Month: Ιουνίου 2013

Αντίστροφη Μέτρηση

    Το κείμενο αυτό δεν περιέχει ολοκληρωμένες τοποθετήσεις γύρω από τα θέματα που καταπιάνεται. Εναποθέτει δημόσια, σκέψεις, συμπεράσματα και διαπιστώσεις. Στοχεύει να δώσει τροφή για σκέψη και επιθυμία για δράση. Μέχρι την επόμενη φορά.

  Προς τους νέους συντρόφους…

  Αν κάτι μας αγχώνει και μας προβληματίζει, εκτός από τη στέρηση της ελευθερίας μας, είναι η ανησυχία για το αν η ζωή που δώσαμε και δίνουμε στον αγώνα, θα αγγίξει στον βαθμό που επιθυμούμε κάποιους.

  Αυτούς που θα αποφασίσουν πως η αναρχία δεν είναι μία παγωμένη έννοια, δεν είναι ένα ιδεολόγημα, δεν είναι προσκολλημένη με το μικρόβιο της διπλωματίας. Η δική μας αναρχία είναι εκφράσεις μιας αυθεντικής και αδούλωτης ζωής. Θα την δει κανείς στα φλεγόμενα μπουκάλια εναντίον ματατζήδων στις πορείες και στα βραδινά πεσίματα, θα την δει στους καπνούς από τις εμπρηστικές επιθέσεις, στα πεσίματα σε φασίστες και κάθε εχθρό της ελευθερίας.

  Για όσους την δείτε λοιπόν μην κάνετε τον κόπο να της μιλήσετε για ιδεολογίες, δεν θα σας απαντήσει και απεχθάνεται τον ξύλινο λόγο.

  Η γλώσσα που μιλάει, απαιτεί πάθος, τρέλα, λύσσα, φαντασία και καταστροφική διάθεση. Θα την νιώσετε να σας πλημμυρίζει όταν εξεγείρεστε βίαια. Ερωτευθείτε την και κάντε τη δικιά σας. Λιώστε τον πάγο του εγκλεισμού και ζεστάνετε τις καρδιές μας με φωτιά…

   …Και τώρα θα μιλήσουν οι λέξεις. Λέξεις που δεν φτάνουν να περιγράψουν τις οπλισμένες αποφάσεις και αντιφάσεις μας. Όμως ακόμα και έτσι υπόσχονται, αναπολούν, προλογίζουν. Λέξεις που εκδικούνται τις οργανωμένες σιωπές του σύγχρονου κόσμου όταν συνοδεύονται από τους ήχους εκρήξεων των αντάρτικων επιθέσεων, δημιουργώντας έτσι απελευθερωμένους χωροχρόνους μέσα στη γενικευμένη αιχμαλωσία που παράγει το σύστημα. Σε αυτές τις στιγμές λοιπόν δεν χωράνε ούτε μελανιές και μώλωπες για τα δελτία των 8, ούτε γρατσουνιές για υποκριτικές υπεκφυγές. Έτσι και αλλιώς τα σώματα των ανυπότακτων πάντα άντεχαν, το ξύλο, τις βρισιές, τον εγκλεισμό και τις χειροπέδες. Και αν καμιά φορά κοντοστέκονται δεν είναι από τις σφαλιάρες και τις κλωτσιές των γουρουνιών, αλλά από τα υποταγμένα βλέμματα που παραδέχονται σιωπηλά την συνενοχή τους.

    Το κρίμα δεν έχει θέση, ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν θα έχει. Αρέσκεται όμως στο να ποζάρει μπροστά στον τηλεοπτικό φακό προκαλώντας αναπάντητα ερωτήματα στις στρατιές των τηλεηλιθίων που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν τι πραγματικά διαδραματίζεται στα σκοτάδια της αφάνειας με άγνωστους καθημερινούς πρωταγωνιστές τους απόκληρους του κοινωνικού περιθωρίου. Όσο για τους ανθρώπους της δικής μας πάστας, το στοίχημα της καταστροφής του υπάρχοντος και της υπαρξιακής ανταρσίας παραμένει ανοιχτό, για όποιον, για όσους η φλόγα της αντίστασης καίει την ματωμένη τους καρδιά.

             ” Η επιλογή της ληστείας τράπεζας και οι προεκτάσεις της “

    Σειρά έχουν οι επιλογές. Να αναλυθούν, να γίνουν σαφείς και κατανοητές, να ρίξουν γέφυρες επικοινωνίας μέσω της διαλεκτικής προσέγγισης και της επαναστατικής κριτικής. Ο στόχος; Να οικειοποιηθούν από όλο και περισσότερους συντρόφους που τις κρίνουν ως γόνιμες και αποτελεσματικές πρακτικές του αναρχικού αγώνα.

