Category: Κείμενα

Εμείς οι κρατούμενοι του «νοσοκομείου» φυλακών Κορυδαλλού Άγιος Παύλος καλούμε όποιον σέβεται την ανθρώπινη ζωή να συμπαρασταθεί στον αγώνα που κάνουμε για να γλιτώσουμε τη θανατική ποινή η οποία μας επιβάλλεται επιδεικτικά από την κρατική εξουσία, μέσω της αδιαφορίας για τις άθλιες συνθήκες κράτησής μας.

Ζητάμε τη συμπαράστασή σας για να επιβιώσουμε από τη μετάδοση μολυσματικών ασθενειών που οφείλονται στον υπερπληθυσμό του «νοσοκομείου» των φυλακών καθώς και του μεροληπτικού περιεχομένου νόμου, φτιαγμένου από πολιτικάντηδες απομακρυσμένους από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας που σκοπό του έχει μόνο να καταστείλει τις κραυγές μας, των οικογενειών μας και όσων σέβονται την ανθρώπινη ύπαρξη.

Η αλληλεγγύη σας είναι πιο δυνατή από την ελεημοσύνη του κράτους.

Ελπίζουμε να ανταποκριθείτε όλοι την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 18.30 στο κάλεσμά μας για συγκέντρωση συμπαράστασης έξω από την πύλη του «νοσοκομείου» Κορυδαλλού.

Οι ασθενείς κρατούμενοι του ΝΦΚ Άγιος Παύλος

Γράμμα από φύλακες Νιγρίτας Σερρών . Ενημέρωση στα πλαίσια της μεταγωγής μου από τη φυλακή Γρεβενών στη φυλακή Νιγρίτας Σερρών

