Θα αρχίσω λέγοντας δυο λόγια σχετικά με την υπόθεσή μου. Απ’ την πρώτη στιγμή υπήρξε μια προσπάθεια θυματοποίησης μας αποκρύπτοντας τις επιλογές μας και παρουσιάζοντάς μας ως παρασυρμένους νέους. Μια προσπάθεια που ξεκίνησε από ενορχηστρωτές της κρατικής προπαγάνδας και συνεχίστηκε από τους ρεφορμιστικούς κύκλους αριστερίστικων συνιστώσεων τύπου ΑΚ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από τη μια λοιπόν τα ΜΜΕ οξύνουν τη στρατηγική αποπολιτικοποίησης της αναρχικής δράσης μετατρέποντας τις επιλογές μας σε δακρύβρεχτες ιστορίες κίτρινου τύπου και από την άλλη οι ρεφορμιστές της ΑΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς να πουν λέξη για τις επιθετικές πρακτικές αγώνα, μυξοκλαίγονται για εμάς συμβάλλοντας στην αποπολιτικοποίησή μας. Για μένα η σύλληψη τεσσάρων ένοπλων αναρχικών χωρίς μάχη είναι μια ήττα που δεν επιδέχεται περαιτέρω θυματοποίησης. Εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει μια πλούσια ιστορική εμπειρία, μια αντάρτικη παράδοση όπου οι επαναστάτες μάχονται ως το τέλος. Μια αντίληψη που προωθεί μια αυθεντική επιλογή σύγκρουσης με την εξουσία. Μια επιλογή που έχει καταφέρει να σχηματίσει σημαντικές ιστορικές παρακαταθήκες επαναστατικού αγώνα. Προφανώς η ευθύνη γι’ αυτό βαραίνει αποκλειστικά εμάς. Οι λόγοι που μας ώθησαν σ΄αυτή την επιλογή εξηγήθηκαν στο κείμενο που δημοσιεύσαμε σχετικά με την υπόθεσή μας. Σχετικά με τα βασανιστήρια λοιπόν, προφανώς και έχει σημασία να αναλύσουμε τις στρατηγικές προθέσεις της εξουσίας εναντίον μας. Όταν όμως αυτή η ανάλυση καταλήγει να υπερκαλύπτει τις επιλογές αγώνα που μας οδήγησαν στη φυλακή, τότε απλά αναπαράγει μια τρομολαγνική αντίληψη χωρίς επαναστατική προοπτική. Για μένα η απάντηση σε βασανισμούς και δολοφονίες συντρόφων (χωρίς να εξισώνεται η διαφορετική βαρύτητα του καθενός) είναι τα αντίποινα εναντίον των εχθρών της ελευθερίας. Αντίποινα τα οποία συνδέονται ταυτόχρονα με την πολύμορφη αναρχική δράση δημιουργώντας μόνιμες εστίες αντίστασης. Θα προσπαθήσω τώρα να μεταφέρω το βίωμα μου για να γίνει αντιληπτό στον καθένα. Ο ψυχικός πόνος της υποταγής και της αναίμακτης παράδοσης δεν συγκρίνεται με τον ξυλοδαρμό απ’ τους μπάτσους. Ο ξυλοδαρμός σε εξαγριώνει ενώ ο άλλος σε στοιχειώνει. Κλείνοντας θέλω να χαιρετήσω όλους τους συντρόφους που έτρεξαν μοιράζοντας κείμενα, στήνοντας μικροφωνικές, κολλώντας αφίσες, οργανώνοντας πορείες, βάζοντας φωτιές ζεσταίνοντας τις καρδιές μας. Τέλος να στείλω την αμέριστη αλληλεγγύη μου στον απεργό πείνας Σπύρο Δραβίλα και να ενημερώσω ότι από τις φυλακές Αυλώνα 37 άτομα δήλωσαν τη συμπαράσταση τους στον αγώνα του για μια ανάσα ελευθερίας. Νίκος Ρωμανός 17/02/2013