Με αφορμή το νέο νομοσχέδιο για τις ειδικές συνθήκες κράτησης και τη δημιουργία φυλακών υπερ-υψίστης ασφαλείας

Η πλέον ακροδεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, εκφραστής του δόγματος “νόμος και τάξη”, με άξιο συνοδοιπόρο τη γκεμπελίστικου τύπου μιντιακή προπαγάνδα, επιχειρεί την αναδιάταξη και αυστηροποίηση της καταστολής σε κάθε της έκφανση (αστυνομική-δικαστική-ποινική-σωφρονιστική). Τρομονόμοι, ιδιώνυμα, κουκουλονόμοι, αυστηροποίηση των ποινών, αύξηση των εγκλεισμών και των προφυλακίσεων, κορυφώνονται με το νέο κατασταλτικό νομοσχέδιο που προβλέπει την ίδρυση φυλακών απομόνωσης και στοχεύει στην εξόντωση των φυλακισμένων αγωνιστών και αγωνιζόμενων κρατούμενων. Η επέκταση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης και στις φυλακές, με τη σχεδιαζόμενη αναδιάρθρωσή τους και την αυταρχικοποίηση του πλαισίου λειτουργίας τους, αποτελεί ένα ακόμα βήμα της κατασταλτικής επίθεσης που έχει εξαπολύσει η κυριαρχία σε ολόκληρο το κοινωνικό πεδίο.

Στο νομοσχέδιο προβλέπεται η εσωτερική διαβάθμιση των καταστημάτων κράτησης σε κλιμακούμενα επίπεδα πειθαρχικού ελέγχου και τιμωρίας. Οι φυλακές θα χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες, με το ανάλογο καθεστώς κράτησης: στις ήδη υπάρχουσες πτέρυγες τύπου Β θα προστεθούν οι τύπου Α, που θα στεγάσουν τους χρεοφειλέτες και άλλα οικονομικού τύπου αδικήματα (συμπεριλαμβανομένων και των αδικημάτων που διαπράττουν οι εκπρόσωποι της οικονομικής και πολιτικής ελίτ) και οι τύπου Γ, που θα αποτελέσουν τις σύγχρονες πειθαρχικές φυλακές. Έτσι, ενώ για τους κρατούμενους που κρίνονται ως επικίνδυνοι επιφυλάσσεται ένα καθεστώς εξαίρεσης με την υπερκατασταλτική διαχείρισή τους στις πτέρυγες τύπου Γ.

Ως επικίνδυνοι κρατούμενοι ορίζονται τόσο οι πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος και τα μέλη των ενόπλων οργανώσεων, όσο και τα μέλη του λεγόμενου “οργανωμένου εγκλήματος” και οι απείθαρχοι κρατούμενοι (όσοι δηλαδή συμμετέχουν σε στάσεις και εξεγέρσεις ή έχουν τιμωρηθεί πειθαρχικά για άσκηση λεκτικής ή φυσικής βίας ενάντια στους ανθρωποφύλακες). Με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά μονιμοποιείται και θεσμοθετείται ένα καθεστώς αυθαιρεσίας, με τους κρατούμενους που δε σκύβουν το κεφάλι στον “σωφρονιστικό” αυταρχισμό να βρίσκονται σε συνθήκη μόνιμης ομηρίας και απειλής μεταγωγής. Μέσα στο ίδιο καθεστώς θεσμοποιημένης αυθαιρεσίας ανήκει και η δυνατότητα της εκάστοτε διεύθυνσης (που θα αποτελείται κατ’ εξαίρεση από συνταξιούχους δικαστικούς και αξιωματικούς της αστυνομίας)  να προχωρά κατά το δοκούν σε περιστολή στον προαυλισμό, τις τηλεφωνικές επικοινωνίες και τα επισκεπτήρια συγγενών των “επικίνδυνων” φυλακισμένων, εφαρμόζοντας έναν ειδικό εσωτερικό κανονισμό- λάστιχο. Επιπλέον, προβλέπεται η έκτιση ολόκληρης της ποινής, χωρίς να συνυπολογίζονται τα κεκτημένα “ευεργετήματα”, όπως μεροκάματα ή αναστολή ποινής και ορίζεται ως ελάχιστος χρόνος παραμονής τα 10 έτη.

Με αυτόν τον τρόπο χτίζεται μια φυλακή μέσα στη φυλακή, με τη διαρκή εποπτεία και τον σύγχρονο πανοπτικό υπερέλεγχο να συνδυάζονται με την αισθητηριακή αποστέρηση, το βασανιστήριο της απομόνωσης και την πλήρη εξατομίκευση. Μέσα στα πλαίσια της εξατομίκευσης έρχεται και η πλήρης επιβράβευση του χαφιεδισμού, που σαν καρότο θα εναλλάσσεται με το κατασταλτικό μαστίγιο. Συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο προβλέπει μια σειρά ευεργετικών ρυθμίσεων, που ενδέχεται να φτάνουν μέχρι και την αποφυλάκιση (ανεξαρτήτως βαρύτητας αδικήματος), για όσους κρατούμενους βοηθούν στην εξάρθρωση των ενόπλων οργανώσεων.

Το πλέον ενδεικτικό των προθέσεων της ακροδεξιάς κυβέρνησης, όμως, είναι η ανάθεση της εξωτερικής φύλαξης (και μέρους της εσωτερικής) σε ειδικά στρατιωτικοποιημένα τμήματα της ΕΛΑΣ, που συνοδεύεται με την ελαστικοποίηση των όρων χρήσης πυροβόλου όπλου.

Είναι σαφές το ολοκληρωτικό πνεύμα αυτού του νομοσχεδίου και ξεκάθαρα τα μηνύματά του. Εκδίκηση στην ποινική διαδικασία, πλήρης απομόνωση και εξόντωση εκείνων που αγωνίζονταν εκτός των τειχών κι εκείνων που “στασιάζουν” εντός. Και μόνο η πιθανότητα κράτησης σε φυλακή τύπου Γ για 10 χρόνια, με ειδικές συνθήκες εγκλεισμού, επιδιώκει να λειτουργήσει ως φόβητρο και άρα αποτρεπτικά σε όποια μορφή αντίστασης στην αυθαιρεσία της σωφρονιστικής εξουσίας, θέλει να βάλει στον πάγο κινητοποιήσεις αγώνα μέσα στις φυλακές αναστέλλοντας κάθε πιθανότητα εξέγερσης και τελικά να παρασύρει προς την αυστηροποίηση όλου του τύπου τις φυλακές, δίνοντας παράλληλα κι ένα παράδειγμα σωφρονισμού με αποδέκτη ολόκληρη την κοινωνία. Ουσιαστικά το κράτος διεκδικεί το μονοπώλιο στη βία ΚΑΙ στο πεδίο του σωφρονισμού, όπως κάνει και στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο.

Στην Ελλάδα, από τη μεταπολίτευση και μετά, παράλληλα με τους αγώνες και την κινηματική δραστηριότητα στο κοινωνικό πεδίο, υπήρχαν συνεχείς αγώνες, εξεγέρσεις και αποδράσεις στις φυλακές. Αγώνες που είχαν σα σημείο εκκίνησης τις άθλιες συνθήκες κράτησης, ξεφεύγαν όμως συχνά από τα αιτηματικά πλαίσια και αποζητούσαν την ολοκληρωτική καταστροφή των φυλακών. Χαρακτηριστικές στιγμές αντίστασης είναι οι εξεγέρσεις που ξέσπασαν στις φυλακές της Κέρκυρας το 1985, της Αλικαρνασσού το 1991, του Κορυδαλλού το 1995, του Μαλανδρίνου το 2007, όπως επίσης οι πολυάριθμες απεργίες πείνας (όπως η μαζική απεργία χιλιάδων κρατουμένων τον Νοέμβρη του 2008) και οι μαζικές ή ατομικές αποδράσεις που πραγματοποιήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες.

