Month: Φεβρουαρίου 2011

Εντός των τειχών…

Μα να που τελικά κάποιες φορές ακόμη και τα πιο τραβηγμένα σενάρια γίνονται πραγματικότητα, μα να που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή προφυλακισμένη στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού επειδή ακριβώς κατείχα δημοσιευμένα έντυπα, επειδή είμαι αναρχική. Βεβαίως, το αρχικό κατηγορητήριο διευρύνθηκε, καθώς προστέθηκε το βαρύτατο αδίκημα της αναφοράς μου στους αναρχικούς φυλακισμένους ως πολιτικούς κρατούμενους. Αυτά είναι τα ευρήματα με τα οποία στοιχειοθετείται η απόφαση του συμβουλίου πλημμελειοδικών, τα μόνα στοιχεία με τα οποία με προφυλακίζουν. Δεν εκπλήσσομαι, απλά αναρωτιέμαι εάν αυτό που υφίσταμαι δεν είναι πολιτική δίωξη, τότε τι είναι; Ίσως, οι τόσες διώξεις συντρόφων με βάση μόνο τις σχέσεις και το φρόνημα τους, δεν είναι πολιτικές. Ίσως να είναι και η κράτηση υπόδικων σε φυλακές υψίστης ασφαλείας ή σε υπόγεια μπουντρούμια τυχαίο φαινόμενο και να μην σχετίζεται με την πολιτική ταυτότητα των έγκλειστων. Για να μην ξεχνάμε και το φαινόμενο μετατροπής πολιτικών δικών σε στρατοδικεία υπό ειδικές συνθήκες, ερήμην και με παρακράτηση ταυτοτήτων όσων παρακολουθούν…

Καλά, πλάκα μας κάνετε;

Η ίδια η εξουσία καταρρίπτει το δίπολο αθωότητας-ενοχής που τόσα χρόνια χρησιμοποίησε για να διαιρέσει το μέτωπο των αγωνιζόμενων σε καλούς και κακούς, νόμιμους και παράνομους. Πλέον, όλα σχετικοποιούνται, οι διαχωριστικές γραμμές γίνονται ρευστές και όλοι όσοι αντιστέκονται τοποθετούνται στην όχθη των ενόχων. Όλοι είναι εν δυνάμει έγκλειστοι στα φιλόξενα κελιά των ελληνικών φυλακών.

Δεν χρειάζεται πια το διαίρει και βασίλευε, η χούντα έχει γίνει πια απροκάλυπτη, ο κόσμος χωρίζεται ξανά σε δυο τμήματα. Σε καταπιεσμένους και κυρίαρχους.

Στα πλαίσια αυτά, δεν έχουν πια σημασία μόνο οι πράξεις αλλά και οι σκέψεις. Βιβλία και έντυπα κατηγοριοποιούνται ως επικίνδυνα και ας αναμένουμε τη νέα έκδοση του “index librorum prohibitorum” (λίστα απαγορευμένων βιβλίων της ιεράς εξέτασης). Ο αναρχικός- αντιεξουσιαστικός λόγος ποινικοποιείται και σίγουρα χρήζει σωφρονισμού, ως ανατρεπτικός. Γίνεται προσπάθεια φίμωσης και εξαφάνισης όχι μόνο των αγωνιζόμενων ανθρώπων αλλά και των σκέψεών και ιδανικών μας, των ιδεών των οποίων είναι φορείς τα γραπτά μας.

Όλα αυτά στο σήμερα είναι άκρως επικίνδυνα.

Επικίνδυνα, γιατί στην εποχή που έμελλε να ζήσουμε έχει κάνει την εμφάνισή του ο νέος φιλελεύθερος ολοκληρωτισμός, η τελείως μεταμοντέρνα και πάντα σοσιαλιστική χούντα.

Επικίνδυνα, καθώς τα κομμάτια του κόσμου που αντιστέκονται διευρύνονται, δικτυώνονται, αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα του πολύμορφου αγώνα.

