«Ο επαναστατημένος είναι ένας αυτόχειρας, που απλά δεν αποδέχεται την μοίρα που η μηχανή του έδωσε. Είναι απλό να ζητάς μία ζωή που αξίζει να βιωθεί. Αυτοί που αρνούνται ολοκληρωτικά αυτή την κοινωνία έχουν ήδη αντιμετωπίσει το ρίσκο του θανάτου. Ο αγώνας ενάντια στο υπάρχον είναι ένα οπλισμένο αντίο.-
Πόλεμος ή αυτοκτονία»
Συνεργασία ατόμων για την πραγμάτωση
του αρνητικού (εξωτερικού)
(από τη μπροσούρα)
Στις 18/5/2011 στην περιοχή της Πεύκης εγώ και ο σύντροφός μου είχαμε τυχαία συνάντηση με αστυνομικούς της Άμεσης Δράσης. Θέλησαν να μάς σταματήσουν, προσπαθήσαμε να φύγουμε αλλά αποτύχαμε (ο ένας αστυνομικός όρμησε κατά του συντρόφου μου και τον ακινητοποίησε ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει) κι έτσι, θέλοντας να μάς απεμπλέξω έκανα την επιλογή, την πολιτική επιλογή της ένοπλης συμπλοκής. Θέλοντας να διαφύγουμε από τους ένοπλους πραίτορες της δημοκρατίας και καθώς δε μπορούσαμε να επιτρέψουμε την άνευ μάχης παράδοση, εγώ αποφασίζοντας να ρισκάρω με αυτόν τον τρόπο, έδωσα την ευκαιρία στο σύντροφό μου, ο οποίος και ήταν άοπλος, να διαφύγει. Το έκανε επιτυχώς χρησιμοποιώντας το ίδιο το περιπολικό, αλλά δεν μπόρεσα να τον ακολουθήσω κι εγώ εξαιτίας του τραυματισμού μου.
Ο λόγος που εγώ και ο σύντροφός μου δεν σταματήσαμε σε αστυνομικό έλεγχο είναι διότι είχαμε κάνει τη συνειδητή επιλογή της επαναστατικής παρανομίας. Η τελευταία και αναγκαστική επιλογή κάποιου που αρνείται την επιβολή του εγκλεισμού πάνω του από τη «Δικαιοσύνη».
Η συνθήκη της παρανομίας συνεπάγεται μία ζωή στην κόψη του ξυραφιού, όπου οι επιλογές δυσκολεύουν μιας και το ρίσκο ανεβαίνει κατακόρυφα. Επομένως αναδεικνύεται περίτρανα η χρησιμότητα της «νομιμότητας» για μία επαναστατική οντότητα.
Παρόλα αυτά για όσους επαναστάτες έρχονται στο δίλημμα της παράδοσης ή μη, το πόσο εύκολα ή δύσκολα θα «πουλήσουν το τομάρι τους» αφήνει τη δικιά του παρακαταθήκη ανυπακοής. Όπως στην περίπτωση των «ληστών με τα μαύρα» που εδώ και αρκετά χρόνια έχουν κάνει την επιλογή της παράνομης ελευθερίας έναντι της σύλληψης και του εγκλεισμού, και ειδικότερα του Συμεών Σεϊσίδη που αρνούμενος να σταματήσει σε τυχαίο έλεγχο έχασε το πόδι του από πυρά αστυνομικού. Τα παραδείγματα αυτών και όχι μόνο γεμίζουν με υπερηφάνεια και δύναμη τις καρδιές όλων μας.
Πλέον αυτοπροσδιορίζομαι ως άλλος ένας αναρχικός επαναστάτης πολιτικός κρατούμενος στα χέρια του κράτους. Ενός κράτους που ενόψει των πιθανών εκκολαπτόμενων κοινωνικών αναταραχών σφίγγει τα δεσμά των υπηκόων του καταργώντας με έμμεσο ή άμεσο τρόπο πολλά δημοκρατικά προσχήματα (κατάργηση ανωνυμίας τηλεφώνων, κάρτα του πολίτη, επικηρύξεις, δημοσιοποίηση φωτογραφιών αγωνιστών, προφυλάκιση κάποιων από αυτούς με ανυπόστατα στοιχεία, κουκουλονόμος…).
Τέτοιες κινήσεις όμως δεν μπορούν να πτοήσουν τον γενικευμένο πόλεμο συνείδησης που διεξάγεται. Ένας πόλεμος πολυμορφικός, στο εδώ και το τώρα, διαρκώς εξελισσόμενος με στόχο την ανατροπή του υπάρχοντος. Ένας επαναστατικός πόλεμος. Χωρίς αρχή μέση και τέλος, αλλά με μέτωπα πολλά. Από τις ανοιχτές δημόσιες συνελεύσεις μέχρι τις δυναμικές και μαχητικές πορείες και από τις ένοπλες αντάρτικες επιθέσεις μέχρις τις καθημερινές μικροεπιρροές που μας εξελίσσουν σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Για να είναι όμως το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα αποτελεσματικό απέναντι στις μεθοδευμένες κινήσεις του εχθρού, δεν πρέπει να είναι διασπασμένο. Οι λυκοφιλίες, οι ατομικές ματαιοδοξίες, οι προσωπικές έριδες, οι κακεντρέχειες μα κυρίως η ανοχή και συναίνεση σε τέτοιου είδους συμπεριφορές πρέπει να δώσουν τη θέση τους στη σύνθεση και τη διαρκή ανανέωση του α/α χώρου. Τη στιγμή μάλιστα που παρατηρούνται προσπάθειες οργανωμένης διεθνοποίησης της ανατρεπτικής δράσης, από τη Λατινική Αμερική μέχρι της Ευρώπη, η ανάγκη αυτή είναι πιο επιτακτική από ποτέ.
