Ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης συνελήφθη στις 16 Γενάρη του 2006, βαριά τραυματισμένος από πυροβολισμούς μπάτσων μετά από ληστεία στην Εθνική Τράπεζα της οδού Σόλωνος. Τη σύλληψή του ακολούθησε μια παραληρηματική ασφαλίτικη και μιντιακή προπαγάνδα περί δήθεν ύπαρξης «συμμορίας ληστών με τα μαύρα», επιχειρήθηκε η ανάκρισή του από το διαβόητο τρομοεισαγγελέα Διώτη τις μέρες που νοσηλευόταν στην εντατική, στοχοποιήθηκε το φιλικό και συγγενικό του περιβάλλον και στη δίωξή του συμπεριλήφθηκαν οι επιβαρυντικές διατάξεις του τρομονόμου καθώς και κατηγορίες για έναν αριθμό επιπλέον ληστειών. Οι διωκτικοί μηχανισμοί κατηγόρησαν για την ίδια υπόθεση και κήρυξαν καταζητούμενους τρεις ακόμα αναρχικούς, το Σίμο και το Μάριο Σεϊσίδη και το Γρηγόρη Τσιρώνη, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να τους επικηρύξουν τον Οκτώβρη του 2009.
Ο Γ. Δημητράκης υπερασπίστηκε ως πολιτική του επιλογή τη συγκεκριμένη ληστεία κατά την οποία συνελήφθη, ως επιλογή εναντίωσής του στον εκβιασμό της εργασιακής συνθήκη καθώς και στο ρόλο των τραπεζών. Επίσης από την πρώτη στιγμή και καθόλη τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του, έχει σταθεί ενεργητικά παρών στις εξεγέρσεις και τους αγώνες μέσα στις φυλακές και μέσω των γραπτών του διατηρεί ζωντανή την επαφή του με τις εξελίξεις και έξω από αυτές.
Πρωτόδικα, τον Ιούλη του 2007, του επιβλήθηκε μια εξοντωτική ποινή 35 χρόνων. Κατά την εκδίκαση της υπόθεσης στο εφετείο, το Δεκέμβρη του 2010, η καταδικαστική ποινή μειώθηκε σε 12,5 χρόνια.
Ο σύντροφος τελικά αποφυλακίζεται τον Ιανουάριο του 2012.
– Από την ‘απολογία’ του Γιάννη Δημητράκη τον Ιούλιο του 2007
– Κείμενο του Γιάννη Δημητράκη για τη μαζική απεργία πείνας στις φυλακές το Νοέμβρη του 2008
– Kείμενο του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη για το ταμείο αλληλεγγύης