ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΑΡΧΙΑ
Συνελήφθην τη Δευτέρα προς ξημερώματα Τρίτης 3-4-2012.
Ήμουν χάλια από αλκοόλ και χάπια.
Όταν συνελήφθην από τους αστυνομικούς, με χτύπησαν πολύ άσχημα, παρά ταύτα άντεξα.
Όταν την Τρίτη 3-4-2012 με είδε η ανακρίτρια, είπε στους αστυνομικούς να με πάνε στο Νοσοκομείο για να με δει γιατρός. Παρ’ όλα αυτά, η Αστυνομία μού το αρνήθηκε! Τότε άρχισα απεργία πείνας στα κρατητήρια Τρικάλων. Στο πλευρό μου ήταν όλοι οι μετανάστες, που ήταν για απέλαση.
Δεν με άφησαν να πληρώσω τίποτα από καφέδες, τσιγάρα κλπ. Τότε κατάλαβα το έργο μας και τους αγώνες που κάναμε τόσα χρόνια εμείς οι αναρχικοί και πως κοινωνική αποδοχή έχουμε και από τους μετανάστες.
Την Τετάρτη 4-4-2012 με ξαναπήγαν στην ανακρίτρια. Της είπα ότι η Αστυνομία δεν με πήγε στο Νοσοκομείο, ενώ έχω στερητικό σύνδρομο. Τα χαρτιά (ότι ακολουθώ αγωγή από τον ΟΚΑΝΑ) βρίσκονται στον 3ο όροφο της Αστυνομικής Διεύθυνσης Τρικάλων, στην Ασφάλεια. Η Αστυνομία, πιστή στην τακτική της, αρνείται ξανά να με πάει στο Νοσοκομείο. Εγώ με όλη τη δύναμή μου και την εργατική μου συνείδηση, συνεχίζω την απεργία πείνας για δεύτερη μέρα. Οι μετανάστες άρχισαν να φωνάζουν υπέρ μου. Αφάνταστη συμπαράσταση.
Την Πέμπτη 5-4-2012 έφεραν στα κρατητήρια τον Κ.Κ. για κλοπή σε κατάστημα. Τον έβαλαν στο κελί μου. Ενώ εμένα οι μετανάστες μού φέρονταν αλληλέγγυα, αυτόν δεν του έδιναν καμία σημασία. Όταν τους μίλησα, τότε του έδωσαν κάρτα να τηλεφωνήσει στο σπίτι του.
Ενώ η απεργία μου συνεχιζόταν, στα κρατητήρια κατέβηκε ο αστυνομικός Ν.Ε. Ήρθε να μου πει ότι ήρθαν οι γονείς μου να με δουν. Αρνήθηκα να τους δω, γιατί δεν πιστεύω πλέον κανέναν αστυνομικό. Τους είπα να με πάνε πρώτα στο Νοσοκομείο, όπως ζητήθηκε από την ανακρίτρια πριν 3 μέρες και μετά συζητάμε.
Όταν αναρτήθηκε στα trikalanews (site) ότι κάνω απεργία πείνας ενώ η Αστυνομία αρνείται να με πάει στο Νοσοκομείο, στις 7 το απόγευμα με βάζουν στο τζιπ με γνωστούς αστυνομικούς. Οι Β.Ε. και Χ.Α. από το Γλύνος Τρικάλων με χτύπησαν μέσα στο τζιπ και με απείλησαν ότι αν τολμήσω να ζητήσω Εισαγωγή, θα με στείλουν «αδιάβαστο». Με περιγελούσαν μαζί με τον Δ.Σ.
Όταν φτάσαμε στο Νοσοκομείο, δεν άφησαν το γιατρό να με εξετάσει, μόνο τη νοσοκόμα να μου κάνει τις ενέσεις, για να μην πάθω στερητικά από την αγωγή του ΟΚΑΝΑ. Και πάλι πίσω σαν τσουβάλι, δεύτερος γύρος για ξύλο από τους ίδιους. Με ρωτούσαν ποιος γράφει στους τοίχους. Αρνήθηκα να απαντήσω.