Τέλος, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η αυστηροποίηση του σωφρονιστικού συστήματος ακολουθεί κατά πόδας το καθεστώς εξαίρεσης που βιώνουν εδώ και λίγα χρόνια οι έγκλειστοι μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι μετανάστες  στοχοποιούνται εδώ και χρόνια ως «εσωτερικός εχθρός» και ταυτόχρονα ως “εισβολείς”. Τόσο η θέσπιση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, σε συνδυασμό με τον πιο σκληρό έλεγχο των συνόρων και τη θεσμοθέτηση της επ’ αόριστον κράτησης, όσο και οι φυλακές υπερ-υψίστης ασφαλείας, ανήκουν σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό διαχείρισης του περισσευούμενου πληθυσμού και πειθάρχησης των καταπιεσμένων. Η νεοφιλελεύθερη επίθεση του κεφαλαίου προϋποθέτει την ύπαρξη ενός υπερτροφικού κατασταλτικού κράτους, που θα τσακίζει παραδειγματικά κάθε έκφανση κοινωνικής ανυπακοής και απειθαρχίας.

Σαν ταμείο αλληλεγγύης στεκόμαστε εξ’ ορισμού δίπλα σε κάθε αγωνιζόμενο, κρατούμενο ή μη. Το να παλέψουμε ενάντια σε αυτό το νομοσχέδιο αποτελεί έναν σταθμό του αγώνα για την ολοκληρωτική καταστροφή κάθε κελιού και κάθε τόπου εγκλεισμού.

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΙΧΗ

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ, ΟΡΑΤΑ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΑ

Ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών

Γράμμα του Στέφανου Αμίλητου που διαβάστηκε στις 9 Μάη στην εκδήλωση του Ταμείου στην ΑΣΟΕΕ

Γράμμα του Στέφανου Αμίλητου που διαβάστηκε  στις 9 Μάη  στην ΑΣΟΕΕ, κατά τη διάρκεια του διημέρου για τις αυτο-οργανωμένες αντιστάσεις μέσα στις φυλακές που διοργάνωσε το Ταμείο Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών.

Τον Γενάρη, μετά από ένα γεγονός που συνέβη εναντίον μου, μεταφέρθηκα σε μια άλλη πτέρυγα, την Ε’. Μια πτέρυγα που με την πρώτη ματιά σου προκαλεί ομολογουμένως σοκ και ανασφάλεια. Μια φυλακή μέσα στη φυλακή. Με το πέρασμα του καιρού και με τις σχέσεις που άρχισαν ν’ αναπτύσσονται, μέσα στους 5 μήνες που είμαι εδώ, νοιώθω από τη μια ηρεμία και από την άλλη αγανάκτηση.

Η Ε’ είναι μια πτέρυγα της οποίας το 80% αποτελείται από αλλοδαπούς που προέρχονται από μεσογειακές-βορειοαφρικανικές χώρες και το 20 % από ντόπιους και Αλβανούς. Παρ’ όλο που υπάρχει αυτή η ποικιλία ανθρώπων και τα όποια προβλήματα που δημιουργούνται από μικροπαρεξηγήσεις, αποτέλεσμα του εγκλεισμού, θα διακρίνεις πεντακάθαρα και το σεβασμό. Μια εικόνα δηλαδή που δεν πηγάζει από το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» αλλά από το γεγονός ότι είμαστε όλοι φυλακισμένοι.

Η Ε’ είναι μια πτέρυγα ξεχασμένη απ’ όλους, θα δεις ανθρώπους που ενώ έχει λήξει η ποινή τους παραμένουν κρατούμενοι με το πρόσχημα ότι προορίζονται για απέλαση, και έτσι περνούν οι μήνες. Ανθρώπους που για μικροαδικήματα έχουν φάει εξοντωτικές ποινές και άλλους που παραμένουν φυλακισμένοι γιατί δεν έχουν δικηγόρο. Ανθρώπους που περιφέρονται στην ακτίνα και το προαύλιο για να μαζέψουν τον άκαυτο καπνό από τις γόπες για να κάνουν ένα τσιγάρο. Ανθρώπους που δεν έχουν τα πιο απλά, τα πιο στοιχειώδη, σαπούνι, σκόνη πλυσίματος, ξυραφάκια και είδη ένδυσης (ρουχισμό). Απλά πράγματα καθαριότητας μέσα σ’ αυτό το βούρκο.

Παρ’ όλα αυτά είναι άνθρωποι με υπερηφάνεια, άνθρωποι που αντιστάθηκαν τον περασμένο Νοέμβρη, μετά από ένα περιστατικό με τον αρχιφύλακα, ενάντια στα Ε.Κ.Α.Μ. Άνθρωποι που στον τελευταίο ξεσηκωμό για τις φυλακές μάζεψαν 380 υπογραφές από τους 400 κρατούμενους της πτέρυγας. Άνθρωποι που δεν τραβούν την προσοχή καμιάς πρωτοβουλίας, κανενός δικτύου, κανενός συντρόφου ή συνανθρώπου έξω από τα τείχη.

Πιστεύω σύντροφοι-συντρόφισσες, ότι πρέπει να στρέψουμε λίγο την προσοχή μας και προς αυτήν την πτέρυγα, μια πτέρυγα όπου μπορούμε να προσφέρουμε πολλά και σε πολιτικό και σε ανθρώπινο επίπεδο. Μια πτέρυγα που το αξίζει, που έχει μαχητές, που έχει φτωχοδιάβολους, μα πάνω απ’ όλα έχει κρατούμενους με υπερηφάνεια.

Επομένως έχει νόημα η στήριξη και η έμπρακτη Αλληλεγγύη μας. Από το Σάββατο 10 Μάη και για 10 μέρες στην Κατάληψη Κ*Βοξ συγκεντρώνονται ανδρικά ρούχα, σαπούνια, σαμπουάν και απορρυπαντικά. Σας καλώ και εγώ από τη μεριά μου, να στηρίξετε αυτήν την κίνηση.

Στέφανος Αμίλητος

Ε’ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού

Μάης 2014

Κείμενο του Νίκου Ρωμανού – “Η πολεμική της αξιοπρέπειας”

  «Η πολεμική της αξιοπρέπειας»

   “ Και κάποτε θα σας πω πόσο πολύ σας αγάπησα, μόνο που πρέπει να με βρείτε τον ίδιο προσωπικά.

‘Όπως ο δήμιος… πότιζα εγώ τα ρόδα της συμπόνιας μες στον ύπνο τους εγώ, ένας άρρωστος εκ πεποιθήσεως, ένας ιδιοφυής της δυστυχίας (που τίναξα κάποτε τα μυαλά μου για μία ωραιότερη εποχή) κι ίσως τα δάκρυα μας πηγαίνουν πιο μακρυά από τα όνειρα.

Καθώς βράδιαζε έπρεπε να ξαναβρίσκω όλη μου την αθωότητα για να μπορούνε τα άστρα να ‘ναι εκεί στην ώρα τους.

Και συνήθως σκοτώνουμε το παρόν με τον φόβο ή την τύψη μα πιο πολύ με τ’ όνειρο. “

                                                                                               Τάσος Λειβαδίτης

   Σκοπός αυτού του κειμένου είναι να ρίξει γέφυρες επικοινωνίας με όλους τους συντρόφους που διατηρούν το στοίχημα της καταστροφής ανοιχτό, να δώσει ζωή στις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου που μέσα από αυτές τις γραμμές ταξιδεύουν και συναντιούνται με ανθρώπους που όπως και εγώ πιστεύουνε πως μονάχα μέσα από συνεχή αγώνα μπορούμε να κερδίσουμε πίσω την ζωή μας με τους δικούς μας όρους.

