Δεκάδες φωνές εγκλείστων, ενώνουν τις φωνές τους, υπογράφουν με το όνομα και την ψυχή τους και στελνουν την συμπαράστασή τους στον αγωνιστή Σπύρο Στρατούλη που τις μέρες αυτές δίνει έναν από τους πιό σημαντικούς αγώνες που μπορεί να δοθεί από έναν Άνθρωπο. Τον αγώνα της ελευθερίας ενάντια στην αιώνια σκλαβιά. Τον αγώνα της ελπίδας ενάντια στη μιζέρια. Τον αγώνα της Ζωής ενάντια στο Θάνατο.
Δεκάδες, εκατοντάδες πιά, φωνές εγκλείστων είπαν ό,τι πρέπει να ειπωθεί για τον φίλο σύντροφο κι αδερφό Σπύρο Στρατούλη. Προσθέτουμε κι εμείς τις δικές μας φωνές μαζί μ’όλες τις άλλες αφιερώνοντάς τις επόμενες γραμμές που γράφτηκαν για μια απεργία πείνας πριν μια δεκαετία, τότε που για ακόμα μια φορά, όπως και τώρα λέξεις κι εκφράσεις όπως “μη αναστρέψιμες βλάβες” μετατρέπονται σε ολοήμερους εφιάλτες στο μυαλό μας.
Είμαστε εδώ σύντροφε, είμαστε μαζί σου, γιατί, θέλουμε να ζήσουμε πριν από το θάνατο…
ΕΝΑ ΚΙΛΟ ΤΗ ΜΕΡΑ
Ένα κιλό τη μέρα, χάνουν, λέει, τα παιδιά.
Ένα κιλό τη μέρα.
Ένα κιλό τη μέρα.
Ποιός καριόλης θα σιτίσει αναγκαστικά;
Μετά να δεις…
Μα παν τριάντα μέρες πια…
Κι υπολογίζω: τριάντα μέρες…
Τούτος ο υπολογισμός είναι ο πιο αισχρός της ζωής μου.
Μακάρι να μην ήξερα να υπολογίσω.
Μα είναι τριάντα μέρες ίσον τριάντα κιλά.
Μαθηματικέ σε καταριέμαι και γαμιέσαι…
Τριάντα μέρες, τριάντα κιλά,
μείον, λιγότερα, χαμένα.
Κρέας ελευθερίας φτιαγμένο απ’ όνειρο,
από πορείες, βόμβες, προκυρήξεις,
και χίλια δυο συστατικά,
όμορφα κι επικύνδινα, μ’ εισαγγελέα χασάπη.
Ένα κιλό τη μέρα.
Ένα κιλό κάθε μέρα.
Ένα κιλό σαν κάθε μέρα.
Κάθε γαμημένη μέρα.
Κι ο χρόνος να μη σταματάει.
(γαμώ την παναγία του κι αυτός)
Λευτεριά, ρε!
ΕΝΑ
ΕΝΑ