Month: Ιανουαρίου 2013

Σε αυτήν την ιστοσελίδα  μπορείτε να βρείτε υλικό για την υπόθεση του Ε.Α., για κινήσεις αλληλεγγύης, καθώς και συνεχείς ενημερώσεις για την πορεία της δίκης.

http://ipothesi-ea.espivblogs.net/

Είμαστε μάρτυρες μιας διαδικασίας έντονου κοινωνικού μετασχηματισμού, μιας άγριας αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού. Τα εργατικά κεκτημένα, η πλαστή ευημερία και οι καταναλωτικές παροχές που μεταπολιτευτικά απέσπασαν την κοινωνική συναίνεση εξανεμίζονται, οδηγώντας αναπόφευκτα σε καταστάσεις κοινωνικής πόλωσης. Οι όροι διεξαγωγής του ταξικού ανταγωνισμού επανέρχονται ταχύτατα σε αυτούς που επικρατούσαν σε προγενέστερη περίοδο και η συνθήκη που μας περιβάλλει μοιάζει βγαλμένη από άλλες εποχές, μετεμφυλιακές και ‘γύψινες’. Όπως και τότε, η καταστολή γίνεται το κύριο μέσο του καθεστώτος για να επιβάλλει την αποδοχή του. Ενώ συνολικά στόχο της καταστολής αποτελεί ο έλεγχος της κοινωνικής έκρηξης, ειδικός της αποδέκτης γίνεται ο ριζοσπαστικός χώρος. Για την επικινδυνότητά του· όντας αναγκαία αν και όχι ικανή συνθήκη για την πυροδότηση της κοινωνικής οργής. Για το γεγονός ότι τα κομμάτια του προτάσσουν διαχρονικά και χωρίς αυταπάτες την πραγματικότητα του κοινωνικού πολέμου και επωμίζονται τις μάχες που του αντιστοιχούν. Κατά πρώτο λόγο λοιπόν, πάνω σε αυτό το χώρο προβάλλονται οι νέοι όροι της καταστολής, το πυκνό πλέγμα της επιτήρησης και των παρακολουθήσεων, τα ανώτερα επίπεδα ποινικής αυστηρότητας, η μεθόδευση μιας συνθήκης γενικευμένης ομηρίας.

Οι συνθήκες όμως εκτός από δύσκολες μπορεί να αποδειχθούν συνάμα και ευνοϊκές για την επαναστατική προοπτική. Επιβάλλεται όμως σε όσους διαγιγνώσκουν τις δυνατότητες που κρύβει η τρέχουσα συγκυρία, να μην παραμείνουν απλώς μάρτυρες της διαδικασίας αλλά να οργανώσουν την ανατροπή της. Η οργάνωση συνεπάγεται με τη σειρά της, τη δημιουργία υλικών υποδομών και την ανάπτυξη δομών που καλούνται να αντιμετωπίσουν απτά προβλήματα. Η ύπαρξη, λοιπόν, συντρόφων σε καθεστώς εγκλεισμού θέτει επιτακτικά την ανάγκη για την υπεύθυνη και συνεπή στήριξη τους. Εκτός όμως από τις διάφορες κινήσεις πολιτικής αλληλεγγύης και ανάδειξης των υποθέσεων απαιτείται και η γείωση της αλληλεγγύης στην υλική της αποτύπωση. Η λειτουργία δηλαδή μιας δομής που εξασφαλίζει τους όρους για την αξιοπρεπή διαβίωση των συντρόφων, πέρα από τα στενά όρια των προσωπικών σχέσεων αλλά στη βάση μιας συλλογικής δυναμικής που χαρακτηρίζεται από επαναστατικά χαρακτηριστικά.