    Για μένα οι ληστείες τραπεζών είναι μια διαχρονική επιλογή των επαναστατών που “ξεκλειδώνει” πολλές δυνατότητες. Κατ’ αρχάς σε αποδεσμεύει από τα πλοκάμια τις μισθωτής εργασίας και τις συμβάσεις που αυτή επισυνάπτει. Απελευθερώνεται έτσι χρόνος από την καθημερινότητα σου, δίνοντας σου την επιλογή να αφοσιωθείς στα πάθη σου. Εκεί που τελειώνει η καταστροφή της χαράς αρχίζει η χαρά της καταστροφής. Ταυτόχρονα οι ληστείες τραπεζών αποτελούν και ένα αναγκαίο μέσο για να χρηματοδοτούνται πολύμορφες υποδομές του αναρχικού αγώνα με χρήματα απαλλοτριωμένα από τον εχθρό. Μιλάμε για την στήριξη αναρχικών εγχειρημάτων, αιχμαλώτων συντρόφων, αντάρτικων υποδομών. Ταυτόχρονα αποτελεί και μια έμπρακτη εναντίωση στην κοινωνική ηθική της μισθωτής εργασίας και τους κοινωνικούς της ρόλους που αναπαράγει ο καπιταλιστικός κόσμος.

    Φυσικά και καμία πράξη από μόνη της δεν αποκτά επαναστατικά χαρακτηριστικά. Το υποκείμενο μέσα από τον λόγο, τα κίνητρα και τους σκοπούς του, δίνει νόημα στην πράξη και την κατευθύνει στους στόχους που αυτό ορίζει. Στην δική μου περίπτωση, η άρνηση εργασίας είναι ένα τμήμα της συγκεκριμένης επιλογής, το άλλο είναι η ενίσχυση της αναρχικής άμεσης δράσης και η επίθεση σε κράτος και καπιταλισμό μέσω του αναρχικού αντάρτικου πόλης.

                          ” Σχετικά με το αναρχικό αντάρτικο πόλης “

    Το μέσο του αντάρτικου αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο στο “οπλοστάσιο” κάθε αναρχικού. Μία ένοπλη αναμέτρηση εναντίον της κυριαρχίας που αμφισβητεί στην πράξη τόσο το κρατικό μονοπώλιο στη βία, όσο και την πλασματική ανάγκη ενός μαζικού ξεσηκωμού για να δράσουμε. Η αντάρτικη δράση αναδεικνύει πως το σύστημα βάλλεται και ο μύθος της παντοδυναμίας του μπορεί να καταρρεύσει μαζί με το προσωπείο της άτρωτης μηχανής. Προκαλεί καίρια πλήγματα στον εχθρό και αποτελεί ένα μήνυμα εξέγερσης και μία ανοιχτή πρόσκληση για ανάληψη δράσης ενάντια στην καταπίεση. Σε προσωπικό επίπεδο δεν αφήνεις τον εαυτό σου να υποκύψει σκύβοντας το κεφάλι στη δύναμη του συστήματος αλλά οπλίζεσαι και επιτίθεσαι εναντίον του. Ρίσκα, αποφάσεις και συνέπειες ζυγίζονται με πολιτικά και προσωπικά κριτήρια και οδηγούν στην επιλογή. Η μάχεσαι για την καταστροφή του συστήματος η συνθηκολογείς με τις παροχές του. Μια επιλογή που συμβαδίζει με την ποιοτική εξέλιξη του αναρχικού αγώνα. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να αποβάλουμε τον πολιτικό λαϊκισμό που έχει ανθίσει στους αντικαθεστωτικούς κύκλους. Ας πούμε τα πράγματα ξεκάθαρα και με το όνομα τους. Είμαστε σε πόλεμο με το σύστημα, έχουμε νεκρούς, αιχμαλώτους, κυνηγημένους. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί ούτε και πρέπει να ειπωθεί ευχάριστα για να χαϊδέψει “καταπιεσμένα” αυτιά. Πρέπει να ειπωθεί όπως είναι, μία γροθιά στο στομάχι μας που οφείλουμε να τους την επιστρέψουμε στα μούτρα.
Για όλους όσους αρνούνται την ύπαρξη μας, αποφεύγουν να συνδέσουν τις μικροπολιτικές τους με τον πολύμορφο αναρχικό αγώνα και ονειρεύονται “αυτοοργανωμένους” αναίμακτους αγώνες και μετακαπιταλιστικούς παραδείσους. Αν τους ξέραμε ήδη τους ξεχάσαμε.

