Category: Κείμενα

Με αφορμή το ρεπορτάζ στην “Αυγή” της Κυριακής (20.01.2013) της κ. Ειρήνης Λαζαρίδου σε σχέση με τα σχέδια του υπουργείου Δικαιοσύνης για την τοποθέτηση βραχολιού-GPS [1] σε υπόδικους και κατάδικους, θα προσπαθήσω να εκφράσω κάποιες διαφωνίες και να συμπληρώσω κάποιες σκέψεις σε μια συζήτηση που δυστυχώς, προς το παρόν, δεν δείχνει να απασχολεί σε βαθμό ανάλογο με τη σημασία της. Σαν να μην πρόκειται για ένα μέτρο που σηματοδοτεί το ολοκληρωτικό πέρασμα σε μια κοινωνία επιστημονικής δυστοπίας.

Το εν λόγω ρεπορτάζ εντοπίζει ως κυρίαρχο πρόβλημα των ελληνικών φυλακών τον υπερπληθυσμό τους και αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα του μέτρου αυτού ως προς την αποσυμφόρησή τους. Κύριο εμπόδιο θεωρεί το υψηλό κόστος και εκφράζει τον φόβο ότι, κατά το παράδειγμα των χωρών της Λατινικής Αμερικής, μόνο οι πλούσιοι κρατούμενοι και συγκεκριμένα τα στελέχη του οργανωμένου εγκλήματος θα μπορούν να κάνουν χρήση του (εκτίοντας τις ποινές τους σε κατ’ οίκον περιορισμό) τη στιγμή που η πλειοψηφία των κρατουμένων θα συνεχίσει να στοιβάζεται σαν τις κατσαρίδες.

Θεωρώ μερική και ως εκ τούτου προβληματική την αναγωγή του υπερπληθυσμού σε κυρίαρχο πρόβλημα της φυλακής. Σίγουρα είναι ντροπιαστικό για μια κοινωνία να στοιβάζει τους αποδιοπομπαίους τράγους της ανά τετράδες σε κελιά των 3 τετραγωνικών μέτρων, όπως συμβαίνει στις περισσότερες φυλακές της χώρας. Όμως ακόμη χειρότερη είναι η νεκρική άνεση που προσφέρουν τα τρίκλινα ευρύχωρα κελιά με θέρμανση και ζεστό νερό στις καινούργιες κλειστές φυλακές αμερικάνικου τύπου. Τρίκαλα, Δομοκός, Γρεβενά, Νιγρίτα, Χανιά. Στα όρια της αισθητηριακής απομόνωσης, απομονωμένος ακόμα και από τις επαρχιακές πόλεις στις οποίες υποτίθεται ότι είναι χτισμένες αυτές οι φυλακές, ο κάθε κρατούμενος, ως εξωτερικό ερέθισμα, δικαιούται μόνο ένα μικρό κομμάτι ουρανού πάνω από ένα κλειστοφοβικό προαύλιο που σε μέγεθος και αρχιτεκτονική περισσότερο θυμίζει πάτο άδειας πισίνας.

Το σακάτεμα του ψυχικού κόσμου του κρατούμενου, η κοινωνική και η οικονομική του καταστροφή, η βίαιη τοποθέτησή του σε μια τεχνητή και επιβεβλημένη από την ποινική Δικαιοσύνη κοινότητα, η στέρηση των αγαπημένων του προσώπων, ο περιορισμός των αισθήσεων, με λίγα λόγια η διαδικασία απανθρωποποίησής του, είναι τα βασικά προβλήματα της φυλακής. Ο υπερπληθυσμός είναι ένα πρόβλημα τόσο υπαρκτό όσο και ενδεικτικό της σαδιστικής αδιαφορίας του τιμωρητικού συστήματος, αλλά με το να επικεντρώνει κανείς σε αυτό κινδυνεύει να συσκοτίσει το ουσιαστικό πρόβλημα, που είναι η φυλακή καθ’ αυτή.

Ωστόσο, για όσους επιμένουν στην αναγκαιότητα ύπαρξης των φυλακών και αναζητούν κάποια θεσμική λύση για την καλυτέρευση των συνθηκών μέσα σε αυτές, αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από τη μείωση των ποινών, την επιεικέστερη αντιμετώπιση των παραβατών και την καθιέρωση της έκτισης των 3/7 έναντι των 3/5 που ισχύει σήμερα για την αναστολή ποινής.

Οι φόβοι που εκφράζονται στο ρεπορτάζ, για τη δυνατότητα που ενδεχομένως να αποκτήσουν τα στελέχη του οργανωμένου εγκλήματος να μετατρέψουν την ποινή τους σε κατ’ οίκον περιορισμό καταφέρνοντας έτσι να συνεχίσουν την εγκληματική τους δραστηριότητα, είναι μάλλον αβάσιμη. Στην Ελλάδα, όσο και αν ακούγεται περίεργο, παρά τη διαπλοκή του με την πολιτική και οικονομική εξουσία, το οργανωμένο έγκλημα διώκεται με ειδικούς νόμους και τα στελέχη του καταδικάζονται σε εξοντωτικές ποινές. Η ποινική Δικαιοσύνη δεν έχει δείξει καμιά επιείκεια απέναντί του και δεν προκύπτει ότι θα αλλάξει τακτική με αφορμή το βραχιολάκι. Το βραχιολάκι λοιπόν δεν έρχεται για να βγάλει από τη φυλακή τα στελέχη του οργανωμένου εγκλήματος. Πολύ περισσότερο, δεν έρχεται για να ανακουφίσει τους κρατούμενους από τον υπερπληθυσμό, τη στιγμή που είναι γνωστό ότι οι προφυλακίσεις και οι καταδικαστικές αποφάσεις επιβάλλονται από τα ελληνικά δικαστήρια με μια ευκολία που δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για κάποιου είδους αρνητική βαθμολογία σε διαγωνισμό. Σαν να είναι οι ποινές που καταδικάζουν ανθρώπους σε εγκλεισμό το αποτέλεσμα κάποιας λογιστικής εξίσωσης και όχι τα χρόνια που φορτώνονται στην πλάτη τους πραγματικοί άνθρωποι θαμμένοι ζωντανοί.

