“Μια ανάσα και ένα τέλος. Και πάλι από την αρχή…
Στο χείλος του γκρεμού ακροβατούν τα αμετανόητα όνειρά μας…”
Τις ώρες που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές διανύω την 41η ημέρα απεργία πείνας. Μια απεργία που μαζί με τους συντρόφους από το Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων ξεκινήσαμε στις 2 του Μάρτη και ως στόχο έχει να σαμποτάρει και να πετύχει ουσιαστικά πλήγματα στο πλαίσιο της ελληνικής κατασταλτικής πολιτικής(187, 187Α, κουκουλονόμος, αυθαίρετη χρήση DNA), δίνοντας ένα δυνατό χαστούκι στην ανθρωπιστική μάσκα των εμπόρων ελπίδας του νέου κυβερνητικού σχήματος.
Προσγειώνοντας τα δάχτυλα σ’ αυτήν την κόλλα χαρτί. Δύσκολη διαδικασία. Ψάχνω να βρω την συγκέντρωση μετά από τόσες μέρες σωματικής εξόντωσης, πασχίζω να μοιραστώ σκέψεις, συναισθήματα, εσωτερικές ανησυχίες, να κλέψω λίγη επικοινωνία με όλο τον κόσμο του αγώνα έξω από τα κάγκελα. Με εκείνους τους ανθρώπους που τόσες μέρες ΔΙΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΜΑΧΗ σηκώνοντας το σκληρό βάρος των επιλογών μας. Μια κλεψύδρα που μετράει αντίστροφα. Μια απόφαση και μια προοπτική σύγκρουσης. Αγώνας με ημερομηνία έναρξης και λήξης. Εκ των πραγμάτων. Οι λέξεις γίνονται σκληρές όταν έχουν να κάνουν με την υγεία ενός ανθρώπινου οργανισμού. Μα το ΠΕΙΣΜΑ, η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ, το ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΙΣΗ του αγώνα μας ξεγλιστρούν από τα ιατρικά ανακοινωθέντα και τους δείκτες τιμών της υγείας. Σφίγγεις τα δόντια και πρέπει να συνεχίσεις. Αντέχεις περισσότερο από όσο μπορείς, από όσο νομίζεις ότι μπορείς… Η αίσθηση της πείνας κεντάει ολόκληρο το σώμα. Κι εσύ σφίγγεις πάλι τα δόντια. Για τη συνέχεια… Για την θαρραλέα φθορά σου.
Η ζωή έξω από το παράθυρο του κελιού-θαλάμου μου, εδώ στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας, περπατάει κανονικά σαν να μην συμβαίνει τίποτα, η ρουτίνα κυκλοφορεί υποκριτικά στους δρόμους, οι άνθρωποι που παρατηρώ βυθίζονται στους ατομικούς μικρόκοσμούς τους. Τα ψέματα και οι συκοφαντίες των δημοσιογράφων, οι κραυγές ακροδεξιών σκουπιδιών ρίχνουν λάσπη στον αγώνα μας την ώρα που οι δήθεν ανθρωπιστές του ΣΥΡΙΖΑ ΕΞΟΝΤΩΝΟΥΝ πολλούς πολιτικούς κρατούμενους χρονοτριβώντας προκλητικά.
Μα η ελευθερία παραμονεύει εκεί όπου θες να την βρεις: Σε κάθε μικρή ή μεγάλη πιθανότητα σύγκρουσης, εκεί όπου από τις ρωγμές των συγκρούσεων ανθεί όλη η ομορφιά-μαζί φυσικά με τα ρίσκα-του αγώνα. Είναι όλες αυτές οι κινήσεις αλληλεγγύης, όλες εκείνες οι δράσεις ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΦΟΜΟΙΩΣΟΥΝ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ…
Πώς να “αφομοιωθούν” οι εύστοχες και δυναμικές καταλήψεις δημοσίων κτιρίων που προβάλλουν ατόφιο το λόγο και τα αιτήματά μας προς τα έξω;
Πώς να “αφομοιωθούν” οι φωτιές των συγκρούσεων που μας χορταίνουν αποφασιστικότητα ή τα συνθήματα στους τοίχους του κοινοβουλίου που ειρωνεύονται τη δημοκρατία τους;
Πώς να “αφομοιωθούν” οι αιφνιδιαστικές εμπρηστικές επιθέσεις σε κάθε γωνιά της χώρας που πλαισιώνουν με τον πιο όμορφο τρόπο τον αγώνα μας; Και είναι πολλά. Αγκάθι στην ομαλότητα και την κοινωνική ειρήνη που επιζητούν και δεν την έχουν…
ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΙΣΩ…
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ
ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ
Ντάλιος Αργύρης
Γενικό Κρατικό Νίκαιας
11/4/2015