Αυτό το γράμμα είναι μια προσωπική εικόνα προς το κράτος δικαίου,όπως το ονομάζει σήμερα το ίδιο το καθεστωτικό κράτος που μας κυβερνά,όσο αφορά τις φυλακές και το νέο νομοσχέδιο “Επιχειρήσεις Γκουανταναμο”ή επαναφορά θανατικής ποινής θα το έλεγα εγώ. Καταρχήν θέλω να ευχαριστήσω όλους τους αλληλέγγυους εκτός των τειχών που με πορείες,συγκεντρώσεις,παρεμβάσεις,μικροφωνικές κ.α μας συμπαραστάθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο,που αυτό σημαίνει για εμάς τους έγκλειστους πως δεν είμαστε μονοί μας και ότι η φωνή μας βγαίνει έξω από τα δέσμια υψωμένα τείχη των φυλακών. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συγκρατούμενους μου που στέκονται πάντα παρών σε όλες τις κινητοποιήσεις που γίνονται εντός των τειχών πάντα με αξιοπρέπεια και ενωμένοι σαν μια γροθιά. Ελπίζω αυτό να συνεχιστεί έως την λευτεριά όλων μας και το γκρέμισμα μέχρι και της τελευταίας φυλακής Μια δυνατή αγκαλιά λοιπόν σε όλους αυτούς,μια υψωμένη γροθιά και αγάντα φίλοι μου. Τώρα θα πάω στο επίκαιρο αυτό γεγονός Γ‘ τύπου υψίστης ασφαλείας. Ο θάνατος δεν είναι το μόνο τέλος της ζωής του ανθρώπου και δεν είναι μόνο ιδιωτική υπόθεση εφόσον ο άνθρωπος είναι μέλος μιας οργανωμένης και πολιτικοποιημένης κοινωνίας. Όπως η ζωή έτσι και ο θάνατος έχει χρησιμοποιηθεί ανά τους αιώνες θετικά ή αρνητικά από τους κυβερνώντες αλλά και στις 2 περιπτώσεις ένας είναι ο βασικός στόχος,η διατήρηση της εξουσίας. Στην Ελλάδα η θανατική ποινή καταργήθηκε το 1993 όμως σήμερα,21 χρόνια μετά,την επαναφέρουν με τις φυλακές υψίστης ασφαλείας Γ’τύπου. Καλά τώρα παν καλά αυτοί,πως περιμένουν να βγει από εκεί κάποιος; Πάντως σίγουρα συναισθηματικά νεκρός ίσως ερείπιο σωματικά και κατεστραμμένος ολοκληρωτικά ή και πιο τρελαμένος. Γι αυτό έγινε παραπάνω η αναφορά μου στον θάνατο. Τώρα μετά από αυτήν την απεργία πείνας που για μένα ήταν η μεγαλύτερη που έχω συμμετάσχει με 4.500 χιλιάδες συγκρατούμενους μου στα 15 και έτη που έχω εκτίσει έως τώρα είδα την πραγματική αλήθεια όσων συμβαίνουν από μεριά πολιτικής- κυβέρνησης- ΜΜΕ κ.α. Το συμπέρασμα μου λοιπόν είναι ότι όταν η πολιτική της χώρας γίνεται μια κεκαλυμμένη θανατοπολιτική , μια πολιτική εξόντωσης των ασθενέστερων( οποιασδήποτε φυλής- οποιουδήποτε ποινικού μητρώου) τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο κράτος της Ελλάδας. Ελπίζω και πιστεύω λοιπόν ότι οι πράξεις μας πρέπει αν γενικευτούν και να καταλήξουν σε κάποια μαζική εξέγερση. Πιστεύω σήμερα λοιπόν ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για κάποιον απ’το να βρεθεί στους δρόμους,να σηκώσει το πρώτο ξύλο,την πέτρα,την μολότοφ, να περιτριγυρίζεται από το πλήθος,να αγκαλιάζεται και να αφομοιώνεται απ’αυτό. Να νιώθει κάποιος ότι είναι κύτταρο μιας τεράστιας γροθιάς που κάνει τους μπάτσους να το βάζουν στα πόδια. Όπως είπε και ο Στέργιος Κατσαρός είναι κάτι σαν ερωτικός οργασμός. Μόνο όποιος δεν έχει ερωτευτεί πραγματικά δεν μπορεί αν νιώσει αυτή την υπέρτατη έκρηξη ευτυχίας.
Αυτά από μένα αδέρφια.Σας στέλνω μια ζεστή αγκαλιά,μια υψωμένη γροθιά και μια υπόσχεση. Ότι είμαι και θα είμαι παρών. Βαστά τε Αδέρφια- Αγάντα.
Μιχάλης Ραμαδάνογλου