Δεδομένης της έκρυθμης κοινωνικής κατάστασης και της αντιμετώπισής της από την εξουσία μέσω του” δόγματος της μηδενικής ανοχής”, το βραχιολάκι όχι μόνο δεν θα συμβάλει στην αποσυμφόρηση των φυλακών, αλλά αντίθετα θα προκαλέσει ένα κύμα αυστηροποίησης της ποινικής Δικαιοσύνης, δίνοντας στους λειτουργούς της τη δυνατότητα να φυλακίζουν με τη σαδιστική άνεση που το έκαναν έως τώρα, αλλά και επιπλέον να επιβάλλουν το όχι μόνο ανώδυνο αλλά και κερδοφόρο για το κράτος “βραχιολάκι” σε κατηγορίες παραβατών τόσο ελαφριές που μέχρι τώρα δεν συνηθιζόταν να έχουν επιπτώσεις. Δηλαδή με το παραμικρό πλημμέλημα.

Είναι σημαντικό να γίνει σαφές ότι αυτό το μέτρο δεν αφορά μόνο κρατουμένους ή μόνο παραβατικές και υποπολιτισμικές ομάδες. Αφορά όλους όσοι έχουν για μοναδικό τους εμπόρευμα την εργασιακή τους δύναμη. Ολόκληρο το προλεταριάτο. Και αυτό γιατί είναι η τάξη αυτή που, όσο η κρίση βαθαίνει και η απαξίωση της εργασιακής δύναμης παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις, τείνει να είναι έκθετη σε μια ολοένα και αυστηρότερη ποινική καταστολή.

Σε συνδυασμό με την “εναλλακτική” ποινή (που, όπως αποκάλυψε ο υφυπουργός Δικαιοσύνης στην τηλεοπτική εκπομπή “Πρωταγωνιστές” είναι επίσης στις προθέσεις του υπουργείου), δηλαδή την άμισθη “κοινωφελή “εργασία, είναι το πρώτο βήμα για την εγκαθίδρυση του σωφρονιστικού – βιομηχανικού συμπλέγματος στην Ελλάδα, που θα δώσει τη χαριστική βολή στην ήδη απαξιωμένη εργασιακή δύναμη, αφού η βιομηχανία της ποινικής καταστολής θα είναι σε θέση να παρέχει έναν απόλυτα ελεγχόμενο και συγχρόνως άμισθο στρατό εργαζομένων δημιουργώντας ένα τοπίο επιστημονικής δυστοπίας. Οι προλετάριοι λοιπόν δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν παρά τις μεταμοντέρνες και με GPS αλυσίδες τους.

Α. Θεοφίλου, κρατούμενος φυλακών Δομοκού

[1] : http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=744761

Αυτό το άρθρο δεν υπάρχει διαθέσιμο στα ελληνικά

MΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΧΑΡΔΑΛΙΑ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ.

 Τι κοινό έχει ένας ληστής πρακτορείου ΠΡΟΠΟ, ένας συλληφθέντας για κατοχή και διακίνηση υλικού παιδικής πορνογραφίας, μια ομάδα κυνηγών χρυσού και αρχαίων, των οποίων η δραστηριότητα αποκαλύφθηκε ύστερα από έρευνες για τη δολοφονία επιχειρηματία, μια ομάδα μπράβων που «πουλούσαν» προστασία σε μαγαζιά της Χαλκίδας και ένας για διαρροή άκρως απόρρητης λίστας σχετιζόμενης με τη τρομοκρατία στον Τύπο και εμπλοκή στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου;

 Σώζουν όλοι τους την κοινωνία από το έγκλημα και τη τρομοκρατία, υπηρετώντας στην αντιτρομοκρατική υπηρεσία και την ΕΚΑΜ..

 Είναι οι αδιάφθοροι των αδιάφθορων, οι επίλεκτοι των επίλεκτων.

 Αυτοί που έχουν αναλάβει να βγάλουν τις κουκούλες με εντολή του πρωθυπουργού.

 Αυτοί που στο όνομα της ασφάλειας, παρακολουθούν καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους υποκλέπτοντας τηλεφωνικές συνομιλίες τους, φακελώνοντας τους σε λίστες υπόπτων και θέτοντας τους σε επιτήρηση διαφόρων βαθμίδων κατά το δοκούν.