Το ταμείο αλληλεγγύης λοιπόν συστήθηκε το 2010 σε μια εκβιαστική συγκυρία με δεκάδες φυλακισμένους αναρχικούς για διάφορες υποθέσεις. Ο κύριος στόχος που τέθηκε εξ’ αρχής ήταν η κάλυψη των πραγματικών αναγκών διαβίωσης των φυλακισμένων αγωνιστών. Έκτοτε, αποδέκτης των χρημάτων που συγκεντρώνονται είναι σύντροφοι και συντρόφισσες οι οποίοι αφενός συνελήφθησαν ή διώκονται για τη συμμετοχή τους σε κοινωνικούς αγώνες, τις επαναστατικές τους επιλογές και την ανατρεπτική τους δραστηριότητα και αφετέρου υπερασπίζονται τον εαυτό τους με τέτοιο τρόπο που να επιβεβαιώνει τη θέση τους σαν κομμάτι ενός κινήματος που μάχεται ενάντια στην βαρβαρότητα και την αλλοτρίωση με διάφορους τρόπους, από διαφορετικές αφετηρίες και με κάθε μέσο. Η δομή αφορά επίσης κατηγορούμενους για την υπόθεση της 17Ν, οι οποίοι βρίσκονται έγκλειστοι από το 2002 στις ειδικές πτέρυγες Κορυδαλλού και έχουν επιδείξει αγωνιστική στάση καθώς και ενδιαφέρον και επιθυμία για επαφή. Στο σημειο αυτό θα πρέπει να σημειωθει ότι για διάφορους λόγους πολιτικούς ή και προσωπικούς κάποιοι από τους κρατούμενους έχουν επιλέξει να

μη συμμετέχουν και να μη στηρίζονται από τη δομή του ταμείου. Η αλληλεγγύη είναι άλλωστε μια σχέση στην οποία διεκδικούμε την αμοιβαία αναγνώριση και την αμφίδρομη πρόθεση για επικοινωνία. Ωστόσο χωρίς να επιδιώκουμε την πολιτική ταύτιση αναγνωρίζουμε πως όσοι αγωνίζονται ενάντια στο υπάρχον κοινωνικό σύστημα έχοντας αναμφίβολα ανατρεπτικές προθέσεις, δικαιούνται όχι βέβαια την απεριόριστη αποδοχή μας, αλλά την ειλικρινή υποστήριξή μας. Τέλος παραμένει κοινή η επιθυμία για την έμπρακτη συμβολή στη διάδοση του λόγου των κρατουμένων, κάτι που επιχειρείται με την έκδοση του εντύπου ‘γκρεμίστε τη βαστίλη’, αποτελούμενο αποκλειστικά από δικά τους κείμενα. Με βάση τα παραπάνω ξεκίνησε και συνεχίζεται η σταθερή λειτουργία του ταμείου.

Η όλη δομή βασίζεται στη λειτουργία αυτόνομων συνελεύσεων που ορίζονται με γεωγραφικά κριτήρια. Όλες οι συνελεύσεις είναι ανοιχτές, λειτουργούν οριζόντια και όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται συλλογικά. Σύντροφοι από την κάθε συνέλευση συμμετέχουν στο γενικό συντονισμό της πανελλαδικής συνέλευσης που πραγματοποιείται κατά βάση στην Αθήνα, ενίοτε όμως και σε άλλες πόλεις όταν υπάρχει η διάθεση για τη διοργάνωσή της από κάποια εκ των συνελεύσεων. Παράλληλα λειτουργούν υποομάδες εργασίας που διαχειρίζονται αντίστοιχα το διαδικτυακό τόπο https://tameio.espivblogs.net/ όπου και αναρτώνται ενημερώσεις σχετικά με τις υποθέσεις των φυλακισμένων αγωνιστών, την επιμέλεια της έκδοσης του εντύπου “γκρεμίστε τη βαστίλη”, τη διαχείριση των εισφορών του ταμείου και, τέλος, την ανάληψη πρωτοβουλιών για τη συγκέντρωση χρημάτων μέσω διαφόρων δραστηριοτήτων.

Τα χρήματα που συγκεντρώνονται κάθε μήνα προέρχονται από τακτικές ατομικές ή/και ομαδικές συνεισφορές, από συλλογικές πρωτοβουλίες όπως συναυλίες ή εκδηλώσεις ενώ θετική αντιμετώπιση και στήριξη έχουν και παράλληλες πρωτοβουλίες όπως η έκδοση και διακίνηση βιβλίων και άλλων εντύπων πολιτικού περιεχομένου το αντίτιμο των οποίων διατίθεται αποκλειστικά για την κάλυψη του κόστους έκδοσης και την ενίσχυση του ταμείου.

Έτσι, στη διάρκεια των δύο και πλέον χρόνων λειτουργίας του ταμείου, δεκάδες εγκλειστες αγωνίστριες και αγωνιστές, μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν στη δυσμενή καθημερινότητα της φυλακής. Αν και ο αριθμός των κρατούμενων αγωνιστών έχει ευτυχώς μειωθεί σε σχέση με το 2010, υπάρχουν σύντροφοι που εκτίουν ακόμα τις ποινές και χρειάζονται τα στοιχειώδη, ενώ παράλληλα η γενικότερη συνθήκη έντασης της αστυνομικής και δικαστικής καταστολής και εκδικητικότητας περιγράφει ένα πλαίσιο όπου δυστυχώς οι συλλήψεις και προφυλακίσεις δεν θα λείπουν. Επομένως το ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών, παραμένει μια ζωτικής σημασίας κινηματική υποδομή.

