Γράμμα του Άρη Σειρηνίδη από τις φυλακές Κορυδαλλού

Με μια μεθοδευμένη αστυνομική, δικαστική και μιντιακή επιχείρηση που ξεκίνησε αμέσως μετά τη σύλληψή μου, το βράδυ της 3ης Μαΐου 2010,  το κράτος, σε μια περίοδο έντασης της ταξικής σύγκρουσης, κατόρθωσε να με θέσει σε καθεστώς ομηρίας. Κινούμενη ανάμεσα στο ευτράπελο και το επιστημονικοφανές, η κατασκευή και διαχείριση της «υπόθεσής» μου καθιστά τη δίωξή μου διπλά παραδειγματική. Αφενός, με την έννοια του «παραδειγματισμού», καθώς επιδιώκει να με παραδειγματίσει για τη σταθερή και αταλάντευτη επιλογή μου, 17 χρόνια τώρα, να βρίσκομαι στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος, εκεί όπου ορίζει η ταξική μου θέση και συνείδηση, ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία και την κρατική τρομοκρατία.

Παραδειγματική, αφετέρου, της νέας εποχής καταστολής στον καιρό του ΔΝΤ, του ολοκληρωτικού πολέμου που κεφάλαιο και κράτος έχουν κηρύξει στην κοινωνία. Παράλληλα με τις δομικές αδυναμίες του καπιταλιστικού συστήματος, η τρέχουσα οικονομική κρίση αποκαλύπτει τον επίπλαστο και συγκυριακό χαρακτήρα της ίδιας της αστικής δημοκρατίας. Την ίδια στιγμή που το ΔΝΤ, η ΕΕ και οι εγχώριοι εκπρόσωποί τους επιχειρούν να επιβάλλουν καθεστώς καπιταλιστικού οικονομικού ολοκληρωτισμού, την ίδια στιγμή ο μανδύας της δημοκρατίας πέφτει. Τότε ακόμα και τα πιο χονδροειδή σενάρια, αντάξια χωροφυλακής της μεταεμφυλιοπολεμικής περιόδου, «δένονται» με την «αδιάσειστη έρευνα DNA» στα εργαστήρια της ΓΑΔΑ.

Δεν θα επιμείνω στην καταφανή καταπάτηση οποιουδήποτε νομικού ή άλλου προσχήματος  στη διαχείριση της «υπόθεσής» μου, στο γεγονός ότι η φυλάκιση μου είχε προαποφασιστεί σε κάποιον όροφο της κρατικής ασφάλειας.

Σε εκείνους, όμως, που με τη φυλάκισή μου προσβλέπουν στον παραδειγματισμό  μου, έχω να αντιτείνω το εξής:

η φυλακή είναι για μένα ένα νέο πεδίο πάλης, μια πρόκληση αγώνα ενάντια στην «απόλυτη εξουσία της τάξης», ένα στοίχημα μετατροπής του πιο βάρβαρου θεσμού της κυριαρχίας σε εργαστήριο πολιτικής και ιδεολογικής μου ωρίμανσης. Όσο για το νέο κατασταλτικό δόγμα, μέσα στην εκδικητική μανία που το διακρίνει, δεν μπορεί παρόλα αυτά να κρύψει τον πανικό του χρεοκοπημένου ελληνικού κράτους μπροστά στο ενδεχόμενο μετατροπής της γενικευμένης κοινωνικής οργής σε κοινωνική εξέγερση.

Από την Α΄ πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού υψώνω τη γροθιά μου στους συντρόφους και τις συντρόφισσές μου, σε όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους, με τη βεβαιότητα ότι θα τους ξαναβρώ στο πεδίο του ταξικού και κοινωνικού πολέμου, πιο αποφασισμένος, πιο μαχητικός και πιο δυνατός.