Όταν με κατέβασαν στα κρατητήρια και με είδαν οι μετανάστες ματωμένο, άρχισαν να βρίζουν τους αστυνομικούς. Τότε η Αστυνομία κάνει μεταγωγή 4 μετανάστες, τους πηγαίνει στο Α.Τ. Καλαμπάκας.
Την Παρασκευή 6-4-2012 με οδηγούν στην ανακρίτρια και στον εισαγγελέα. Από τον 5ο όροφο στον 3ο όροφο και ξανά πίσω στον 5ο. Δέχτηκα επίθεση ξανά από το Χ.Α. και Β.Ε. παρουσία ανώτερων αστυνομικών. Στις 3 το μεσημέρι βγαίνει η απόφαση για προσωρινή κράτηση. Με πάνε στα κρατητήρια και μου λένε ότι αύριο Σάββατο θα γίνει η μεταγωγή μου στις φυλακές Τρικάλων.
Ένα άλλο θέμα της Αστυνομίας, ενώ περίμενα να με πάνε στο Νοσοκομείο, να έρθουν οι δικοί μου να με δουν και να μου δώσουν χρήματα για τη φυλακή, με κάνουν μεταγωγή στις 16:15 στις φυλακές Τρικάλων. Όλα αυτά στις 6-4-2012. Εκεί με βάζουν στο θάλαμο υποδοχής, έτσι τον λένε οι φύλακες, χωρίς να έχω επαφή με κανέναν.
Χωρίς προαυλισμό, οι κάμερες με παρακολουθούν μέρα-νύχτα, τα φώτα δεν σβήνουν ποτέ. Τότε άρχισαν οι διαπληκτισμοί με τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους, με έβγαζαν μόνο για να παίρνω τηλέφωνο. Μετά από πολλούς καυγάδες, άρχισαν να μου δίνουν κάποια χάπια, ενώ με απειλούν ότι θα με βάλουν σε ακτίνα με μετανάστες.
Πού να ξέρεις φουκαρά τι σημαίνει αναρχία και πόση κοινωνική αποδοχή έχουμε στους μετανάστες…
Τελικά στις 10-6-2012 με μεταφέρουν στην ακτίνα. Τότε αρχίζω επαφή με τον έξω κόσμο. Μόνο ο ΟΚΑΝΑ ανταποκρίθηκε γρήγορα, έστειλε με φαξ την αγωγή μου, αλλά δυστυχώς στα Τρίκαλα ο κύριος Τσίγκας, πιστός στην τακτική του, λείπει με άδεια όλη την εβδομάδα. Είναι Πάσχα των χριστιανών, το Νοσοκομείο το έχει κάνει τσιφλίκι του ο κύριος Τσίγκας, οι γιατροί λείπουν, οι νοσοκόμοι αρνούνται να μου δώσουν χάπι για τα στερητικά. Τελικά η Γραμματεία μού δίνει το χαρτί από τον ΟΚΑΝΑ ότι κινδυνεύει η υγεία μου, το δείχνω στους νοσοκόμους, αυτοί αρνούνται πεισματικά. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα χωρίς συνταγή γιατρού. Τότε αρχίζει μια απίστευτη αλληλεγγύη από τους μετανάστες και από άλλους τοξικομανείς. Όλοι τους προσπαθούν να βγάλουν κάτι από την αγωγή τους, να μου δώσουν για να μην πάθω τίποτα. Τότε κατάλαβα πολλά.
Μέχρι σήμερα 16-4-2012 έχω δει το θάνατο πολλές φορές, οι μετανάστες ήταν αυτοί που με ανάστησαν. Καμιά εμπιστοσύνη στο ελληνικό κράτος, τους δικαστές και την ελληνική αστυνομία.
Αυτά τα λίγα.
Κουτσιμπέλας Ευάγγελος.
14-4-2012