Κατά το τελευταίο διάστημα όμως, η ένταση της καταστολής περιλαμβάνει αθρόες συλλήψεις και διώξεις ανθρώπων που συμμετέχουν στα κινηματικά και κοινωνικά δρώμενα, και συνακόλουθα την οικονομική τους επιβάρυνση με τις εγγυήσεις που επιβάλλονται για τη μη προφυλάκισή τους. Στις περιστάσεις αυτές, όπου γίνεται αγώνας δρόμου για την συγκέντρωση των χρημάτων αυτών, συντρόφισσες και σύντροφοι έχουν απευθυνθεί στο ταμείο αλληλεγγύης με σκοπό την συνδρομή του στην αναγκαιότητα αυτή. Η συνέλευση του ταμείου έχει βρεθεί ουκ ολίγες φορές μπροστά στο ζήτημα αυτό, το κατά πόσον δηλαδή μέρος των χρημάτων που μαζεύονται για τους κρατουμένους, μπορούν έστω και προσωρινά να δεσμευτούν για τις εγγυήσεις των διωκόμενων. Εξάλλου το σκεπτικό που αντιλαμβάνεται την κάλυψη εγγυήσεων ως ένα μέσο για την αποτροπή γιγάντωσης του αριθμού των φυλακισμένων συντρόφων και συντροφισσών, γεγονός που με τη σειρά του θα απαιτούσε τη, σε πολλαπλάσιο βαθμό, συνεπή και διαρκή στήριξη τους, δε φαντάζει καθόλου παράλογο.

Ωστόσο, η -οικονομική- πραγματικότητα είναι αμείλικτη για όλους μας. Όσο «δύσκολο» είναι να μην συνδράμουμε για την εγγύηση κάποιων συντόφων άλλο τόσο είναι και το γεγονός ότι τον επόμενο και τον παρεπόμενο μήνα θα πρέπει να καταβληθούν οι μηνιαίες οικονομικές συνδρομές στους κρατουμένους, που βιώνουν μια πολλάπλασια αμείλικτη πραγματικότητα. Για τους παραπάνω λόγους, καθώς ούτε οι κρατούμενοι μπορούν να μείνουν ξεκρέμαστοι αλλά ούτε και οι εγγυήσεις αγωνιστών μπορούν να αγνοηθούν, η συνέλευση του ταμείου αλληλεγγύης αποφάσισε να συστήσει ένα παράλληλο ταμείο. Το παράλληλο αυτό αποθεματικό θα συγκεντρώνει το 10% των συνολικών μηνιαίων εισφορών και θα χρησιμοποείται αρχικά αποκλειστικά και μόνο για την κάλυψη αναγκών που θα προκύπτουν από μαζικές συλλήψεις και διώξεις σε κινηματικά γεγονότα, με την αυτονόητη πάντα προϋπόθεση ότι τα ποσά αυτά θα επιστρέφονται μετά το πέρας των διώξεων αυτών ούτος ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ξανά με τον ίδιο τρόπο. Αυτό δεν έχει βέβαια να κάνει με την υπερτίμηση τέτοιων υποθέσεων σε βάρος άλλων, όπου ο αριθμός των διωκόμενων είναι μικρότερος, αλλά προκύπτει από την αυξημένη δυσκολία για τη συγκέντρωση μεγάλων χρηματικών ποσών, πράγμα που ξεφεύγει από τη δυνατότητα που αντιστοιχεί σε μεμονωμένες συλλογικότητες και στενούς συντροφικούς κύκλους. Τέλος, επισημαίνεται ότι στις περιπτώσεις που σύντροφοι επιθυμούν να συνεισφέρουν μόνο σε αυτό το παράλληλο ταμείο εγγυήσεων και όχι για τις υπόλοιπες λειτουργίες της δομής, κάτι τέτοιο δε μπορεί παρά να γίνει σεβαστό.

