για ένα ακόμη συμβάν βίας και καταστολής…
Το περιστατικό που καταγράφεται παρακάτω σίγουρα δεν πρόκειται να ξαφνιάσει πολλούς καθώς εντάσσεται σε μια καθημερινότητα που βρίθει τέτοιων παρόμοιων γεγονότων.
Φυσικά κάνω λόγο για ένα ακόμη συμβάν βίας και καταστολής, αρκετά επιθετικό προς το πρόσωπό μου, προϊόν της καλπάζουσας δράσης φασιστικών συμμοριών – ομάδων ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ στο κέντρο της Αθήνας αλλά και όπου αλλού φθάνει το μακρύ χέρι του νόμου.
Η ιστορία έχει έντονα εκδικητικά χαρακτηριστικά καθώς ενώ υποτίθεται πως η αρπαγή μου, από καφενείο της πλατείας Εξαρχείων στις 02-08-2012 είχε ως αφορμή μια “τυπική” προσαγωγή και εξακρίβωση στοιχείων όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν, τελικά μόλις απομακρυνθήκαμε από οικεία βλέμματα και προχωρήσαμε σε πιο ερημικά στενά της περιοχής, τέθηκε το ζήτημα των χρωστούμενων.
Όχι κάποιο χρηματικό ποσό που όφειλα στους ίδιους αλλά προφανώς ένα είδος ιδιότυπου αντιτίμου που έπρεπε να πληρώσω για το γεγονός ότι είμαι αναρχικός και μάλιστα από αυτούς που πυροβολούν αστυνομικούς, κατά τους ίδιους πάντα.
Έτσι λοιπόν εν μέσω χυδαιότατων βρισιών και απειλών κατέλυσε το λεφούσι των καλυπτόμενων από το κράτος ταγματασφαλιτών στη γωνία Β.Ηρακλείου και Μπουμπουλίνας για να περιμένουμε όχημα μεταφοράς προς την ΓΑΔΑ, έχοντας και την προστασία της διμοιρίας των ΜΑΤ που συνήθως στρατοπεδεύει στο σημείο.
Κι αν μέχρι εδώ η διαδικασία κινούταν σε πλαίσια λίγο-πολύ γνωστά, η χρήση σωματικής βίας που διάνθισε σε αρκετά μεγάλες δόσεις τη διάρκεια της τρίωρης κράτησής μου στους διαδρόμους της Ασφάλειας, ενώ ήμουν δεμένος πισθάγκωνα, εκτόξευσαν το σκηνικό σ΄ένα βίαιο καννιβαλισμό άξιο της φήμης που συνοδεύει τα τάγματα ασφαλείας.
Κι αν γίνεται συχνή αναφορά στις συγκεκριμένες -και όχι μόνο- δυνάμεις καταστολής με τον όρο τάγματα ασφαλείας δεν γίνεται για να διεγείρω το θυμικό κάποιων ανασύροντας εικόνες αγριότητας από το παρελθόν, αλλά αφενός γιατί στην πραγματικότητα έτσι όπως δρουν ομοιάζει με εκείνα τα βδελυρά υποκείμενα και αφετέρου γιατί ήταν οι ίδιοι που με ατάκες τους επανέφεραν συνεχώς το θέμα του εμφυλίου πολέμου 46-49.
Παρήλασαν από μπροστά μας η 9η μεραρχία λοκατζήδων του Εθνικού Στρατού που την περίοδο 46-49 είχε προβεί σε διάφορες σφαγές εναντίον ανταρτών και όχι μόνο. Ο Γράμμος και το Βίτσι ως τόπος συντριπτικής ήττας του ΔΣΕ. Έγινε αναφορά με ιδιαίτερη περηφάνια του παρακρατικού ρόλου τους και της πριμοδοτούμενης (και άρα όχι αληθινά ανεξέλεγκτης) δράσης τους, κ.α.
Σαχλές λεπτομέρειες, μου όμως απηχούν την κατάσταση αυξημένης πόλωσης που υπάρχει σήμερα στους κόλπους της κοινωνίας, αλλά και πως αυτή η πόλωση -φυσικά χωρίς να εξαιρέσουμε τον υποκειμενικό παράγοντα- οδηγεί με σταθερά βήματα την χάραξη ξεκάθαρων διαχωριστικών γραμμών και στρατοπέδων όπου ο καθένας τοποθετεί απ’ την αντίστοιχη πλευρά τον εαυτό του.
Κλείνοντας αυτό το κείμενο να τονίσω πως δεν χρειαζόταν η αναφορά και αυτού του περιστατικού για να αποδειχθεί ο ρόλος της αστυνομίας και του αναλώσιμου έμψυχου δυναμικού της και σε καμιά περίπτωση προσωπικά δεν θεωρώ ότι έγινε κάτι εκτός λογικής πόσο μάλλον νομιμότητας.
Η καταγραφή γίνεται για να πληροφορήσει και όχι να διαμαρτυρηθεί ή να καταγγείλει τη μορφή πλέον που θα πάρει στο βραχυπρόθεσμο μέλλον η σύγκρουση μεταξύ αυτών που μάχονται για την ανατροπή και την επανάσταση κι αυτών που με νύχια και δόντια θα προασπίσουν τα συμφέροντα και προνόμια που κατέχουν στο υπάρχον καθεστώς.
Προσωπικά στους τραμπουκισμούς και τις απειλές των ένστολων ταγμάτων ασφαλείας και των προϊσταμένων τους δεν έχω να δώσω κάποια άλλη απάντηση απ’ το να συνεχίσω απτόητος και πιο δυναμικά να απεργάζομαι την ολοκληρωτική και σαρωτική ήττα των επικυρίαρχων αυτού του κόσμου.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
Γιάννης Δημητράκης
03/08/2012