Έναν συνεχή αγώνα που εκδηλώνεται με χίλιους διαφορετικούς τρόπους που κατευθύνονται σε έναν σκοπό.

Με οργισμένες φωνές και συγκρούσεις στις διαδηλώσεις, με μολύβι και χαρτί πάνω στα οποία αποτυπώνονται επικίνδυνες σκέψεις, με συζητήσεις και εκμυστηρεύσεις με τις οποίες χτίζονται συντροφικές σχέσεις ζωής, με όπλα, με βόμβες και με φωτιά που εκδικούνται έναν ολόκληρο κόσμο που μας έριξε στο κενό.

Ένα απελπισμένο ταξίδι ελευθερίας με συνοδοιπόρους το πείσμα και την «τρέλα» όλων εκείνων που αποφάσισαν να ρισκάρουν και να βαδίσουν ενάντια στις πιθανότητες πολεμώντας την ίδια τους την μοίρα.

Σε αυτό το ταξίδι, η ατομικότητα είναι ο πυρήνας γύρω από τον οποίο οικοδομείται η απελευθερωτική πάλη, όντας η πνευματική βάση με την οποία συλλογικοποιούνται οι ανατρεπτικές διαθέσεις πρέπει να απορρίψει λογικές αυθεντίας και να αφεθεί στην καταιγίδα των μεγάλων εσωτερικών αλλαγών που εξωτερικεύονται μέσω της εξέλιξης στην πράξη.

Γνωρίζοντας πως είμαστε μολυσμένοι από τα κατάλοιπα ενός άρρωστου κόσμου οι εσωτερικές συγκρούσεις που διεξάγονται στην ξέφρενη πορεία της ζωής μας είναι μάχες ενάντια στην καθημερινή αλλοτρίωση που δεχόμαστε ζώντας μέσα σε εχθρικά περιβάλλοντα. Η απέχθεια για τις συμβάσεις που είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε για να επιβιώσουμε, ο προβληματισμός για τα αδιέξοδα που παραμονεύουν, ο πόλεμος ενάντια στον φόβο, η σκληρή παραδοχή ότι ο κόσμος του αγώνα δεν είναι τελικά τόσο «καθαρός» όσο θέλει να φαίνεται.

Γιατί οι αναρχικοί δεν είναι ούτε στρατιώτες που θυσιάζονται για ένα σκοπό, ούτε θεματοφύλακες μίας δήθεν υποκειμενικής αλήθειας που επιβάλλεται ως η μόνη αντικειμενική.

Μακριά από μένα το επαναστατικό μάρκετινγκ και το προφίλ του πιο σκληρού, του πιο «κακού», του ποιος είναι ποιο επαναστάτης.

                               « Μερικά σχόλια σχετικά με τις νέες διώξεις…»

   Πριν κάποιο καιρό μου ήρθε κλήση για να παραστώ στους ιεροεξεταστές Μόκα- Νικόπουλο ώστε να απολογηθώ για μια νέα υπόθεση με βάση τα ευρήματα από τα σπίτια που εισβάλανε οι μπάτσοι μετά την σύλληψη μας .

Η υπόθεση αυτή αφορά την συμμετοχή μας σε εμπρησμούς και ληστείες τραπεζών με βάση «ταυτοποιημένα» DNA και δήθεν αναγνωρίσεις τραπεζικών υπαλλήλων.

 Όσον αφορά εμένα δεν κατηγορούμαι για κάποια από τις ληστείες τραπεζών παρά μόνο για εμπρηστικές επιθέσεις από την FAI- Φωτιές στον Ορίζοντα, FAI- Μονάδα Φωτιά στα Κάτεργα, Πύρινες Σκιές και την  Μαχόμενη Μειοψηφία.

Ταυτόχρονα με βάση ένα αποτύπωμα μου σε ένα μπουκάλι μπύρας στο σπίτι παραγωγής νέων διώξεων στο Χαλάνδρι σχηματίζεται νέα δικογραφία για μένα και  προφυλακίζομαι (αφού δεν εμφανίστηκα στους ανακριτές για να απολογηθώ) για 4η φορά (*) για τις τρεις βομβιστικές επιθέσεις της Σ.Π.Φ. (Κατσέλη, Χυνοφώτης, Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης).

   Το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια έχει εγκαινιάσει μια νέα κατασταλτική τακτική εναντίων των αναρχικών αιχμαλώτων. Τεμαχίζει τις εκάστοτε υποθέσεις σχηματίζοντας διαρκώς νέες δικογραφίες με στόχο να εξασφαλίσει όσες περισσότερες και μεγαλύτερες καταδίκες μπορεί από την κάθε υπόθεση ώστε να παρατείνει στο μέγιστο τον χρόνο παραμονής μας στην φυλακή.  Άλλωστε την στιγμή που μιλάμε κρατούμαστε με τριπλές, τετραπλές έως και εξαπλές προφυλακίσεις. Έτσι από την μια εφαρμόζεται στην πράξη η πολύχρονη φυλάκιση χωρίς δίκη ξεπερνώντας τα νομικά εμπόδια του πρόσφατου παρελθόντος και από την άλλη προετοιμάζεται η ποινική εξόντωση μας με δεκάδες χρόνια φυλακής από την κάθε υπόθεση.

Ακριβώς πάνω σε αυτό το γεγονός, δηλαδή στην σκλήρυνση της ποινικής καταστολής έχει ιδιαίτερη σημασία να επιμείνουμε στις αντιδικαστικές πρακτικές μας αποφεύγοντας την παγίδα της επίκλησης των δικαιωμάτων μας και των νομικών μας υποχρεώσεων απέναντι στο κράτος.

Όπως συμβαίνει και με κάθε αναρχική δράση έτσι και τώρα η αξία της επιλογής συγκρούεται με τις συνέπειες ανοίγοντας αντιθεσμικά ρήγματα στην κοινωνική μηχανή.

Με σημαντική εξαίρεση όταν προκύπτουν πιθανότητες άμεσης απελευθέρωσης όπου η στρατηγική της άμεσης εξαπάτησης του εχθρού υπερβαίνει την πολιτική ήττα μιας μακροχρόνιας πολιτικής ηττοπάθειας.

Το κράτος βλέπει ότι παρά την αιχμαλωσία μας δεν είμαστε διατεθειμένοι να υψώσουμε λευκή σημαία, ούτε να στρογγυλέψουμε τις προθέσεις μας και συνεχίζουμε να στηρίζουμε και να προωθούμε την βίαιη επίθεση εναντίων του μέσα και έξω από τα τείχη, χωρίς ίχνος μεταμέλειας. Με βάση αυτή μας την απόφαση λοιπόν συνεχίζει την κατασταλτική του επίθεση τροποποιώντας τα μέσα που χρησιμοποιεί. Από το κυνήγι της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας και των μπάτσων, στις συνεχείς αντιτρομοκρατικές διώξεις, τις χιλιάδες σελίδες δικογραφιών, τα ειδικά δικαστήρια και προσεχώς τις ειδικές συνθήκες κράτησης. Από την αστυνομική στην αναβαθμισμένη ποινική καταστολή.

Η καταστολή του κράτους, δηλαδή η επιλογή του να σπείρει τον φόβο με κάθε πιθανό τρόπο κερδίζει έδαφος μονάχα όταν βρεθεί αντιμέτωπη με την απάθεια και την παραίτηση. Αυτές είναι οι επιλογές των θρασύδειλων και ηλίθιων σύμμαχων του εξουσιαστικού συμπλέγματος που επιβραβεύονται.