 Είναι αυτοί, που στο όνομα του νόμου, άλλοτε εφευρίσκουν και άλλοτε αποκρύπτουν στοιχεία ανάλογα με το τι τους εξυπηρετεί. Που αποδεδειγμένα κατευθύνουν τις αναγνωρίσεις υπόπτων ασκώντας πιέσεις στους μάρτυρες για να τους «βγεί» η υπόθεση. Που απαγάγουν, βασανίζουν και ξυλοκοπούν καταπατώντας τα νομικά δικαιώματα του αστικού πολιτισμού τον οποίο υποτίθεται διαφυλάσσουν.

 Στο προσεχές διάστημα καταθέτει ο βασικότερος μάρτυρας κατηγορίας στο δικαστήριο όπου βρίσκεται σε εξέλιξη η εκδίκαση των υποθέσεων αποστολής εμπρηστικών δεμάτων, των συλλήψεων στο Βόλο που σχετίζονται με την Ε.Ο. ΣΠΦ, η συμπλοκή της Πεύκης όπου συνελήφθηκε ο αναρχικός επαναστάτης Θεόφιλος Μαυρόπουλος και η υπόθεση για την οποία δικαζόμαστε(συλλήψεις 4/12/10).

 Ποιος είναι όμως αυτός ο ψευδομάρτυρας; Γιατί περί τέτοιου πρόκειται, αφού κατά την κατάθεση του στην προηγούμενη συνεδρίαση, ήταν τόσα λίγα και τόσο αόριστα αυτά που κατέθετε – παρόλο που ισχυρίστηκε πως ήταν αυτόπτης- που ο καθένας μπορούσε να αντιληφθεί, πως η παρουσία του στις επιχειρήσεις αν δεν ήταν ανύπαρκτη ήταν τουλάχιστον μεμονωμένη.

 Αν εύλογα αναρωτηθεί κανείς για ποίο λόγο δεν στείλανε να καταθέσουν οι αστυνομικοί που ήταν παρόντες  στις επιχειρήσεις, τότε σίγουρα δεν έχει παρακολουθήσει παρόμοιες δίκες, γιατί διαφορετικά θα γνώριζε ότι λίγοι μπάτσοι καταφέρνουν να μην τα κάνουν «θάλασσα». Επίσης, όποιος παραβρέθηκε στη συνεδρίαση στις 6/3, γνωρίζει πως αν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί στο συγκεκριμένο μάρτυρα, αυτό είναι η διεκπαιρεωτική του ικανότητα και η εμπειρία του σε ρόλο εγκάθετου μάρτυρα.

 Ονομάζεται Ελευθέριος Χαρδαλιάς και υπηρετεί στην αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Είναι προϊστάμενος του 3ου γραφείου πληροφοριών του 1ου Τμήματος (εσωτερική τρομοκρατία) της ΔΑΕΕΒ. Σύμφωνα με διασταυρούμενες δημοσιογραφικές πηγές αυτή τη στιγμή είναι υπόδικος ύστερα από ποινική δίωξη που του ασκήθηκε και αποπέμφθηκε από την υπηρεσία τους, κατηγορούμενος για τη διαρροή απόρρητης λίστας –όπως έχει χαρακτηριστεί- με ογδόντα δύο ονόματα δημοσιογράφων, επιχειρηματιών και δικαστών, ως πιθανών στόχων τρομοκρατών, η οποία δημοσιεύτηκε στις 11/3/09 στην εφημερίδα «Το βήμα».

 Ύστερα από έρευνα που διενεργήθηκε με εντολή του εισαγγελέα εφετών Καρούτσο Κυριάκο «Οδηγείται σε πόρισμα, σύμφωνα με το οποίο, το έγγραφο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα, είχε σταλεί από το fax του επικεφαλής του1ου τμήματος, που ήταν ο Χαρδαλιάς. Μάλιστα, είχε αναπαραχθεί στο φωτοτυπικό μηχάνημα και είχε υποστεί χειρόγραφες μικροδιορθώσεις που αντιστοιχούν στο γραφικό χαρακτήρα του Χαρδαλιά».

 Μετά τις εκλογές του 09’ και την αλλαγή της κυβέρνησης, ο υπουργός δημοσίας τάξης Μ.Χρυσοχοΐδης επαναφέρει στην  υπηρεσία τον Χαρδαλιά, παρόλο που εκκρεμεί εις βάρος του η ποινική δίωξη. Μάλιστα, το Δεκέμβρη του ίδιου έτους, σε συνέντευξη τύπου που δίνεται δύο μέρες μετά την επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου με θέμα την επιτυχή αντιμετώπιση των επεισοδίων, γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στον επίορκο αστυνομικό και σε μια προσπάθεια αποκατάστασης του, εξαπολύει απειλές κατά των υποτιθέμενων «σκευωρών». Είναι άραγε ο Χαρδαλιάς τόσο αγαπημένο «παιδί» ενός υπουργού ή μήπως μιας ολόκληρης κυβέρνησης;…