Επίσης το γεγονός ότι ο αριθμός των πολιτικών κρατούμενων έχει αυξηθεί ραγδαία τον τελευταίο καιρό οδηγεί σε διάφορα συμπεράσματα. Εκτός από το ζήτημα της αλληλεγγύης μας, η οποία έχει ουσία όταν είναι αμφίδρομη και επιθετική, πρέπει να αναλογιστούμε την ανάγκη οι ανατρεπτικές δυνάμεις να είναι πάντα ένα βήμα μπροστά απ’ τον εχθρό. Για να κερδηθεί ένας πόλεμος δεν είναι μόνο η θέληση και οι ικανότητες απαραίτητες αλλά και η στρατηγική. Όταν ο αντίπαλος κουνάει τα πιόνια πρέπει να τα κουνήσει και εσύ.
Ο τρόπος που θα επιλέξει ο καθένας να αγωνιστεί είναι ατομική επιλογή κι ευθύνη. Ξεκινώντας λοιπόν από το άτομο αρκεί μόνο να συλλογικοποιηθεί η κοινή επιθυμία για αγώνα ενάντια στην εξουσία. Σίγουρα οι πολιτικές ισορροπίες παίζουν ρόλο, σημασία όμως έχει και η προσπάθεια ανατροπής τους προς το καλύτερο.
Η διάχυση των α/α ιδεών έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ποσοτική και ποιοτική ενδυνάμωση είναι απαραίτητη. Επιπλέον οι απώλειες είναι στατιστικά σίγουρες σε ένα πόλεμο. Το κίνητρο όμως για έναν εν δυνάμει επαναστάτη πλέον δεν είναι μόνο η ανεπιθύμητη γι’ αυτόν ένταξη στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Είναι τόσο κυρίαρχο το πλέγμα των καπιταλιστικών σχέσεων και αντιλήψεων στις ζωές όλων που «αδικημένοι» συναντιούνται σε όλες τις κοινωνικές και οικονομικές τάξεις. Όταν η ανθρώπινη ζωή γίνεται προϊόν στα ράφια της αγοράς και του marketing, τι νόημα έχει να μιλάμε για ακριβά και φτηνά προϊόντα, τη στιγμή που όλα έχουν την τιμή τους. Αναμφίβολα στις τάξεις των εξαθλιωμένων και των εκμεταλλευόμενων υπάρχουν υγιείς επαναστάτες, όμως υπάρχουν και υποτελείς, αρκετοί υποτελείς…
«Όσοι από εσάς βλέπετε σήμερα τα παιδιά σας να παίζουν ανέμελα στις παιδικές χαρές και στα σχολικά προαύλια, μην ξαφνιαστείτε εάν αύριο τα δείτε να σχηματίζουν επαναστατικές συμμαχίες ή να συμμετέχουν σε ένοπλες επιθέσεις ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο».
Με συνέπεια και επιμονή λοιπόν, καθώς και με αστείρευτη αγωνιστική διάθεση μπορούν να καταφερθούν πολλά. Ο βαθμός της διαλλακτικότητας μπορεί να διαφέρει. Είτε ανθεί μέσα στα αμφιθέατρα είτε σβήνει στις κάνες των όπλων ο σκοπός είναι ίδιος: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ.
…Αποτυπώματά μου βρέθηκαν στα διαμερίσματα της Καλλιθέας και της Νέας Ιωνίας Βόλου. Δεν μπορώ να αναλάβω την ιστορική και πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου στην επαναστατική οργάνωση Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, καθώς ουδέποτε υπήρξε από κοινού διαμόρφωση στο πολιτικό λόγο της οργάνωσης, για τον οποίο διατηρώ και κάποιες διαφωνίες. Επομένως δηλώνω ξεκάθαρα ότι δεν υπήρξα μέλος της ε.ο. Σ.Π.Φ.
Σε καμία περίπτωση όμως οι διαφωνίες αυτές δε θα εμπόδιζαν την πορεία που χαράξαμε μαζί. Μαζί με τους συντρόφους της Σ.Π.Φ. εξελιχτήκαμε, μάθαμε ο ένας από τον άλλον και πιο δυνατοί πλέον πράξαμε υπέρ της υπόθεσης της ελευθερίας και της επαναστατικής προοπτικής. Γι΄αυτούς τους λόγους λοιπόν δηλώνω περήφανα ΠΑΡΩΝ στις οικίες της Καλλιθέας και του Βόλου, παρών και στη ζωή μελών της ε.ο. Σ.Π.Φ.
Αναγνωρίζοντας την επαναστατική τους δράση στέκομαι αλληλέγγυος σε όλα τα φυλακισμένα μέλη της οργάνωσης και τους στέλνω τους συντροφικούς μου χαιρετισμούς.
Η μπροσούρα «ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει» ας γίνει το πρελούδιο ενός νέου πιο ανελέητου, καταστροφικού και αδυσώπητου κύκλου εχθροπραξιών. Σύντροφοι, όποιο και να είναι το κόστος παραμένουμε με τους αυχένες άκαμπτους.
ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
ΩΣ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Θεόφιλος Μαυρόπουλος
18 Ιουλίου 2011
Α΄ Πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλού