“Από την ελευθερία δεν μπορείς να κόψεις ούτε ένα κομματάκι, γιατί αμέσως όλη η
ελευθερία συγκεντρώνεται μέσα σ’ αυτό το κομματάκι.”
Εδώ κι ενάμιση μήνα, βιώνω κι εγώ με την σειρά μου, την “υπέροχη φιλοξενία” των ελληνικών φυλακών. Ξεκινώντας το ταξίδι μου από μια αδικαιολόγητα πολυήμερη παραμονή στα κρατητήρια της Ρόδου, είχα ως επόμενο σταθμό το τμήμα μεταγωγών της Πέτρου Ράλλη, καταλήγοντας (προς το παρόν φυσικά) στις φυλακές Αλικαρνασσού. Αν και το χρονικό διάστημα παραμονής μου είναι αρκετά μικρό για μια εκτενέστερη τοποθέτηση, θα ήθελα να προσθέσω τις λίγες εμπειρίες μου, συμβάλλοντας κι εγώ με αυτό τον τρόπο στη σημαντικότατη κίνηση δημιουργίας ενός εντύπου αποτελούμενο αποκλειστικά από το λόγο των κρατουμένων.
Οι συνθήκες στα κρατητήρια της Ρόδου ήταν κυριολεκτικά απάνθρωπες. Η αναζήτηση της ελευθερίας όμως, ήταν ισχυρή και ζητούσα απεγνωσμένα να δω λίγο ουρανό μέσα από κάποιο παράθυρο. Γρήγορα όμως κατάλαβα πως τα παράθυρα θεωρούνται είδος πολυτελείας. Τα κελιά ήταν πάρα πολύ μικρά, μέσα στα οποία μετά βίας μπορούσες να αναπνεύσεις, διότι σε ελάχιστα τετραγωνικά, έπρεπε να χωρέσουν αρκετά άτομα. Ο χώρος δεν αρκούσε ούτε για να κοιμηθεί κανείς, καθώς πέρα από την ασφυκτική κατάσταση, τα στρώματα που υπήρχαν ήταν λερωμένα με ούρα και κόπρανα χρηστών ναρκωτικών ουσιών, με ξεκάθαρο κίνδυνο για μετάδοση ασθενειών. Προσωπικά, έφτασα στο σημείο να παραμείνω 36 ώρες ξύπνιος, γιατί μαζί με όλα τα παραπάνω είχα να αντιμετωπίσω και τις ασταμάτητες ανακρίσεις. Σε όλα τα παραπάνω, ας προστεθεί κι η καλοκαιρινή ζέστη κι άπνοια, ώστε εύκολα να μπορεί κάποιος-α να αντιληφθεί την τραγικότητα της κατάστασης. Από θέμα σίτισης, φυσικά και δεν περίμενα κάτι καλύτερο κι η επιβεβαίωση μου δεν άργησε να έρθει. Φαγητό δινόταν μία φορά την ημέρα, το οποίο ήταν αδύνατο να το φάει κάποιος. Η εξάντληση
κι ο υποσιτισμός ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Η συνέχεια, όπως προείπα, ήταν στο τμήμα μεταγωγών της Πέτρου Ράλλη. Εκεί, όμως, κατάφερα να δω συγγενικά μου πρόσωπα κερδίζοντας έτσι ακόμα περισσότερο κουράγιο για τις επόμενες ημέρες. Το επισκεπτήριο ακούστηκε σαν κάτι μαγικό στα αυτιά μου κι η θέα των δικών μου ανθρώπων ήταν ό, τι πιο ωραίο μπορούσε να μου συμβεί εκείνη την στιγμή, αντιλαμβανόμενος το πόσο σημαντικό είναι για έναν
κρατούμενο η στήριξη με κάθε τρόπο από συντρόφους κι οικείους του.
Έπειτα, βρέθηκα με μία ξαφνική μεταγωγή στις φυλακές Αλικαρνασσού. Οι συθήκες κράτησης και διαβίωσης είναι κι εδώ εξίσου δύσκολες, κάτι το οποίο οδήγησε σε μία πρόσφατη στάση των κρατουμένων. Υπάρχουν κελιά, τα οποία δεν έχουν ούτε τουαλέτα, όπως και το δικό μου, με αποτέλεσμα αρκετοί κρατούμενοι να μένουν έως και 13 ώρες χωρίς να μπορούν να ικανοποιήσουν βασικές σωματικές τους ανάγκες.