 Πάμε λίγο πίσω… Στις 13 Μαρτίου του 09’ καταθέτει ο αστυνομικός της αντιτρομοκρατικής στους συναδέλφους του των εσωτερικών υποθέσεων. Σε ερώτηση τους, για το αν γνωρίζει τον συντάκτη του ρεπορτάζ (Χατζίδη Κώστα) στο οποίο δημοσιεύθηκε και η εν λόγω λίστα, καταθέτει πως σε συνάντηση που είχαν με τη διαμεσολάβηση του απόστρατου αξιωματικού της ΕΛ.ΑΣ. Κατερινόπουλου Αθανασίου ( μπατσοσυνδικαλιστής και υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ) του προτάθηκε να μεσολαβήσει (ο δημοσιογράφος) ώστε να έρθει σε επαφή η πεθερά του Χαρδαλιά, Σταματίνα Μαντέλη , διευθύντρια πολιτικής Γης του υπουργείου Γεωργίας και κατηγορούμενη για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, με βουλευτές του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι ήταν μέλη της εξεταστικής επιτροπής για την υπόθεση. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός πως ο Χατζίδης, πέρα από δημοσιογράφος, ήταν και υπεύθυνος επικοινωνίας του ΙΣΤΑΜΕ του Παπανδρέου.

 Στις 29 Νοεμβρίου του 08’ η κα Μαντέλη, σε ερώτηση του Μ.Καρχιμάκη στη βουλή, είπε «Δεν μου υπέδειξε κανείς τι θα κάνω, κανένας δεν υποδεικνύει στη Μαντέλη. Η Μαντέλη δεν δέχεται υποδείξεις από τη πολιτική ηγεσία. Κάνω μόνο τη δουλειά μου». Στις 4 Μαρτίου του 09’ , την επόμενη του ραντεβού του Χαρδαλιά με τον δημοσιογράφο, καταθέτει η Μαντέλη στην ανακρίτρια υπόμνημα εξηγήσεων για την υπόθεση και σύμφωνα με το περιεχόμενο του, κάνει στροφή 180ο μοιρών σε σχέση μ’ αυτά που είχε καταθέσει μέχρι τότε. Στις 7 Μαΐου  του 09’, ζητάει τη διαβίβαση της δικογραφίας στη βουλή καθώς εμπλέκονται σύμφωνα με την ίδια πολιτικά πρόσωπα. Στις 18 Μαΐου του 10’ , ψηφίζεται στην ολομέλεια της βουλής η τροποποίηση του νόμου 3213/03’ που αφορά εγκλήματα σχετικά με την υπηρεσία και άλλες διατάξεις. Συγκεκριμένα προστίθενται στον ποινικό κώδικα, μέτρα προστασίας και  επιείκειας για όσους συμβάλλουν στην αποκάλυψη πράξεων διαφθοράς. Στις 19 Μαΐου, επόμενη της ψήφισης του νόμου, η κα Μαντέλη απολογείται ενώπιον της ανακρίτριας και καταθέτει εντελώς αντίθετα μ’ αυτά που είχε καταθέσει στις εξεταστικές επιτροπές της βουλής και κατά την προανάκριση, επιχειρώντας εμφανώς να «βάψει» το σκάνδαλο γαλάζιο και κάνει λόγο για άνωθεν πιέσεις και τηλεφωνήματα απευθείας από το Μαξίμου και για εμπλοκή του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος.

 Αν κάνουμε αυτή τη δημοσίευση «καταγγελτικού τύπου» δεν είναι γιατί αυτό το περιστατικό αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση, ούτε και ότι πρόκεται φυσικά για μια αντινομία. Το αντίθετο μάλιστα, έχουμε την άποψη ότι είναι η φύση της εξουσίας που γεννά αυτή τη διαφθορά. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και η οικονομική-πολιτική εξουσία, βρίσκονται τόσο κοντά εκ φύσεως που ο ένας αντικατοπτρίζει τη σαπίλα του άλλου, γιατί μάχονται από την ίδια μεριά και πολλές φορές είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ τους .Είναι γνωστό, πως αυτοί που έχουν αναλάβει το «ιερό» καθήκον της προστασίας του πολίτη, είναι φορείς διαφθοράς εκμεταλλευόμενοι τη δύναμη που τους δίνει ο νόμος. Η εσωτερική κι εξωτερική ασφάλεια ήταν και θα είναι το «δυνατό» επιχείρημα του εξουσίας για την αναγκαιότητα ύπαρξης του κράτους και διακύβευμα που απειλείται από τη μη ύπαρξη του.

 Η διαρροή και η δημοσίευση τέτοιων περιστατικών, πάντα προκαλούσε πονοκέφαλο στην εκάστοτε κυβέρνηση, για τον απλό λόγο πως διακυβεύεται η εμπιστοσύνη της κοινωνίας απέναντι σ’ αυτούς που έχουν αναλάβει την υποτιθέμενη ασφάλεια της. Εδικά τη περίοδο που διανύουμε, που η κοινωνική ειρήνη είναι κοινώς ομολογουμένως ιδιαίτερα εύθραυστη λόγω του ολοκληρωτικού-αυταρχικού χαρακτήρα της πολιτικής που εφαρμόζουν οι κυρίαρχοι και οι επικυρίαρχοι, αλλά και λόγω των ιστορικών διεργασιών που διαδραματίζονται στο εσωτερικό της κοινωνίας εξαιτίας της, είναι αυτονόητο πως το τελευταίο που θέλουν αυτή τη στιγμή οι κυβερνώντες, είναι να βλέπουν το φως της δημοσιότητας τέτοιες υποθέσεις, πόσο μάλλον όταν αυτοί ανήκουν στην «υπηρεσία των υπηρεσιών», τη ΔΑΕΕΒ.