Άρης Σειρηνίδης

Κείμενο-ενημέρωση για την οικονομική ενίσχυση του αναρχικού Σίμου Σεισίδη

Στις 3 Μαϊου πυροβολείται πισώπλατα από αστυνομικό και συλλαμβάνεται βαριά τραυματισμένος ο αναρχικός Σίμος Σεϊσίδης.

Ο σύντροφος βρίσκεται στο στόχαστρο της καταστολής για παραπάνω από 15 χρόνια, ακριβώς λόγω της πολύμορφης αναρχικής τους δράσης. Προφυλακισμένος για εμπρησμούς αυτοκινήτων το ’94, συλληφθέντας στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το ’95, κατηγορούμενος για συγκρούσεις με τα ΜΑΤ το 2000, προφυλακισμένος ξανά το 2001 για απαλλοτρίωση τράπεζας στη Ν.Χαλκηδόνα. Μετά την απαλλοτρίωση της Εθνικής Τράπεζας στη Σόλωνος τον Ιανουάριο του 2006 -στην οποία συνελήφθη μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών ο αναρχικός Γ.Δημητράκης- ξεκινάει ένας κύκλος διαρροών, με ουσιαστικά ανύπαρκτα στοιχεία. Όλοι αυτοί που έγιναν πλούσιοι από τα μυστικά κονδύλια της αντιτρομοκρατικής παρουσιάζουν σαν συνεργούς του Γιάννη Δημητράκη τους συντρόφους του Σίμο και Μάριο Σεϊσίδη και Γρηγόρη Τσιρώνη, αναγκάζοντάς τους σε φυγοδικία. Από τη στιγμή εκείνη και μετά, το κράτος στήνει πάνω τους -και πάνω στις ζωές τους- όλα τα ιδεολογικά και αστυνομικά κατασκευάσματα της “αντιτρομοκρατίας” και της καταστολής του εσωτερικού εχθρού. Συμμετοχή σε ληστείες, αρπαγές οπλισμού, ηγετικός ρόλος σε ένοπλες ομάδες, δημιουργία “επαναστατικού ταμείου”, διασυνδέσεις με “ποινικούς”. Αποκορύφωμα αυτής της πολύχρονης στοχοποίησης είναι η αμερικανικής έμπνευσης επικήρυξη από το Μ.Χρυσοχοϊδη των 3 καταζητούμενων συντρόφων με 600.000 ευρώ. Μια επικήρυξη που εμφανώς στοχεύει στη κοινωνική νομιμοποίηση της ρουφιανιάς και στην επικύρωση των σεναρίων περί “τρομοκρατίας” προλειαίνοντας έτσι τη φυσική τους εξόντωση.

Σε αυτό το καθεστώς ο σύντροφος Σ.Σεϊσίδης πυροβολείται στην προσπάθεια του να διαφύγει από αστυνομικό έλεγχο, από ένα μπάτσο καλυμμένο πίσω από ένα αυτοκίνητο. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την βιαιότητα κατά τη στιγμή της σύλληψης (τα σπασμένα πλευρά, το πρησμένο από το ξύλο πρόσωπο με αποτέλεσμα να μην τον αναγνωρίζουν ούτε οι οικείοι του), την καθυστερημένη μεταφορά στο Ιπποκράτειο, την πλημμελή σε πρώτη φάση αντιμετώπιση του τραύματος, καθώς και τη συνεχή παρουσία αστυνομικών κάθε είδους στο ασθενοφόρο, το δωμάτιο νοσηλείας, ακόμα και το χειρουργείο, οδήγησε στην επιδείνωση της κατάστασης της υγείας και τελικά στον ακρωτηριασμό του ποδιού του.

Δύο μήνες μετά αντιμετωπίζει ακόμα προβλήματα υγείας και η αποκατάστασή του απαιτεί περαιτέρω νοσηλεία σε νοσοκομείο ή κέντρο αποκατάστασης αναπήρων και σε καμία περίπτωση σε φυλακή ή στο κατ’ ευφημισμόν νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, που δεν μπορεί να καλύψει τις στοιχειώδες ιατρικές ανάγκες.

