Είναι σίγουρα ωραίο και ταυτόχρονα απαραίτητο να αναζητάμε συνεχώς λόγια να ερμηνεύσουμε και να αναλύσουμε το βαθύτερο νόημα της αλληλεγγύης.
Η ανάπτυξη της θεωρίας σε επίπεδο, τόσο ουσίας όσο και διάχυσης, είναι κινητήριος δύναμη προς το δρόμο για την ανάπτυξη της κοινότητας αγώνα. Το αμφίδρομο της σχέσης επιβεβαιώνεται μέσα απο τη διαρκή επικοινωνία και την αποτύπωση με λέξεις αυτού του κράματος: βιώματος, προσωπικής εμπειρίας και θεώρησης του αγώνα γενικότερα και του ζητήματος της αλληλεγγύης ειδικότερα.
Αυτο που ζήσαμε στις 29 Νοέμβρη στην αίθουσα του δικαστηρίου είναι η υλική υπόσταση των προταγμάτων μας και των “ονείρων” μας. Κάθε προσπάθεια αποτύπωσης και “εγκλωβισμού” όλων των συναισθημάτων, της δύναμης, σε γραπτό λόγο είναι καταδικασμένη στη μετριότητα. Ποτέ δε θα μπορέσουμε -εμείς τουλάχιστον- να περιγράψουμε με λόγια, λόγια που καλώς ή κακώς εμπεριέχουν τη μουντάδα ενός ανελεύθερου κόσμου, την αίσθηση πραγμάτωσης των πιο δυνατών επιθυμιών μας.
Μετά απο αρκετούς μήνες φυσικής απομόνωσης μας, η παρουσία συντρόφων και η ένταση με την οποία “μπερδευτήκαμε” ανάμεσα σε αγκαλιές και βλέμματα, μας έδωσε την αίσθηση/εικόνα δύο “φουσκωμένων” ποταμών που συναντιούνται αμέσως μετά την καταστροφή ενός φράγματος.
Αυτό, σύντροφοι, το σπάσιμο της απομόνωσης, νοητής και πραγματικής, αυτό το στοίχημα εκεί μέσα, το κερδίσαμε.
Ναι, η αλληλεγγύη είναι ένα από τα όπλα μας. Και αυτό το όπλο δε θα μπορέσει κανένας μπάτσος ποτέ να βρεί την “γιάφκα” που το κρύβουμε.
Υ.Γ : Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο υπήρξε η πρώτη μέρα του δικαστηρίου, παρ’ όλα αυτά κάθε σύνθημα, κάθε πανό, κάθε αφίσα που κολλήθηκε, κάθε εμπρησμός, κάθε κίνηση αλληλεγγύης μας γεμίζει δύναμη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
ΜΑΖΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΣΑΠΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΜΑΖΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Οι Αναρχικοί: Νίκος Ρωμανός
Φοίβος Χαρίσης
Αργύρης Ντάλιος
Ανδρέας Δημήτρης Μπουρζούκος
Δημήτρης Πολίτης
Γιάννης Μιχαηλίδης