Author: tameio

Ανακοίνωση του ταμείου αλληλεγγύης για τις διώξεις εναντίον τούρκων και κούρδων αγωνιστών (συνέλευση Αθήνας)

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Η σύλληψη στις 27 Ιουνίου των τριών αγωνιστών, μελών της Επιτροπής αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν, Ερκάν Serif Turunc, Fadik Adiyaman και η Harika Kizilkaya, αποτελεί ένα ακόμα επεισόδιο του κατασταλτικού πογκρόμ που έχει εξαπολύσει η ελληνική κυβέρνηση, σε πλήρη συνεργασία με τις τούρκικες και αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες, εναντίον όσων αντιστέκονται στο αυταρχικό κράτος της Τουρκίας και από ελληνικό έδαφος.

Οι τρεις σύντροφοι πολιτικοί πρόσφυγες που προφυλακίστηκαν με την κατηγορία της σύνδεσης με την υπόθεση του οπλισμού που βρέθηκε στη Χίο και της στήριξης της ένοπλης κομμουνιστικής οργάνωσης DHKP-C (Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), είναι εδώ και χρόνια δραστήρια μέλη της επιτροπής, με ανοιχτή και δημόσια δράση μέσα στο κίνημα αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αγωνιστές και συμμετοχή στους εργατικούς και απεργιακούς αγώνες που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Στο πρόσωπό τους χτυπιέται η έμπρακτη αλληλεγγύη προς όλους τους αντιστεκόμενους και τους φυλακισμένους αγωνιστές, πράγμα που γίνεται σαφές από την εκτρωματική κατηγορία εναντίον του Ερκάν, πως: «μάζευε χρήματα μαζί με αλληλέγγυους ομοεθνείς του για να στηρίξουν τους πολιτικούς κρατούμενους της οργάνωσης που βρίσκονται στις ελληνικές φυλακές». Κατηγορία που φανερώνει επιπλέον την ξεκάθαρη πρόθεση των διωκτικών αρχών να στραγγαλίσουν και οικονομικά κάθε αντιστεκόμενο, μέσω της ποινικοποίησης των δικτύων αλληλεγγύης που δημιουργούνται (κατ’ εφαρμογή του άρθρου 3 του τρομονόμου, που ουσιαστικά ποινικοποιεί την αλληλεγγύη σε κάθε της μορφή –οικονομική, πολιτική και ηθική).

Τα τελευταία χρόνια η κατασταλτική επίθεση εναντίον των τούρκων και κούρδων αγωνιστών έχει οξυνθεί, μέσα στα πλαίσια της ελληνοτουρκικής κρατικής λυκοφιλίας, έτσι όπως αποκρυσταλλώθηκε τον Μάρτη του 2013, με τη σύναψη δεκάδων επιχειρηματικών και διακρατικών συμφωνιών, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονταν και η “αντι”τρομοκρατική συνεργασία μεταξύ των δυο χωρών. Με συνεχείς αστυνομικές εισβολές σε σπίτια και στα γραφεία της επιτροπής, απαγωγές και εκδόσεις αγωνιστών, συνεχείς διώξεις (ακόμα και για ρύπανση, με αφορμή αναρτήσεις πανώ και αφισοκολλήσεις!), ξυλοδαρμούς από μπάτσους σε παρεμβάσεις αλληλεγγύης, φυλακίσεις και βασανιστήρια, το ελληνικό κράτος προσπαθεί να τσακίσει παραδειγματικά κάθε έκφανση αντίστασης απέναντι στο συμμαχικό του τουρκικό κράτος και την πολιτική που ακολουθεί.

Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, 12 κούρδοι και τούρκοι αγωνιστές βρίσκονται διάσπαρτοι στις ελληνικές φυλακές, εκ των οποίων οι περισσότεροι φυλακίστηκαν κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου. Ήδη βιώνουν ένα καθεστώς εξαίρεσης και απομόνωσης, προεικονίζοντας τη νέα βάρβαρη επίθεση που ετοιμάζεται εναντίον των κρατουμένων με τις φυλακές τύπου Γ.

 Επιπλέον, από τις 16 Ιουνίου ο πολιτικός πρόσφυγας Μustafa Yilmaz, που διέμενε εδώ και 15 χρόνια στο Ηράκλειο της Κρήτης, πραγματοποιεί απεργία πείνας, διεκδικώντας την απελευθέρωσή του, καθώς έχει προφυλακιστεί για την υπόθεση της Χίου χωρίς οποιοδήποτε στοιχείο εις βάρος του.

