ΗΜΕΡΕΣ ΑΝΑΚΡΙΣΗΣ: Από τα βασανιστήρια στο… ουισκάκι με πατατάκια.
10.04.2010, περίπου 10 το βράδυ. Περιπολικό της Αμεσης Δράσης με προσεγγίζει σε δρόμο της Ν. Φιλαδέλφειας. Δύο μπάτσοι προτάσσουν τα όπλα τους και μου περνούν χειροπέδες. Στο επόμενο λεπτό καταφτάνει αντιτρομοκρατικάριος με «Freewind» και εμφανώς ανακουφισμένος αναφωνεί «αυτός είναι». Μετά από μια τρελή πορεία, με τους μπάτσους αγχωμένους και τον «αντί» να τους ηρεμεί, φτάνουμε στη ΓΑΔΑ. Το ασανσέρ οδηγεί στον 12ο όροφο. Η πόρτα ανοίγει και τρεις κουκουλοφόροι αναλαμβάνουν δράση. Μετά τα πρώτα χτυπήματα καλωσορίσματος μου λένε να γδυθώ. Ακολουθούν πολλές ερωτήσεις και η αρνητική μου στάση τους εξαγριώνει. Αρχίζουν οι απειλές: «Πάρτε τον στον Υμηττό. Πηγαίνετε να φέρετε τα παιδιά του εδώ να τα σκοτώσουμε μπροστά του». Παράλληλα, ο ξυλοδαρμός συνεχιζόταν με γροθιές, γονατιές κ.ά., με προτεραιότητα κυρίως στο σώμα και όχι στο πρόσωπο. Βέβαια, η συνεχής αρνητική μου στάση «πυροδοτεί» και κάποιες γροθιές στο πρόσωπο (εμφανείς οι μελανιές στο πρόσωπό μου κατά την προσέλευση στον εισαγγελέα). Ξαφνικά διαπιστώνω ότι μαζευτήκανε πολλοί. Η λύσσα τους να μάθουν πράγματα από μένα πριν δημοσιευτεί η σύλληψή μου τους κάνει να ξεχνούν τις κουκούλες τους. Ηταν περίπου εφτά άτομα τώρα στο δωμάτιο. Τώρα, ξεκινούν οι πιο «επαγγελματικές» μέθοδοι ανάκρισης.Κεφαλοκλείδωμα μέχρι να χάσω τις αισθήσεις μου, έντονη πίεση στη μύτη μου και όλα αυτά όντας γυμνός. Μεσολαβούν βέβαια κάποιες παύσεις κοιτάζοντας τον τοίχο, για να σκεφτώ. Οι ερωτήσεις συνεχίζονταν μαζί με επαναλαμβανόμενες γονατιές στο μηρό. Τα πράγματα αγριεύουν. Η ώρα περνάει και οι «αντί» έχουν εξαγριωθεί. Πέφτω συνέχεια κάτω για να προφυλαχτώ από τα χτυπήματα και με σηκώνουν συνέχεια. Οι παύσεις σταματούν. Εφτά ή οχτώ άτομα, κουκουλοφόροι και μη, με ξυλοκοπούν όλοι. Ενα δυνατό χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, με αποτέλεσμα να χάσω σχεδόν τις αισθήσεις μου, βάζει τέλος στα βασανιστήρια.
Οταν ξαναβρίσκω λίγο τις αισθήσεις μου, συνειδητοποιώ ότι το σώμα μου είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Τα άκρα μου έχουν μουδιάσει πλήρως και έχουν πρηστεί. Η ένταση της κατάστασης μου έχει προκαλέσει δύσπνοια και λόγω χαμηλού αιματοκρίτη (στίγμα μεσογειακής αναιμίας) νιώθω την πίεσή μου χαμηλή. Αντιλαμβάνομαι ότι η κατάσταση αυτή θα συνεχιστεί μέχρι το πρωί σε σίγουρα χειρότερες συνθήκες. Παθαίνω κάποιου είδους κρίση και καταρρέω. Οι κουκουλοφόροι δείχνουν να ανησυχούν, αλλά περιμένουν. Με βάζουν να κάτσω και μου ρίχνουν νερά στο πρόσωπο. Δεν έχουν πειστεί ακόμα, ενώ η συμπτωματολογία εντείνεται. Με ρωτούν αν παίρνω φάρμακα και τους εκστομίζω τη λέξη «αναιμία». Δεν δείχνουν να πείθονται, αλλά καλού – κακού φωνάζουν τον διευθυντή της αντιτρομοκρατικής. Τελικά, εμφανώς ανήσυχοι, φωνάζουν κάποιον γιατρό που με εξετάζει και με μεταφέρουν στο ιατρείο μη ρισκάροντας να πάθω κάτι μέσα στη ΓΑΔΑ. Εκεί, μετά από κάποια ώρα, συνέρχομαι και σε κακή κατάσταση με πηγαίνουν στο κελί μου. Η όλη διαδικασία πρέπει να κράτησε γύρω στις τρεις ώρες (λέω «πρέπει» γιατί είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου λόγω της φυσικής και ψυχικής ενέργειας που κατανάλωσα), ενώ η περιγραφή των λεπτομερειών του βασανισμού είναι εκ των πραγμάτων ελλιπής. Ειλικρινά, δεν μπορώ να θυμηθώ ακόμα τα πρόσωπα των βασανιστών μου.