 Θεωρούμε πως τέτοια περιστατικά δεν πρέπει να αποσιωπούνται από πλευράς μας, στο όνομα μιας υποτιθέμενης ιδεολογικής καθαρότητας που δεν θέλει οτιδήποτε άλλο πέρα από την διατύπωση γενικών τοποθετήσεων και αναφορών περί του κράτους και των μηχανισμών του.

 Κώστας Σακκάς

 Γιώργος Καραγιαννίδης

 Αλέξανδρος Μητρούσιας

 10/3/2013

φυλακές Κορυδαλλού

Oι μέρες μας περνάνε, οι νύχτες μας δεν περνάνε.

Τρέχουμε προς τη διαφυγή μας, ενώ γύρω μας εξελίσσεται ένα κανονικό ανθρωποκυνηγητό. Πίσω μας μία ζωή προκαθορισμένη, χαραγμένη από τα χέρια των κυρίαρχων, με στόχο να εσωτερικεύσουμε την υποταγή ως αντικειμενική συνθήκη, να νομιμοποιήσουμε ηθικά συστήματα νόμων και κανόνων, να εξισώσουμε το άτομο με μία στατιστική λογική αριθμών. Μπροστά μας ο κόσμος των «ουτοπικών» μας φαντασιώσεων που κατακτιέται μόνο με βία. Μία ζωή, μία πιθανότητα και αποφασιστικές επιλογές.

Κοίτα το κενό ανάμεσα στα σύννεφα και πήδα, γιατί ποτέ η πτώση δεν υπήρξε πιο σίγουρη επιλογή.

Την Παρασκευή 01.02, μαζί με ομάδα συντρόφων, προχωρήσαμε στη διπλή ληστεία της Αγροτικής Τράπεζας και του Ταχυδρομείου στο Βελβεντό Κοζάνης. Άποψή μας είναι πως έχει κάποια ουσία να αναλύσουμε σε ένα βαθμό το επιχειρησιακό κομμάτι της ληστείας. Κυρίως για να αναδειχθούν όλες οι πτυχές της επίθεσης, οι επιλογές που κάναμε, τα λάθη που διαπράξαμε και οι λόγοι που μας οδήγησαν σε αυτά:

Το πρωί της Παρασκευής λοιπόν, επιτεθήκαμε στους δύο στόχους χωρισμένοι σε δύο ομάδες. Επιδίωξή μας από την αρχή ήταν να πάρουμε τα χρήματα και από τα δύο χρηματοκιβώτια, όπως και έγινε. Κατά τη διάρκεια της διαφυγής μας, μία σειρά από ατυχή γεγονότα και λανθασμένους χειρισμούς, οδήγησαν στην έκθεση τόσο του οχήματος μας, όσο και στην κατεύθυνσή μας στην αστυνομία.

Λόγω του αστυνομικού κλοιού που σχηματίστηκε αυτόματα, ο σύντροφος που οδηγούσε το διαμορφωμένο εξωτερικά σαν ασθενοφόρο βαν, αναζητούσε διεξόδους διαφυγής για την ομάδα που έκανε τις ληστείες. Στην προσπάθειά του αυτή, έκανε το λάθος να περάσει τρεις φορές από όχημα των μπάτσων, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ύποπτος. Ακολούθησε καταδίωξη και μετά, λόγω άγνοιας της περιοχής στην οποία κατέληξε, έφτασε σε τέσσερα αδιέξοδα στους χωματόδρομους των ορυχείων, με αποτέλεσμα στο τελευταίο να περικυκλωθεί και να μην έχει πια κανένα ουσιαστικό περιθώριο διαφυγής. Έτσι, αφού έκαψε το βαν, τον συνέλαβαν. Με αυτές τις εξελίξεις και ενώ ο σύντροφός μας με το όχημα διαφυγής βρισκόταν ήδη στα χέρια των μπάτσων, το εύρος των επιλογών μας μειώθηκε σημαντικά.

Αποφασίσαμε, λοιπόν, να σταματήσουμε το πρώτο διερχόμενο όχημα, καθώς θα εξασφάλιζε μία πιο ασφαλή διαφυγή για εμάς και τους συντρόφους μας. Το μείζον ζήτημα σε αυτή τη συνθήκη ήταν να μη γίνει γνωστό στους μπάτσους το νέο όχημα διαφυγής των συντρόφων μας, οπότε αποφασίσαμε να κρατήσουμε τον οδηγό στο βαν μαζί μας, μέχρι να βρούμε έναν τρόπο διαφυγής και για εμάς. Κάπου εκεί υπήρξε και η συνάντησή μας με ένα περιπολικό που εξελίσσεται σταδιακά σε άγρια καταδίωξη ως την πόλη της Βέροιας με τις περισσότερες δυνάμεις αστυνομίας, που υπήρχαν στη περιοχή, πίσω μας. Προφανώς δε διανοηθήκαμε στιγμή να χρησιμοποιήσουμε τον συγκεκριμένο όμηρο ως ανθρώπινη ασπίδα(δεν θα είχαμε π.χ. πρόβλημα αν είχαμε τον διευθυντή μίας τράπεζας), άλλωστε η αστυνομία δε γνώριζε την ύπαρξή του. Εν τέλει, λειτούργησε ως ανθρώπινη ασπίδα για τους μπάτσους εν αγνοία τους, καθώς αποτέλεσε την αιτία που δε χρησιμοποιήσαμε τα όπλα μας για να απεμπλακούμε. Γιατί η συνείδησή μας και ο αξιακός μας κώδικας δε μας επιτρέπουν να ρισκάρουμε τη ζωή ενός τυχαίου ανθρώπου που βρέθηκε μαζί μας παρά τη θέλησή του.