Ωστόσο, οι προοπτικές αυτού του εγχειρήματος δεν σταματάνε εκεί. Αναμένοντας να δούμε τη  δυναμική που θα αποκτήσει αυτή η δομή πάνω στην περαιτέρω εξέλιξή της και με την προϋπόθεση ότι θα αυξηθεί ο αριθμός όλων όσων τη στηρίζουν, έχουμε θέσει και περαιτέρω στόχους όπως τη διεύρυνση του κύκλου των υποστηριζόμενων με την ένταξη περισσότερων αγωνιζόμενων κρατουμένων. Ανθρώπων των οποίων τα αδικήματα δεν αντιβαίνουν στον δικό μας αξιακό κώδικα και ταυτόχρονα η στάση τους μέσα στη συνθήκη της αιχμαλωσίας χαρακτηρίζεται από αξιοπρέπεια αλλά και επιλογές αγώνα. Ακόμα, θα μας ενδιέφερε η σύνδεση με μετανάστες, έγκλειστους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης που διώκονται για την αγωνιστική τους στάση εντός αυτών και εναντίον τους. Τέλος επιθυμία μας παραμένει η προοπτική που αφορά την κάλυψη δικαστικών εξόδων (δικαστικά παράβολα, αιτήσεις αποφυλάκισης, κτλ) τόσο των ήδη έγκλειστων συντρόφων όσο, εν συνεχεία, και αυτών που διώκονται για τη συμμέτοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες χωρίς απαραίτητα η δίωξη να επισύρει ποινή φυλάκισης. Η παραπάνω διαδικασία έχει ήδη τεθεί πειραματικά σε εφαρμογή, όσoν αφορά περιπτώσεις έγκλειστων συντρόφων, υπό τη μορφή προσωρινής κάλυψης τέτοιων αναγκών σε περιπτώσεις άμεσης ανάγκης και κατόπιν υπεύθυνης δέσμευσης για την έγκαιρη επιστροφή των χρημάτων ώστε να μη μπλοκαριστούν οι υπόλοιπες διαδικασίες του ταμείου και εφόσον δεν περιορίζουν το αποθεματικό για τη στήριξη των κρατουμένων κάτω από ένα πλαφόν δύο μηνών.

Κλείνοντας, θέλουμε να επισημάνουμε ότι το ταμείο αλληλεγγύης δε συστάθηκε με στόχο να αντικαταστήσει επιμέρους ταμεία ή πρωτοβουλίες συγκέντρωσης χρημάτων που δημιουργούνται για τη στήριξη συγκεκριμένων υποθέσεων. Δεν έχει τη διάθεση να λειτουργήσει αντιθετικά με οποιαδήποτε άλλη ανάλογη δομή, αλλά αντιθέτως θα ήθελε να αναπτύξει σχέσεις επικοινωνίας και συντονισμού με αυτές. Ούτε και επιθυμεί να μονοπωλήσει στο κομμάτι της αλληλεγγύης ή στις επιλογές δραστηριοποίησης των συμμετεχόντων, αφού αντιλαμβανόμαστε τη θέση του μέσα στο συνολικότερο αγώνα ως ακόμα ένα εργαλείο και όχι ως αυτοσκοπό. Αντιθέτως ελπίζει να αποτελέσει μια πρόταση αγώνα και οργάνωσης που θα εξελιχθεί διαλεκτικά με άλλες δομές που η εποχή επιβάλλει να αναπτυχθούν.

δεκέμβρης 2012

 

για περισσότερες πληροφορίες για τις δραστηριότητες του ταμείου και τρόπους επικοινωνίας με κρατούμενους αγωνιστές ή επιμέρους συνελέυσεις του ταμείου:

http://tameio.espivblogs.net

 

για επικοινωνία μέσω αλληλογραφίας:

 

ΤΘ:1571

ΤΚ: 54006

Θεσσαλονίκη

το κείμενο σε μορφή pdf

Μέσα Ιουλίου μαθαίνουμε απο τα δελτία ειδήσεων πως η αστυνομία έχει συλλάβει τρεις σωφρονιστικούς υπαλλήλους στη φυλακή Τρικάλων με την κατηγορία της εισαγωγής ναρκωτικών και άλλων, δυσεύρετων αγαθών στη φυλακή. Μένουμε σοκαρισμένοι από την έλλειψη συναδελφικής αλληλεγγύης εκ μέρους των αστυνομικών οι οποίοι με περίσσιο κυνισμό συνέλαβαν τους συναδέλφους τους, χωρίς να αναλογιστούν την πολύ δύσκολη και επικίνδυνη δουλειά που καλούνται να φέρουν σε πέρας…Χωρίς καμιά αιδώ συνέλαβαν αυτούς τους φάρους εργατικού ηρωισμού, που έρχονται καθημερινά σε επαφή με επικίνδυνους κρατούμενους, αφήνοντας όποτε έχουν βάρδια τη γλυκιά οικογενειακή θαλπωρή. Που φροντίζουν με τόσο ζήλο για την ομαλή λειτουργία του καταστήματός τους. Που δίνουν τόσο σκληρό αγώνα για επιβίωση’ να μεγαλώσουν τα παιδάκια τους, να πληρώσουν φροντιστήρια, δάνεια, δόσεις για το καινούριο αυτοκίνητο που αγόρασαν για να πουλάνε μούρη στους συναδέλφους τους. Πόσο μάλλον σε μια περίοδο που η κρίση μείωσε μισθούς, επιδόματα επικίνδυνης κι ανθυγιεινής εργασίας, που η εφεδρεία καραδοκεί στη γωνία…