Μετά από μια συλλογική ένδειξη αλληλεγγύης προς τον αξιοπρεπέστατο αγωνιστή αδελφό και συγκρατούμενο Σπύρο Στρατούλη για την γνωστή υπόθεση «Εγκληματική οργάνωση Στέκια Θεσσαλονίκης» και μετά το πέρας πλέον των γεγονότων, στη φυλακή Γρεβενών υπήρξε μια ανησυχία από τη σωφρονιστική υπηρεσία και τη διεύθυνση απέναντι στο πρόσωπο μου. Κατά τη διάρκεια της αλληλεγγύης που έκανα, με το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ως απεργός πείνας, πάντα αξιοπρεπέστατα αντιμετώπισα κάποιες καταστάσεις που για μένα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο και ήμουν έτοιμος να δεχτώ οποιαδήποτε συνέπεια. Αρκετές φόρες τόλμησαν οι ανθρωποφύλακες να με φωνάξουν και να μου πουν ότι θα με διώξουν και θα έχω και άλλες συνέπειες αν δεν σταματήσω την απεργία πείνας και γιατί επηρεάζω τους άλλους συγκρατούμενους μου που και αυτοί απείχαν από το συσσίτιο ως ένδειξη αλληλεγγύης για το Σπύρο. Αρκετές φορές θεώρησαν ότι απειλώντας με με μεταγωγή από τη συγκεκριμένη φυλακή θα έκανα κάποιο βήμα πίσω, πράγμα που αντιμετώπισα με τον τρόπο μου και τη συνέχιση με ακόμα περισσότερη δύναμη την αδελφική αλληλεγγύη μου με τον Σπύρο. Μετά το πέρας αυτής της συλλογικής αλληλεγγύης ξεκίνησαν στη φυλακή κάποιες συζητήσεις για την όλη κατάσταση που επικρατούσε στη φυλακή Γρεβενών για τις συνθήκες που αφορούν τη διαβίωση, τις ελλείψεις που υπήρχαν εις βάρος μας, για τις συχνές εφόδους από τα ΕΚΑΜ και γενικότερα για την αδιαφορία της διεύθυνσης για τους ανθρώπους που βρίσκονται στοιβαγμένοι λες και είναι αποθήκη ανθρώπινων ψυχών. Και όλα αυτά με κάποια αιτήματα που είχαν γραφεί από όλες τις πτέρυγες. Η διεύθυνση της φυλακής ανησυχώντας για το τι θα κλιμακωθεί και ποια θα είναι η εξέλιξη κινήθηκε πάλι με το γνωστό υποχθόνιο τρόπο της για να συλλέξει πληροφορίες από πού έχει ξεκινήσει όλο αυτό. Χρησιμοποιώντας τα υποχείρια τους, ρουφιάνους, παραχωρώντας τους διάφορα προνομία. Καλοθελητές και προνομιούχοι έκαναν τη δουλεία τους μαθαίνοντας ακόμα και τον τρόπο που επικοινωνούσαμε με τις υπόλοιπες πτέρυγες και ότι αφορούσε όλη αυτή τη προσπάθεια κλιμάκωσης. Χωρίς να θέλω να περιαυτολογώ βρέθηκα στο επίκεντρο και επαναλήφτηκε το ίδιο όπως και το Νοέμβρη/Δεκέμβρη, στο να σταματήσω ξεσηκώνω και να επηρεάζω, χωρίς να έχει συμβεί κάτι τέτοιο, τους συγκρατούμενους μου για τη συλλογική απόφαση να γίνουν κάποιες κινητοποιήσεις για την εσωτερική λειτουργιά της φυλακής. Το αποτέλεσμα ήταν στις 13/2 να μεταχθώ στη φυλακή Νιγρίτας Σερρών. Ο σκοπός της διεύθυνσης και του υπέργειου με τη μεταγωγή μου στις φύλακες Νιγρίτας Σερρών έγινε σκόπιμα νομίζοντας ότι έτσι δεν θα ακουστεί η φωνή μας για τον αγώνα τον οποίο κλιμακώνουμε. Τα γεγονότα με τη μεταφορά μου που πρόεκυψαν και όλη η διαδικασία της μεταγωγής μου, η οποία ήταν κάπως διαφορετική και θα σας εξηγήσω τα γεγονότα παρακάτω. Καταρχήν έφυγα από τη φυλακή Γρεβενών σε στυλ απαγωγής. Στις 13/2 το πρωί και ώρα 08:40 περίπου ήρθε από το υπουργείο fax με διαταγή την άμεση μεταγωγή μου στις φύλακες Νιγρίτας. Το οποίο και έγινε μέσα σε μια ώρα. Το fax το είδα προσωπικά με τα ματιά μου. Μετά από 2 μέρες και με μια διανυκτέρευση στο μεταγωγών Θεσσαλονίκης μεταφέρθηκα στη φυλακή Νιγρίτας γύρω στις 11:30 με 12:00 στις 14/2. Σε όλη τη μεταγωγή οι μπάτσοι γνώριζαν το λόγο της μεταγωγής μου και με είχαν κατά κάποιο τρόπο λίγο διαχωρισμένο από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Όταν έφτασα τελικά στη φυλακή Νιγρίτας και μπαίνοντας στο λεγόμενο «ψυγείο» , χώρος αναμονής, με τους υπόλοιπους συγκρατούμενους μου και όλη την ώρα που βρισκόμασταν εκεί πέρασαν