Στο σημείο αυτό θέλουμε να καταστήσουμε σαφές, ότι τα όπλα δεν τα είχαμε για εκφοβισμό, αλλά ως εργαλείο σε περίπτωση συμπλοκής μας με μπάτσους. Άρα, λοιπόν, ο λόγος που τελικά δεν πράξαμε όπως αναλογούσε, ώστε να διαφύγουμε, ήταν μία συνθήκη στην οποία βρεθήκαμε από λανθασμένο χειρισμό.

Η μόνη εκδοχή διαφυγής πλέον ήταν η ταχύτητα και η προσπάθειά μας να κερδίσουμε απόσταση με το όχημα μας από τους μπάτσους που μας καταδίωκαν. Βέβαια η, πόλη της Βέροιας δεν προσφέρεται για κάτι τέτοιο και έτσι σύντομα εγκλωβιστήκαμε σε ένα στενό με αποτέλεσμα τη σύλληψή μας. Κατά τη διάρκεια της σύλληψής μας, το μόνο που δηλώσαμε από την αρχή ήταν ότι ο άνθρωπος που είχαμε μαζί μας δεν είχε καμία σχέση με τη ληστεία και εμάς. Παρ’ όλα αυτά οι μπάτσοι συνέχιζαν να τον χτυπάνε και αυτόν, τουλάχιστον για όσο είχαμε οπτική επαφή μαζί του.

Η παραπάνω αφήγηση δεν γίνεται στα πλαίσια της επίδειξης και της αυτοπροβολής, αλλά για να αντιστρέψουμε την παρακαταθήκη μίας άνευ μάχης σύλληψης που οι συνθήκες μας οδήγησαν.

*  *  *  *  *

Η αφήγηση τελειώνει στα κεντρικά της αστυνομίας στη Βέροια, όπου ακολουθησε πολύωρος βασανισμός τριών από εμάς από τα γουρούνια της αστυνομίας. Οι τακτικές γνωστές και αναμενόμενες: κουκούλα, δέσιμο με χειροπέδες πισθάγκωνα και ξύλο.

Θεωρούμε αυτονόητο πως ανάμεσα σε εμάς και το σύστημα υπάρχει μία σαφής διαχωριστική γραμμή που αποτυπώνει τον πόλεμο μεταξύ δύο κόσμων. Τον κόσμο της κυριαρχίας, της καταπίεσης και της υποδούλωσης και τον κόσμο της ελευθερίας που δημιουργούμε και κρατάμε ζωντανό μέσα από την αδιάκοπη πάλη με την εξουσία.

Σε αυτόν τον πόλεμο τα γουρούνια της αστυνομίας αποτελούν μόνιμο στόχο των αναρχικών ανταρτών ως εμπροσθοφυλακή και κατασταλτικός βραχίωνας των μηχανισμών της κυριαρχίας. Για αυτό θεωρούσαμε τη στάση των μπάτσων απέναντί μας αυτονόητη. Αν το κράτος δε μας πολεμούσε, τότε θα είχαμε ένα καλό λόγο να ανησυχήσουμε. Τα βασανιστήρια ως μέθοδος ήταν, είναι και θα είναι ένα όπλο στη φαρέτρα της εκάστοτε εξουσίας. Εμείς, φυσικά, σαν αναρχικοί, αρνούμαστε να χρησιμοποιήσουμε μεθόδους βασανισμού απέναντι στους εχθρούς μας και προτάσσουμε την αξιοπρεπή πρακτική των πολιτικών «εκτελέσεων», καθώς δε θέλουμε να αναπαράγουμε τη σαπίλα του κόσμου τους αλλά να την εξοντώσουμε.

Η άποψη που θέλει τους αγωνιστές βορά στα νύχια των κατασταλτικών μηχανισμών εσωτερικεύει την αντίληψη της ήττας στους κόλπους των ανατρεπτικών κύκλων. Είναι η αποδοχή μίας αντίληψης περιορισμού του πολέμου εναντίων των εχθρών της ελευθερίας, στα πλαίσια αποδοχής της αστικής κοινωνικής ηθικής και νομιμότητας. Και για να μην παραξηγούμαστε, η παραπάνω νύξη αφορά σε ανακοινώσεις τύπου ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α ή Α.Κ., που συμβάλουν περισσότερο στο ρεφορμισμό παρά στη ριζοσπαστικοποίηση. Περιττό να αναφερθούμε σε δημοσιογράφους, το ΣΥΡΙΖΑ και λοιπά κομμάτια του συστήματος που με «φιλικές» ανακοινώσεις προς εμάς επιχειρούν να επαναπροσεγγίσουν όσες συνειδήσεις ξεκινούν να αποκλίνουν από τις νόρμες, εξυπηρετώντας έτσι τη σταθεροποίηση του καθεστώτος.