Για αυτό και η καπιταλιστική κοινωνία θρέφει με τις αιμοβόρες αξίες της ανθρώπους ανίκανους, άπληστους και υποκριτές πνιγμένους στην σύγχυση και την εξατομίκευση του σύγχρονου κόσμου.

Ακριβώς για αυτό αντιτάσσουμε την όξυνση του αγώνα μέσα στον οποίο γεννιούνται ελεύθερα συναισθήματα και ανθρώπινες σχέσεις απαλλαγμένες (στο βαθμό του εφικτού) από την κυρίαρχη κουλτούρα.

Έτσι πιστεύω ότι ακόμα και σαν αιχμάλωτοι δεν πρέπει να σταματάμε να παράγουμε επιθετικό αναρχικό λόγο, να απαξιώνουμε τις δικαστικές παρωδίες,  να επικοινωνούμε τις σκέψεις μας προωθώντας την αναρχική αλληλεγγύη που εκφράζεται από τους συντρόφους εκτός των τειχών.

Η καταστολή θα νικήσει μονάχα αν παραιτηθούμε από την μάχη εναντίων του εξουσιαστικού συμπλέγματος.

Εξάλλου δεν αναζητούμε οδό διακριτικής απεμπλοκής από τον πόλεμο εναντίων της εξουσίας, αν επιθυμούσαμε κάτι τέτοιο το μόνο σίγουρο είναι ότι το κράτος ευχαρίστως θα μας την προσέφερε αποβλέποντας στον «σωφρονισμό» μας. Το μόνο το οποίο αναζητούμε είναι δρόμοι διαφυγής από το σημείο της εκάστοτε μάχης. Για να συνεχίσουμε ανυποχώρητα τον αγώνα εναντίων του κοινωνικού συστήματος.

Πέρα από τα  πολιτικά συμπεράσματα του καθενός το μόνο σίγουρο είναι ότι όσοι σύντροφοι επιθυμούν να εμπλακούν ενεργά στον αναρχικό αγώνα, πρέπει να μελετήσουν τα λάθη που γίνονται και να βρεθούν ένα βήμα μπροστά από τον εχθρό, σχεδιάζοντας με μεγάλη προσοχή και υπομονή τις επόμενες κινήσεις τους. Να αποφεύγουν όσο το δυνατόν τις βιαστικές κινήσεις χωρίς όμως να οδηγούνται στην αδράνεια. Γιατί όσοι βρεθούν στην κοιλιά του Λεβιάθαν και επιθυμήσουν να παραμείνουν αμετακίνητοι στις αξίες τους θα πρέπει να φτύσουν αίμα για να τον αναγκάσουν να ανοίξει το στόμα του. Το βέβαιο είναι ότι η εποχή της κρατικής ανοχής τελείωσε.

                         «Ανάληψη ευθύνης- Μιλώντας με πράξεις…»

   Επιστρέφοντας στο ειδικό ζήτημα του κειμένου, σχετικά με τις νέες διώξεις και την κλήση για απολογία. Η στάση μου προς τους ανακριτές ήταν, είναι και θα είναι ίδια και απαράλλακτη. Αρνούμαι να ανοίξω διάλογο με την δικαστική μαφία, αρνούμαι να απολογηθώ στους δήμιους μου.

Μια στάση που φτύνει κατάμουτρα την εξουσία των κουστουμιών τους και επιμένει πως ο αγώνας μέσα από τα δεσμά της αιχμαλωσίας συνεχίζεται.

Η καταστολή τους θα βρίσκει για πάντα εμπόδιο τις επαναστατημένες συνειδήσεις μας , η  εξέγερση μας θα νικήσει τον φόβο, το χάος και η αναρχία είναι αναπόφευκτα.

Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη για την συμμετοχή μου στις αναρχικές εμπρηστικές ομάδες FAI-Φωτιές στον Ορίζοντα, FAI- Μονάδα Φωτιά στα Κάτεργα  και Μαχόμενη Μειοψηφία. Στόχος των συγκεκριμένων αναρχικών ομάδων ήταν να συνεισφέρουν στην διάχυση της επαναστατικής βίας και να αναδείξουν ότι μπορεί να υπάρξει δράση ακόμα και με τα πιο απλά και προσβάσιμα στον καθένα μέσα. Αρκεί να υπάρχει θέληση και διάθεση να επιτεθείς εναντίων των καταπιεστών σου.

Η ανάληψη ευθύνης είναι για μένα ένας τρόπος να συνεχίζω να μιλάω με πράξεις μέσα από τα δεσμά της αιχμαλωσίας, να υπερασπιστώ την αναρχική εμπρηστική δράση ως αναπόσπαστο κομμάτι του πολύμορφου αγώνα, να δώσω ξανά ζωή σε κείμενα που γράφτηκαν μέσα σε χώρους που καταζητούνταν από την έννομη τάξη, μαζί με όμορφα σχέδια και πολλές ελπίδες. Κείμενα που για μένα κουβαλάνε ένα κομμάτι του εαυτού μου από την διαδρομή μου στην αναρχική παρανομία και που θεωρώ ότι αξίζει να τα υπερασπιστώ πολιτικά στην παρούσα συνθήκη.

Εκτός όμως από αυτό η επιλογή της ανάληψης ευθύνης έχει και ορισμένους πολιτικούς στόχους ιδιαίτερης σημασίας.

Αρχικά έχει στόχο να υψώσει ένα τείχος προστασίας γύρω από συντρόφους και αγαπημένα πρόσωπα εμποδίζοντας την εκδικητική εξάπλωση των διώξεων για συμμετοχή στις παραπάνω ομάδες με το πρόσχημα ότι η υπόθεση παραμένει ανεξιχνίαστη πράγμα που είδη έχει γίνει σε ένα βαθμό καθώς πολλοί σύντροφοι μου συμπεριλαμβάνονται ως κατηγορούμενοι για συμμετοχή σε αυτές τις ομάδες.

Συγκεκριμένα λοιπόν πέρα από την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου αναλαμβάνω και την ποινική ευθύνη για τις εμπρηστικές επιθέσεις με βάση τις οποίες έχει σχηματιστεί δικογραφία, στην δημοτική αστυνομία της Κυψέλης, στην επενδυτική εταιρία Trastor και  στο σπίτι του πρώην Υπουργού Οικονομικών και Εθνικής Άμυνας  Γιάννο Παπαντωνίου.

Με μια απλή μελέτη των στοιχείων της δικογραφίας είναι φανερό ότι οι συγκεκριμένες ενέργειες πραγματοποιήθηκαν από ένα μόνο άτομο.

Τόσο τα βίντεο όσο και οι καταθέσεις όλων των μαρτύρων σε κάθε μια από τις υποθέσεις αναφέρονται σε ένα άτομο που ήμουν εγώ πράγμα που αποδεικνύει και τον ισχυρισμό μου.

Όπως λοιπόν αναλαμβάνω την ευθύνη για τις παραπάνω επιθέσεις ξεκαθαρίζω ότι δεν συμμετείχα στο εμπρησμό του αμαξοστασίου της ΕΘΕΛ ούτε στις εμπρηστικές επιθέσεις που πραγμάτωσαν οι Πύρινες Σκιές.

Ο λόγος που δημόσια τοποθετούμαι πάνω σε αυτό είναι γιατί πιστεύω ότι έχει σημασία να αναδείξω τον τρόπο που οι αστυνομικές αρχές χρησιμοποιούν την νέα καταστολή μέσω του DNA για να ενοχοποιήσουν συντρόφους αιχμάλωτους και μη δημιουργώντας μια βιομηχανία διώξεων που βασίζεται στην αυθεντία της επιστημονικοφανούς αντικειμενικότητας του DNA. Είναι προφανές ότι η δημόσια άρνηση μου καμία σχέση δεν έχει με το να αποφύγω τις ποινικές ευθύνες καθώς γίνεται ταυτόχρονα με την ανάληψη ευθύνης για επιθέσεις εναντίων της κυριαρχίας.