                 ” Λίγα λόγια για την οργανωμένη πλήξη του σήμερα “

Ζούμε στην εποχή που τα κοινωνικά συμβόλαια παραδίδονται στις φλόγες της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού. Κατά συνέπεια το κράτος πρόνοιας και οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται μπροστά στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών.
Η αιχμή του πολιτισμού, το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα εδραιώνει την κυριαρχία του. Η νέα τάξη πραγμάτων απαιτεί έναν θεό που θα ανακηρυχθεί ως σωτήρας της ανθρωπότητας. Το όνομα αυτού είναι επιστήμη. Μια αυθεντία που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από τους κοινούς θνητούς ενώ η κοινωνική αποδοχή της ετοιμάζει αναίμακτα τον καθολικό έλεγχο. Η εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, η αναπτυσσόμενη τεχνοδομή του κράτους που εγκαταλείπει την γραφειοκρατία του παρελθόντος, η επιθυμία για εθελούσιο μαζικό έλεγχο από την κοινωνία, είναι μια γεύση ενός πολιτισμένου ολοκληρωτισμού. Μέσω της κυρίαρχης προπαγάνδας τα καθημερινά εγκλήματα της επιστήμης καλλωπίζονται. Με πρόσχημα την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και την ιατρική περίθαλψη. Οι προστάτες της ζωής εξυψώνουν την αξία της φορώντας τις στολές της υποκρισίας. Όταν βέβαια το κρίνουν απαραίτητο ρίχνουν τις μάσκες για να εξοντώσουν στο όνομα του δικού τους θεού (χρήμα), κηρύσσοντας τις σταυροφορίες του σήμερα.

    Οι ντετερμινιστικές θεωρίες καταρρέουν, καθώς παρά την οικονομική αφαίμαξη του πληθυσμού, οι άνθρωποι παραμένουν δέσμιοι των αναστολών τους, των φόβων τους, των κεκτημένων τους ( που όλο και μειώνονται). Δέσμιοι ενός συστήματος από το οποίο εξαρτώνται υλικά, ψυχικά, πνευματικά. Οι αντοχές λοιπόν αυξάνονται και η ταπείνωση συνεχίζεται. Στις ουρές του ΟΑΕΔ, στα συσσίτια της εκκλησίας, στα γραφεία των αφεντικών, στην εξευγενισμένη ελεημοσύνη των ανθρωπιστικών εκστρατειών των media.

    Μια ταπείνωση που προσβάλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ενώ οι διαχειριστές της πολιτικής σκηνής καυχιούνται για τα κατορθώματα και τον ανθρωπισμό της δημοκρατίας.

    Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν επιλέγει, απλά ακολουθεί τις επιλογές άλλων. Δεν ανησυχεί, αφήνει άλλους να το κάνουν γι’ αυτόν. Δεν έχει φωνή και προτιμάει να ακούει τις φωνές άλλων. Δεν οπλίζεται, στην καλύτερη απλώς αγανακτεί. Δεν ζει απλά πείθεται πως ο εικονικός κόσμος των οθονών και των διαφημίσεων είναι η ζωή του.

    Οι οθόνες του σύγχρονου πολιτισμού προβάλουν πρότυπα ανθρώπων και ιδανικά εμπορεύματα μειώνοντας έτσι την απόσταση μεταξύ τους.
Άνθρωποι, εμπορεύματα και μηχανές γίνονται ένα μέσα στην δύνη του ελέγχου που εξαπλώνεται διαρκώς.
Η μοναδικότητα του ατόμου παύει να υφίσταται και ταυτίζεται με την μετριότητα που αναλαμβάνει την ευθύνη της σιωπής. Μιας σιωπής που δολοφονεί χαμογελώντας πνιγμένη ανάμεσα στα εμπορεύματα του καταναλωτικού παραδείσου, στα αστυνομικά τμήματα, στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα ψυχιατρεία, στις “αναπτυσσόμενες” χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας.
Η κοινή γνώμη, αυτό το άβουλο συστημικό κατασκεύασμα, βολεύεται με πρόστυχες συνήθειες και σουλατσάρει στα κρεβάτια των αφεντικών. Οι κενές γνώμες λοιπόν δεν επιδέχονται ιδεολογικές επιδιορθώσεις. ‘Άλλωστε όση ιδεολογία και να πασπαλίσεις τα σκατά παραμένουν σκατά.
Για τους ανθρώπους που σε πείσμα των καιρών αναλαμβάνουν το ρίσκο να αγωνιστούν και να ερωτευθούν παράφορα, η επίθεση ποτέ δεν θα χωρέσει σε ιδεολογικά καλούπια για να γίνει αρεστή και δίκαιη.
Ιχνηλατώντας παρελθοντικές ιστορικές εμπειρίες αγώνα, ανακαλύπτοντας τα κοινά σημεία σύνδεσης μας με άλλους αγωνιστές, ισχυροποιούμε τα οδοφράγματα του σήμερα και οικοδομούμε την επαναστατική προοπτική του αύριο.
Να χτίσουμε μαχητικές κοινότητες αγώνα που θα διεξάγουν μετωπικό αγώνα ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό.
Να χτίσουμε αναρχικές σχέσεις στο εσωτερικό μας ζώντας και προτάσσοντας την αναρχία της άγριας ελευθερίας σε χρόνο ενεστώτα.
Να τολμήσουμε και να συνεχίσουμε να τολμάμε.