αρκετοί θα έλεγα ανθρωποφύλακες για να με δουν ανοίγοντας την πόρτα και ρωτώντας μονό ποιος είναι ο Ραμαδάνογλου. Όταν μπήκαμε στη διαδικασία της έρευνας ήμουν ο μόνος που είχε διαφορετική αντιμετώπιση από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Το πρώτο θέμα που έγινε και έδειξαν τις διαθέσεις τους απέναντι μου ήταν να μου ζητήσουν ούρα για την ανίχνευση ναρκωτικών πράγμα που δεν αρνήθηκα και τους «κατούρησα κανονικά» απογοητεύοντας τους που το τεστ έδειξε καθαρό. Στη συνεχεία μπήκαμε στο χώρο της έρευνας και ξεκίνησε ο έλεγχος. Ξεκινήσαμε με τα προσωπικά μου είδη και αντικείμενα. Στα προσωπικά μου είδη περά από το ρουχισμό είχα και διάφορα βιβλία και έγγραφα τα οποία είχαν αντιεξουσιαστικό περιεχόμενο και αμέσως ρωτήθηκα αν είμαι αναρχικός. Η απάντηση μου ήταν άμεση και τους είπα ότι είμαι ένας απλός ποινικός αλλά πρώτα από όλα είμαι κατά της εξουσίας και υπερασπίζομαι τον αγώνα όντος και εκτός των τοίχων της ελευθερίας. Μετά άρχισαν να με ερωτάνε γιατί με εδίωξαν από τα Γρεβενά ενώ «γνώριζαν» και εάν έχω κάνει κάποιο πειθαρχικό. Η απάντηση μου ήταν και πάλι άμεση και σε αρκετό ειρωνικό ύφος λέγοντας τους ότι μπορούν να κοιτάξουν και να μάθουν μονοί τους χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσω κάτι παραπάνω. Όταν τέλειωσαν με τα προσωπικά μου είδη στην ερευνά φτάσαμε στο ποιο επίμαχο σημείο , του σωματικού ελέγχου. Μου είπαν να ξεκινήσω να γδύνομαι. Έβγαλα τα ρούχα μου, όλα εκτός από το εσώρουχο μου τα οποία ερεύνησαν και φτάσαμε στο ποιο κρίσιμο σημείο. Έτοιμος εγώ να δεχθώ οποιοδήποτε κόστος μου ζήτησαν να κατεβάσω το εσώρουχο μου πράγμα το οποίο αρνήθηκα. Έγινε εκείνη τη στιγμή μια αναστάτωση και μου είπαν ότι είναι λόγος για πειθαρχικό. Τους απάντησα και πάλι ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα άπλα είναι θέμα ιδεολογίας και αξιοπρεπείας και αν νομίζουν ότι έχω κάτι παράνομο μπορούν να κάνουν όλες τις διαδικασίες τις οποίες θέλουν. Περιμένοντας εγώ το τι θα γίνει και τι σκοπό έχουν, επέλεξαν να με πάνε για ακτινογραφίες κατόπιν συνεννόησης τηλεφωνικής με τον παλιό γνώριμο από το 1998 έως το 2005 από τη φυλακή Διαβατών και τώρα αρχιφύλακα «αξιότρυπιο» κ. Χουχτούλα. Έγιναν οι απαραίτητε ενέργειες και μεταφέρθηκα στο κέντρο υγείας Νιγρίτας οπού μου έκαναν ακτινογραφίες άνω και κάτω κοιλίας οι οποίες ήταν και αυτές καθαρές. Ξέχασα να πω ότι πριν φύγουμε για το κέντρο υγείας ρώτησαν επίμονα αν έχω στη κατοχή μου 2 κάρτες sim τηλέφωνου, να ΄χαμε να λέγαμε δηλαδή ψάχνοντας αφορμή για κανένα χρεωματάκι. Γυρίζοντας από το κέντρο υγείας και βλέποντας ότι και οι ακτινογραφίες ήταν καθαρές τέθηκε θέμα να μην με βάλουν μέσα στη φυλακή ως τη Δευτέρα που θα ερχόταν ο αρχιφύλακας. Για 2 ώρες περίπου περίμενα πάλι στο χώρο αναμονής (το ψυγείο) για να αποφασίσουν τελικά τι θα γίνει με έμενα. Αν θα με βάλουν μέσα η όχι . Απ ότι κατάλαβα υπήρξε ξανά τηλεφωνική συνεννόηση με τον αρχιφύλακα και τελικά μπήκα μέσα και συγκεκριμένα στη Β1 πτέρυγα αφήνοντας να αιωρείται από την υπηρεσία ότι τη Δευτέρα που θα έρθει ο «αξιότιμος» κ. Χουχτούλας θα έχουμε μια φιλική συζήτηση μεγάλου επίπεδου. Αυτό ήθελα να ενημερώσω προς το παρόν για ότι αφορά την ξαφνική μεταγωγή μου από τη φυλακή Γρεβενών στη φυλακή Νιγρίτας.
Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι η φωνή μας θα συνεχίσει να ακούγεται σε οποιοδήποτε φυλακή και αν είμαστε και πάντα θα είμαστε έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουμε με όπλο τη ζωή μας. Ο αγώνας για αξιοπρέπεια και ελευθερία θα συνεχιστεί μέχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής

ΥΓ. Στέλνω επίσης τους χαιρετισμούς μου με μία υψωμένη γροθιά και στηρίζω την πολιτική αποφασή τους, Νίκο Μαζιώτη, Πόλα Ρούπα, Χριστόδουλο Ξηρό, Κώστα Σακκα

Ούτε ένα βήμα πίσω

Κρατούμενος στις φυλακές Νιγρίτας Σερρών,

Ραμαδάνογλου Μιχαλης

Στις 17 Φεβρουαρίου, 178 κρατούμενοι του Νοσοκομείου Κρατουμένων Κορυδαλλού ξεκίνησαν κινητοποίηση, προχωρώντας σε αποχή από το συσσίτιο και τις φαρμακευτικές τους αγωγές, ενώ αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο να κλιμακώσουν τον αγώνα τους.

Οι συνθήκες σε αυτό το κολαστήριο είναι άθλιες, όπως και στην συντριπτική πλειοψηφία των φυλακών και των κέντρων κράτησης της Ελλάδας. Όχι μόνο δεν υπάρχουν κατάλληλοι χώροι νοσηλείας για τους ασθενείς που κρατούνται εκεί, αλλά οι τελευταίοι στοιβάζονται ανά 16 με 18 άτομα σε θαλάμους των 30 τετραγωνικών μέτρων. Ο συνωστισμός αυτός προκαλεί μεγάλα προβλήματα στη διαβίωση τους. Προβλήματα ψυχολογικά αλλά και πρακτικά που αντανακλώνται, για παράδειγμα, στις συνθήκες υγιεινής. Αρκετοί από τους φυλακισμένους του Νοσοκομείου Κρατουμένων «Άγιος Παύλος» πάσχουν από σοβαρότατες ασθένειες και βρίσκονται εκεί, υποτίθεται, για να θεραπευτούν. Το Νοσοκομείο όμως, παραμένει φυλακή και η προτεραιότητα δίνεται στα όσα συνεπάγεται η φυλάκιση· στην ασφάλεια, στην επιτήρηση, στο σπάσιμο του τσαμπουκά, στην εμπέδωση του φόβου της εξουσίας, και όχι στη θεραπεία. Άλλωστε, είναι σύνηθες και τακτικό φαινόμενο να επεμβαίνουν στο έργο των γιατρών οι σωφρονιστικοί και η διεύθυνση της φυλακής. Επιπλέον, οι φαρμακευτικές αγωγές είναι ελλιπείς και μη έγκαιρες. Έτσι, δεν είναι λίγες οι φορές που, ενώ τα φάρμακα έχουν συνταγογραφηθεί, είτε καθυστερούν, είτε εν τέλει δεν χορηγούνται καθόλου. Το ίδιο ελλιπείς είναι και οι εξετάσεις, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα κρατούμενοι με διαφορετικές ασθένειες, μεταξύ των οποίων και μεταδοτικές, λόγω μη έγκαιρης διάγνωσης ή αδιαφορίας να συνωστίζονται στον ίδιο χώρο, αυξάνοντας εκθετικά τον κίνδυνο να μολυνθούν με νέες ασθένειες και έτσι να επιδεινωθεί η, ήδη βεβαρημένη, κατάσταση της υγείας τους. Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό έχουν ξεσπάσει περίπου 25 κρούσματα φυματίωσης, 45 ψώρας και αδιευκρίνιστος αριθμός κρουσμάτων άλλων μεταδοτικών ασθενειών.

Πολλοί κρατούμενοι, όμως, αποφάσισαν να αντισταθούν στο σωματικό και ψυχισμό βασανισμό που βιώνουν και να μην ανεχτούν άλλο την εξαθλίωση που υφίστανται, διεκδικώντας ανάσες ζωής, καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και αποτελεσματικότερη θεραπεία και νοσηλεία.