Τώρα, όσον αφορά στην αντιμετώπιση των πρακτικών βασανισμού, για εμάς η απάντηση βρίσκεται στην πολυμορφία. Η ανάδειξη συγκεκριμένων γεγονότων μέσα από δράσεις αντιπληροφόρησης όπως προκυρήξεις, αφίσες, συγκεντρώσεις, πορείες κ.τ.λ. είναι σίγουρα αναγκαία, ώστε όλο και περισσότεροι άνθρωποι να οδηγούνται σε μία διαπίστωση. Μία διαπίστωση που δε χωράει «μεμονωμένα περιστατικά» ή «εκδικητικές συμπεριφορές» αλλά οδηγεί στην αντίληψη ότι η φυσική βία ήταν πάντοτε μέσο καταστολής και ελέγχου από την εξουσία. Αποτελεί το κομμάτι του πολέμου μεταξύ κυριαρχίας και εξέγερσης.

Όσο βέβαια εξαπλώνεται το μήνυμα αυτό, άλλο τόσο πρέπει να εξαπλώνεται και ένα μήνυμα τρόμου προς τους εκ φύσεως βασανιστές, τους μπάτσους. Για να μη χτυπάνε οι μπάτσοι δεν έχουν νόημα οι ενδοσυστημικές καταγγελίες και οι δικονομικές διαδικασίες, που συνεπάγονται εκπτώσεις και άτυπη αποδοχή της δικαστικής ή δημοσιογραφικής εξουσίας. Χρειάζεται αντίσταση× και η αντίσταση πρέπει να έχει και βίαιες μορφές. Γιατί μία επίθεση στους μπάτσους, όχι μόνο της Βέροιας, είτε με πέτρες, είτε με μολότωφ, είτε με όπλα, τους οδηγεί αδιαμφησβήτητα στο να επανεξετάσουν τις επιλογές τους, μετρώντας τις πληγές τους πριν ξανασηκώσουν χέρι. Γιατί όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί, οι εχθροί έχουν όνομα και διεύθυνση.

*  *  *  *  *

Δε θα αναφερθούμε αναλυτικά στο ρόλο των τραπεζών, ούτως ή άλλως στην εποχή που ζούμε είναι γνωστός στον καθένα. Η ύπαρξή τους είναι μία διαρκής ληστεία. Για εμάς, ως αναρχικούς, αποτελούν στόχο για κάθε μορφή επίθεσης: εμπρηστική, βομβιστική, ληστρική. Βέβαια, πολύς λόγος έγινε για την υπόθεσή μας και σίγουρα υπάρχει ανάγκη να αναστρέψουμε το κλίμα. Να χτυπήσουμε τη διαρκή επιχείρηση απονοηματοδότησης της επιλογής μας και να αναδείξουμε τη σαπίλα της κοινωνιολογικής προσέγγισης και του ψευτοανθρωπιστικού υπόβαθρου, που λόγω ηλικίας θέλησαν να προσδώσουν.

“Παιδιά της διπλανής πόρτας και χτυπάνε τράπεζα. Γιατί;”

Γιατί η ληστεία είναι μία συνειδητά πολιτική πράξη. Δεν αποτελεί το επόμενο στάδιο μίας ανήσυχης εφηβικής περιόδου, φιλοδοξίες για προσωπικό πλουτισμό, ούτε φυσικά είναι αποτέλεσμα της δήθεν τεμπελιάς μας. Περιέχει όμως την επιθυμία να μη δεσμεύσουμε τις ζωές μας στη στυγνή εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας. Την άρνησή μας να γίνουμε γρανάζια οικονομικών συμφερόντων. Την αντίστασή μας στην επέλαση της ψυχικής κα αξιακής χρεοκωπίας του κόσμου τους.

Είναι σαφές για εμάς ότι δεν αρνούμαστε τη δημιουργικότητα μέσα στις κοινότητές μας. Άλλωστε, η οργάνωση μίας ληστεία απαιτεί καί πνευματική καί υλική εργασία. Αρνούμαστε όμως να υποδουλώσουμε τη δημιουργικότητά μας στον κόσμο της παραγωγής και αναπαραγωγής της εργασίας. Βέβαια, για εμάς λίγη ουσία θα είχε η άρνηση της μισθωτής σκλαβιάς αν δεν εργαζόμασταν παράλληλα και για την καταστροφή της. Είμαστε αμετανόητοι αναρχικοί και δεν επιζητάμε συμπάθεια, συμπόνια ή κατανόηση επειδή πράξαμε «λάθος» σε ένα «λάθος» κόσμο. Επιδιώκουμε τη διάδοση των προταγμάτων μας και των πρακτικών μας και θα το παλέψουμε μέχρι την τελευταία μας λέξη, μέχρι την τελευταία μας σφαίρα.

*  *  *  *  *

Κάθε μας επιθετική πράξη, είναι και μία στιγμή του συνολικού επαναστατικού πολέμου που διεξάγεται σε όλα τα επίπεδα. Τα χρήματα από αυτή τη ληστεία δεν είχαν προορισμό τον επίπλαστο καταναλωτικό παράδεισο. Είναι απλά το εργαλείο για να κινηθεί κάθε μορφή αγώνα. Από την εκτύπωση προκυρήξεων μέχρι την αγορά όπλων και πυρομαχικών, για τη χρηματοδότηση των παράνομων υποδομών άμυνας και επίθεσης. Από την ενοικίαση των παράνομων σπιτιών μας μέχρι την προμήθεια εκρηκτικών για να τινάξουμε στον αέρα την κοινωνική ειρήνη.

