NA TΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ, ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ
[αφού οι εμπνευστές και δημιουργοί τους σκοπεύουν να μας εκμεταλλεύονται μέχρι να μας εξοντώσουν…]
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ως συνολικότερη σύλληψη και πρακτική, προέρχονται πράγματι κατ’ ευθείαν από τις σκοτεινότερες εποχές της ανθρώπινης ιστορίας. Δεν αποτελούν, ωστόσο, δημιούργημα του ναζιστικού χιτλερικού καθεστώτος -μολονότι απέκτησαν τη μεγάλη και άγρια φήμη τους εκείνη την περίοδο- αλλά είναι ένα ακόμη ωμό και απάνθρωπο κατασκεύασμα που τα κυρίαρχα δυτικά κράτη εφάρμοσαν για να περιορίσουν και να εξοντώσουν πληθυσμούς και ομάδες που τα ίδια θεώρησαν ως απειλή για το ξεδίπλωμα του ‘μεγαλειώδους’ δυτικού πολιτισμού [ευρωπαϊκής καταγωγής αμερικανοί, χιλιανοί και αργεντίνοι εναντίον τσερόκι, μαπούτσε και άλλων αυτοχθόνων λαών σε Βόρεια και Νότια Αμερική, ισπανοί εναντίον κουβανών το 1897, βρετανοί στη Νότιο Αφρική το 1900 και πάει λέγοντας].
Οι ουσιαστικές καινοτομίες των Ναζί, αποτελούν ωστόσο το βασικό λόγο για τον οποίο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανθρώπων που δεν έχουν διαπράξει κάποιο ‘αδίκημα’ και δεν έχουν να περιμένουν καμία δίκη, ανθρώπων δηλαδή που η ίδια τους η ύπαρξη καθίσταται παράνομη, αποτέλεσαν και αποτελούν μέχρι σήμερα ένα κληροδότημα που υιοθέτησαν και χρησιμοποιούν με χαρά οι σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες -και όχι μόνο-. Η πρώτη καινοτομία, ήταν ότι εκεί στοιβάχτηκαν όχι μόνο τα μέλη των ομάδων που αποτελούσαν ‘τον εχθρό εκτός των τειχών’, αλλά και όλοι όσοι θεωρήθηκε ότι απαρτίζουν τον εσωτερικό εχθρό, οι πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος, εβραίοι, ομοφυλόφιλοι, ρομά, σωματικά ιδιαίτεροι και άλλοι, με το ρατσισμό, το σεξισμό και την ευγονική να συναγωνίζονται μεταξύ τους για το πρώτο σε τάξη κριτήριο. Η δεύτερη μα εξίσου σημαντική καινοτομία, ήταν ότι εκεί συστηματοποιήθηκε η εργασιακή εκμετάλλευση των εγκλείστων, πολλοί εκ των οποίων έλιωσαν τα κορμιά τους για να γιγαντωθούν και να γίνουν οικονομικοί κολοσσοί εταιρείες που σήμερα πουλάνε ‘κοινωνικό και οικολογικό προφίλ’ [Krupp, Bayer, Daimler-Benz, Hugo Boss, Opel και η λίστα είναι μεγάλη…].
Στην Ελλάδα του Σαμαρά, του Βορίδη, του Δένδια και του -πρώτου εν ελλάδι εξαγγέλοντα- Χρυσοχοϊδη, στη μεγάλη σύγχρονη ευρωπαϊκή οικογένεια της Ε.Ε., τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, συνθέτουν μαζί με την υπόλοιπη γκάμα των κρατικών εργαλείων καταστολής, ελέγχου και εξόντωσης, τις πρακτικές μέσω των οποίων παίρνει σάρκα και οστά το μεγάλο όραμα του ευρωπαϊκού Κεφαλαίου: η διατήρηση μιας Ευρώπης-Φρούριο, η οποία φροντίζει να δημιουργεί -μέσω πολέμων και επεκτατισμού- ολοένα περισσότερους εξαθλιωμένους αποκλεισμένους στα σύνορά της, μα και ταυτόχρονα όλο και πιο αδύναμους, φτηνούς και αναλώσιμους εσώκλειστους στο εσωτερικό της. Μέσα στη συνθήκη του παγκόσμιου και ανελέητου πολέμου των αφεντικών εναντίον όλων των υπολοίπων, κάθε σχηματισμός ξαναμοιράζει την τράπουλα και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δώσει στην ελλάδα το ρόλο του κράτους-χωροφύλακα, έναν ρόλο που οι ντόπιες ελίτ δέχονται και διεκπεραιώνουν με μεγάλη ευχαρίστηση.