10, 100, 1000 επαναστατικοί πυρήνες εναντίον της κυριαρχίας και της μαζικής υποτέλειας.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

“ Στο σημείο που ο πόνος δεν φτάνει.
Στο σημείο που οι καταιγίδες των ουρανών ενώνονται με τις τρικυμίες της θάλασσας.
Στο σημείο που η ελπίδα αποχαιρετάει τα δάκρυα και μια υπόσχεση αρκεί.
Στο σημείο που τα ιδρωμένα από το άγχος χέρια, αγγίζουν τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα που αιώνια προσμένουν εκείνο το κάτι.
Στο σημείο εκείνο θα ξανανταμώσουμε.
Και αν μένει κάτι να ειπωθεί, ας είμαστε συνεπείς.”

Τους πιο θερμούς συντροφικούς μου χαιρετισμούς σε όλους τους αναρχικούς που δεν συνθηκολογούν και διατηρούν το στοίχημα της ανατροπής ανοιχτό. Στους συντρόφους που επιλέγουν να χτυπήσουν το κράτος και το κεφάλαιο ανώνυμα, σε αυτούς που διαλέγουν ένα όνομα για να βαφτίσουν την ανταρσία τους, στους πυρήνες της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI-IRF), που συνεχίζουν την διάχυτη επίθεση.
Σε όλους τους αιχμαλώτους αδερφούς και αδερφές μας σε κάθε γωνιά του κόσμου που τα βράδια κοιτάνε τα αστέρια ανάμεσα από κάγκελα και συρματοπλέγματα.

Υ.Γ 1. Λίγο πριν βγει το κείμενο ενημερώθηκα για την απεργία πείνας του αναρχικού συντρόφου Κώστα Σακκά που απαιτεί την άμεση απελευθέρωση του. Στο επόμενο χρονικό διάστημα θα δημοσιευθεί κείμενο αλληλεγγύης στον αγώνα του συντρόφου.

Υ.Γ 2. Με το βλέμμα μου στα φλεγόμενα προάστια της Στοκχόλμης και τα πύρινα οδοφράγματα στην Τουρκία.

                                                                                 Φυλακές Αυλώνα

                                                                                  Νίκος Ρωμανός

                                                                                   Ιούνιος  2013

Ένα μήνα μετά τη σύλληψη μου παραμένω ακόμα βυθισμένος σε σκέψεις προσπαθώντας να βρω στιγμές ηρεμίας και διαύγεια, για να βάλω επιτέλους το στυλό κάτω να γράψει δυο κουβέντες. Η διάθεση μου αλλάζει με ταχύτητα φωτός, ανεβοκατεβαίνει ασταμάτητα και δυσκολεύεται να βρει ένα σταθερό σημείο για να πιαστεί. Ο απολογισμός της φάσης στη Νέα Φιλαδέλφεια με αρρωσταίνει, τα ανανεωμένα συμπεράσματα που βγαίνουν με πονάνε, η συνειδητοποίηση του τι έγινε ακριβώς με σκοτώνει. Υποτροπιάζω ακούγωντας καθημερινά βαρετές και ατέρμονες συζητήσεις εκτιμήσεων για μήνες, χρόνια, κατηγορίες, ποινές και όλα τα άλλα σχετικά. Ξέρουμε πολύ καλά γιατί είμαστε εδώ μέσα και ο λόγος σίγουρα δεν είναι για κάποιες κοινές εγκληματικές πρακτικές όπως και ξέρουμε ότι από εδώ και πέρα ο χρόνος δεν κυλάει απαραίτητα μαζί μας αντίστροφα για την έξοδο.

