ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ
Πριν από τέσσερα χρόνια, έσβησε η πνοή ενός σπουδαίου αγωνιστή, του συντρόφου μου στον Επαναστατικό Αγώνα, Λάμπρου Φούντα. Σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια ένοπλης συμπλοκής, όταν μέλη της οργάνωσης επιχειρούσαν να απαλλοτριώσουν ένα όχημα στη Δάφνη.
Ο Λάμπρος ενηλικιώθηκε πολιτικά στο ύστερο κομμάτι της μεταπολίτευσης και εντάχθηκε στο αντιεξουσιαστικό κίνημα. Συμμετείχε στις κοινωνικές συγκρούσεις της περιόδου που χαρακτηρίστηκαν από εκείνο το ιδιαίτερο πνεύμα της μεταπολίτευσης μέσα από το οποίο αναδύονταν η μαχητική παράδοση, η συλλογική μνήμη ενός λαού που διψούσε για λευτεριά. Ανδρώθηκε πολιτικά στην αυγή του νέου αιώνα, εκεί που το ριζοσπαστικό κίνημα αγκομαχούσε να βρει το συνδετικό κρίκο με το παρελθόν μέσα στα συντρίμμια της μεταπολίτευσης για να αποτυπώσει τη δικιά του περπατησιά στη νέα εποχή της ιδιώτευσης και του καταναλωτισμού. Τότε που -όπως και τώρα- πασχίζαμε να κατανοήσουμε τις θεαματικές αλλαγές στην ελληνική κοινωνία, αλλαγές που τελικά συγκριτικά με το παρόν, αποδείχθηκαν ανώδυνες. Αργότερα εντάχθηκε στον Επαναστατικό Αγώνα όπου από τις γραμμές του έδωσε την τελευταία μάχη της ζωής του.
Ο Λάμπρος έφυγε μαζί με μια ολόκληρη εποχή. Τα τέσσερα αυτά χρόνια της απουσίας του, ο τόπος βιώνει μια διπλή χρεοκοπία, πολιτική και οικονομική. Το δικομματικό σύστημα εξουσίας που υπήρξε στυλοβάτης του μεταπολιτευτικού κράτους έχει καταρρεύσει μαζί με την όποια αξιοπιστία του πολιτικού προσωπικού της. Παράλληλα, κατέρρευσε ολόκληρο το οικονομικό οικοδόμημα που θεμελιώθηκε με την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ. Ο τόπος βρίσκεται σε διαδικασία αποικιοποίησης από τη χρηματοπιστωτική ελίτ του ευρωπαϊκού βορρά και ο παραγωγικός πλούτος ξεπουλιέται από τους ντόπιους συνεργάτες τους. Σήμερα, ο φασισμός δεν είναι προ των πυλών, είναι ήδη εδώ. Στα πεινασμένα παιδιά, στους ανέργους, στην απόγνωση, στα τάγματα εφόδου, στην κρατική τρομοκρατία….
Σήμερα, τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Λάμπρου Φούντα, η πάλη του Επαναστατικού Αγώνα, η πάλη του ριζοσπαστικού κινήματος για λευτεριά και κοινωνική δικαιοσύνη είναι πιο δικαιωμένη από ποτέ γιατί φροντίσαμε να είμαστε εκεί που έπρεπε πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, πριν εισέλθουμε στο σκότος, στις γραμμές του αγώνα ενάντια στον νεοφιλελεύθερο φασισμό.
Και μένει, Λάμπρο, να απαντηθεί το αιώνιο ερώτημα, τα τελευταία σου λόγια, “Και τώρα τι κάνουμε;”. Κι αφήνω τη δικιά σου εκκωφαντική απάντηση να ριζώσει στο παρόν και στο μέλλον, στις φοβισμένες ψυχές και στα εφηβικά δωμάτια. Δεν έχουμε άλλο δρόμο που να αξίζει να βαδίσουμε από αυτόν της αντίστασης. Το δρόμο του Λάμπρου, το δρόμο της ζωής.
*
Από τον πρόλογο του Ν. Καζαντζάκη στον “Καπετάν Μιχάλη”.
“…Πολλοί που διάβασαν τον Καπετάν Μιχάλη θαρρούν πως τέτοια παιδιά -τέτοια αντράκια, όπως λέμε στην Κρήτη- ποτέ δεν υπήρξαν, ούτε άντρες τόσο χειροδύναμοι, τόσο ψυχοδύναμοι, που να αγαπούν με τόσοι λαχτάρα τη ζωή και να αντικρίζουν με τόση περιφρόνηση το θάνατο. Πώς να πιστέψουν οι άπιστοι τι θάματα μπορεί να γεννήσει η πίστη; Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη όταν συνερπαθεί από μια μεγάλη ιδέα. Τρομάζει όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλάβεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου· τρομάζεις, γιατί από τη στιγμή που θα καταλάβεις πως υπάρχει η δύναμη αυτή δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άναντρες πράξεις σου, γιατί τη ζωή σου τη χαμένη, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους· ξέρεις πια πως εσύ, όχι η τύχη, όχι η μοίρα, μήτε οι άνθρωποι γύρα σου, εσύ μονάχα έχεις, ότι και αν κάμεις, ότι και αν γίνεις ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περιγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο.
Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή είναι η αξία του ανθρώπου· να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο και να είναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί ξέρει πως αν λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του και εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε θα γίνει το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε θα μπορούσε να μαντέψει: Το αδύνατο γίνεται δυνατό.”
10 Μάρτη 2014
Κώστας Γουρνάς
Φυλακές Κορυδαλλού