Κάπου εδώ τελειώνουν όμως τα αστεία.

Το γεγονός πως για μια ακόμη φορά η αστυνομία φτιάχνει μια φαντασμαγορική παράσταση με βάση τον αντιτρομοκρατικό (ή αλλιώς νόμο περί εγκληματικής οργάνωσης), δεν αποτελεί κάποιο ιδιαίτερο νέο, παρά το ότι επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά αυτό που γραφόταν εδώ και καιρό από τους ριζοσπαστικούς κύκλους, δηλαδή ότι οι κάθε λογής “αντιτρομοκρατικοί” νόμοι κατασκευάζονται προς ευρεία χρήση. Το περιεχόμενο της παράστασης αυτής όμως, αποτελεί μια καλή αφορμή ώστε να γραφτεί κάτι το οποίο αν και γνωστό στους πάντες (εκτός φυσικά από τους μονίμως σοκαρισμένους παπαγάλους των media), έχει την αξία του, κυρίως για τις προεκτάσεις του.

Η φυλακή αποτελεί μια πρώτης τάξεως μπίζνα για την υπηρεσία και τους κρατούμενους που συνεργάζονται μαζί της.

Την ίδια στιγμή που κρατούμενοι εξευτελίζονται, ξυλοκοπούνται, περνούν πειθαρχικά και απομονώσεις, οι υπεράνω υποψίας ανθρωποφύλακες που τους τα επιβάλλουν θησαυρίζουν από τη διακίνηση των αντικειμένων που κατά τα άλλα προσπαθούν να αποτρέψουν από το να εισέρθουν στη φυλακή. Είναι κοινός τόπος άλλωστε πως όπου η απαγόρευση είναι πιο σκληρή, τόσο πιο χοντρό και ζεστό είναι και το χρήμα για όσους έχουν τον τρόπο να την παρακάμπτουν.

Με ένα μεγάλο ποσοστό κρατουμένων να είναι εξαρτημένοι από την πρέζα πριν βρεθούν έγκλειστοι και ακόμη τόσους να εθίζονται μετά τον εγκλεισμό, τα κέρδη από τη διακίνησή της είναι τεράστια. Όταν ο γνωστός πατερούλης των ανθρωποφυλάκων Αραβαντινός, δηλώνει πως “για να λειτουργήσει ο Κορυδαλλός χρειάζεται ένα κιλό πρέζα την ημέρα”, τότε μιλάμε για τζίρο της τάξης των 200.000 ευρώ τουλάχιστον. Ημερησίως.

Και αυτά αφορούν μόνο τον Κορυδαλλό και μόνο την πρέζα. Όταν ο Κορυδαλλός έχει μόνο το 20% των κρατουμένων και ένα κινητό πιάνει 2000 και 3000 ευρώ, τότε μιλάμε για ένα παζάρι εκατομμυρίων.