Το συνεχές, εδώ και κάποια χρόνια, κυνηγητό, οι δολοφονίες, όπως και η ευρύτερη στοχοποίηση των μεταναστών, είτε με τη θεσμική μορφή του ‘Ξένιου Διός’ και των πολυάριθμων ‘Φαρμακονησιών’, είτε με την παρα-θεσμική των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής, διαδραματίζουν πολλαπλούς και ζωτικούς ρόλους για τη διατήρηση της -τόσο πολύτιμης για τους κυρίαρχους- κοινωνικής ειρήνης. Εξασφαλίζουν το απαραίτητο ημι-παράνομο και άρα χωρίς δικαιώματα και νομική διαπραγματευτική ισχύ, απαξιωμένο εργατικό δυναμικό που χρειάζεται για να στελεχώσει τις Μανωλάδες-αυτού-του-τόπου, τα χαμηλότερα και πιο αναλώσιμα στρώματα κάθε είδους μαφιόζικης δραστηριότητας, από trafficking και ναρκωτικά μέχρι εμπόριο οργάνων, με λίγα λόγια, τα νόμιμα και παράνομα ‘εργοτάξια της ανάπτυξης’ που έχει ανάγκη -όπως μας έχουνε ζαλίσει τον έρωτα- η ελλάδα-της-εξόδου-από-την-κρίση. Παράλληλα, η διαρκής αυτή στοχοποίηση, λειτουργεί ως υπόδειξη από πλευράς της κυριαρχίας, σχετικά με το ποιον οφείλουν οι υποτελείς της να μισούν και να θεωρούν ως υπαίτιο των δεινών τους: τον ξένο, τον « άλλον », τον ταξικά κατώτερο και κοινωνικά περιθωριοποιημένο, στρεφόμενοι στο κράτος προς αναζήτησιν της πολυπόθητης « ασφάλειας ».
Κάπου εκεί, αναλαμβάνει το περιβόητο « αστυνομικο-στρατιωτικό σύμπλεγμα της ασφάλειας », ένας ‘παίκτης’ με καθημερινή άνοδο και ταχύτατη εδραίωση σε πλανητικό επίπεδο [αφού ο καπιταλισμός δεν υπόσχεται πλέον μεγαλεία, παρά μόνο μία -με το δάχτυλο στη σκανδάλη- αφηρημένη ‘ασφάλεια’] να βγάλει κι αυτός το…μεροκάματό του.
Ένα ‘μεροκάματο’ ανυπολόγιστα αμέτρητων δισεκατομμυρίων ευρώ/δολαρίων/ρουβλίων, αντλούμενο τόσο μέσα από τις ίδιες τις δραστηριότητες της δημιουργίας στρατοπέδων συγκέντρωσης, φυλακών και όλων των πέριξ αυτών [παροχή της λιγοστής και σάπιας τροφής, συρματοπλέγματα, μπάτσοι-σεκιουριτάδες κλπ], όσο και από τη γενικότερη και συνολικότερη στρατιωτικοποίηση και στρατοπεδοποίηση τεράστιων κομματιών του -εκτός των φυλακών- κοινωνικού πεδίου: κάμερες, συναγερμοί και λοιπά συστήματα παρακολούθησης, μπάτσοι (οπλισμένοι σαν αστακοί), σεκιουριτάδες και λοιπά παλαιά και νέα κατασταλτικά σώματα, στρατιωτικοί εξοπλισμοί και δραστηριότητες που στρέφονται ολοένα και περισσότερο προς τον εσωτερικό παρά προς τον ‘εξωτερικό’ εχθρό (αύρες, στρατιωτικά γυμνάσια), βραχιολάκια gps που χρεώνονται οι κρατούμενοι και καινούριες φυλακές υψίστης ή μη ασφάλειας, που εμπεριέχουν την ιδιωτική πρωτοβουλία όλο και περισσότερο… ένας τζίρος τρελός, που επιβεβαιώνει πως οι φόβοι μας είναι το μεροκάματό τους.