Επιτακτική αυτή τη στιγμή είναι η συγκέντρωση του ποσού που θα καλύψει την αγορά του τεχνητού μέλους καθώς και τα έξοδα νοσηλείας και αποκατάστασης. Καλούμε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, αντιλαμβανόμενοι την κρισιμότητα της κατάστασης, να συμβάλλουν οικονομικά. Η συγκέντρωση των χρημάτων θα γίνει πριν τη συζήτηση για την οργάνωση ταμείου αλληλεγγύης και οικονομικής υποστήριξης των φυλακισμένων αγωνιστών το Σάββατο 3 Ιούλη στις 7μμ στο Πολυτεχνείο.

Πρωτοβουλία συντρόφων-ισσών

Προφορική εισήγηση της πρωτοβουλίας συντρόφων/ισσών στη συζήτηση της 3 Ιούλη

Αυτό το κείμενο αποτελεί την προφορική εισήγηση της Πρωτοβουλίας συντρόφων/ ισσων στη συζήτηση της 3 Ιούλη και όχι τις τελικές συμφωνίες της συνέλευσης.

Η σημερινή κουβέντα είναι η προσπάθεια διεύρυνσης ενός σχήματος που εδώ και κάποιο διάστημα εργάζεται πάνω στην ίδρυση ενός ταμείου αλληλεγγύης. Όσοι πήραν την πρωτοβουλία έχουν βρεθεί σε άλλες δραστηριότητες στο παρελθόν, που αφορούσαν και ζητήματα αλληλεγγύης, και κουβαλώντας ο καθένας τις δικές του αναφορές και προτάσεις αγώνα έχουν εντοπίσει την πολιτική τους συγγένεια. Ο καθένας ξεχωριτά και πολλές φορές από κοινού έχει οργανώσει κινήσεις αλληλεγγύης, έχει προωθήσει υποθέσεις πολιτικών κρατουμένων, έχει παρασταθεί στα δικαστήρια ή έχει στηρίξει οικονομικά.

Με τα σημερινά δεδομένα κρίναμε ότι τα υγιή πολιτικά αντανακλαστικά και οι -παρά τις διαφωνίες μας- ισχυροί δεσμοί που μας χαρακτηρίζουν σαν χώρο, ώστε να προστρέξουμε οποιονδήποτε νιώθουμε δικό μας, σύντροφό μας, όταν το έχει ανάγκη, δεν είναι πλέον αρκετά. Δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της εποχής που διανύουμε. Η επίθεση εναντίον μας σαν κομμάτι μιας συνολικότερης επίθεσης ενάντια στην κοινωνία, αλλά και σαν αποτέλεσμα των δικών μας αποφασιστικών χτυπημάτων, εκτός από σφοδρότερη είναι και πιο οργανωμένη από ποτέ. Οργανωνόμαστε και εμείς από την πλευρά μας. Με αυτή την έννοια η ύπαρξη ενός ταμείου αλληλεγγύης, όπως κάθε τι που κάνουμε, έχει ουσιαστικές πολιτικές προεκτάσεις που αφορούν τον α/α χώρο τόσο στο εσωτερικό του, όσο και στους όρους με τους οποίους υπάρχει και παρεμβαίνει κοινωνικά. Παρ’ όλα αυτά εμείς δεν επιδιώκουμε με αυτή τη συνάντηση τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από τη ίδρυση απλώς ενός ΤΑΜΕΙΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.

Η οργάνωση συνολικά της δικής μας άμυνας και αντεπίθεσης είναι κάτι που απασχολεί ούτως ή άλλως τον κάθε ένα. Το ταμείο αλληλεγγύης είναι η οργάνωση των επιμέρους πρωτοβουλιών οικονομικής ενίσχυσης κρατουμένων. Είναι ένα κομμάτι της πολιτικής δραστηριότητας των αναρχικών και ΔΕΝ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ να υποκαταστήσει κάποια άλλη διαδικασία ή να αναπληρώσει ελλείψεις και κενά. ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ όμως -και με κάθε σοβαρότητα- να στηρίξει οικονομικά τους αιχμαλώτους πολέμου.