Η στάση μας είναι, και θα πρέπει να είναι, η στήριξη και ενίσχυση των δικτύων αλληλεγγύης που έχουμε χτίσει μέσα από διαδικασίες πολιτικής συνύπαρξης και αγώνα. Η παρουσία μας δίπλα σε, κρατούμενους και μη, αγωνιστές και συντρόφους, με κάθε δυνατό τρόπο και με συνέπεια απέναντι στην επαναστατική προοπτική.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ  ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΙ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ – ΚΑΜΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών (συνέλευση Αθήνας)

Γράμμα από τις φυλακές Νιγρίτας

Αυτό το γράμμα είναι μια προσωπική εικόνα προς το κράτος δικαίου,όπως το ονομάζει σήμερα το ίδιο το καθεστωτικό κράτος που μας κυβερνά,όσο αφορά τις φυλακές και το νέο νομοσχέδιο “Επιχειρήσεις Γκουανταναμο”ή επαναφορά θανατικής ποινής θα το έλεγα εγώ. Καταρχήν θέλω να ευχαριστήσω όλους τους αλληλέγγυους εκτός των τειχών που με πορείες,συγκεντρώσεις,παρεμβάσεις,μικροφωνικές κ.α μας συμπαραστάθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο,που αυτό σημαίνει για εμάς τους έγκλειστους πως δεν είμαστε μονοί μας και ότι η φωνή μας βγαίνει έξω από τα δέσμια υψωμένα τείχη των φυλακών. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συγκρατούμενους μου που στέκονται πάντα παρών σε όλες τις κινητοποιήσεις που γίνονται εντός των τειχών πάντα με αξιοπρέπεια και ενωμένοι σαν μια γροθιά. Ελπίζω αυτό να συνεχιστεί έως την λευτεριά όλων μας και το γκρέμισμα μέχρι και της τελευταίας φυλακής Μια δυνατή αγκαλιά λοιπόν σε όλους αυτούς,μια υψωμένη γροθιά και αγάντα φίλοι μου. Τώρα θα πάω στο επίκαιρο αυτό γεγονός Γ’ τύπου υψίστης ασφαλείας. Ο θάνατος δεν είναι το μόνο τέλος της ζωής του ανθρώπου και δεν είναι μόνο ιδιωτική υπόθεση εφόσον ο άνθρωπος είναι μέλος μιας οργανωμένης και πολιτικοποιημένης κοινωνίας. Όπως η ζωή έτσι και ο θάνατος έχει χρησιμοποιηθεί ανά τους αιώνες θετικά ή αρνητικά από τους κυβερνώντες αλλά και στις 2 περιπτώσεις ένας είναι ο βασικός στόχος,η διατήρηση της εξουσίας. Στην Ελλάδα η θανατική ποινή καταργήθηκε το 1993 όμως σήμερα,21 χρόνια μετά,την επαναφέρουν με τις φυλακές υψίστης ασφαλείας Γ’τύπου. Καλά τώρα παν καλά αυτοί,πως περιμένουν να βγει από εκεί κάποιος; Πάντως σίγουρα συναισθηματικά νεκρός ίσως ερείπιο σωματικά και κατεστραμμένος ολοκληρωτικά ή και πιο τρελαμένος. Γι αυτό έγινε παραπάνω η αναφορά μου στον θάνατο. Τώρα μετά από αυτήν την απεργία πείνας που για μένα ήταν η μεγαλύτερη που έχω συμμετάσχει με 4.500 χιλιάδες συγκρατούμενους μου στα 15 και έτη που έχω εκτίσει έως τώρα είδα την πραγματική αλήθεια όσων συμβαίνουν από μεριά πολιτικής- κυβέρνησης- ΜΜΕ κ.α. Το συμπέρασμα μου λοιπόν είναι ότι όταν η πολιτική της χώρας γίνεται μια κεκαλυμμένη θανατοπολιτική , μια πολιτική εξόντωσης των ασθενέστερων( οποιασδήποτε φυλής- οποιουδήποτε ποινικού μητρώου) τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο κράτος της Ελλάδας. Ελπίζω και πιστεύω λοιπόν ότι οι πράξεις μας πρέπει αν γενικευτούν και να καταλήξουν σε κάποια μαζική εξέγερση. Πιστεύω σήμερα λοιπόν ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για κάποιον απ’το να βρεθεί στους δρόμους,να σηκώσει το πρώτο ξύλο,την πέτρα,την μολότοφ, να περιτριγυρίζεται από το πλήθος,να αγκαλιάζεται και να αφομοιώνεται απ’αυτό. Να νιώθει κάποιος ότι είναι κύτταρο μιας τεράστιας γροθιάς που κάνει τους μπάτσους να το βάζουν στα πόδια. Όπως είπε και ο Στέργιος Κατσαρός είναι κάτι σαν ερωτικός οργασμός. Μόνο όποιος δεν έχει ερωτευτεί πραγματικά δεν μπορεί αν νιώσει αυτή την υπέρτατη έκρηξη ευτυχίας.

Αυτά από μένα αδέρφια.Σας στέλνω μια ζεστή αγκαλιά,μια υψωμένη γροθιά και μια υπόσχεση. Ότι είμαι και θα είμαι παρών. Βαστά τε Αδέρφια- Αγάντα.

 

 

Μιχάλης Ραμαδάνογλου