Από τους αξιοπρεπείς κατοίκους της Κερατέας και των γύρω περιοχών, τους 300 μετανάστες απεργούς πείνας που διεκδικούν το αυτονόητο όνειρο στη ζωή με πλήρη συνείδηση της τάξης τους, μέχρι τους απεργούς των ΜΜΜ και άλλων κλάδων που αρνούνται να δεχτούν τους εκβιασμούς της εργοδοσίας και το κίνημα πολιτικής ανυπακοής των ¨δεν πληρώνω¨ που τα μέλη του πλέων απειλούνται με φυλακίσεις. Αυτοί και πόσοι ακόμη, πόσοι ακόμη…

Η χούντα αυτή τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από τις προηγούμενες, καθώς έχει υιοθετήσει από αυτές την στρατιωτική υπεροχή με τις γρήγορες, ευέλικτες και πανταχού παρούσες δυνάμεις ¨ασφαλείας¨ και το ασφαλίτικο παρακράτος που κυκλοφορεί και οπλοφορεί με κουκούλες και χωρίς διακριτικά, ειδικευμένο στο κυνήγι και τον βασανισμό αγωνιστών, ειδικευμένο για να τρομοκρατεί αληθινά. Τρομοκράτες με νέες και παλιότερες μεθόδους, απαγωγές καταμεσής του δρόμου με κινηματογραφικά εφέ, δημοσιεύσεις φωτογραφιών πριν ακόμη κι από την απαγγελία των κατηγοριών (πρόσφατη περίπτωση του συντρόφου Κ. Σ στη Θεσσαλονίκη), εφεύρεση οργανώσεων δίχως όνομα και ενέργεια στο κατηγορητήριό τους, τρομονόμους με ειδικές διατάξεις, κι άλλους νόμους, κι άλλες φυλακίσεις.

Όλο αυτό το κλίμα συντηρείται και αναπαράγεται από τα μήντια που αναλαμβάνουν το ρόλο που το κράτος ποτέ δεν θα μπορούσε να διεκπεραιώσει από μόνο του. Με ψέματα και άλλα ψέματα, με εκπομπές για αδιάφορους διάσημους που απευθύνονται μόνο σε ηλίθιους και υποτιμούν την νοημοσύνη όσων παρακολουθούν, προσπαθούν από την μία να διασπάσουν και να τρομοκρατήσουν και από την άλλη να κρατήσουν ναρκωμένο και υποτελή σε ένα ευτελές όνειρο τον κόσμο.

Αυτή τη στιγμή λοιπόν, για τους παραπάνω λόγους η αλληλεγγύη ως βασική συνιστώσα συνένωσης του μετώπου των καταπιεσμένων, παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία. Η αλληλεγγύη που σημαίνει εγγύτητα και όχι ταύτιση, αναγνώριση του κοινού τόπου της κατάστασης αγώνα. Η θεμελιώδης πολιτική αρετή της υψηλότερης κοινωνικής οργάνωσης σε συνδυασμό με την υπέρτατη ατομική πληρότητα.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς, την φιλία μου και την σκέψη μου σε όλους τους συντρόφους και φίλους εντός και εκτός των τειχών, γερά! Γιατί μέχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής και την απόλυτη ελευθερία, κανείς δεν είναι ελεύθερος. Γιατί πάντοτε το πιο βαθύ σκοτάδι πέφτει πριν απ΄ το ξημέρωμα!

Fee Meyer

Κελί 35 β πτέρυγα
γυναικείων φυλακών κορυδαλλού

Το βράδυ της 10 προς 11 Φλεβάρη συλλαμβάνεται ο σύντροφος Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης σε τυχαίο αστυνομικό έλεγχο στην Κυψέλη. Κατά τον έλεγχο διαπιστώθηκε ότι οπλοφορούσε (δύο πιστόλια). Παρ’ότι η σύλληψη δεν ήταν αποτέλεσμα οργανωμένης επιχείρησης και η κατηγορία είναι πλημμεληματική (οπλοφορία), το κατηγορητήριο επιβαρύνεται με ένα κακούργημα χωρίς εξήγηση, με την πρόφαση ότι σκόπευε να προμηθεύσει τα όπλα σε άλλους, ακατονόμαστους, πάνω στο οποίο πάτησε ο αντιτρομοκρατικός. Ως αποτέλεσμα, με ένα αστήριχτο νομικό τέχνασμα, ο σύντροφος προφυλακίζεται στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου και παραμένει.