Εκείνο το μεσημέρι του Απρίλη, ένα γαμημένο λάθος μας έφτανε και μας περίσσευε για να μας εγκλωβίσει και να μείνει εκεί να στοιχειώνει τα όνειρα μας. Σε μια στιγμή το σύμπαν αποσταθεροποιήθηκε, οι δείκτες των ρολογιών άλλαξαν φορά και η ροή της κίνησης έκανε απότομη αναστροφή. Ένας γαμημένος συνωμοτικός κανόνας δεν τηρήθηκε εκείνη τη μέρα -σε μια σειρά πολλών τηρημένων- και αυτό ήταν υπεραρκετό για τα τσογλάνια της αντιτρομοκρατικής να μας αιχμαλωτίσουν. Σε μια -όσο επιτρέπεται ο όρος- ανυποψίαστη στιγμή οι μπάσταρδοι πήραν το πάνω χέρι. Τέσσερις άνθρωποι, ένας κύκλος αναρχικών, ένα κελί στον Κορυδαλλό. Μια σειρά συλλήψεων που έγιναν τα τελευταία χρόνια μπροστά μας έφταναν για να μας προβληματίσουν αλλά όχι για να μας κάνουν να αντιληφθούμε την χειρουργική ακρίβεια και συνέπεια που απαιτούν οι κινήσεις μας στο πλαίσιο της ασφάλειας. Αυτό που απαιτείται σίγουρα σ’αυτές τις φάσεις είναι η αυστηρή ευθυγράμμιση της επίθεσης με την ασφάλεια και προφανώς δεν μιλάω για έκπτωση στο πρώτο κομμάτι. Βλέπαμε φυλακίσεις, βλέπαμε ένα σωρό διώξεις να σκάνε για κόσμο απ’το πουθενά, γνωρίζαμε πολύ καλά για διακριτικές και αδιάκριτες παρακολουθήσεις αλλά και πάλι η στραβή ήρθε. Ας είμαι εγώ το τελευταίο κοροΐδο που πιάνεται , θα χαρώ, θα το δεχόμουν σα τιμή να καταφέρω να γράψω εγώ τον επίλογο σε μια τέτοια μεγάλη ιστορία. Γι’αυτό λοιπόν και ΄σεις σύντροφοι εκεί έξω, ενώ συνωμοτείτε τα σχέδια σας, κοιταχτείτε μεταξύ σας και πείτε: << Θα τα καταφέρουμε καλύτερα απ’αυτούς. Αυτοί έφτασαν στο αδύνατο, εμείς θα τολμήσουμε το αδιανόητο! >> Και η υπόσχεση αυτή ίσως σας εξασφαλίσει το εισιτήριο για τον ουρανό…

Αυτές οι αποτυπωμένες σκέψεις είναι μια υποχώρηση μπροστά στο συναίσθημα. Μια περισσότερο κατάθεση ψυχής παρά ”υποχρεωτική” κατάθεση λόγου, μια απόπειρα ανεύρεσης ήδη υπαρχόντων κοινών κόσμων και ένας ατομικός επαναπροσδιορισμός πάνω σε εξωτερικούς παράγοντες, τα οποία όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά προσδοκούν το απόλυτο. Οι λέξεις εδώ μέσα θέλουν να επικοινωνήσουν σε απευθείας σύνδεση με την εξεγερμένη καρδιά εκεί έξω. Μια καρδιά που πυροβολήθηκε απ’την εξουσία στην κορύφωση της αθωότητας της και από τότε σημαδεύτηκε μια για πάντα. Κλονίστηκε, πληγώθηκε και αιμορραγούσε ακατάπαυστα αλλά κάτι μυστήριο -που έμελλε να αποκαλυφθεί αργότερα- την έσωσε. Και η καρδιά αυτή δεν έπαψε, αλλά έμεινε μονάχα να μην αισθάνεται, παρά μόνο μίσος. Πέρασε ο καιρός όμως και ξανάρχισε σιγά σιγά να νοιώθει κάποιες εσωτερικές διεργασίες. Μια σκληρή μονομαχία ανάμεσα σε αμέτρητες ανασφάλειες και το ξεπέρασμα τους, εξελισσόταν με την ένταση να αυξάνεται ραγδαία. Δεν άργησε να έρθει το αναπόφευκτο και η καρδιά αυτή έσπασε και ξεχείλισε, απελευθερώνοντας απ΄τα βάθη της μια μυστηριώδη, νέα ουσία σε αφθονία. Σαν αποτέλεσμα ένα πρωτόγνωρο αίσθημα γεννήθηκε που αποκάλυπτε σταδιακά την κρυμμένη ηδονή της ζωής, την άρνηση. Μια νέα συνθήκη ζωής εδραιώθηκε που μεταφράζεται ελεύθερα σε πόλεμο με την εξουσία, συνειδητό και μόνιμο και μια γενικότερη απροθυμία για οτιδήποτε πέρα απ’αυτόν. Η καρδιά αυτή χτυπάει δυνατά ακόμα…

