχασθενικών ατόμων οι οποίοι αποκαλούνται προστάτες της δημοκρατίας-χούντας.
Με χτύπησαν μανιασμένα με μπουνιές, κλωτσιές και με τα γκλοπ γυρισμένα ανάποδα, σε όλο μου το σώμα, στο πρόσωπο αλλά και στο κεφάλι.
Μετά τον ξυλοδαρμό με πήγαν στο διπλανό πεζοδρόμιο απ’ τη κλούβα, εκεί περικυκλωμένος από δύο διμοιρίες με περιέλουσαν με έναν κουβά νερό καθώς και με οινόπνευμα στο κεφάλι.
Έπειτα με ‘χώσαν σε ένα ασφαλίτικο και με οδήγησαν στη Γ.Α.Δ.Α. .Με παράτησαν αιμόφυρτο και αβοήθητο σε έναν πάγκο για αρκετές ώρες. Απ’ την πρώτη στιγμή τους ζήτησα να κάνω ένα τηλέφωνο και να με πάνε άμμεσα στο νοσοκομείο. Η μόνη τους απάντηση ήταν σε λίγο και σε λίγο. Βέβαια ούτε στο νοσοκομείο με πήγαν ούτε το τηλέφωνο έκανα.
Ωστόσο οι δυνάμεις μου άρχιζαν να με εγκαταλείπουν, ξάπλωσα στο πάγκο ,και λέω ξάπλωσα γιατί δεν είχα καν το κουράγιο να βρίσκομαι καθιστός, ζαλιζόμουν υπερβολικά και μετά από λίγο όλα σβήσαν.
Όταν συνήλθα ,από μόνος μου χωρίς κανείς να με συνεφέρει, με φώναξαν στο γραφείο για να μου απαγγείλουν τις εξής κατηγορίες: Κατοχή και χρήση  εκρηκτικών υλών, διατάραξη κοινής ειρήνης, εξύβριση και αντίσταση κατά της αρχής. Αρνήθηκα να υπογράψω το χαρτί με τις κατηγορίες διότι είναι ψευδείς και στηρίζονται στη κατάθεση ενός ψευδομάρτυρα ματατζή με σκοπό τη προφυλάκισή μου και τη δικαιολόγηση του ξυλοδαρμού μου.
Κατά τις 9 και το πρωί θυμήθηκαν να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο (έτσι νόμιζα δηλαδή) όμως προτίμησαν να με περάσουν ,με ανοιγμένο το κεφάλι να στάζει, από τη σήμανση πρώτα και μετά από την Ευελπίδων. Εκείνες τις ώρες το νοσοκομείο φάνταζε μακρινό ταξίδι.
Ο ξυλοδαρμός και όλη αυτή η πολύωρη διαδικασία θα μπορούσε να μου είχε στοιχίσει ακόμα και τη ζωή. Όλα αυτά τα απάνθρωπα, άψυχα όντα με κρατούσαν μέσα σε κτίρια, με τρέχαν στους δρόμους κάτω απ’ τον ήλιο σε ημιλυπόθυμη κατάσταση. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να υποστώ βαθύ κρανιοεγκεφαλικό κάταγμασχισιμο, και κάκωση στο γόνατο, κάκωση στην ωμοπλάτη ενώ μου δημιουργήθηκε στη συνέχεια νεφρική ανεπάρκεια αλλεπάλληλα χτυπήματα στα πλευρά και τα νεφρά καθώς και τη προφυλάκισή μου χωρίς κανένα στοιχείο.