Εμείς, ως αναρχικοί, αντιλαμβανόμαστε ότι ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής, η στέρηση της αξιοπρέπειας, η καταπίεση και το καθεστώς εξαίρεσης που βιώνουν οι κρατούμενοι είναι εγγενή χαρακτηριστικά κάθε εξουσιαστικού συστήματος. Γι αυτό το λόγο  θεωρούμε ότι ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμε οριστικά από όλα αυτά είναι η καταστροφή του θεσμού της φυλακής, καθώς και κάθε τρόπου οργάνωσης των ανθρώπων που  συντηρεί το τελευταίο και του είναι χρήσιμο για την αναπαραγωγή του. Μπορεί αυτός ο αγώνας να μην αμφισβητεί συνολικά το εξουσιαστικό σύστημα που ελέγχει τις ζωές μας, αλλά δεν παύει να είναι ένας αγώνας για ζωή ενάντια στον αργό θάνατο στον οποίο η αστική δικαιοσύνη έχει καταδικάσει αυτούς τους ανθρώπους. Μια πράξη αυτενέργειας και ανάληψης δράσης ενάντια στην καταπίεση που βιώνουν. Ως εκ τούτου, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε δίπλα τους. Όλοι οι άνθρωποι που διψάμε για ελευθερία, είτε είμαστε εντός, είτε εκτός των τειχών, να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο, να δώσουμε όλοι μαζί τους μικρούς και τους μεγάλους αγώνες μας, να καταλύσουμε τον απάνθρωπο θεσμό των φυλακών, να καταλύσουμε κάθε εξουσία.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ

Δίκτυο Αναρχικών Κρατουμένων

Σε Κορυδαλλό, Δομοκό Νιγρίτα, Κέρκυρα, Μαλανδρίνο, Λάρισα

Λίγες μέρες μετά την  καταδικαστική απόφαση σε βάρος μου από το  Γ’τριμελές εφετείο κακουργημάτων και την 25ετή ποινή κάθειρξης που μου επιβλήθηκε για γεγονότα που μόνο από την τηλεόραση γνωρίζω, θεωρώ ότι προκύπτουν κάποια υπαρξιακής φύσης ερωτήματα και βγαίνουν κάποια πολιτικής φύσης συμπεράσματα.

 Ξεκινώντας από τα ερωτήματα λοιπόν, προκύπτει η απορία για το πως γίνεται ένας άνθρωπος, όπως ο πρόεδρος της έδρας, που θα ήταν ριψοκίνδυνο να του αναθέσει κανείς ακόμα και την διοίκηση επαρχιακού καφενείου, να έχει μια τέτοια εξουσία στα χεριά του. Πως γίνεται ο ίδιος αυτός άνθρωπος με την ίδια νοσηρή αφέλεια που δίκασε την υπόθεση μου να έχει δικάσει και καταδικάσει εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ανθρώπους κι αυτό να μην αποτελεί σκάνδαλο. Πως γίνεται αυτός ο εμφανώς μη ευφυής άνθρωπος να κρατά στα χέρια του χιλιάδες ζωές. Πως γίνεται το κράτος να στελεχώνεται από τόσο ανεπαρκείς ανθρώπους και να μην μπορούμε ακόμα να οργανώσουμε την εναντίον του επανάσταση. Πως γίνεται η εισαγγελέας της έδρας να μη θεωρεί τουλάχιστο άκομψο να ρίχνει μερικούς υπνάκους στην διάρκεια της διαδικασίας  και μην νιώθει καν την ανάγκη να ρίξει μια ματιά στα πρακτικά πριν την αγόρευσή της. Όσοι παρακολούθησαν την δίκη μπόρεσαν να συμπεράνουν ότι η αγόρευση της αφορούσε μάλλον άλλη υπόθεση. Πως γίνεται αυτοί που δε θεωρούν την ποινική δικαιοσύνη  ντροπή της ανθρωπότητας, αλλά “λειτούργημα”, να την κουρελιάζουν μετατρέποντας την σε βρακολάστιχο. Πως γίνεται ένας πρόεδρος και μια εισαγγελέας να μην ντρέπονται να ξεστομίζουν δημόσια ότι οι υπερασπιστικοί ισχυρισμοί του κατηγορούμενου δεν μπορούν να γίνουν δεχτοί γιατί δεν τους εξέθεσε στους ειδικούς εφέτες ανακριτές, απαξιώνοντας με τον πιο ευθυνόφοβο τρόπο το βασικότερο υποτίθεται στάδιο της διαδικασίας που είναι η δίκη.

Όμως, έχουν σημασία κάποια πολιτικά συμπεράσματα. Όπως το ότι το δικαστήριο αναγνώρισε εμμέσως με την απόφαση του την πολιτική διάσταση της δίωξης, καθώς αν δεν την αναγνώριζε θα έπρεπε να με αθωώσει, δεδομένου ότι το κατηγορητήριο είχε καταρρεύσει από τις πρώτες συνεδριάσεις. Όμως διάλεξε μια πολιτικά- και όχι δικαστικά- μέση λύση. Μια μέση λύση για να εξισορροπήσει τις πιέσεις που ασκούταν από τα πάνω, εν μέσω του “αντιτρομοκρατικού” πυρετού, με τις πιέσεις που ασκούταν από τα κάτω, πιέσεις που ασκούμε σε κάθε μικρή ή μεγάλη μάχη που δίνουμε όλοι μας. Πιέσεις που ακόμη μέσα στο κλίμα της αυταρχικής επέλασης είναι ζωντανές χάρη στην αποφασιστικότητα, τη μαχητικότητα και την αλληλεγγύη μας. Αυτό το κομμάτι λοιπόν, τόσο οι αλληλέγγυοι που παρακολουθούσαν τη δίκη όσο και η κινηματική δημοσιογραφία, εμπόδισε τις αυθαιρεσίες του προέδρου και τις χυδαιότητες της πολιτικής αγωγής (που ακροβατούσε ανάμεσα στην ακροδεξιά γραφικότητα και την επικίνδυνη άγνοια της ποινικής νομοθεσίας), να μείνουν στα στενά όρια της δικαστικής αίθουσας βάζοντας ένα σχετικό φρένο στις παλαβομάρες τους. Το δικαστήριο προχώρησε σε μια ποντιοπιλατική και ευθυνόφοβη, χειρουργικής ακρίβειας λύση, μεταθέτοντας στο εφετείο όλες τις ευθύνες και όλα τα ενδεχόμενα – ακόμα και αυτό της αντιέφεσης, όπως τελικά έγινε.

Έχει και μία σημασία ότι δεν είναι μια απόφαση που νομιμοποίησε το dna ως στοιχείο, καθότι το αντικείμενο πάνω στο οποίο υποτίθεται ότι βρέθηκε το dna είναι ανύπαρκτο, αλλά μια απόφαση που νομιμοποιεί την αστυνομικοδικαστική ασυδοσία που έφτασε στο ζενίθ της με την αντιέφεση που άσκησε ο εισαγγελέας  Δράκος.

Δεν μπορεί επίσης, να περάσει απαρατήρητο ότι παρότι το δικαστήριο δε χρειάστηκε στοιχεία για να με καταδικάσει για τη ληστεία της Πάρου, αυτή η έλλειψη ταυτόχρονα στάθηκε αρκετή ώστε να με απαλλάξει από τις κατηγορίες της συμμετοχής και ένταξης στη ΣΠΦ. Έτσι από πολιτικής άποψης, είναι σημαντικό ότι δεν έγινε ακόμα ένα βήμα προς την εμπέδωση του δόγματος Μarini.

Έτσι θα παραμείνω κάποια χρόνια ακόμα στην φυλακή με την δύναμη που μου δίνει η συνείδηση ότι όπως και κάθε αναρχικός δεν είμαι “άδικα” μέσα. Διέπραξα το αδίκημα που περικλείει όλα τα αδικήματα. Στον ταξικό πόλεμο πήρα θέση με τους αδικημένους. Η φυλακή για έναν αναρχικό δεν είναι τιμωρία αλλά ένα ακόμα πεδίο αγώνα. Χώρος για απογοήτευση δεν υπάρχει παρά μόνο η πεισματική όξυνση προς τα εμπρός. Ως την καταστροφή και της τελευταίας φυλακής, από την Attica ως τον κορυδαλλό, από pelican bay ως το Δομοκό, από το Γκουαντάναμο ως την Αμυγδαλέζα.

Τάσος Θεοφίλου

Φυλακές Δομοκού

24/2/14