Για να το πετύχουμε αυτό δεν θεωρήσαμε απαραίτητη προυπόθεση την πολιτική ταύτιση ενός χώρου που έτσι και αλλιώς χαρακτηρίζεται από πολυφωνία και πολυμορφία. Από εκεί και πέρα οι συνελεύσεις του ταμείου θα υπάρχουν ακριβώς για να συζητιούνται οι απόψεις και ενδεχομένως οι διαφωνίες των ατόμων που τους ενδιαφέρει το εγχείρημα και έχουν σκοπό να το στηρίξουν.

Η οικονομική ενίσχυση αφορά πρακτικά την εξασφάλιση των όρων μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης όσων βρίσκονται στη φυλακή, την καταβολή εγγυήσεων, τις αιτήσεις αποφυλάκισης, δικαστικά παράβολα και άλλα έξοδα που εξαρτώνται αφενός από την διευρυμένη συνεισφορά ομάδων, ατόμων, παρεών ή συλλογικοτήτων και αφετέρου από τη συνέπεια αυτών σε ένα βάθος χρόνου. Γι’ αυτό επιμένουμε ότι το minimum των συμφωνιών και ο διαχειριστικός χαρακτήρας δεν σημαίνει ευκαιριακή ή πρόχειρη εμπλοκή των ατόμων με το σχήμα. Αντίθετα η γέννηση και η μακροβιότητα του ταμείου απαιτούν από τον καθένα τα ελάχιστα, αλλά με διάρκεια και συνέπεια.

Αποδέκτης των χρημάτων που θα συγκεντρώνονται, του κόπου, του χρόνου και του ενδιαφέροντος που κάθε ένας από εμάς θα έχει προσφέρει, θα είναι οι σύντροφοι οι οποίοι συνελήφθησαν ή διώκονται για τη συμμετοχή τους σε αγώνες, για την ανατρεπτική τους δραστηριότητα και οι οποίοι υπερασπίζονται τον εαυτό τους με τέτοιο τρόπο που να επιβεβαιώνει τη θέση τους σαν κομμάτι ενός κινήματος που μάχεται ενάντια στην βαρβαρότητα και την αλλοτρίωση με διάφορους τρόπους, από διαφορετικές αφετηρίες και με κάθε μέσο.
Αφορά επίσης τους αμετανόητους για την υπόθεση της 17Ν που βρίσκονται από το 2002 στις ειδικές πτέρυγες των φυλακών Κορυδαλλού.
Ακόμα ανθρώπους που αφαιρετικά θα μπορούσαν να συγκαταλεχθούν στους ποινικούς κρατούμενους, υπό συγκεκριμένες προυποθέσεις. Χωρίς να είμαστε οι διαχειριστές της ποινικής νομοθεσίας αναφερόμαστε προφανώς σε άτομα των οποίων τα αδικήματα δεν αντιβαίνουν στον δικό μας αξιακό κώδικα και ταυτόχρονα η στάση τους μέσα στη συνθήκη της αιχμαλωσίας χαρακτηρίζεται από αξιοπρέπεια αλλά και διάθεση αγώνα. Έτσι και αλλιώς η φυλακή δεν αποτελεί παρά ένα μικρόκοσμο της κοινωνίας. Δεν μας ενδιαφέρει να εξιδανικεύουμε καταστάσεις, όμως πάντα θα αναζητάμε να συνδεθούμε με εκείνα τα κομμάτια που επιζητούν και αυτά την εξέγερση, που διακατέχονται από την επιθυμία να γκρεμίσουν κάθε μικρή και μεγάλη φυλακή. Οδηγός μας σε αυτή τη διαδικασία ήταν, είναι και θα είναι οι φυλακισμένοι σύντροφοί μας των οποίων τη γνώμη και τη γνώση θα εμπιστευτούμε. Η αλληλεγγύη άλλωστε, δεν είναι μια υποχρέωση, αλλά μια αμφίδρομη σχέση. Οι δικοί μας αγώνες έχουν εμπνεύσει ξεσηκωμούς στα κολαστήρια της χώρας, σύντροφοί μας έχουν επηρρεάσει άλλους κρατούμενους και οι δικές τους εξεγέρσεις με τη σειρά τους έχουν κινητοποιήσει τους αγωνιζόμενους εκτός των τοιχών.
Η σημερινή συνάντηση οφείλεται σε πρωτοβουλία του φυλακισμένου συντρόφου μας Γιάννη Δημητράκη.