Όπως κάθε καλός επιχειρηματίας, ωστόσο, το ‘σύμπλεγμα’ αυτό έχει σαν αποκλειστικό στόχο τη μεγιστοποίηση των κερδών του, μέσω της επέκτασης των δραστηριοτήτων του, και φυσικά τη διεύρυνση του ‘πελατολογίου’ του. Με απλά λόγια, η Κυριαρχία επιθυμεί όχι μόνο να μας φλομώσει με περισσότερο ‘μαστίγιο και ασφάλεια’ (καθότι μας τελείωσε το καρότο), αλλά και να συμπεριλάβει στο εύρος της βίας αυτής τους πάντες εκτός από την ίδια, εφαρμόζοντας το δόγμα της μηδενικής ανοχής και ενσαρκώνοντας το κράτος εκτάκτου ανάγκης. Έτσι, οι τελευταίοι ‘αντι-τρομοκρατικοί νόμοι’, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και η δημιουργία Λευκών Κελιών, τα πογκρόμ κάθε είδους εναντίον των μεταναστών, οι πολυετείς καταδίκες αγωνιστών σε δίκες-παρωδίες [όπως στην περίπτωση του αναρχοκομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου σε 25 χρόνια], οι επί δίμηνο μπούκες σε σπίτια αγωνιστών με πρόσχημα την παραβίαση αδείας του Χ.Ξηρού, η καταστολή και η εκκένωση των καταλήψεων, η μεσαιωνική κατάσταση στο ‘νοσοκομείο φυλακών Κορυδαλλού’ και οι επικηρύξεις ανθρώπων με αφορμή τη συμμετοχή τους ή μη σε ένοπλες οργανώσεις, είναι κομμάτια της ίδιας στρατηγικής που προβλέπει την πάταξη κάθε ριζοσπαστικού ακηδεμόνευτου αγώνα, τη μετατροπή της φύσης σε απέραντο χρυσωρυχείο, τη διαπόμπευση οροθετικών/ιερόδουλων/οποιουδήποτε ‘περιθωριακού στοιχείου’ και το διάχυτο σεξισμό, την είσοδο στις φυλακές κοινωνικών κομματιών που ούτε που το φαντάζονταν σαν ενδεχόμενο λίγα χρόνια πριν, το νταβατζιλίκι και τον εξευτελισμό μέσα από τα προγράμματα του ΟΑΕΔ, τη φθηνή/ελαστική/τζάμπα εργασία, την απόπειρα διάλυσης, εντέλει, των τελευταίων δεσμών που έχουν απομείνει μεταξύ των κατώτερων τάξεων που συνθέτουν τον κοινωνικό ιστό. Θέλουν να μας βάλουν να χτίσουμε τζάμπα τα κλουβιά μέσα στα οποία θα μας θάψουν ζωντανούς, αφού πρώτα τους πληρώσουμε και για τα υλικά.
Όλα αυτά, όμως, δεν μένουν αναπάντητα επί μακρόν. Είναι δεκάδες οι περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια στην ελλάδα -και όλο τον κόσμο- που τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών μετατράπηκαν σε θέατρα εξέγερσης των κολασμένων ενάντια στους ανθρωποφύλακές τους, όπως επίσης δεν είναι λίγοι και οι αγώνες εντός των σωφρονιστικών καταστημάτων, από κρατούμενους και κρατούμενες -για ‘πολιτικά’ ή μη ‘εγκλήματα’- που χρησιμοποιώντας τα λιγοστά μέσα που διαθέτουν αψηφούν τη συνθήκη της ανελευθερίας και διεκδικούν τη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους.
Αυτό που οφείλουμε άμεσα να αντιληφθούμε, είναι πως όλα αυτά δε συμβαίνουν για κάποιους ‘άλλους’. Οι ‘άλλοι’ είμαστε εμείς. Εμείς οι ημι-άνεργοι μα full time ανασφάλιστοι, εμείς που βλέπουμε τους τόπους μας να καταστρέφονται δια παντός στο βωμό του κέρδους, εμείς που έχουμε αηδιάσει από το συνδικαλισμό και τα κομματόσκυλα, εμείς οι μετανάστες, εμείς οι εργάτριες που τρώμε όλα τα παραπάνω συν την καταπίεση της πατριαρχίας, εμείς που αν δεν ξεκινήσουμε -χτες- να δημιουργούμε οριζόντιες και από τα κάτω κοινότητες αγώνα, αν δεν αμφισβητήσουμε έμπρακτα και με διάρκεια κάθε μηντιακό φερέφωνο, κόμμα, ‘σωτήρα’, αρχηγό και εξουσία, δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι φυλακές, μπορεί να είναι ντροπή, μα το γκρέμισμά τους δεν είναι ζήτημα ‘ανθρωπισμού’. Είτε θα τολμήσουμε συνειδητά ως άνθρωποι που επιζητούν τη χειραφέτηση να εξερευνήσουμε τα μονοπάτια της ανταρσίας και να ζήσουμε με αληθινή αλληλεγγύη, είτε θα συνεχίσουμε για πολύ καιρό να αναρωτιόμαστε αγκομαχώντας πόσο πιο κάτω πάει ο πάτος…
Ταμείο Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών
Μάρτης 2014