Προφανώς, τέτοιου είδους ποσότητες ναρκωτικών και λοιπών “αγαθών” είναι πρακτικά αδύνατον να εισαχθούν από κρατούμενους. Εξάλλου οι συλλήψεις ανθρωποφυλάκων με μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών και κινητών μιλούν από μόνες τους. Όσοι “σωφρονιστικοί” έχουν κατά καιρούς συλληφθεί, κατέχουν πολλαπλάσια ποσότητα χαπιών, πρέζας ή κόκας, απ’όση θα μπορούσε να βάλει οποιοσδήποτε κρατούμενος σε ένα πέρασμα. Το 2011, στις αρχές Μαϊου στην Αλικαρνασσό, ανθρωποφύλακας συλλαμβάνεται μέσα στη φυλακή με 250γρ πρέζας, 50γρ κόκας, 50γρ χασίς, 30 χάπια Subutex, 4 κινητά και 30 κάρτες sim. Την ίδια χρονιά, τον Ιούλιο, στην Πάτρα, ανθρωποφύλακας πιάνεται με 100γρ πρέζα. Το 2012, τον Απρίλη, στο Μαλανδρίνο, 213γρ πρέζα και 2 κινητά. Και φυσικά τώρα στα Τρίκαλα με τον Παπαιωάννου (τον ένα από τους τρεις ανθρωποφύλακες που κατηγορούνται) να παραδέχεται κυνικά πως σε λιγότερο από ένα χρόνο πέρασε “μόνο” 2 κιλά πρέζα και “μερικά” κινητά, ενώ κατηγορείται για 6 κιλά και 500 κινητά. Εννοείται πως δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τις τρανταχτές και διάσημες περιπτώσεις των Φωτάκη και Αραβαντινού με 2 κιλά και 800γρ πρέζας αντίστοιχα, στο χρηματοκιβώτιο του Κορυδαλλού.

Φυσικά, κάθε αρχιανθρωποφύλακας, υπαρχιανθρωποφύλακας, ανθρωποφύλακας ή όποιος άλλος από το προσωπικό της φυλακής παραπέμπεται σε δίκη δεν χρειάζεται να ανησυχεί ιδιαίτερα. Η ιστορία έχει δείξει πως η πατρόνα και τροφοδότης του σωφρονιστικού συστήματος, Δικαιοσύνη, είναι μεγαλόψυχη προς τα παραστρατημένα τέκνα της.

Αν δεν αθωωθούν προανακριτικά ή πρωτόδικα, οι ποινές που τους επιβάλλονται είναι κατά πολύ ελαφρύτερες από αυτές που επιβάλλονται σε κρατούμενους για πολύ μικρότερες ποσότητες.

Ο προαναφερόμενος ανθρωποφύλακας που συνελήφθη εντός της φυλακής Αλικαρνασσού “έφαγε” 15 χρόνια πρωτόδικα και στο εφετείο θα πάει αναμφίβολα πολύ χαμηλότερα. Το ’94 ο αρχιφύλακας Φωτάκης με τα 2 κιλά έβγαλε μόνο 3,5 χρόνια ενώ το ’96 ο πανταχού παρών Αραβαντινός για 800γρ έκατσε μέσα 6 μήνες για να αθωωθεί τελικά με βούλευμα. Για τους τέσσερις ταυτόχρονους θανάτους από χρήση ηρωίνης στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού το 2002, η διευθύντρια καταδικάστηκε σε 8 μήνες φυλάκισης και η αρχιφύλακας σε 1 χρόνο παύσης εργασίας. Ταυτόχρονα εννοείται πως ακόμη και αν κάποιος ανθρωποφύλακας βρεθεί στις φυλακές, οι συνάδελφοί του φροντίζουν για την άνετη διαβίωσή τους σε ειδικές συνθήκες, στις οποίες μεταξύ άλλων προφυλάσσονται από την ενδεχόμενη “ζεστή φιλοξενία” που θα τους επιφύλασσαν οι υπόλοιποι κρατούμενοι.

Δεν γνωρίζουμε για τις ποινές των υπόλοιπων ανθρωποφυλάκων που έχουμε αναφέρει, καθώς είναι δύσκολο να βρει κάποιος τις ανάλογες πληροφορίες (και η “τέταρτη εξουσία” προσέχει εξίσου τα παιδιά του συστήματος).

Αυτό που γνωρίζουμε πάντως είναι πως 4 κρατούμενοι στην Αλικαρνασσό τον Δεκέμβρη του ’07 μοιράστηκαν τρεις ισόβιες και 10 χρόνια για κατοχή 2,9γρ πρέζας ενώ στον Κορυδαλλό το ’09 κρατούμενος, για 1γρ πρέζας, έφαγε πάλι ισόβια. Σημειωτέον πως και στις δύο περιπτώσεις που αναφέρθηκαν, οι κρατούμενοι ήταν τοξικομανείς.

Οι περιπτώσεις είναι πολλές, τόσο από τη μεριά των ανθρωποφυλάκων, όσο και από τη μεριά των κρατουμένων, αλλά δεν θα επεκταθούμε περισσότερο καθώς ο σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι η καταγγελία, αλλά η κατάδειξη της πολιτικής διάστασης της συνδιαλλαγής μεταξύ υπηρεσίας και κρατούμενων και των μεθόδων ελέγχου, είτε αυτές εκφράζονται ως ναρκοκαταστολή, είτε μέσω ελέγχων, ποινών, πειθαρχικών κτλ.