Η υπάρχουσα συνθήκη ανάμεσα μας, παρακαλάει απελπισμένα για ένα μονάχα πράγμα, την καταστροφή. Καμία ανάλυση δεν μπορεί να της προσδώσει μια ακριβή περιγραφή παρά μόνο επιβεβαίωση. Οι κοινωνικοκεντρικές αναλύσεις αγνοούν ένα βασικό γεγονός για την ανάγνωση της ”αντικειμενικής πραγματικότητας”. Αγνοούν δηλαδή από αφέλεια, ότι η εξουσία με τη μορφή της εκμετάλλευσης όπως εννοείται από πολλούς σήμερα, αρχίζει εκεί που τελειώνει το άτομο. Η εξουσία που χαρακτηρίζει το υπάρχον γύρω μας, προυπάρχει στο άτομο σαν βασικό στοιχείο που καθορίζει την υπαρξή του, σαν ένστικτο που καθορίζει την επιβίωση του. Η εξουσία με άλλα λόγια δεν είναι ένα μεταφυσικό στοιχείο που ένα πρωινό είπε να έρθει να μολύνει την ”ελεύθερη” κοινωνία, η εξουσία είναι στοιχείο της φύσης τόσο σίγουρο όσο η ζωή και ο θάνατος. Το κοινωνικοποιημένο άτομο δηλαδή όσο την πολεμάει, τόσο τη φέρει. Η περιβόητη επανάσταση λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο απ΄το ξεπέρασμα αυτής της αντίφασης. Η επανάσταση είναι ένας ατέλειωτος κύκλος κίνησης, ένα σπιράλ ζωής και το πιο ειλικρινές στοιχείο του ατόμου που αντιπροσωπεύει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο το γενικότερο οργανωτικό αδιέξοδο του έξω απ’το ίδιο, χωρίς την ύπαρξη κανενός είδους εκμετάλλευσης. Ο μπάτσος, ο δικαστής και όλα τα άλλα σκατά δηλαδή, δεν είναι τίποτα άλλο από ρόλους επιβολής/επιβίωσης που προκύπτουν απ΄την ατομική μας συνέχεια, απ΄τη προέκταση μας στο άλλο άτομο. Η πιθανότητα μιας απελευθερωμένης και χωρίς εξουσία κοινωνίας που προτάσσουν κάποιοι για αύριο είναι ένα φαντασιακό του μυαλού, μια ψευδαίσθηση ελπίδας για τους αφελείς και τους επικίνδυνους που ενώ αντιλαμβάνονται το υπαρξιακό κενό της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας στον κόσμο της εξουσίας και θέλουν να το καλύψουν με κάτι το ουσιώδες, δεν αντιλαμβάνονται την εξουσία του ψέματος, της αισχρότητας και της αθλιότητας που προκύπτει με την εκμετάλλευση της αγνότερης πρόθεσης κάποιου ατόμου που ψάχνει τρόπο να εκφράσει αυθόρμητα, άμεσα και χωρίς αναστολές , τη συσσωρευμένη καταπίεση και σαπίλα που μοιράζει η μαζική κοινωνία, ο αηδιαστικός αυτός κόσμος των συσσωρευμένων εξουσιών. Εξουσία δεν υπάρχει ούτε καλή, ούτε κακή, ούτε μικρή ούτε μεγάλη. Είναι μία και μεταδοτική, διάχυτη σαν τη πλυμμήρα.

Στον πόλεμο των αντιφάσεων και απέναντι στις ηχηρές προσταγές του εξουσιαστικού στρατοπέδου, η άρνηση κρατά μια ξεχωριστή θέση. Μιλάει τη γλώσσα της δικιάς της επιθυμίας που είναι από μόνη της η δικιά της παρέμβαση, η δικιά της αλήθεια και απολυτότητα ανάμεσα στις πολλές.

Πρέπει να λέμε: <<Εγώ είμαι η οργάνωση, εγώ και η κοινωνία. Εγώ η ιδιοκτησία, εγώ και η οικονομία. Και μόνο εγώ μπορώ να τα καταστρέψω.>> Πρέπει κάθε στιγμή να τσιτώνουμε, να οξύνουμε, να προκαλούμε, να δυναμιτίζουμε και να πυροδοτούμε. Την επόμενη πρέπει να μας φτύνουμε που δεν καταφέραμε τίποτα. Δεν υπάρχει κανένα όριο όσο κοιτάμε πάνω, παρά μόνο η γη κάτω απ΄τα πόδια μας.

Πρέπει μαζί με τα μπουκάλια να πέφτουμε και ΄μεις στη φωτιά. Να καιγόμαστε, να λιώνουμε και μέσα απ΄τις στάχτες να ξαναγεννιόμαστε ένα κράμα πιο δυνάτο απ΄τη φωτιά.

Πρέπει να αναζητούμε ζωή πέρα απ΄την πεπατημένη. Πρέπει όταν μια διαδρομή μας φαίνεται γνώριμη να βγαίνουμε απ’αυτή και να αναζητούμε την άγνωστη, την άγρια, την ελεύθερη. Πρέπει να ρίχνουμε ματιές στον ορίζοντα και να λέμε: <<Σου ΄ρχομαι και ας μην συναντηθούμε ποτέ.>>

Πρέπει να γνωρίζουμε το χτες αλλά να μην κοιτάμε ούτε για ένα δευτερόλεπτο πίσω στο χρόνο. Μια στιγμή είναι αρκετή για να κάνει τη ζημιά, για να σε παγιδεύσει σε μια οριοθετημένη ζωή που έχεις ξαναζήσει.

Πρέπει να αμφισβητούμε το δεδομένο, πρέπει να απορρίπτουμε το κεκτημένο. Πρέπει κίνητρο μας για να σηκωνόμαστε τα πρωϊνά να είναι η αποδόμηση της ιδεολογίας. Αλλιώς σάπιους θα μας βρει το αύριο και τελειωμένους η ιστορία.

