· – Στις 11/11 με μεταγάγουν από τη φυλακή Ιωαννίνων στη φυλακή Διαβατών, ενόψη της δίκης για την απαλλοτρίωση του πληστηριασμού του Ο.Δ.Δ.Υ. που έxει οριστεί για τις 5 Δεκέμβρη. Κατά την άφιξη μου στις φυλακές Διαβατών υποβάλομαι σε έρευνα κατά την οποία οι φύλακες απαιτούν να κατεβάσω το εσωρουχό μου, πράγμα που εγώ αρνούμαι να κάνω. Έπειτα από σύντομη στιχομυθία και αφού καθιστώ σαφές προς τους ανθρωποφύλακες πως δεν πρόκειται να συναινέσω στην εντολή αυτή, με οδηγούν στο κελί υποδοχής κρατουμένων, το οποίο προορίζεται κατά βάση για όσους επιστρέφουν από άδεια και είναι απομονωμένο από την υπόλοιπη φυλακή. Τρεις μέρες μετά περνάω από εισαγγελέα, ο οποίος μου επιβάλει πειθαρχική ποινή απομόνωσης 10 ημερών και πειθαρχική μεταγωγή ‘’προς παραδειγματισμό των υπολοίπων κρατουμένων’’, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, και με οδηγούν αυτή τη φορά σε κελί απομόνωσης όπου και παραμένω για τρεις ημέρες.
· – Στις 16/11 σύντροφοι πραγματοποιούν συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από τη φυλακή. Ως αντίποινα, μου απαγορεύουν να κάνω τηλεφώνημα εκείνη την μέρα, ενώ την επόμενη με ξυπνάνε τα χαράματα και με συνοπτικές διαδικασίες με βάζουν στην κλούβα προς άγνωστο προορισμό.
· – Τελικά καταλήγω στη φυλακή Νιγρίτας, όπου και πάλι κατά τη διάρκεια της έρευνας αρνούμαι να συναινέσω στην εντολή να κατεβάσω το εσώρουχο, με αποτέλεσμα να οδηγηθώ για ακόμη μία φορά στο κελί υποδοχής. Την επόμενη περνάω πάλι εισαγγελέα, όπου εν μέσο γελοίων ρητορεύσεων τόσο από τη μεριά της, όσο και από το διευθυντή της φυλακής, μου επιβάλεται τελικά εκ νέου πειθαρχική ποινή απομόνωσης 10 ημερών, ενώ διατάσεται να διεξαχθεί η ‘’έρευνα’’ με τη βία. Με οδηγούν στο χώρο όπου διεξάγονται οι έρευνες και με τραβολογήματα και σπρωξιές, με ξεγυμνώνουν με το ζόρι, εκπληρώνοντας έτσι την ακατάσχετη επιθυμία τους να δουν τα γεννητικά μου όργανα!
· – Στις 23/11 σύντροφοι πραγματοποιούν και πάλι συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από τη φυλακή. Ως αντίποινα μου απαγορεύουν να κάνω τηλεφωνήματα, ενώ προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, αφαιρούν και το ηλεκτρικό σώμα από το κελί. Τελικά το καλοριφέρ το επέστρεψαν την επόμενη μέρα, ενώ η απαγόρευση του τηλεφώνου συνεχίστηκε, καθώς όπως είπαν «έγινε ψιλοθέμα»…
Δεν μου προκαλεί καμοία έκπληξη, ούτε προφανως και με σοκάρει η εκδικητικότητα που έχουν να επιδείξουν οι κρατικοί μηχανισμοί όταν έχουν να αντιμετωπίσουν ακόμη και το ελάχιστο των αρνήσεων. Η πεμπτουσία άλλοστε αυτών των αποθηκών ανθρώπων που ονομάζονται επιδεικτικά ‘’σωφρονιστικά καταστήματα’’ είναι η δημιουργία πειθήνιων ανθρώπων που θα υπακούουν πρόθυμα τους κάθε λογής εντολοδόχους τους. Η εσωτερίκευση της απάθειας και της δουλικότητας δια μέσο της σύνθλιψης κάθε αξιοπρέπειας.
Ούτε φυσικά εκπλήσομαι με τη γελοία εκδικητική μικρότητα που επιδεικνύουν οι ανθρωποφύλακες για το γεγονός πως, εντός και εκτός των τοιχών υπάρχουν άνθρωποι που η αλληλεγγύη και η αξιοπρέπεια ορίζει την ατομική και συλλογική υποστασή τους, σε αντίθεση με τις δικές τους μίζερες υπάρξεις. Δεν θα μπορούσε ποτέ κανένας εκφραστής του συστήματος να αντιληφθεί την ουσία της άρνησης στην υποταγή και την άγρια χαρά της ανυπακοής. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να νιώσουν τη φλόγα της αλληλεγγύης, την αμφίδρομη αυτή δύναμη που εκμηδενίζει κάθε προσπάθεια καθυπόταξης αυτών που έχουν διαλέξει για πορεία τους την ανταρσία.
Κάθε πειθαρικό, κάθε εκδικητική πρακτική από μεριάς των υπαλλήλων, κάθε μέρα στην απομόνωση, αποκρυσταλλώνει όλο και περισσότερο μέσα μου τη συνείδηση της άρνησης αυτού του κόσμου και τη θέληση για την ανοικοδόμηση ενός νέου, στις στάχτες του.
Κάθε άρνηση, κάθε ανυπακοή στις προσταγές, έρχεται να αποτελέσει μια μικρή εξιλέωση για κάθε συμβιβασμό που αναγκάζεται να κάνει ο καθένας σε αυτή τη συνθήκη.
Κάθε χτύπημα από τη μεριά τους και κάθε πράξη αντίστασης από τη μεριά μας, βαθαίνει τη διαχωριστική γραμμή που μας χωρίζει από τον εχθρό.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
Θερμούς συντροφικούς χαιρετισμούς σε όσους, εντός και εκτός των τειχών, ράγισαν τα τείχη της απομόνωσης με λόγο και με πράξεις.
Πειθαρικά κελιά Νιγρίτας
Ράμι Συριανός