Κείμενο του Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη

Στις 4/12/10 συλλαμβάνομαι έξω από το σπίτι μου στην οδό Πλάτωνος στην Καλλιθέα, στο οποίο συγκατοικούσα με τον σύντροφό μου Κώστα Σακκά. Για 3 μέρες με κράτησαν χωρίς να γνωρίζω τον λόγο, δεν επέτρεψαν την επαφή με δικηγόρο ούτε σε μένα, ούτε στους συγκατηγορούμενούς μου, μας κράτησαν 6 μέρες στα κελιά του 12ου της ΓΑΔΑ με αναμμένο το φως 24 ώρες το 24ωρο χωρίς παράθυρα, χάνοντας έτσι την αίσθηση του χρόνου. Όταν αρνήθηκα να δώσω αποτυπώματα και δείγμα DNA, με έγδυσαν με την βία και έκλεψαν το μπλουζάκι μου, προφανώς για να το αποκτήσουν.

Τελικά στις 10/12 προφυλακίζομαι στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού ως μέλος μιας οργάνωσης της οποίας το όνομα και τη δράση ούτε εγώ, ούτε οι διωκτικές αρχές γνωρίζουν και κατονομάζουν. Αρχικά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι δεν αναγνωρίζω τον όρο ”τρομοκρατική οργάνωση” όπως αποδίδεται από το κράτος στους εξεγερμένους. Όμως αναγνωρίζω ξεκάθαρα μια εγκληματική οργάνωση, η οποία σε αντίθεση με την ”οργάνωση” για την οποία με κατηγορούν, έχει και όνομα (ΔΑΕΕΒ), και διεύθυνση (Λ.Αλεξάνδρας 173), η οποία γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένοπλη οργάνωση μεταξύ 6 ανθρώπων οι οποίοι δεν συναντιόντουσαν (σύμφωνα ακόμα και με την μετρίως καλά στημένη δικογραφία), πόσο δε μάλλον μεταξύ 6 ανθρώπων οι οποίοι δεν γνωρίζονταν όλοι μεταξύ τους. Ανήκω στον αναρχικό χώρο και είμαι περήφανη για τη συμμετοχή μου και τη δράση μου σε αυτόν.

Το κράτος καθιστά τις φυλακίσεις των αναρχικών ως ένα φαινόμενο της εποχής μας είτε υπάρχουν αρκετά, είτε ελλιπή, είτε καθόλου στοιχεία, το οποίο δεν έχει καμμία σημασία αφού θεωρώ ότι κανένας αγωνιστής δεν πρέπει να φυλακίζεται. Όμως έχουμε αρχίσει να ερχόμαστε αντιμέτωποι με στημένες δικογραφίες και υποθέσεις από την αστυνομία, που σε συνεργασία με τα ΜΜΕ, που παίζοντας και αυτά τον ρόλο των μπάτσων, μιλούν για συγκεκριμένες οργανώσεις εκεί που δεν υπάρχουν ή για συγκοινωνούντα δοχεία. Βαφτίσανε το σπίτι μου ”γιάφκα της Καλλιθέας” με την λογική ότι όταν βρίσκεται κάτι ”παράνομο” σε ένα χώρο, αυτός ο χώρος μετατρέπεται σε γιάφκα. Μίλησαν για την εξάρθρωση της τάδε οργάνωσης η οποία έχει σχέση με εκείνη ή με την άλλη οργάνωση, και τελικά δυστυχώς για αυτούς τα όπλα είναι ”καθαρά” και η οργάνωση δεν έχει όνομα. Δημοσιεύσανε προσωπικά μου γράμματα, παρουσίασαν διάφορα ατυχή προφίλ από φυσιογνωμιστές της πλάκας, δίνοντας μου μέχρι και συγκεκριμένο ρόλο στην υποτιθέμενη οργάνωση. Με τραγελαφικούς τίτλους όπως”πλήρωσε τον έρωτά της” ή ”έρωτας στη γιάφκα”, προβάλλουν ένα υποτιθέμενο προσωπικό δράμα, ελπίζοντας να πουλήσουν τις κουτσομπολίστικες ρουφιανοφυλλάδες τους. Επέλεξαν να προβάλλουν συγκεκριμένα κομμάτια από την απολογία μου όπως ”την ταυτότητα μου ζήτησε ο Κώστας να τη βγάλω”, προσθέτωντας και λόγια που δεν έχω πει όπως ”είχα συναισθηματική σχέση μαζί του γι’αυτό την έβγαλα”, χωρίς να αναφέρουν ούτε ίχνος από το πολιτικό στίγμα που έδωσα στην ανάκριση.