Πρέπει να ανανεωνόμαστε. Να ξέρουμε τι να πετάμε και τι να κρατάμε. Να βλέπουμε τι έχουμε αποκτήσει μέχρι σήμερα στη διαδρομή μας και να λέμε: << Αυτό που έχουμε, είναι αυτό που είμαστε. Και με σημείο εκκίνησης το τώρα θα κατεδαφίσουμε τα θεμέλια αυτού του κόσμου.>> Και η ανανέωση γίνεται αναγέννηση.

Πρέπει στον αγώνα να έχουμε τον χρόνο για σύμμαχο μας. Με θάρρος να λέμε: <<Μισητέ μου κόσμε δεν θα σου χαρίσω ούτε μια εργατοώρα. Και όταν σε κουράσει η μίζερη ζωή σου, θα βρω την ευκαιρία να σου ”σηκώσω” όλη την υπεραξία.>> Το τέρας, τέρατα γεννάει.

Πρέπει κιόλας ανάμεσα στα άλλα να αναγνωρίζουμε την ειρωνία και τις προκλήσεις της. Όχι τόσο στο κομμάτι που λέει: πολεμάμε τον εξουσιαστικό κόσμο με τα ίδια του τα μέσα και θέλουμε να ισοπεδώσουμε τον ανθρώπινο πολιτισμό με εργαλεία που επινόησε και βρίσκονται στα χέρια μας αλλά στο κομμάτι που λέει: ναι ρε γαμώτο, αυτό επιθυμώ και ας είναι όλο το γαμημένο σύμπαν εναντίον μου. Ειρωνία απ΄τη μία, μπόλικο γαμημένο δίκιο απ΄την άλλη. Όπως και αν το δεις, ο πολιτισμός είναι ένα γιγάντιο έγκλημα. Αν θέλουμε κάτι, αυτό είναι μια άλλη ζωή χωρίς κανένα στοιχείο απ’αυτή. Αν θέλουμε ελευθερία, την θέλουμε άγρια. Όχι πρωτόγονη, πρωτόγνωρη.

Όσες λέξεις και να ειπωθούν, όσοι τόμοι λογοτεχνίας και να γραφτούν περιγράφωντας ρομαντικά την αντίσταση, όσα βιβλία με ηρωικές ιστορίες εξεγέρσεων να τυπωθούν και να ανατυπώνονται εις τους αιώνες, όσα επαναστατικά ποιήματα, όσα κυρήγματα ορθόδοξης αναρχίας, όσες άγριες μισάνθρωπες κραυγές ή όμορφες μελωδίες ενότητας και να ταξιδέψουν ηχητικά στα πέρατα, όσα παθιασμένα και γραφικά συνθήματα και να βροντοφωναχτούν και να ανατριχιάσουν και όσα καθαρά και ξάστερα προτάγματα αγώνα και έτοιμες συνταγές απελευθέρωσης -πόσο μάλλον αφηρημένα μανιφέστα άρνησης- και να γεμίσουν χιλιάδες και χιλιάδες σελίδες προκυρήξεων, ο κόσμος των πράξεων, των βίαιων ενεργειών, του “βρώμικου” πολέμου μπορεί μόνο να νοηματοδοτήσει την όποια θεωρία γύρω απ΄τη σύγκρουση με την εξουσία. Η δυναμική των ενεργειών, των άμεσων και αιφνιδιαστικών παρεμβάσεων στο υπάρχον είναι αυτή που συμβολίζει το αντιεξουσιαστικό δίκαιο και βάζει τους όρους στο ατελείωτο κυνήγι της ελεύθερης ζωής. Άτυπα και αυτόνομα ο αναρχικός αγώνας έχει σφυγμό, εισβάλλει μαχητικά σε εχθρικούς χωροχρόνους καταστρέφοντας δομικά στοιχεία του αντίπαλου κόσμου και μας ενώνει σαν μία πραγματική επαναστατική κοινότητα που έχει καταργήσει φραγμούς και σύνορα θριαμβευτικά, εξελίσοντας έτσι την ατομική συνείδηση στο απρόβλεπτο ως και το μοναδικό ζητούμενο.