Νοσηλεύτηκα μια βδομάδα στον Ερυθρό Σταυρό φρουρούμενος πό ασφαλίτες, ειδικούς φρουρούς και ο.π.κ.ε. .Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου δεν άργησαν καθόλου τα προβλήματα και οι ενοχλήσεις από τη μεριά της αστυνομίας, αφήνοντας αναμένα τα φώτα όλο το βράδυ, ενώ έκλεισαν τα παράθυρα φοβούμενοι μάλλον οι ψαρωμένοι χέστες ότι θα αποδράσω ενώ ήμουν με τους ορούς, φορεμένο καθετήρα και νιώθοντας το κεφάλι μου τόσο βαρύ που δεν μπορούσα να το σηκώσω. Δεν άργησε και η γελοία προσπάθεια εκφοβισμού οπλίζοντας τα όπλα τους έξω απ’την πόρτα του δωματίου.
Γιατροί και μπάτσοι συντηρούσαν ένα κλίμα βιασύνης, θέλαν οπωσδήποτε το συντομότερο να με πάρουν από εκεί ενώ δεν ήμουν καλά.Τελικά λόγω της κατάστασής μου ανακρίθηκα στο νοσοκομείο, όπου και αποφάσισαν να με προφυλακίσουνκαι επαναλαμβάνω χωρίς στοιχεία παρα μόνο με τη ψευδή κατάθεση ενός ματατζή.
Μετά την ανάκρισή μου μεταφέρθηκα άρων άρων στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού. Οι συνθήκες εκεί είναι πανάθλιες και ακατάλληλες για τη νοσηλεία των ασθενών. Νοσηλεύτηκα άλλη μια βδομάδα, όταν μου αφαίρεσαν τα ράμματα απ’ το κεφάλι και το πόδι δε δυσκολεύτηκαν να με πάνε στις πτέρυγες παρόλο που τα τραύματά μου δεν είχαν επουλωθεί ακόμα.
Από τις 9 Ιούλη βρίσκομαι αιχμάλωτος στα χέρια του κράτους που ξέρει πολύ καλά πως να φυλακίζει ανθρώπους που αγωνίζονται υπέρ της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Ανθρώπους που επέλεξαν να σταθούν στο ύψοσ τους με ψηλά το κεφάλι και δεν έκλεισαν τα μάτια μπροστά στη τυραννία των καιρών.
Παρατηρούμε σε περιόδους έντονων κοινωνικών αγώνων οι κρατικοί μηχανισμοί να εντείνονται κατα σε ότι τους απειλεί. Η καταστολή και η βία των αστυνομικών δυνάμεων ειδικά τα τελευταία χρόνια συνεχώς αυξάνεται. Ανοίγοντας περισσότερες θέσεις δολοφόνων στα σώματα ασφαλείας με πεζές και μηχανοκίνητες περιπολίες στις γειτονιές μας από ομάδες ειδικών φρουρών, διας και δελτα με καινούριο αλλά και μεγαλύτερο σε αριθμό εξοπλισμό. Με άγριους ξυλοδαρμούς με πρόθεση τη δολοφονία, όπως η χειρότερη περίπτωση του Γ.Καυκά που υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση ενώ έμεινε αρκετές μέρες σε κόμμα.
Μετά από κάθε σύλληψη δεν χάνουν την ευκαιρία είτε με σκευωρίες, με ψευδείς καταθέσεις ή με προκατασκευασμένα στοιχεία οπως τσάντες με μολότωφ, πέτρες και ότι άλλο θέλουν, φορτώνοντάς τα σε συντρόφους και διαδηλωτές ώστε να κρατάνε ομήρους.Με απαγόρευση εξόδου απ’ τη χώρα, αναγκαστική παρουσία στο τμήμα και επιβάλλοντας εξοντωτικά ποσά πολλών χιλιάδων ευρώ για εγγύηση ή να σε απομονώνουν και να σσε φυλκίζουν στα κελιά της δημοκρατίας.
Με σκοπό την αποδυνάμωση του αντικρατικού αγώνα. Ένδειξη πως ο φόβος διαχέεται προς τους από πάνω. Η δικαιοσύνη δεν υφίσταται, δεν υπάρχει πουθενά και μάλλον δεν υπήρξε ποτέ. Η δημοκρατία είναι καθαρά μια αυταπάτη ελευθερίας, μια φυτεμένη πλασματική εικόνα στον εγκέφαλό μας να υποκαθιστά τη συνείδηση και τη φαντασία δημιουργόντας ένα αίσθημα εφυσηχασμού, ασφάλειας, φιλησυχίας και ειρήνης. Αν όμως ανοίξουνε τα μάτια μας, αν εξεγείρουμε τη σκέψη μας, θα δούμε και θα καταλάβουμε πως η πραγματικότητα απέχει κατα πολύ, θα δούμε πως ισχύει το αντίθετο.
Λένε πως ζούμε σε ειρήνη, αν αυτό που έχουμε είναι ειρήνη τότε είμαι ενάντια σε αυτή. Σε μια ειρήνη που χύνετε κάθε μέρα αίμα, από τις δολοφονίες εργατών στα κάτεργα απ’ τα αφεντικά “εργατικά ατυχήματα” μέχρι τις αυτοκτονίες ανθρώπων από τα χρέη.Από τις δολοφονίες αγωνιστών απ’τις αστυνομικές δυνάμεις μέχρι τους θανάτους ανθρώπων από το κρύο και τη πείνα. Από τις δολοφονίες φυλακισμένων από βασανιστήρια και πειράματα μέχρι τους πνιγμούς μεταναστών και τα θανάσιμα βασανιστήρια στα τμήματα…
Ο πόλεμος είναι εδώ και κυριοαρχεί τον ζούμε κάθε μέρα. Ο χρόνος περνάει και οι καιροί μεταβάλλονται σε μεσαιωνικές συνθήκες. Σε μια εποχή του ΔΝΤ που οι πιέσεις των εξουσιαστών είναι ακόμα πιο βίαιες επιβλητικά πιο θανατηφόρες και στοχευμένες προς τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους, που η εξαθλίωση εξαπλώνεται απειλιτικά, η σήψη και η πλήξη εχθρικα μας περιτριγυρίζουν, ενώ η απάθεια που στις μέρες μας θριαμβεύει μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε ανθρωπομηχανή που το μόνο που ξέρει και κάνει είναι να συντηρεί παράγοντας και καταναλώνοντας υπέρ του κεφαλαίου.
Ας μη γίνουμε λοιπόν υπόδουλοι του σύγχρονου ταξινομημένου μοντέλου κοινωνίας που έχουν στήσει στις πλάτες μας, ασ μην αφήσουμε τη μιζέρια και τη μοιρολατρεία να μας πλακώσει.
Να περάσουμε στη μαζική επίθεση που θα καταστρέψει τους θεσμούς και τα δεσμά που μας κρατάνε σε αυτή τη κατάσταση απραξίας, να διαλύσουμε και να πάρουμε θέση ενάντια σε κάθε μορφής εξουσίας.
Να συνάψουμε , οξύνοντας, αλυσιδοτές και αλληλένδετες σχέσεις αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης, αντίστασης όπου κάθε τείχος υποταγής θα γκρεμιστεί, κάθε μορφή εξουσίας θα εξαλειφθεί ώστε να μπορέσουμε επιτέλους να χορέψουμε πάνω στα συντρίμια αυτού του παλιού και γερασμένου κόσμου γευόμενοι την ελευθερία.
Τάσσομαι συνειδητά ως αναρχικός ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, ενάντια σε κάθε τι που υποβιβάζει την αξιοπρέπειά μας. Γιατί ο έρωτας για τη Ζωή και την Ελευθερία είναι ανίκητος και δεν ξενερώνει ποτέ!
Ο αγώνας συνεχίζεται και μέσα απ’ τις φυλακές!

Αγώνας για
ΖΩΗ-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΑΟΤΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Χρήστος Κολεντίνης

Α’ Πτέρυγα Κορυδαλλου