Στόχος μου είναι να δημιουργηθεί μια καθαρή παρακαταθήκη, ώστε να καταδειχθεί ο τρόπους που οι μπάτσοι φυτεύουν τον μαγικό επιστημονικό τους σπόρο για να καταδιώξουν αναρχικούς αρκεί η αστυνομία να γνωρίζει την ταυτότητα τους και να θέλει να τους στοχοποιήσει. Με τρανταχτά παραδείγματα την καταδίκη των συντρόφων Τάσο Θεοφίλου και Μπάμπη Τσιλιανίδη, αλλά και την δίωξη εναντίων του καταζητούμενου συντρόφου Νίκου Μαζιώτη για μια ληστεία τράπεζας.

Τέλος απαντώντας εκ των προτέρων σε μια πιθανή κριτική που διαφωνεί με την ανάληψη ευθύνης θεωρώντας ότι παίζεις το παιχνίδι των μπάτσων μπαίνοντας στην διαδικασία να απαντάς για κάθε δίωξη, έχω να πω ότι ένας από τους λόγους της ανάληψης ευθύνης είναι ακριβώς αυτός να χτυπήσω τις πραγματικά κατασκευασμένες διώξεις αναλαμβάνοντας παράλληλα την ευθύνη για τις ενέργειες που μου αναλογούν και που προτίθεμαι να υπερασπιστώ.

                                            «Για τις δράσεις που γίνανε…»

   Η δράση της  FAI-Φωτιές στον Ορίζοντα ξεκίνησε με σαμποτάζ σε γραμμές του τραμ σε αλληλεγγύη στις τότε απεργίες πείνας που διεξαγόντουσαν εκείνη την περίοδο στις φυλακές και συνεχίστηκε με εμπρηστικές επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους πάντα σε αλληλεγγύη με τους αιχμάλωτους αναρχικούς.

 Η δράση της FAI-Μονάδα Φωτιά στα Κάτεργα αφορά μια απόπειρα εμπρησμού σε επενδυτική εταιρία που πραγματοποιήθηκε ως μια ελάχιστη απάντηση για την απομόνωση που είχε επιβληθεί στον αναρχικό Σωκράτη Τζίφκα επειδή αρνήθηκε να συνεργαστεί κατά την σωματική έρευνα στις φυλακές Διαβατών.

   Η δράση της Μαχόμενης Μειοψηφίας στόχευε αποκλειστικά την ατομική ιδιοκτησία εχθρών της ελευθερίας. Στόχος μου ήταν να αναδείξω ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται μόνο στις αναπαραστάσεις της κυριαρχίας αλλά έχει και όνομα και διεύθυνση, χτυπώντας ανθρώπους που με τις επιλογές τους βρίσκονται στο στρατόπεδο της αντεπανάστασης και αναδεικνύοντας πως με απλά και προσβάσιμα μέσα μπορείς να επιστρέψεις ένα κομμάτι του τρόμου που δεχόμαστε πίσω στα σπίτια τους. Η Μαχόμενη Μειοψηφία στόχευσε εναντίων σπιτιών και οχημάτων πολιτικών (Μαρία Καλτσά, Γιάννος Παπαντωνίου), δημοσιογράφων, σε συνεργασία με τα συντρόφια από τους κύκλους παραβατικών, (Γιώργος Οικονομέας, Πέτρος Καρσιώτης, Αντώνης Λιάρος, Χρήστος Κώνστας, Αντώνης Σκυλάκος)  και ενός φασίστα που συμμετείχε σε πογκρόμ εναντίων μεταναστών. Οι φωτιές που άναβε  πάντα βρισκόταν σε συνενοχή με όλους τους αιχμάλωτους αναρχικούς θέλοντας να λιώσει τον πάγο του εγκλεισμού και να ζεστάνει τις καρδιές τους.

Όπως είναι λογικό οι αναλήψεις ευθύνης αντικατοπτρίζουν και ένα κομμάτι των αντιλήψεων μου και της πορείας τους προς νέα μονοπάτια της ανατρεπτικής σκέψης.

Πιστεύω ότι η δράση των συγκεκριμένων εμπρηστικών ομάδων συνέβαλε στην αδιάκοπη πορεία της αναρχικής εξέγερσης. Οι εμπρηστικές επιθέσεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα γιατί είναι εύκολο να πραγματοποιηθούν από νέους συντρόφους, διατηρούν την φωτιά των εμπόλεμων εχθροπραξιών αναμμένη και συμβάλουν στην διάχυση της αναρχικής βίας. Τοποθετούν το δικό τους λιθαράκι στην εδραίωση του αναρχικού αντάρτικου πόλης και προκαλούν αναταραχή στην εύρυθμη λειτουργία του συστήματος.

Φυσικά οι εμπρησμοί πρέπει να γίνονται σε πολιτική συγγένεια με όλες τις εκφάνσεις τις αναρχικής βίας (βομβιστικές επιθέσεις, πολιτικές εκτελέσεις, βίαιες μαζικές συγκρούσεις, καταδρομικές εξορμήσεις), ώστε να δημιουργούν ένα κοινό μέτωπο δράσης ανεξέλεγκτο και επικίνδυνο που το μόνο όριο που θέτει στον εαυτό του δεν είναι άλλο από την ολική καταστροφή του υπάρχοντος.

Η εξέγερση μου ενάντια στο διαρκές έγκλημα του εξουσιαστικού πολιτισμού πάνω στις ζωές μας, δεν ξεκίνησε ούτε περιορίστηκε στην δραστηριότητα των παραπάνω εμπρηστικών ομάδων. Η στασιμότητα είναι καταδικασμένη να πεθάνει από τον κόσμο της ταχύτητας. Εξέλιξη σημαίνει κριτική σκέψη, ιδεολογική απαγκίστρωση από όλα τα δόγματα, συνεχή δράση,  πειραματισμό, δημιουργία και καταστροφή.

Η μόνη δέσμευση γύρω από την οποία ξετυλίγεται η πιο απόλυτη απόφαση δεν είναι άλλη από τον αγώνα για την αναρχική επανάσταση μέχρι την αυγή της δικής μας εποχής, μέχρι το τέλος.

Κλείνοντας το κομμάτι που αφορά την ανάληψη ευθύνης έχει σημασία να αναφερθώ και στο λάθος που έκανα να αφήσω το στικάκι στο σπίτι που διέμενα και να μην το καταστρέψω έγκαιρα. Πιστεύοντας με αφέλεια ότι δεν θα γίνει άμεσα ή στραβή και αναβάλλοντας για αύριο κάτι που μπορούσα να κάνω άμεσα.

Αυτή είναι η δική μου τοποθέτηση γύρω από τον νέο κύκλο διώξεων εναντίων μας.

«Oι αγώνες για απελευθέρωση είναι διαφορετικοί δρόμοι, που συγκλίνουν σε μια μάχη. Μια φωτιά ζεστών συναισθημάτων καίει στο στομάχι. Στην καταναγκαστική κινητικότητα αυτής της εποχής, που τρέχει με μεγάλη ταχύτητα, το πλέγμα της καταστολής-καταπίεσης γίνεται αδυσώπητα πυκνό. Αλλά τα όπλα τους, οι θεραπείες τους είναι ακριβώς ο φόβος.» (Adriano Antonacci)

                    «Σκόρπιες σκέψεις γύρω από το εμπόλεμο σήμερα…»

Κλείνοντας το κείμενο θα ήθελα να σχολιάσω κάποια πράγματα γύρω από την τρέχουσα συγκυρία. Ψάχνω λοιπόν λέξεις που να περιγράφουν εύστοχα τα κύρια χαρακτηριστικά αυτού του τερατουργήματος. Ολοκληρωτικός κοινωνικός έλεγχος σωμάτων και μυαλών, οικονομική κρίση, τεχνοεπιστημονική πανούκλα, αστυνομικές και στρατιωτικές επεμβάσεις, συγκρούσεις γεωπολιτικών συμφερόντων, διπλωματικά επεισόδια, γενικευμένη αναταραχή, ωμή βία,  διάχυτη σύγχυση, μαζικός αποπροσανατολισμός.