Τα παραδείγματα που αναφέραμε έχουν την αξία τους καθώς καταδεικνύουν με ξεκάθαρο τρόπο την δυσαναλογία των επιπτώσεων ανάμεσα στους κάθε λογής ανθρώπους του συστήματος και τους κρατούμενους. Έχουν την αξία τους καθώς μεταξύ άλλων δείχνουν πώς είναι δομημένη η κυρίαρχη μικροαστική ηθική και συνείδηση στην οποία η δικαιοσύνη έρχεται να ανταποκριθεί. Οι φύλακες και οι κάθε λογής υπάλληλοι είναι πάντα οι εξαιρέσεις, που παραστράτησαν και, εν τέλει “τους αξίζει μια ευκαιρία”, ενώ οι κρατούμενοι είναι συλλήβδην εξ ορισμού, “εγκληματικά υποκείμενα”, “κακοποιοί”, “πρεζάκια”, άξιοι της μοίρας τους και αποδέκτες της “δικαιολογημένα” σκληρότερης μεταχείρισης.

Το σύστημα προσέχει τα παιδιά του…

Το σόου που στήθηκε στην φυλακή Τρικάλων αποτελεί όμως και την επιβεβαίωση των όσων έχουν γράψει σύντροφοι κατά καιρούς σχετικά με τις διαδικασίες ελέγχου που υφίστανται οι κρατούμενοι. Δηλαδή ότι οι κάθε λογής έλεγχοι, πειθαρχικά, μεταγωγές και απομονώσεις αποτελούν πρωτίστως και πάνω από οτιδήποτε άλλο, εκφάνσεις της διαδικασίας εξουσιαστικής επιβολής και πειθάρχισης. Πως τα μηχανήματα ανίχνευσης ουσιών, οι πρωκτικοί και κολπικοί έλεγχοι, οι εξετάσεις ούρων και οι ακτινογραφίες αποτελούν εργαλεία απενοχοποίησης ενός συστήματος που συστηματικά χρησιμοποιεί (και) τα, παράνομα ή μη, ναρκωτικά για τον έλεγχο των φυλακών.

Ο σωματικός έλεγχος είναι η καθιερωμένη διαδικασία κάθε φορά που κάποιος κρατούμενος εισέρχεται στη φυλακή. Με τον τρόπο αυτό το δίκτυο ελέγχου προσπαθεί και καταφέρνει (κάποιες φορές) να αποτρέψει την εισαγωγή “παράνομων” ειδών στη φυλακή (μικροποσότητες ναρκωτικών στο 90% των περιπτώσεων).

Πάντως ακόμη και με όλους αυτούς τους ελέγχους, το πιο εύκολο πράγμα στη φυλακή είναι να βρει κάποιος πρέζα ή οποιοδήποτε άλλο ναρκωτικό επιθυμεί. Η απλή λογική οδηγεί στο συμπέρασμα πως τα ναρκωτικά και τα κάθε λογής “αγαθά”, περνούν από αυτούς που δεν υφίστανται έλεγχο.Τότε προς τι η επιμονή σε ένα αναποτελεσματικό τρόπο ελέγχου ή εν τέλει γιατί δεν εφαρμόζεται ο ίδιος έλεγχος και στους “υπαλλήλους”?

Προφανώς γιατί έτσι κρατιούνται τα προσχήματα περί ασφάλειας της φυλακής, αλλά διατηρείται και η κοινωνική διάκριση ανάμεσα στους κρατούμενους και τους “έντιμους πολίτες”-ανθρωποφύλακες, ενώ με κάθε έλεγχο επιχειρείται η επιβεβαίωση του φύλακα απέναντι στους φυλακισμένους. Επιβάλλοντάς σου τον έλεγχο η υπηρεσία σου ξεκαθαρίζει αμέσως ποιος είναι το αφεντικό, ποιος διατάζει και ποιος πειθήνια οφείλει να υπακούει.

Έτσι το στερέωμα της εξουσίας διατηρείται και αναπαράγεται ομαλά.

Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητη μια σημείωση. Όλα αυτά ισχύουν για τους μη υπηρεσιακούς κρατούμενους. Για τους υπηρεσιακούς ισχύουν αναμφίβολα άλλα πράγματα. Το σύστημα των φυλακών είναι πλουσιοπάροχο σε όσους κρατούμενους συνεργάζονται μαζί του…

Τους τελευταίους 18 μήνες η άρνηση αφαίρεσης του εσωρούχου κατά τη διάρκεια του σωματικού ελέγχου, έχει γίνει συνηθισμένη πρακτική αρκετών αναρχικών ενώ εφαρμόζεται και εφαρμοζόταν και στο παρελθόν από μεμονωμένους κρατούμενους.