Αλλά το παραμύθι δεν τελειώνει εκεί. Στη συνέχεια είχα να αντιμετωπίσω και την ψεύτικη μαρτυρία μιας αστυνομικού από το Α.Τ. Καλλιθέας, η οποία έφτασε στα χέρια μου δυο βδομάδες μετά την προφυλάκισή μου. Η μαρτυρία λέει ότι μια ή δυο μέρες πριν τη σύλληψή μου…μπήκα στο Α.Τ. Καλλιθέας, πήγα προς το γραφείο διαχείρισης το οποίο οδηγεί στην αποθήκη με τα όπλα (!), με σκοπό προφανώς να κατοπτεύσω τον χώρο, με στόχο την μελλοντική κλοπή του οπλισμού…Και εδώ μπαίνουν τα εξής ερωτήματα:

-Για ποιο λόγο μου επέτρεψαν να εισχωρήσω έτσι εύκολα σε ένα αστυνομικό τμήμα;

-Με ποιο σκεπτικό αποφάσισα να μπω με φανερό το πρόσωπό μου σε ένα τμήμα και να ψάξω για όπλα;!

-Τα τμήματα δεν έχουν κάμερες απ’έξω; Που είναι το καταγεγραμμένο αρχείο από την κάμερα που δείχνει να μπαίνω στο Α.Τ.;

Μήπως το παραπάνω γεγονός είναι κι αυτό σχέδιο της εγκληματικής οργάνωσης ΔΑΕΕΒ;

Θεωρώ ότι η δίωξή μου όπως και άλλων αγωνιστών, εν μέσω μιας κοινωνικοπολιτικής αστάθειας, η οποία είναι πλέον δεδομένη λόγω της οικονομικής κρίσης, αποτελεί μέρος του κρατικού σχεδιασμού, που στόχο έχει την δημιουργία κλίματος φόβου και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Και μάλλον τα παραπάνω φαντάζουν λίγα μπροστά στην πολυετή συνεχή δράση της εγκληματικής κλίκας που προανέφερα: Σηκώνουν τα όπλα τους σε 15χρονα παιδιά, σε ανθρώπους που δεν σταμάτησαν σε κάποιο μπλόκο, σε φυγόδικους συντρόφους πυροβολώντας τους πισώπλατα, και ενίοτε δολοφονώντας αγωνιστές εν ψυχρώ.

Την εποχή που η υπομονή του κόσμου έχει εξαντληθεί και διάφορα κομμάτια της κοινωνίας έχουν αρχίσει να δρουν, η εξουσία παύει να τηρεί ακόμα και τα υποτυπώδη προσχήματα, με αποκορύφωμα την προφυλάκιση αναρχικής συντρόφισσας με μοναδικό ”επιβαρυντικό” στοιχείο ότι αποκάλεσε τους τόσους αναρχικούς που είναι φυλακισμένοι πολιτικούς κρατούμενους! Στερώντας έτσι από όλους μας ακόμα και το δικαίωμα να υποστηρίζουμε το πιο σημαντικό κομμάτι της ύπαρξής μας, την πολιτική μας ταυτότητα. Προσπαθούν να εξοντώσουν το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι αυτής της κοινωνίας αιχμαλωτίζοντας συνεχώς αγωνιστές, πιστεύοντας ότι μπορούν να μας στερήσουν αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας πάρει:

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ

Στέλλα Αντωνίου

Γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού

Β’ πτέρυγα, κελί 35