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή του ιστορικού γίγνεσθαι, πολλές αναλύσεις έχουν δει το φως της δημοσιότητας για τον τρόπο με τον οποίο το κράτος αναδιαρθρώνεται και θωρακίζεται σε όλα τα επίπεδα καθώς και για την τάση του καπιταλισμού να εξαπλώσει την στρατιωτικοποιήση του πέρα από τα εκμεταλλευόμενα εδάφη του τρίτου κόσμου στο εσωτερικό των μητροπόλεων απαντώντας έτσι στην πολιτική αστάθεια που εξαπλώνεται ραγδαία.

Πέρα από τις διαφορετικές λέξεις και την απόκλιση ορισμένων σκεπτικών υπάρχει μια σύγκλιση αντιλήψεων για την κρισιμότητα των καιρών μας.

Το πρόβλημα είναι ότι έστω και έτσι αδυνατούμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και στις προκλήσεις της εποχής και παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε αντιλήψεις που τροφοδοτούν τον κύκλο της αδράνειας και της εσωστρέφειας.

Προσωπικά πιστεύω ότι είναι αναγκαία η οργάνωση μας μέσα από την δημιουργία δικτύων και μετώπων δράσης που θα συντονίζονται στην βάση ελάχιστων πολιτικών συμφωνιών προκρίνοντας καμπάνιες πολύμορφης δράσης ενάντια στις αιχμές της σύγχρονης τυραννίας και απαντώντας ανάλογα στις κατασταλτικές επιθέσεις. Καταργώντας την γραφειοκρατία της κεντρικής οργάνωσης οπλίζουμε τις πρωτοβουλίες μας και συσπειρωνόμαστε ή δημιουργούμε μέτωπα δράσης όπου κρίνουμε ότι υπάρχει αναγκαιότητα. Είτε αφορά ζητήματα της επικαιρότητας (π.χ. φυλακές τύπου Γ) είτε θεματικές του ευρύτερου αναρχικού αγώνα (π.χ. αντιφασισμός).

Στην προσπάθεια να σπάσει ο κύκλος της αυτοαναφορικότητας πρέπει να προσπαθήσουμε να συνδέσουμε όλες τις πυρκαγιές που ανάβουν εναντίων του πολιτισμού, από μαχητικές διαδηλώσεις, συνελεύσεις και συγκρούσεις μέχρι ένοπλες επιθέσεις, μια επαναστατική απόπειρα για την εξάπλωση της μαχητικής αναρχίας. Γιατί αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν και από την στιγμή που στόχος μας δεν είναι άλλος από την ολομέτωπη επίθεση στο σύστημα, όλες οι προσπάθειες που γίνονται ανεξαρτήτως πολιτικής τάσης πρέπει να συνδέονται κάτω από το όραμα της απόλυτης ελευθέριας.

Αυτό φυσικά δεν αναιρεί την κριτική μας στα γεγονότα, απλώς επιβεβαιώνει ότι όταν η κριτική συνδυάζεται μέσω δυναμικών παρεμβάσεων έχει  μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα γιατί στοχεύει στην διάχυση της επαναστατικής σκέψης σε εκείνους που αποκλίνουν από τα κυρίαρχα δόγματα και αναζητούν τρόπους σύγκρουσης με το υπάρχον.

   Θέτοντας έτσι την προοπτική της σύνδεσης των επιθυμιών μας κάτω από ενώσεις ελεύθερων ατομικοτήτων που συλλογικοποιούνται κατευθυνόμενοι προς τους χαοτικούς δρόμους της δημιουργικής καταστροφής.

Σε αυτή την προσπάθεια πρέπει να συγκρουστούμε πολιτικά με τις υστερικές αντιδράσεις της ρεφορμιστικής πτέρυγας του αναρχικού κινήματος που τρέχει να υπογράψει πιστοποιητικά νομιμότητας στο κράτος. Θυμίζοντας τον πολιτικό ανταγωνισμό της πιο έντονης καταδίκης από τα βουλευτικά κόμματα έπειτα από κάθε ένοπλη επαναστατική ενέργεια. Είδαμε να γράφονται από «αναρχικά» στέκια φράσεις όπως τρομοκράτες και δολοφόνοι αναπαράγοντας την γλώσσα και τα επιχειρήματα της κυριαρχίας.  Όπως φαίνεται δεν τρομοκρατείτε μόνο η κυριαρχία αλλά και η ρεφορμιστική πτέρυγα του αναρχικού κινήματος που φοβάται μήπως μπάσουν νερά τα μαγαζάκια της. Φαίνεται ότι όλοι αυτοί προτιμούν τον ρόλο του αιώνιου θύματος, ένας πολιτικός μαζοχισμός που ερεθίζεται με το να βγάζει φωτογραφίες χτυπημένα πρόσωπα και μαχαιρωμένα κορμιά από τις επιθέσεις των φασιστών και των μπάτσων.

Για να τελειώνουμε, πολύμορφος αγώνας σημαίνει αγώνας με όλα τα μέσα τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο, όποιος δεν σοκάρεται από τις χιλιάδες αυτοκτονίες του οικονομικού πολέμου σε καιρό «ειρήνης», από τους πνιγμένους μετανάστες στα θαλάσσια σύνορα, από τα διαμελισμένα κορμιά ανθρώπων στους επεκτατικούς πολέμους των καπιταλιστικών υπερδυνάμεων, από τα ζώα που γδέρνονται ζωντανά μέσα στις πολυεθνικές βιομηχανίες, από την δολοφονική βία της αστυνομίας, από κάθε τι που γίνεται μέσα σε αυτό το σύστημα, και σοκάρεται πχ με τα πτώματα δυο φασιστών- πρόβλημα του. Η επανάσταση είναι συνεχής πόλεμος για μια αδούλωτη ζωή  που παρά τις όποιες προσωρινές οπισθοχωρήσεις δεν σταματάει να μάχεται και να ανοίγει περάσματα για τις μικρές και μεγάλες εφόδους μας. Δεν είναι ευχάριστοι περίπατοι και φιλοσοφικές συζητήσεις υπό την επήρεια αλκοόλ για να καλοπιάσουμε ένα αόρατο φάντασμα που ονομάζεται καπιταλιστική κοινωνία. Εξάλλου μαθητευόμενοι μάγοι της πολιτικής εξαπάτησης υπάρχουν πολλοί, πιο επιδέξιοι και με περισσότερα δώρα.

Η παραπάνω τοποθέτηση έχει και σαν στόχο να αναδείξει ότι το δίπολο μεταξύ νέας και παλιάς αναρχίας είναι ψευδές και το μοναδικό πραγματικό επίκαιρο ερώτημα είναι ή με τους επαναστάτες που μάχονται ή με τους πολιτικάντηδες της συνθηκολόγησης.

Η αναρχία λοιπόν που μάχεται διαχωρίζεται από αυτό τον εκφυλισμό και μεταφέρει την οργή της σε κάθε γωνιά του κόσμου. Την οργή που εκφράζεται με τις αποφασισμένες φωνές σε μια διαδήλωση αλληλεγγύης, με την φωτιά που κατακαεί τους ναούς του χρήματος και τα σύμβολα του πλούτου,  με τις προσωπικές επιθέσεις στους κρατικούς αξιωματούχους και τα ένστολα σκυλιά τους, με τα συντρίμμια που αφήνει πίσω του ένας εκρηκτικός μηχανισμός που ανατινάχτηκε στα επιτελεία της καθεστηκυίας τάξης.

Συνεχίζουμε όλοι μαζί, ελεύθεροι, καταζητούμενοι και αιχμάλωτοι τον αγώνα για την καταστροφή της καπιταλιστικής κοινωνίας.

                      Σινιάλα αλληλεγγύης, εξέγερσης και αγάπης

  • Σε όλους τους συντρόφους και φίλους του Δικτύου Αγωνιστών Κρατούμενων.
  • Στους Ιταλούς αναρχικούς εν’ όψει της βδομάδας διεθνούς αλληλεγγύης (16-24 Μαΐου)
  • Στον αναρχικό μαχητή Claudio Lavazza, στην Μόνικα Καμπαλέρο και τον Φρανσίσκο Σολάρ.
  • Στα συντρόφια από την υπόθεση Σεκιούριτ και στην Ταμάρα Σολ.
  • Στον αμετανόητο σαμποτέρ Μάρκο Κάμενιτς.
  • Σε κάθε φυλακισμένο αναρχικό σε κάθε γωνία του κόσμου που άθελα μου ξεχνώ να αναφέρω.

   Με το μυαλό μου δίπλα σε όλους τους καταζητούμενους αναρχικούς.

     Δύναμη σε όσους οπλίζουν της αρνήσεις τους ενάντια στο σύστημα.

    Τιμή για πάντα στον Sebastian Oversluij που έπεσε μαχόμενος κατά την    διάρκεια ληστείας σε τράπεζα.

     Τιμή για πάντα σε όλους τους νεκρούς του επαναστατικού πολέμου.

                                                  Ζήτω η Αναρχία!

Υ.Γ) «Εκείνο που δεν έχω είναι ένα άσπρο πουκάμισο. Εκείνο που δεν έχω είναι ένα μυστικό στην τράπεζα. Εκείνο που δεν έχω είναι τα πιστόλια σου, για να κατακτήσω τον ουρανό, για να κερδίσω τον ήλιο. Εκείνο που δεν έχω είναι να την βγάλω καθαρή. Εκείνο που δεν έχω είναι αυτό που δεν μου λείπει. Εκείνο που δεν έχω είναι τα λόγια σου για να κερδίσω τον ουρανό, για να κατακτήσω τον ήλιο. Εκείνο που δεν έχω είναι ένα ρολόι που να πηγαίνει μπροστά, για να πηγαίνω γρηγορότερα από τον χρόνο και να είμαι σε κάποια απόσταση. Εκείνο που δεν έχω είναι ένα σκουριασμένο τραίνο, για να με μεταφέρει πίσω εκεί που ξεκίνησα. Εκείνο που δεν έχω είναι ένα χρυσό δόντι. Εκείνο που δεν έχω είναι ένα ωραίο δείπνο. Εκείνο που δεν έχω είναι ένα μεγάλο λιβάδι για να τρέξω πιο γρήγορα από την μελαγχολία. Εκείνο που  δεν έχω είναι τα χέρια μου στο σώμα σου. Εκείνο που δεν έχω είναι μια διεύθυνση στην τσέπη. Εκείνο που δεν έχω είσαι εσύ με το μέρος μου. Εκείνο που δεν έχω είναι να σε ξεγελάσω στο παιχνίδι. Εκείνο που δεν έχω είναι ένα άσπρο πουκάμισο. Εκείνο που δεν έχω είναι να την βγάλω καθαρή. Εκείνο που δεν έχω είναι τα πιστόλια σου για να κατακτήσω τον ουρανό, για να κερδίσω τον ήλιο. Εκείνο που έχω είναι…» ( Fabrizio de André «εκείνο που δεν έχω»)

Αφιερωμένο στον Ιταλό αναρχικό Adriano Antonacci ο οποίος κατηγορείται για εμπρηστικές επιθέσεις ενάντια στην τεχνοεπιστήμη και τον βιασμό της φύσης και θα δικαστεί μέσω τηλεδιάσκεψης σε λίγο καιρό.

                                                                                     Μάιος 2014

                                                                                    Νίκος Ρωμανός

 

 

________________________________________________________________________________

 

Σημειώσεις:

(*)   1η προφυλάκιση για την διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης.

2η προφυλάκιση για την υπόθεση των σπιτιών του Βόλου και της Καλλιθέας.

3η  προφυλάκιση για τις εμπρηστικές επιθέσεις  και τα ευρήματα από τις εισβολές των μπάτσων στα σπίτια που είχαμε στην παρανομία.

4η προφυλάκιση για τρεις βομβιστικές επιθέσεις της Σ.Π.Φ με βάση ένα αποτύπωμα σε ένα μπουκάλι μπύρας στο Χαλάνδρι.