Ο σκοπός είναι η διάχυση της άμεσης δράσης ενάντια στη γενικευμένη συνθήκη της αιχμαλωσίας που βιώνουμε. Είτε αντάρτικα, είτε ανοιχτά και κατά μέτωπο, με όποιο τρόπο ο καθένας εκτιμά ότι είναι πιο γόνιμο και αποτελεσματικό, με όποιο τρόπο διατίθεται και γουστάρει κάθε άτομο και κάθε συλλογικότητα που συμβάλει στον αγώνα. Πάντα στόχος κάθε μας κίνησης, κάθε αντάρτικης επίθεσης είναι η εξάπλωση της επαναστατικής συνείδησης. Για να σταθούμε συνειδητά απέναντι στον κόσμο της καθολικής υποδούλωσης, απέναντι σε έναν διαρκώς εξελισσόμενο εχθρό που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη, η μάχη για την ελευθερία και η προσπάθεια να προσδώσουμε μαχητικά χαρακτηριστικά σε κάθε πτυχή του αναρχικού αγώνα είναι γόνιμη και αναγκαία.

Γιατί η αναρχία δεν μπορεί ποτέ να γίνει ευχάριστη ιδέα μέσα στον καθολικό κόσμο της υποταγής, παρά βρίσκεται σε αδιάκοπη σύγκρουση μαζί του.Δεν μπορεί να περιοριστεί ούτε σε ακίνδυνες και δημοκρατικά αποδεκτές εκδηλώσεις, ούτε σε φετιχισμούς των μέσων, αλλά συνιστά μία αδιαίρετη ολότητα κάθε μορφής αγώνα. Το κάθε άτομο ή ομάδα, ανάλογα με τις επιθυμίες, τις διαθέσεις και το σκεπτικό του,  συμβαλει με όποιον τρόπο γίνεται στη συνέχιση του αγώνα.Αναρχία είναι ο τρόπος μας να οργανωνόμαστε, να ζούμε και να παλέυουμε. Είναι η οργάνωση χωρίς περιορισμούς, είναι η αδιάκοπη πάλη. Είναι η ακραία συντροφικότητα που βιώνουμε στις εξεγερμένες κοινότητες απέναντι στο σάπιο κοινωνικό οικοδόμημα.

Κλείνοντας θα θέλαμε να χαιρετίσουμε όλους τους συντρόφους που δραστηριοποιήθηκαν. Κολλώντας αφίσες, φωνάζοντας συνθήματα, οργανώνοντας συγκεντρώσεις, βγάζοντας κείμενα αλληλεγγύης (μέσα και έξω από τη φυλακή). Σε αυτούς που αυτή τη στιγμή ετοιμάζουν τις επιθέσεις τους.

Υ.Γ.1 Θέλουμε ακόμα να στείλουμε την αλληλεγγύη μας στον απεργό πείνας Σπύρο Δραβίλα ο οποίος δίνει μία επίπονη και σκληρή μάχη για μία ανάσα ελευθερίας. Καλή δύναμη.

Υ.Γ.2 Πριν λίγο καιρό σκοτώθηκε σε μία τυχαία συμπλοκή ο σύντροφος Riyano στην Ινδονησία. Ο Ryo ήταν αναρχικός που μέσα από τη δράση του προωθούσε τη διεθνή αλληλεγγύη. Τώρα ακόμα και αν λείπει από τις εχθροπραξίες που προκαλούμε ενάντια στο υπάρχον, είμαστε σίγουροι ότι κοιτάμε πάντα προς το ίδιο αστέρι, το αστέρι της αναρχικής διαρκούς εξέγερσης. Τιμή στο σύντροφο RIYANO.

oι αναρχικοί

Νίκος Ρωμανός

Δημήτρης Πολίτης

Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος

Γιάννης Μιχαηλίδης

Κείμενο του Νίκου Ρωμανού σχετικά με την σύνδεσή του με τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

Η παρέμβαση του Νίκου Ρωμανού στη συγκέντρωση στις φυλακές Αυλώνα την Κυριακή 17/02

Κείμενο του Α.Δ.Μπουρζούκου

Κείμενο του αναρχικού Νίκου Ρωμανού – Αντίστροφη Μέτρηση

Γράμμα των αναρχικών της υπόθεσης Βελβεντού εν όψει του δικαστηρίου

Κείμενο Α.Δ. Μπουρζούκου – Βασανιστήρια και φυλακές

Επιστολή του Δημήτρη Πολίτη σχετικά με τα δικαστήρια της Σ.Π.Φ.

Tοποθέτηση του Νίκου Ρωμανού και του Γιάννη Μιχαηλίδη στην πρώτη συνεδρίαση του τρομοδικείου του κορυδαλλού

Δήλωση του αναρχικού Α.Δ. Μπουρζούκου στην έναρξη της δίκης για την υπόθεση του Βελβεντού

Γράμμα των 6 αναρχικών που διώκονται για την υπόθεση του Βελβεντού Kείμενο του Α.Δ. Μπουρζούκου σχετικά με νέες διώξεις

Η παρέμβαση του Ν. Ρωμανού στην εκδήλωση στην ΑΣΟΕΕ

Κείμενο του Νίκου Ρωμανού – “Η πολεμική της αξιοπρέπειας”