Μέσα στη φυλακή πλέον, μέσα σε μια συμπυκνωμένη και σκληρή κοινωνική πραγματικότητα, έρχομαι ακόμα πιο κοντά στις ευθύνες μου αντιμετωπίζοντας τις συνέπειες της επιλογής μου να ακολουθήσω ένα προκλητικά όμορφο και παράξενο ταξίδι στον κόσμο της έμπρακτης άρνησης. Μια νέα δοκιμή, πιο δύσκολη και πιο επικίνδυνη με περιμένει στη γωνία πλέον. Με τη σκέψη μου στους μαχητές που “έφυγαν” νωρίς γιατί τόλμησαν, σ’αυτούς που το τολμηρό ταξίδι τους, περιελάμβανε μια απότομη και μεγάλη στάση στο ίδρυμα της “διόρθωσης”, στους “αδιόρθωτους” εδώ μέσα που δεν περίμεναν να με δουν αλλά στην πραγματικότητα μια χαρά με περίμεναν γιατί έτσι πάνε τα γαμημένα πράγματα, στους πεισματάρηδες που περάσαμε την πύλη του ιδρύματος μαζί, στους πεισματάρηδες έξω που ξεφτιλίζουν τις φοβίες τους καθημερινά και σ’αυτούς που απλά δεν καταλαβαίνουν τι πάει να πει νόμος, αστυνομία, θάνατος και χαμογελώντας προχωράνε στο άγνωστο, σφίγγω τα δόντια μου και μετά από μία βαθιά ανάσα ξαναρχίζω πάλι από το μηδέν…

31/5/13

Γιάννης Ναξάκης

Α’ Πτέρυγα Κορυδαλλού

Σήμερα, Δευτέρα 10 Ιουνίου, ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου καλείται στο Εφετείο της Λουκάρεως για να δικαστεί για τη ληστεία τράπεζας και τον φόνο ενός ταξιτζή, που έγινε το Καλοκαίρι του 2012, στην Πάρο.

Σ΄αυτό το σημείο, θα έπρεπε ίσως να παραθέσουμε κάποιες επιπλέον πληροφορίες σε σχέση με τα γεγονότα, όμως κάτι τέτοιο κρίνεται μάλλον αχρείαστο αφού τα μίντια φρόντισαν να δώσουν σ΄αυτά, έκταση χουλιγουντιανών διαστάσεων.

Η υπόθεση που στήσανε από κοινού αντιτρομοκρατική και δημοσιογραφικοί βρικόλακες, είχε όλα αυτά τα στοιχεία που εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης θα είχαν την δυνατότητα να σπάσουν την μονοτονία και να συναρπάσουν το τηλεοπτικό κοινό. Μία ληστεία, ένας ηρωικός ευυπόληπτος πολίτης που δολοφονήθηκε, επαναστατικά ταμεία και τρομοκρατία, συνέθεσαν μαζί με επιλεγμένα αποσπάσματα από τα διηγήματα του Τάσου Θεοφίλου, μία τηλεοπτική υπερπαραγωγή που δίκασε και καταδίκασε τον πρωταγωνιστή της πριν ακόμη τελειώσει η ανάκριση του από τους μπάτσους. Έως ότου βρεθεί και τυπικά προφυλακισμένος, το πόρισμα είχε βγει : ληστής, δολοφόνος, τρομοκράτης.

Φυσικά, το γεγονός, ότι ο ίδιος αρνείται τόσο την συμμετοχή του στη ληστεία και τη δολοφονία που έγινε στην Πάρο όσο και την ένταξη του στην ε.ο. ΣΠΦ είναι αδιάφορο για την κινηματογραφική αυτή αφήγηση, αφού αυτό που έχει σημασία, είναι το σενάριο και όχι ευτελή ζητήματα όπως η πραγματικότητα.

Αφήνοντας στην άκρη τον δημοσιογραφικό οχετό, πρέπει μάλλον, να αναγνωρίσουμε πως η διαπίστωση ότι το κράτος στήνει σκευωρίες απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους, δεν προκαλεί πλέον, καμία έκπληξη, ενώ η κατάδειξη της έχει γίνει και αυτή κοινότυπη. Το γεγονός όμως, ότι το κράτος και οι διωκτικοί του μηχανισμοί είναι διατεθειμένοι « να παίξουν βρώμικα » απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους, ειδικά σε περιόδους όξυνσης του κοινωνικού πολέμου και ολοκληρωτικοποίησης του καθεστώτος, δε μας κάνει στιγμή κυνικούς ως προς τα πολύ πραγματικά αποτελέσματα των κατασταλτικών μεθοδεύσεων

Κοστίζουν ζωές και ελευθερίες

Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, πολλοί έχουν βρεθεί στο στόχαστρο της καταστολής, πολλοί έχουν περάσει από τη φυλακή, πολλοί βρίσκονται εντός των τειχών και πολλοί θα βρίσκονται για καιρό εκεί, ασχέτως οποιασδήποτε « αθωότητας » ή « ενοχής », αυτό δε μας κάνει να εσωτερικεύουμε τη γλώσσα της εξουσίας και μουδιασμένοι να μετράμε « ακόμη ένας ».

Κάθε υπόθεση είναι ένας σύντροφος λιγότερος, κάθε αιχμάλωτος είναι υπενθύμιση του ίδιου του κοινωνικού πολέμου και αυθύπαρκτη αιτία συνέχισης και κλιμάκωσης του.

 

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Ράμι Συριανός

Σπύρος Στρατούλης

Πολύκαρπος Γεωργιάδης