Πρακτικά προτείνουμε τα 10 ευρώ σαν ατομική μηνιαία συνεισφορά, ώστε να μπορέσει το ταμείο να εκπληρώσει τους στόχους του, καθώς και συγκεκριμένες αναλήψεις ευθύνης  για την συγκέντρωση και τη μεταφορά των χρημάτων, από τις διάφορες πόλεις στην Αθήνα και από τις διάφορες ομάδες στην διαχειριστική συνέλευση. Τα ποσά θα διανέμονται με σειρά προτεραιότητας ανάλογα με το ποιος έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη.

Η αρχική πρόταση όπως έχει κατατεθεί στο κείμενο με το οποίο έγιναν οι απευθύνσεις-ενημερώσεις, ήταν η διαχειριστική συνέλευση να γίνεται κάθε πρώτη του μήνα στην Αθήνα. Οι σύντροφοι από τις άλλες πόλεις που ανταποκρίθηκαν θετικά στην ιδέα της λειτουργίας του ταμείου δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν αυτούς τους ρυθμούς και έτσι μετά από συζήτηση προτείνουμε σαν λύση την δημιουργία επιμέρους διαχειριστικών συνελεύσεων σε διάφορες πόλεις και μια κεντρική διαχειριστική κάθε τρείς ή τέσσερις μήνες.

Η ύπαρξη διαχειριστικών συνελεύσεων από αυτήν την εκδήλωση και μετά σημαίνει ότι η λειτουργία του ταμείου δεν συνιστά πλέον υπόθεση της αρχικής πρωτοβουλίας, αλλά κάθε ενός προσωπικά που ανταποκρίνεται με την παρουσία του ή με την συνεισφορά του στις ανάγκες που οδήγησαν εδώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε φορά θα βρισκόμαστε απαραίτητα όλοι. Όμως πέρα από την εμπιστοσύνη στα πρόσωπα που θα αναλάβουν την επικοινωνία ή την μεταφορά των χρημάτων είναι εξίσου σημαντικό να νιώθουμε όλοι κομμάτι αυτής της διαδικασίας και αυτή τη διαδικασία κομμάτι των δικών μας υπόλοιπων δραστηριοτήτων. Η παρακολούθηση του όλου εγχειρήματος δημιουργεί σχέσεις αμεσότητας και εγγύτητας με αυτό, αντί για μια συνθήκη όπου κάποιοι επωμίζονται το ρόλο του σκληρού πυρήνα που κινεί ουσιαστικά την υπόθεση του ταμείου, και οι υπόλοιποι ξεμπερδεύουν με 10 ευρώ και κρίνουν σκόπιμη την παρουσία τους μόνο όταν προκύψει κάποιο σημαντικό ζήτημα.

Ό,τι έχει ως τώρα ειπωθεί -τόσο στο δομικό κομμάτι, όσο και στο πολιτικό- είναι υπό συζήτηση και διαμόρφωση.

Τα ποσά που θα συγκεντρώνονται θα ανακοινώνονται μόνο στις προσυμφωνημένες συνελεύσεις.