Το μέγεθος των κελιών είναι γύρω στα 10τ.μ. και μέσα βρίσκονται 2-3 κρατούμενοι μαζί με περίπου 40 κατσαρίδες και κάθε ειδών ζωύφια, τα οποία εκ φύσεως δεν σέβονται ούτε το φαγητό σου, ούτε την ησυχία σου με αποτέλεσμα να έχουμε συχνούς καβγάδες, τους οποίους προς το παρόν φαίνεται να κερδίζουμε… Επίσης, οι απαγορεύσεις προϊόντων, ακόμα και ειδών πρώτης ανάγκης, όπως είδη ρουχισμού-σερβίτσια, είναι αρκετά συχνές από τις αρμόδιες Αρχές. Τέλος, το φαγητό βασίζεται κυρίως σε όσπρια από την περίοδο της Κατοχής και σε κρέας (στην καλύτερη των περιπτώσεων), το οποίο είναι πιο φρέσκο και το χρονολογώ από
την περίοδο της Χούντας…
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα και με έναν παρολίγο θάνατο κρατουμένου, λόγω χαρακτηριστικής αμέλειας των δεσμοφυλάκων, πραγματοποιήθηκε στάση στις φυλακές Αλικαρνασσού στις 16 Σεπτεμβρίου. Σε μία φυλακή, όπου το αξιακό, το οικονομικό, αλλά και το πολιτικό επίπεδο των περισσότερων κρατουμένων διαφέρει σε μεγάλο βαθμό, η μαζικότητα της στάσης έφτασε σε αρκετά υψηλά επίπεδα. Ιδιαιτέρως σημαντική κατά τη διάρκεια των γεγονότων, υπήρξε η άμεση ανταπόκριση των συντρόφων του Ηρακλείου, με μηχανοκίνητη πορεία συμπαράστασης που πραγματοποίησαν με το άκουσμα της είδησης. Όλοι οι κρατούμενοι αισθάνονται την ανάγκη για τέτοιες κινήσεις υποστήριξης κι αλληλεγγύης, χαιρετίζοντας σύσσωμοι την κίνηση των συντρόφων από το Ηράκλειο. Τις ώρες της στάσης δεν υπήρξε καμία επιτροπή κρατουμένων, η οποία αποφάσιζε και πρωτοστατούσε στα γεγονότα. Δημιουργήθηκε άμεσα μία άτυπη συνέλευση κρατουμένων, η οποία καθοδήγησε σε ουσιαστικό επίπεδο τις συνομιλίες με τις εισαγγελικές αρχές, ενώ όλοι οι κρατούμενοι ήταν παρόντες κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Αξίζει να σημειωθεί, πως ο σεβασμός μεταξύ των κρατουμένων αποτελούσε βασικό στοιχείο της στάσης, καθώς αντιλαμβανόντουσαν την ανάγκη της άμεσης επίλυσης βασικών προβλημάτων για μία αξιοπρεπή διαβίωση.
Τέλος, αξίζει να αναφέρω πως οι κρατούμενοι αλβανικής καταγωγής συμμετείχαν μαζικά στην στάση, αν και στις συγκεκριμένες φυλακές επικρατεί ισχυρός ρατσισμός απέναντι τους, λόγω γεγονότων που είχαν συμβεί στο παρελθόν, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα με ξεχωριστό προαυλισμό και πτέρυγα κελιών.
Κλείνοντας αυτό το γράμμα θα ήθελα να χαιρετίσω όλους εκείνους που ορθά σκεπτόμενοι, στηρίζουν πέρα από πολιτικές ή προσωπικές διαφωνίες, όλους τους πολιτικούς κρατούμενους κι αγωνιστές. Είναι επιτακτική η ανάγκη κατανόησης, ότι αυτές οι μικρότητες δεν χωρούν, όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις.
Τέλος, δηλώνω απερίφραστα πως ο αγώνας μου θα συνεχιστεί και μέσα από τα κολαστήρια της δημοκρατίας αδιάκοπα, αδιάλλακτα κι αμετάκλητα, όπως ακριβώς συνέβαινε όταν βρισκόμουν εκτός των τειχών του εγκλεισμού.
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ
Δελής Θεόδωρος
Κλειστές Φυλακές Αλικαρνασσού
04/10/2010