Μακριά από το να προστατεύει κάποια αόριστη “αξιοπρέπεια” ή μια λανθασμένη ηθικολογία, η άρνηση αυτή οριοθετεί σε κάποιο βαθμό τη σχέση μεταξύ κρατούμενου και υπηρεσίας, δηλώνοντας εμπράκτως πως η κόκκινη γραμμή των αντίπαλων στρατοπέδων διατηρείται.

Οι αντιδράσεις της υπηρεσίας απέναντι σε αυτή την άρνηση ποικίλλουν ανάλογα με την πολιτική της κάθε φυλακής, την ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε ανθρωποφύλακα αλλά και την παρακαταθήκη που έχει κερδηθεί από τους κρατούμενους: από την υποχώρηση στην αξίωση του κρατούμενου ως πολυήμερους εγκλεισμούς στην απομόνωση (“χώρος υποδοχής” ή “κελί φιλοξενίας” στη σύγχρονη δημοκρατική ορολογία), πειθαρχικές μεταγωγές και τσαμπουκαλεμένες απαντήσεις ή με τη βία έρευνα.

Τελευταίο περιστατικό από τα πολλά των τελευταίων μηνών όπου αναρχικοί έχουν υποστεί συνέπειες για την άρνηση αυτή, είναι η περίπτωση του συντρόφου Σωκράτη Τζίφκα, ο οποίος κατά την επιστροφή στη φυλακή Διαβατών έπειτα από μεταφορά του στο νοσοκομείο, αρνήθηκε να συναινέσει στον έλεγχο με αποτέλεσμα να του επιβληθεί πειθαρχική μεταγωγή και 10ήμερος εγκλεισμός στο πειθαρχείο.

Δεδομένου πως ο Σωκράτης πριν ένα μήνα (πάλι κατά την επιστροφή από το νοσοκομείο) είχε τηρήσει την ίδια στάση, χωρίς όμως να δημιουργηθεί κάποιο ζήτημα, θεωρούμε πως αυτή η αντίδραση της υπηρεσίας είναι ενδεικτική του άγχους που έχει καταλάβει ανθρωποφύλακες και διευθυντές φυλακών μετά την “αποκάλυψη” του κυκλώματος των Τρικάλων.

Δεν μπορούμε να μην υποπτευόμαστε πως τόσο στην περίπτωση του Σωκράτη, όσο και σε άλλες περιπτώσεις που έχουν ενδεχομένως συμβεί χωρίς να το γνωρίζουμε, παρουσιάζεται μια “άτεγκτη” στάση προκειμένου να μετακυλιστεί το βάρος των επιπτώσεων για τις εισαγωγές στους κρατούμενους.

Ενάντια στο θεσμό της φυλακής στο σύνολό του, βρισκόμαστε απέναντι από κάθε συναλλαγή, ανταλλαγή ή οποιουδήποτε είδους σχέση με τους φύλακές μας. Οι παράτυπες ή παράνομες δραστηριότητες της υπηρεσίας δεν αποτελούν κάποιου είδους τυχαία παρέκκλιση, αλλά δομικό στοιχείο ενός “σωφρονιστικού συστήματος” που στον πυρήνα της ουσίας του βρίσκεται η εξουσιαστική αναπαραγωγή, είτε με τη μορφή της επιβολής, είτε με αυτή της συνεργασίας.

Απέναντι στις ανταλλακτικές σχέσεις με την εκάστοτε υπηρεσία, προτάσσουμε την συσπείρωση, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση των κρατουμένων ενάντια στη συνθήκη του εγκλεισμού.

Να διερύνουμε, να συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις.

Μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής.

25/8/12

Σπύρος Στρατούλης

Γιώργος Καραγιαννίδης

Ράμι Συριανός

Απο τις 11/11/12 λειτουργεί το blog “Υστερόγραφα μιας σκευωρίας”, με ηλεκτρονική διεύθυνση: http://astop.espivblogs.net

 

Το blog αυτό θα φιλοξενεί κείμενα που αφορούν την υπόθεση του και κυρίως κείμενα που στοχεύουν σε μία, όσο είναι δυνατόν, διεξοδικότερη περιγραφή της συνθήκης του εγκλεισμού.