Από το επόμενο πρωί ξεκινάει μια πιο «φιλική» μέθοδος ανάκρισης. Η χρονική διάρκεια αυτής της «προσέγγισης» κράτησε μέχρι και το προηγούμενο βράδυ της προφυλάκισής μου στις φυλακές των Τρικάλων. Πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν τρία υψηλόβαθμα στελέχη της αντιτρομοκρατικής. Σα να μην είχε συμβεί τίποτα το προηγούμενο βράδυ («έλα μωρέ δυο σφαλιάρες έφαγες») οι προσφορές ήταν πλούσιες. Τσιγάρα, νερό, αναψυκτικά, σάντουιτς, καφές και… ουισκάκι με πατατάκια, ήταν πάντα στην ευχέρειά μου για παραγγελία. Η «φιλική» αυτή προσέγγιση περιείχε τις ίδιες, αλλά και άλλες, ερωτήσεις που μου έκαναν κατά τη διάρκεια του βασανισμού μου. Το σκηνικό είχε απ’ όλα. CD’s με τηλεφωνικές συνομιλίες, φωτογραφίες, αντιτρομοκρατικάριους στο ρόλο του καφετζή με το δίσκο στο χέρι!!!
Ολα αυτά γιατί «εγώ ήμουν ο καλλιεργημένος, με γυναίκα και παιδιά», ενώ οι υπόλοιποι ήταν «διεστραμμένοι, τρελοί» και πολλά άλλα. Από την αρχή πόνταραν στο γεγονός ότι είμαι πατέρας ανήλικων παιδιών και θα συνεργασθώ. «Τα παιδιά σου δεν τα σκέφτεσαι, πώς θα μεγαλώσουν; Πες μας και θα φροντίσουμε εμείς να βγάλεις λίγα χρόνια στη φυλακή». Ακόμα και λεφτά μου πρόσφεραν λίγο πριν «απολογηθώ» στην ανακρίτρια. «Πες μας και θα σου δώσω 50 χιλιάρικα να τα δώσεις στη γυναίκα σου. Δεν θα το μάθει κανείς». Οι επόμενες μέρες πέρασαν με την ίδια διαδικασία να συνεχίζεται κάθε 3-4 ώρες. Επιστράτευσαν βέβαια και ένα νεότερο στέλεχος, περίπου στην ηλικία μου, μήπως και σταθεί πιο τυχερός. Ετσι, πέρασαν οι μέρες μέχρι τις 17.04 που οδηγήθηκα, μαζί με τον Β. Σταθόπουλο, στις φυλακές των Τρικάλων. Το γεγονός ότι ΔΕΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΘΗΚΑ βέβαια ανταμείφθηκε με την προφυλάκισή μου σε τόσο μεγάλη χιλιομετρική απόσταση που μου στερεί ουσιαστικά τη δυνατότητα να βλέπω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Εκτός αυτού βεβαίως. Βασικός τους στόχος είναι να δυσχεραίνουν την επικοινωνία μου με τους συντρόφους μου Π. Ρούπα και Ν. Μαζιώτη.
Για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα… Επέλεξα να δημοσιεύσω τον βασανισμό μου απ’ τους αχρείους της αντιτρομοκρατικής μετά από την «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Καταρχήν, εντάσσω το βασανισμό μου, αλλά και τη «φιλική προσέγγιση», στην ίδια ακριβώς διαδικασία: ΑΝΑΚΡΙΣΗ! Βασικός στόχος των βασανιστηρίων δεν ήταν η εκδίκηση, αλλά η απόσπαση πληροφοριών. Θέλω να γίνει κατανοητό ότι γράφω αυτές τις γραμμές τώρα, μετά την ανάληψη ευθύνης για τη συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα, για να δηλώσω ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ. Η δημοσίευση των γεγονότων αυτών δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση καταγγελία βασανιστηρίων. Στόχος μου είναι να καταδείξω τις απαρχαιωμένες και αναποτελεσματικές μεθόδους ανάκρισης και να συνεισφέρω αυτή μου την εμπειρία ως στιγμή αγώνα σε κατάσταση αιχμαλωσίας. Δηλώνω ότι η ξεκάθαρη στάση μου ακολουθεί την υπερήφανη επαναστατική ιστορική διαδρομή όλων όσοι βρέθηκαν αιχμάλωτοι στο καθεστώς.
Νιώθω υπερήφανος για τη συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα, τη διαδρομή που έχει χαράξει και τις σημαντικές του παρεμβάσεις στον κοινωνικό – ταξικό πόλεμο. Ούτε τα βασανιστήρια ούτε ο ψυχολογικός πόλεμος ούτε και οι εξοντωτικές ποινές που μας επιφυλάσσουν, θα με γονατίσουν. Είμαι πιο δυνατός από ποτέ και αυτό το οφείλω στην ακλόνητη πίστη μου για τον αγώνα και την επανάσταση. Τώρα μπορώ να αντικρύσω τα παιδιά μου κατάματα και με υπερηφάνεια. Αλλωστε, η γέννησή τους την 6η Δεκέμβρη του 2008 καθιστά χρέος για μένα να συνεχίσω ν’ αγωνίζομαι. Τέλος, σ’ αυτό το κείμενο θέλω να τιμήσω τον σύντροφό μου Λάμπρο Φούντα που δολοφονήθηκε από το καθεστώς. Η μάχη που έδωσε αυτός ο όμορφος αγωνιστής θα μείνει πάντα χαραγμένη στις καρδιές όλων μας.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ – ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Κώστας Γουρνάς
ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
ΠΤΕΡΥΓΑ Ε1
04.05.2010