Η παρέμβαση του Ν. Ρωμανού στην εκδήλωση στην ΑΣΟΕΕ

Συντρόφισσες και σύντροφοι
Καλησπέρα κι από μένα. Για να μη σας κουράσω δε θα προλογίσω για την αξία τέτοιων όμορφων εκδηλώσεων όπως η σημερινή. Πιστεύω η αναγκαιότητα του κοινού συντονισμού εντός και εκτός των τειχών τίθεται περισσότερο επιτακτική από ποτέ.
Οι προηγούμενοι σύντροφοι αναλύσανε με τον καλύτερο τρόπο το πολιτικό περιεχόμενο της κατασταλτικής επίθεσης που δεχόμαστε. Αυτό που μένει τώρα είναι να χαράξουμε τις στρατηγικές μας. Στρατηγικές ενταγμένες στο πρόταγμα της αναρχικής επανάστασης .Τι σημαίνει αυτό; Κατά την άποψή μου σημαίνει ότι οι επιλογές και τα μέσα πάλης που θα χρησιμοποιήσουμε πρέπει να είναι σύμφυτα με τις αξίες τις οποίες πρεσβεύουμε και για τις οποίες πολεμάμε. Απορρίπτουμε λογικές στρατηγικών συμμαχιών με εχθρικά πολιτικά μορφώματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, η ρεφορμιστική αριστερά και ο υπόλοιπος ανθρωπιστικός συρφετός των περιστασιακών καιροσκόπων έτσι ώστε οι αγώνες μας να παραμείνουν σε αντίθετη τροχιά με τις κυρίαρχες λογικές της ανάθεσης , της παραίτησης και της θεσμικής αφομοίωσης, στοχεύοντας στη σύγκρουση με τα σύγχρονα κέντρα εξουσίας.
Αναμφίβολα, έχουμε μπροστά μας μία δύσκολη και πρωτόγνωρη για τα ιστορικά δεδομένα του ελληνικού επαναστατικού κινήματος συνθήκη, στην οποία καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε συλλογικά προωθώντας πολιτικές συμφωνίες κοινής μετωπικής δράσης. Το ζήτημα για το οποίο βρεθήκαμε σήμερα εδώ, κατά την άποψή μου, πρέπει να μπει στη κορυφή των πολιτικών προτεραιοτήτων κάθε αναρχικού που πιστεύει ότι μπορεί να βρεθεί στη θέση μας. Σ’ αυτό το σημείο βάζω μια παρένθεση για να πω ότι αυτά που λέω θέλω να εκληφθούν ως μια τοποθέτηση σε έναν ζωντανό διάλογο που διεξάγεται μεταξύ συντρόφων και όχι ως μία απολιθωμένη άποψη ή πρόταση. Κλείνει η παρένθεση και επανερχόμαστε στο θέμα μας.
Κατ’ αρχάς, απ’ τη στιγμή που μιλάμε για έναν μερικό αγώνα με στόχο να σπάσει το ειδικό καθεστώς κράτησης τύπου Γ όπως το ‘χουν ονομάσει, με οτιδήποτε αυτό συνεπάγεται, πρέπει να δούμε ποιόν έχουμε συγκεκριμένα απέναντί μας. Μιλάμε για δύο υπουργεία, το Δικαιοσύνης και το Δημόσιας Τάξης, από τα οποία το δεύτερο έχει μία σαφή υπεροχή δυναμικής στους κυβερνητικούς πολιτικούς συσχετισμούς και έχει σαφείς βλέψεις να γίνει υπερ-υπουργείο ενσωματώνοντας στον κύκλο επιρροής του και το πρώτο. Δηλαδή έχουμε δύο υπουργούς, τον Αθανασίου και τον Δένδια τους οποίους πρέπει να εγκλωβίσουμε αναγκάζοντάς τους να υποχωρήσουν. Για να κάνουμε μία τέτοια απόπειρα πρέπει να αποδώσουμε ευθύνες για την κατασταλτική μεθόδευση και να δημιουργήσουμε μία βίαιη και πιεστική συνθήκη εναντίον των υπευθύνων με όλα τα μέσα.
Με βάση το παραπάνω σκεπτικό, ξεκινώντας από την αντάρτικη πρακτική, πρέπει να χωρίσουμε τη δράση μας σε δύο θεματικές με διαφορετικό τακτικό στόχο. Πρώτον, τη δημιουργία εσωτερικής πίεσης, δηλαδή την πρόκληση βραχυκυκλώματος στα επάλληλα πεδία της κρατικής γραφειοκρατίας, και δεύτερον το οικονομικό σαμποτάζ. Η εσωτερική πίεση, η πρώτη θεματική δηλαδή, είναι ουσιαστικά η οργανωμένη επίθεση στο έμψυχο προσωπικό δίκης και φύλαξης  τόσο της παραπάνω όσο και αντίστοιχων δομών, όσο πιο βίαια γίνεται, σπέρνοντας ανασφάλεια στο αναλώσιμο υλικό του κρατικού μηχανισμού. Με αυτόν τον τρόπο, βραχυκυκλώνεις τους σχεδιασμούς τους, καθώς το συνδικαλιστικό σινάφι των παραπάνω θα διαμαρτύρεται στους πολιτικούς του προϊσταμένους θεωρώντας τους ως υπεύθυνους για τη στοχοποίησή τους. Όσο πιο αποτελεσματικά χτυπηθούν, τόσο πιο έντονες διαμαρτυρίες και πιέσεις θα ασκήσουν. Το μήνυμα που στέλνουμε σε αυτούς τους θρασύδειλους είναι σαφές : Όποιος επιλέξει να στελεχώσει ένα τέτοιο εγχείρημα θα χτυπηθεί με κάθε διαθέσιμο μέσο. Η δεύτερη θεματική, που αφορά το οικονομικό σαμποτάζ, πρόκειται για την έμπρακτη αποτροπή του κεφαλαίου από τη συμμετοχή του σε αυτό το κρατικό εγχείρημα. Και όπως ξέρουμε όλοι, ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να θεωρηθεί μία τέτοια επένδυση ως καταστροφική και μη συμφέρουσα, πράγμα που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με πράξεις σαμποτάζ. Γι αυτό και κάθε πληροφορία που μπορεί να αξιοποιηθεί πρέπει είτε να δημοσιεύεται είτε να διανέμεται μεταξύ συντρόφων.
Ενδεικτικά μόνο, για να γίνει  αντιληπτός σε   όλους ο βαθμός διαπλοκής και αλληλεξάρτησης που έχουν μεταξύ τους, πρέπει να πούμε ότι η Θέμις Κατασκευαστική, η οποία είναι ένα ελεγχόμενο παράρτημα του κράτους, ελέγχεται από οικονομικούς εισαγγελείς για μία υπόθεση διαφθοράς που αφορά την υπερκοστολόγηση  στην κατασκευή φυλακών, ενώ ο πρόεδρός της, εν ονόματι Βασίλης Χανδακάς είναι στενός συνεργάτης και προσωπικός φίλος σημαντικών στελεχών του υπουργείου Δικαιοσύνης. Δηλαδή μιλάμε για καθάρματα τα οποία δύσκολα θα αλλάξουνρότα στις επι μέρους επιλογές τους και πρέπει να δοθούν σκληροί αγώνες από τη μεριά μας.Κάπου εδώ κλείνει η αναφορά στη στοχευμένη αντάρτικη δράση.Φυσικά αυτό είναι ένα μόνο μέρος του αγώνα.
Υπάρχει μία μεγάλη αναγκαιότητα να μονιμοποιήσουμε το ζήτημα σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής και να μην περιοριζόμαστε αποκλειστικά και μόνο σε τέτοιου είδους στοχευμένες ενέργειες παρεμβάσεις και εξορμήσεις σε κάθε γωνία της πόλης, σε κάθε μεριά της Ελλάδας, σε εμπορικά κέντρα, σε χώρους διασκέδασης, σε γειτονιές, σε σχολεία, σε γήπεδα, σε χώρους εκδήλωσης κοινωνικών αγώνων, διατηρούμε το ζήτημα στην επικαιρότητα και ανοίγουμε μέτωπα αντιπληροφόρησης που συμβάλλουν στη διάχυση των ιδεών και των αντιλήψεών μας, ευελπιστώντας όλο και περισσότεροι άνθρωποι να ταυτιστούν ή τουλάχιστον να προσεγγίσουν θέσεις μας γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα. Με πορείες και μοτοπορείες, κεντρικές και αποκεντρωμένες, σε όλες τις πόλεις, δίνουμε δυναμικό παρόν στο δρόμο με διάχυτο σαμποτάζ και διαρκή ανάδειξη του γεγονότος εντείνουμε την πίεσή μας. Με όπλο τη φαντασία μας, ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί, ας πράξουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Εμείς από τη δική μας πλευρά, μετά από συζητήσεις που έχουμε κάνει μεταξύ μας με στόχο να δράσουμε από κοινού, προτείνουμε να συντονίσουμε όλοι μαζί τις κινήσεις μας μέσα από ένα πανελλαδικό κάλεσμα δράσης, όπου την πρώτη μέρα προτείνουμε να γίνουν πορείες σε κάθε κεντρική πόλη που θα καταλήξουν έξω από τις αντίστοιχες φυλακές, ενώ τη δεύτερη μέρα να υπάρξει πανελλαδική πορεία που θα καταλήξει έξω από τις φυλακές Δομοκού. Όπως είναι φυσικό δεν επαναπαυόμαστε ούτε λεπτό και παραμένουμε ετοιμοπόλεμοι μόλις κρίνουμε σωστό στρατηγικά να κλιμακώσουμε τον αγώνα μας ως αιχμάλωτοι με κάθε διαθέσιμο μέσο μέχρι να σπάσουμε τελείως το ειδικό καθεστώς που μας ετοιμάζουν. Πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους μας ότι θα είναι ένας αγώνας δύσκολος και με διάρκεια στον οποίο δεν έχουμε κανένα περιθώριο για εφησυχασμούς και όλοι μαζί, ανεξαρτήτως των επί μέρους διαφωνιών μας, πρέπει να δώσουμε κοινές μάχες για μας αλλά και για τους επόμενους συντρόφους που θα έχουν την ατυχία να βρεθούν στη θέση μας ώστε να μη θαφτούμε σε καμία περίπτωση ζωντανοί μες τα τσιμέντα.
Ελεύθεροι, καταζητούμενοι και αιχμάλωτοι, όλοι μαζί, μια γροθιά, συνεχίζουμε τον πολύμορφο αγώνα για την αναρχική επανάσταση.